2021.09.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-1.4012.534.2021.2.ŻR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.534.2021.2.ŻR
z 24 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 lipca 2021 r. (data wpływu 26 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT wydania przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę,

prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z otrzymanych faktur dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi,

braku obowiązku wykazania VAT należnego w związku z dostarczeniem kruszywa na miejsce budowy nowej drogi,

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

26 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej:

podatku od towarów i usług w zakresie:
- niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT wydania przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę,
- prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z otrzymanych faktur dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi,
- braku obowiązku wykazania VAT należnego w związku z dostarczeniem kruszywa na miejsce budowy nowej drogi,

podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

… spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w … (dalej: „Spółka”, „…” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność polegającą na wydobyciu kamienia wapiennego w kopalniach odkrywkowych, mechanicznej przeróbce kamienia wapiennego na różne granulacje oraz sprzedaży przetworzonych produktów, m.in. w postaci kruszywa, mączki wapiennej, mączki dolomitowej, wapna nawozowego, kredy pastewnej itp. Spółka wyjaśnia, że:

kredy pastewne produkowane przez … bazują na najlepszym i najczystszym kamieniu wapiennym i są stosowane jako składniki mieszanki do produkcji pasz lub pasze gotowe dla bydła, drobiu i trzody chlewnej,

wapna nawozowe wytwarzane przez Spółkę to drobno mielony i sortowany kamień wapienny; wapna … pozwalają na utrzymanie właściwej zasadowości użytków rolnych oraz wzbogacenie ich w potrzebne składniki mineralne; wapna te są wykorzystywane w uprawach ekologicznych, sadownictwie i leśnictwie,

wapno węglanowe … zapewnia szybkie działanie odkwaszające i stanowi źródło najwyższej jakości składnika nawozowego; produkowany przez Spółkę nawóz … nadaje się na wszystkie rodzaje gleb w rolnictwie, ogrodnictwie i sadownictwie, korzystnie wpływając na właściwości fizyczne gleby,

mączka wapienna znajduje również zastosowanie w przemyśle budowlanym i drogownictwie,

kruszywa produkowane przez Spółkę to kruszywa naturalne, płukane, wytwarzane na bazie łamanego kamienia wapiennego, które mogą mieć wiele zastosowań; przede wszystkim mogą one być wykorzystywane we wszystkich warstwach konstrukcyjnych dróg; są też wykorzystywane w produkcji wysokojakościowego betonu, wyrobów betonowych, prefabrykatów i kostki brukowej.

Spółka posiada kopalnie wraz z zakładami produkcyjnymi w …, … i …, zakład produkcyjny w … oraz biuro w … .

W jednej z Gmin, na terenie której znajduje się zakład produkcyjny Spółki, planowana jest budowa nowej drogi dojazdowej do tego zakładu. Decyzja o tej inwestycji została podjęta z uwagi na rozwój nowych terenów inwestycyjnych na terenie Gminy pod działalność gospodarczą różnych branż i podmiotów, z czym będzie się wiązać konieczność zapewnienia dodatkowej infrastruktury technicznej, jak również konieczność usprawnienia transportu i organizacji ruchu drogowego. Celem jest również minimalizacja uciążliwości transgranicznej pomiędzy różnymi podmiotami.

Obecna droga dojazdowa do zakładu produkcyjnego Spółki wydaje się niewystarczająca dla skali planowanego rozwoju terenu inwestycyjnego gminy. Budowa nowej drogi dojazdowej przyczyni się do usprawnienia transportu do zakładu i z zakładu Spółki, jak również dla pozostałych podmiotów działających w sąsiedztwie Spółki.

Spółka docelowo nie będzie właścicielem gruntu, na którym zostanie wybudowana nowa droga dojazdowa do zakładu. Grunt ten będzie stanowił własność Gminy po przeprowadzeniu postępowania w przedmiocie zgody na realizację inwestycji drogowej (tzw. …). Nowa droga będzie inwestycją celu publicznego (powszechnie dostępną) powstałą w ramach inwestycji Gminnej.

Wkład Spółki w inwestycję Gminy będzie polegał na nieodpłatnym udostępnieniu kruszywa z kopalni Spółki oraz nieodpłatnym dostarczeniu tego kruszywa na plac budowy drogi. Kruszywo, które zostanie wykorzystane do budowy drogi, jest wytwarzane przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W związku z wydaniem kruszywa Spółka nie otrzyma od Gminy żadnej zapłaty. Spółka uzyska jednak korzyści ze zrealizowanej przez Gminę inwestycji, gdyż, jak zaznaczono wcześniej, nowa droga usprawni transport do i z zakładu Spółki.

Kruszywo zostanie wydane wyłącznie w celu realizacji konkretnej inwestycji, jaką jest budowa nowej drogi dojazdowej do zakładu Spółki (Gmina nie będzie uprawniona do wykorzystania otrzymanego kruszywa w innym celu).

Dostarczenie kruszywa z kopalni Spółki na plac budowy zostanie zrealizowane przez zewnętrzną firmę transportową. Spółka otrzyma od tej firmy fakturę VAT, na podstawie której zapłaci za usługę transportu.

