Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDWL.4011.107.2021.1.DK
z 20 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2021 r. (data wpływu 4 sierpnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dywidendy pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dywidendy pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący osobą fizyczną jest polskim rezydentem podatkowym i otrzymuje dywidendy ze Stanów Zjednoczonych. Wypłaty dywidend miały miejsce w roku 2020.

W Polsce dywidenda opodatkowana jest 19% podatkiem od dywidendy brutto, z tym że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi przewiduje opodatkowanie takiej dywidendy również w Stanach Zjednoczonych, z tym że maksymalna stawka tego podatku wynosi zgodnie z umową 15% dywidendy brutto. Unikanie podwójnego opodatkowania w tej sytuacji następuje w ten sposób, iż Polska pozwoli na pomniejszenie polskiego podatku dochodowego o tenże podatek dochodowy pobrany w Stanach Zjednoczonych, z tym że pomniejszenie takie nie może przewyższać podatku polskiego. Przepisy obowiązujące w Stanach Zjednoczonych przewidują potrącenie podatku w wysokości 30% dywidendy brutto dla osób o nieznanej rezydencji podatkowej. Urząd Skarbowy w Stanach Zjednoczonych umożliwia zastosowanie preferencyjnej stawki podatku według stopy 15%. W tym celu jest konieczne, ale nie obligatoryjne złożenie poprzez pośrednika deklaracji W-8 BEN. Wnioskodawca nie posiada takiej możliwości (i nie ma takiego obowiązku), ponieważ Dom Maklerski (pośrednik) nie udostępnia takiej funkcjonalności. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Stanami Zjednoczonymi nie reguluje trybu zwrotu nadpłaty podatku przez jedno z państw.

Za 2020 rok Wnioskodawca złożył zeznanie podatkowe PIT-38 we właściwym urzędzie skarbowym i wskazał:

• podatek polski równy 19% dywidendy brutto,
• pobrany podatek w Stanach Zjednoczonych (30% dywidendy brutto) ograniczony do wysokości podatku polskiego według stawki 19%,
• kwotę zobowiązania podatkowego z tego tytułu do zapłaty wynoszącą 0 złotych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca poprawnie wskazał w deklaracji PIT-38 za rok 2020 pobrany w Stanach Zjednoczonych podatek w wysokości 19% (po ograniczeniu faktycznie pobranej kwoty podatku według stopy 30%), czy też należało wykazać podatek pobrany w wysokości 15% (zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania a niezgodnie ze stanem faktycznym) i dopłacić w zeznaniu PIT-38 za rok 2020 4% podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonał On prawidłowego rozliczenia podatku w złożonym formularzu PIT-38 za rok 2020, ponieważ art. 30a ust. 9 ustawy z dn. 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą (nie więcej niż 19%) a nie podatkowi należnemu od dywidend (15%) wynikającemu z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W przypadku dopłaty 4% podatku oznaczałoby to podwójne opodatkowanie w Polsce i w Stanach Zjednoczonych. Z całą pewnością dopłata 4% podatku byłaby konieczna w przypadku zastosowania stopy 15% podatku na terenie Stanów Zjednoczonych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Podkreślenia wymaga fakt, że zapisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania mają pierwszeństwo przed polskim wewnętrznym prawem podatkowym.

Przychód z tytułu dywidendy należy kwalifikować jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, tj. kapitałów pieniężnych. Zgodnie z tą regulacją, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

W myśl natomiast art. 17 ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. dywidendy i inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym również:

1. dywidendy z akcji złożonych przez członków pracowniczych funduszy emerytalnych na rachunkach ilościowych,
2. oprocentowanie udziałów członkowskich z nadwyżki bilansowej (dochodu ogólnego) w spółdzielniach,
3. podział majątku likwidowanej osoby prawnej lub spółki,
4. wartość dokonanych na rzecz wspólników spółek, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, określoną według zasad wynikających z art. 11 ust. 2-2b.
   
   

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od uzyskanych dochodów (przychodów) z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Na mocy art. 30a ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z kolei zgodnie z treścią art. 30a ust. 9 omawianej ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, uzyskujący poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej przychody (dochody) określone w ust. 1 pkt 1-5, od zryczałtowanego podatku obliczonego zgodnie z ust. 1, od tych przychodów (dochodów), odliczają kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą, jednakże odliczenie to nie może przekroczyć kwoty podatku obliczonego od tych przychodów (dochodów) przy zastosowaniu stawki 19%.

W przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdą przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31 poz. 178).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. umowy dywidendy, które płaci spółka mająca siedzibę na terytorium jednego Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane przez drugie Umawiające się Państwo.

Z kolei w myśl art. 11 ust. 2 umowy, dywidendy te mogą być opodatkowane w tym państwie i według prawa tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego spółka ma swoją siedzibę; podatek ten nie może jednak przekroczyć:

1. 5% kwoty dywidendy brutto, jeżeli odbiorca jest osobą prawną rozporządzającą bezpośrednio co najmniej 10% akcji z prawem głosu osoby prawnej, wypłacającej dywidendy,
2. 15% kwoty dywidendy brutto we wszystkich innych przypadkach.

Niniejszy ustęp nie dotyczy opodatkowania osoby prawnej w odniesieniu do zysku, z którego są płacone dywidendy.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 3 ww. umowy, ustępu 2 nie stosuje się, jeżeli odbiorca dywidendy mający miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium jednego Umawiającego się Państwa posiada zakład na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa, na którym znajduje się siedziba osoby prawnej wypłacającej dywidendy, a udziały, z tytułu których wypłaca się dywidendy, faktycznie należą do tego zakładu. W tym przypadku stosuje się artykuł 8 niniejszej Umowy.

Zatem dywidenda uzyskana przez polskiego rezydenta podatkowego ze Stanów Zjednoczonych – zgodnie z przepisami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Stanami Zjednoczonymi, które są nadrzędne w stosunku do wewnętrznych przepisów podatkowych danego państwa – podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i Stanach Zjednoczonych, jednakże kwota podatku w Stanach Zjednoczonych nie może przekroczyć 15% kwoty dywidendy brutto.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący polskim rezydentem podatkowym w 2020 r. uzyskał przychód z tytułu dywidendy ze Stanów Zjednoczonych. Wnioskodawca zapłacił w Stanach Zjednoczonych podatek w wysokości 30% dywidendy brutto. Z kolei w Polsce Wnioskodawca złożył zeznanie podatkowe, w którym wykazał podatek polski równy 19% dywidendy brutto i dokonał odliczenia podatku zapłaconego w Stanach Zjednoczonych (30% dywidendy brutto ograniczony do wysokości podatku polskiego według stawki 19%).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy mógł odliczyć od podatku obliczonego w Polsce całą kwotę podatku zapłaconego w Stanach Zjednoczonych (w wysokości nieprzekraczającej podatku należnego w Polsce) czy też odliczeniu podlega tylko kwota podatku jaki powinien zostać zapłacony w Stanach Zjednoczonych zgodnie z przepisami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Rozwijając kwestie wysokości odliczenia, o którym mowa w zacytowanym wcześniej art. 30a ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy podkreślić, że w tym przepisie ustawodawca wskazał, iż odliczeniu podlega kwota równa podatkowi zapłaconemu za granicą.

Przepisy prawa podatkowego, w tym te dotyczące odliczeń zakładają, że podatnicy prawidłowo realizują swoje zobowiązania podatkowe. Zatem w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (która ma pierwszeństwo przed wewnętrznym prawem podatkowym danego państwa) wskazuje jako stawkę opodatkowania 15% kwoty dywidendy brutto uznaje się, że taka kwota powinna zostać uiszczona.

W związku z powyższym w sytuacji, gdy rezydent polski zapłacił za granicą więcej podatku niż wynika z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (np. 30% zamiast 15%) to odliczyć może tylko taką wysokość podatku, jaka wynika z umowy i jest prawidłowa czyli 15%.

W przypadku, gdy polski rezydent podatkowy zapłaci za granicą podatek w wyższej wysokości niż przewidują to przepisy właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania to o ewentualny zwrot nadpłaty należy ubiegać się za granicą i zgodnie tamtejszymi przepisami.

Reasumując:

• dywidenda uzyskana przez polskiego rezydenta podatkowego ze Stanów Zjednoczonych podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i Stanach Zjednoczonych;
• przychody z tytułu dywidend podlegają w Polsce opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem,
• od zryczałtowanego podatku obliczonego w Polsce, odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu za granicą, ale tylko do wysokości stawki podatku od dywidendy przewidzianej we właściwej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, czyli w odniesieniu do Stanów Zjednoczonych 15% kwoty dywidendy brutto.
  
  

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.