Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.589.2021.2.KF
z 15 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 czerwca 2021 r. (data wpływu 13 czerwca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 9 września 2021 r. (data wpływu 9 września 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty za utratę wartości mieszkania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania rekompensaty za utratę wartości mieszkania.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z 2 września 2021 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.589.2021.1.KF, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane 2 września 2021 r., skutecznie doręczono 3 września 2021 r., natomiast 9 września 2021 r. do tut. organu wpłynęło pismo będące odpowiedzią na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem mieszkania nr (…) o powierzchni (…) m² we wspólnocie mieszkaniowej (…), mającego jedynie okna od południowozachodniej strony – dziś jeszcze doskonale doświetlonego, bo przed oknami jest bardzo duża niezabudowana działka.

Wspólnota oprotestowała budowę, która niekorzystnie, a wręcz szkodliwie wpłynie na wartość 8 z 29 mieszkań, w tym mieszkania Wnioskodawcy na I piętrze (na parterze jest nieaktywny lokal użytkowy).

Po negocjacjach deweloper zawarł ze wspólnotą porozumienie (bez udziału sądu). A konkretnie firma (…) zmniejszy odrobinę uciążliwości bardzo znaczącego zacienienia kończąc budowę na podstawie projektu zamiennego oraz wypłaci wspólnocie rekompensatę za utratę wartości 8 mieszkań w kwocie (…) zł.

Zgodnie z posiadanymi udziałami wynikającymi z metrażu Wnioskodawca powinien otrzymać dobre (…) zł, które to teoretycznie będą stanowiły przychód, ale faktycznie Wnioskodawca uzyska stratę. W wyniku budowy na (…) mieszkanie Wnioskodawcy straci na wartości 30-50% swojej wartości. Dziś orientacyjna wartość tego mieszkania to (…) zł. 30% = (…), a 50% to (…) zł. Wnioskodawca poniesie więc stratę od (…) zł do (…) zł. Nadto może okazać się, że mieszkanie Zainteresowanego będzie bardzo trudno sprzedawalne.

Pieniądze będzie dzielić zarząd wspólnoty bez uwzględnienia wysokości mieszkania tylko na podstawie faktycznie posiadanej powierzchni. Czyli, że Wnioskodawca straci najwięcej. Zainteresowany zamierza całą rekompensatę za utratę wartości swojego mieszkania przeznaczyć na cele mieszkaniowe.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowano opis sprawy udzielając odpowiedzi na następujące pytania:

• W jaki sposób ustalono kwotę przedmiotowego świadczenia (rekompensaty za utratę wartości mieszkań)? Czy wysokość tego świadczenia została ustalona w sposób dowolny w drodze porozumienia zawartego pomiędzy wspólnotą a firmą (…), czy też wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw? Jeśli tak, proszę wskazać te przepisy.
  Deweloper zapłacił odszkodowanie za utratę wartości mieszkania, ale jego wysokość jest, zdaniem Wnioskodawcy, mniejsza od faktycznej utraty wartości.
  Kwotę odszkodowania ustaliła mająca swoich doradców firma deweloperska (…). Początkowo chcieli na 8 mieszkań, które stracą na wartości zapłacić jedno (…) zł. Wnioskodawca i pozostali właściciele mieszkań zaś chcieli (…) zł. Ich specjaliści uwzględniając jakąś „linijkę słońca” ustalili, że mogą zapłacić za utratę wartości mieszkań (…) zł. Wnioskodawca i pozostali właściciele mieszkań wiedząc, że stoją przed przeciwnikiem zasobnym z żalem, ale się zgodzili. Lepszy rydz niż nic. Wnioskodawca ma mieszkanie na I piętrze (pierwszej mieszkalnej kondygnacji), czyli najwięcej straci. Zainteresowany nie jest certyfikowanym rzeczoznawcom majątkowym – nie podchodził do państwowego egzaminu, ale z wiedzy jaką przekazano Mu na studiach podyplomowych z wyceny nieruchomości szacuje, że w zaistniałej sytuacji Jego mieszkanie straci na wartości od 30-50%. Przyjmując, że gdyby chciał je sprzedać wczoraj bez inwestycji (…), gdzie każde jego pomieszczenie było stosownie nasłonecznione, otrzymałby co najmniej (…) zł. Dziś w ogóle jest niesprzedawalne, bo kto kupi nieruchomość lokalową z placem budowy za oknem. Jutro zaś dostanie za nie o 30-50% mniej, tak szacuje. Czyli, że strata Wnioskodawcy będzie wynosiła od (…) zł do (…) zł. Będzie więc większa od przyznanej rekompensaty za utratę wartości.
• Na jakiej podstawie świadczenie otrzymane przez wspólnotę zostanie Panu przekazane? Proszę wskazać podstawę prawną.
  Świadczenie zostało przyznane Wnioskodawcy przez wspólnotę mieszkaniową (…) na podstawie uchwały wspólnoty. Przy ustaleniach podziału kwoty Wnioskodawcy nie było z racji (…). Gdyby Zainteresowany był, to by optował, aby kwotę podzielić w ten sposób, aby największe odszkodowania przypadły niższym mieszkaniom. Im wyżej tym mniej, bo zacienienie tam będzie malało proporcjonalnie do zwiększania piętra. Ale większość postanowiła, że wszyscy równo za 1 m² mieszkania bez względu na piętro. Czyli, że (…) zł podzielono przez sumę wszystkich m² mieszkań dotkniętych utratą wartości przez inwestycję dewelopera (…) i pomnożono razy ilość m² mieszkania poszkodowanego. Wnioskodawca nie oponował, a przyjął co dają.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy mimo osiągnięcia straty z ww. przychodu jakiegoś podatku Wnioskodawca nie powinien zapłacić?
2. Czy:
   1. Wnioskodawca nie powinien płacić podatku, bo odszkodowanie nie pokrywa rzeczywistej utraty wartości,
   2. Wnioskodawca nie powinien płacić podatku, tylko wspólnota i ona powinna przekazać Zainteresowanemu kwotę już wolną od opodatkowania,
   3. Wnioskodawca musi zapłacić jakiś podatek, mimo, że nic nie zyskał na odszkodowaniu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, od przychodu za zmniejszenie wartości mieszkania, czyli tak naprawdę od straty nie należy się podatek. A nadto nie należy się, bo całą kwotę rekompensaty Wnioskodawca przeznaczy na cele mieszkaniowe.

Wspólnota mieszkaniowa powinna przelać odszkodowanie w postaci brutto bez płacenia od niego podatku, a Zainteresowany też nie powinien go płacić, bo w procesie odszkodowawczym tak naprawdę uzyskał stratę, a nie dochód.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie stać go na kosztowne ekspertyzy, ile Jego mieszkanie straci na wartości. To też będą szacunki. Tak naprawdę dopiero gdyby Zainteresowany je sprzedawał, okazałoby się.

Wnioskodawca wnosi o wydanie mu indywidualnej interpretacji prawa podatkowego stwierdzającej, że ponieważ odszkodowanie jest mniejsze od utraty wartości nie musi płacić podatku dochodowego. Na przykład ze zobowiązaniem Wnioskodawcy, do zainwestowania całej kwoty odszkodowania w jakimś okresie na zaspokojenie celów mieszkaniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Zgodnie natomiast z definicją dochodu zawartą w art. 9 ust. 2 ww. ustawy, jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Stosownie zaś do art. 20 ust. 1 tej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot „w szczególności” użyty w ww. artykule oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody – w rozumieniu ustawy – których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Należy zauważyć, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Odszkodowanie stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Odszkodowanie w żadnym wypadku nie ma charakteru restytucyjnego, bowiem niczego nie przywraca, a jedynie wynagradza stratę lub krzywdę. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania, jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.

Jak już wyżej wskazano, każde odszkodowanie (zadośćuczynienie) stanowi przysporzenie majątkowe, przychód podatkowy. Jednakże ustawodawca ze względów celowościowych wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań (zadośćuczynień) zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b cytowanej ustawy podatkowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Powyższe zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań lub zadośćuczynień, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost m.in. w przepisach odrębnych ustaw lub przepisach wykonawczych. Ze zwolnienia nie mogą zatem korzystać świadczenia inne niż będące odszkodowaniami lub zadośćuczynieniami, jak również wyłączone z niego wolą ustawodawcy, wymienione w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, niezależnie od tytułu ich otrzymywania. Zadośćuczynieniem lub odszkodowaniem wypłacanym na podstawie przepisów prawa jest natomiast takie z ww. świadczeń, które ma swoje źródło w przepisie prawa, niezależnie od tego, że bezpośrednim tytułem wypłaty zadośćuczynienia lub odszkodowania jest umowa, wyrok sądu czy decyzja innego organu.

Z kolei, jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Przywołany przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (zadośćuczynienia), które zostały przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem odszkodowań (zadośćuczynień) wymienionych w literze a i b tego przepisu.

Odnosząc powołane wyżej uregulowania prawne do okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku, uwzględniając w szczególności fakt, że Wnioskodawca otrzymał świadczenie, mające na celu zrekompensować utratę wartości mieszkania w związku z realizowaną na sąsiedniej działce inwestycją deweloperską, którego wysokość nie została ustalona w oparciu o odrębne przepisy, ale wynikała z zawartej z firmą deweloperską umowy oraz uchwały wspólnoty określającej zasady jego wypłaty, uznać należy, że nie korzysta ono ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie nie spełnia również warunków umożliwiających skorzystanie ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3a cytowanej ustawy, z uwagi na to, że nie zostało Zainteresowanemu przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej.

W rezultacie stwierdzić należy, że opisane świadczenie stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i wykazaniu w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpi jego wypłata.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie powinien płacić podatku, ponieważ w rzeczywistości uzyskał stratę, a nie dochód. Okoliczność, że wysokość otrzymanego świadczenia nie spełnia oczekiwań Wnioskodawcy oraz, że – w Jego ocenie – nie pokrywa faktycznej utraty wartości mieszkania, nie zmienia faktu, że Wnioskodawca otrzymując przedmiotową rekompensatę uzyska przychód.

Jak wyjaśniono bowiem wcześniej, przychodem zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatkowym od osób fizycznych, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne. Dochodem podatkowym jest natomiast nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Strata ze źródła przychodu może powstać jedynie w sytuacji, gdy koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów. Powyższe nie ma miejsca w analizowanej sytuacji, bowiem Wnioskodawca nie wskazał, aby poniósł jakiekolwiek koszty (wydatki) związane z uzyskaniem rekompensaty.

Otrzymana rekompensata za utratę wartości mieszkania stanowi zatem przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym zaliczany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od przychodów z innych źródeł ustawodawca nie wprowadził obowiązku poboru zaliczek na podatek przez płatnika, zatem Wnioskodawca powinien samodzielnie wykazać otrzymane świadczenie w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpi jego wypłata oraz zapłacić podatek dochodowy.

Jednocześnie na obowiązek opodatkowania przedmiotowego świadczenia nie może wpłynąć okoliczność, że otrzymane środki Wnioskodawca planuje przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe. Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w okolicznościach faktycznych przedstawionych we wniosku, nie przewidują bowiem takiego zwolnienia z opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.