Spółka odlicza podatek VAT naliczony związany z produkcją kruszywa. Innymi słowy, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wytworzenia wydawanego dla potrzeb budowy nowej drogi kruszywa.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Główne przychody Spółki pochodzą ze sprzedaży wspomnianych wcześniej towarów produktów (kruszywa, mączki wapiennej etc.). Działalność Spółki podlega w całości opodatkowaniu podatkiem VAT.

Spółka prosi o przyjęcie przez Organ założenia, że nie zachodzą żadne z przesłanek określonych w art. 88 ustawy VAT, które wykluczałyby prawo do odliczenia VAT naliczonego. Spółka wyjaśnia ponadto, że wartość kruszywa nie pozwala uznać tego towaru za prezent małej wartości w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wydanie przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę podlega opodatkowaniu VAT?
Czy Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z otrzymanych faktur VAT dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi?
Czy w związku z dostarczeniem kruszywa na miejsce budowy nowej drogi po stronie Spółki powstanie obowiązek wykazania VAT należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad pytanie nr 1:

Wydanie przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad pytanie nr 2:

Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z otrzymanych faktur VAT dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi.

Ad pytanie nr 3:

Dostarczenie kruszywa na miejsce budowy nowej drogi nie wiąże się z powstaniem po stronie Spółki obowiązku wykazania VAT należnego.

Ad pytanie nr 1:

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy VAT, powyższej zasady nie stosuje się w odniesieniu do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Zdaniem Spółki, ustawodawca rozróżnia w art. 7 ust. 2 ustawy VAT dwie czynności: przekazania towaru (w tym w ramach darowizny) i zużycia towaru. Co istotne, zużycie towaru (inaczej niż jego przekazanie) podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy towar zużywany jest na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy lub osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT. Opodatkowaniu nie podlega również zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

Spółka uważa, że wykorzystanie kruszywa na cele budowy przez gminę nowej drogi dojazdowej do jej zakładu powinno być uznawane za „zużycie” towaru, a nie za jego przekazanie w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy VAT. O przekazaniu kruszywa w tym znaczeniu można byłoby mówić jedynie w sytuacji, w której podmiot otrzymujący kruszywo od Spółki miałby pełne prawo do rozporządzania nim jak właściciel. Taka sytuacja nie zachodzi jednak w omawianej sprawie. Kruszywo udostępniane jest przez Spółkę w konkretnym celu - budowy nowej drogi dojazdowej do zakładu Spółki. Gmina nie może przeznaczyć otrzymanego kruszywa na inne cele. Ponieważ budowa drogi dojazdowej nie jest dokonywana w celach osobistych Spółki ani jej pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, czy członków organów stanowiących, należy uznać, że wydanie kruszywa na rzecz gminy jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT.

Spółka decyduje się na współpracę z gminą oraz uczestnictwo w inwestycji, która polega na budowie nowej drogi dojazdowej do jej zakładu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Budowa nowej drogi dojazdowej jest dla Spółki korzystna, ponieważ nowa droga pozwoli na usprawnienie transportu i przejazdu samochodów ciężarowych wykorzystywanych przez Spółkę, co wpłynie pozytywnie na jej ogólne funkcjonowanie i działalność.

Spółka pragnie również podkreślić, że w jej ocenie, wydania kruszywa dla potrzeb budowy nowej drogi dojazdowej nie można uznać za darowiznę, o której mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT. Darowizną jest świadczenie skutkujące jednostronnym przysporzeniem po stronie osoby obdarowanej. Tym samym darowiznę cechuje bezinteresowność działania darczyńcy. Jakkolwiek kruszywo zostanie wydane na rzecz gminy bez otrzymania ze strony gminy płatności, działanie Spółki nie będzie bezinteresowne. Budowa nowej drogi przyniesie Spółce wymierne korzyści. Taką korzyścią będzie przede wszystkim znaczne ułatwienie transportu oraz przejazdu samochodów ciężarowych wykorzystywanych przez Spółkę do prowadzenia działalności opodatkowanej. Brak jest zatem po stronie Spółki tzw. „causa donandi”, tj. chęci obdarowania innego podmiotu kosztem swojego majątku bez oczekiwania na osiągnięcie jakiejkolwiek korzyści z tego tytułu.

Ad pytanie nr 2:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 tej ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku VAT przysługuje tylko wtedy, gdy zakupione towary i usługi wykorzystywane są do prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że związek towarów i usług z ich wykorzystaniem do czynności opodatkowanych może być zarówno bezpośredni, jak i pośredni.

W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”) z dnia 8 lutego 2007 r. Investrand BV p-ko Staatssecretaris van Financien, sygn. C-435/05, wyjaśniono, że prawo do odliczenia zostaje przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenia podatku a jedną lub kilkoma transakcjami objętymi podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty usług stanowią część kosztów ogólnych podatnika i jako takie stanowią element cenotwórczy dla dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Takie koszty zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika.

Zgodnie z orzecznictwem NSA: „Nie budzi wątpliwości to, że związek towarów i usług z ich wykorzystaniem do czynności opodatkowanych może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością opodatkowaną można mówić wówczas, gdy wprawdzie zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do generowania obrotu, lecz, przez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do zwiększenia sprzedaży opodatkowanej” (zob. wyrok z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. I FSK 561/17).

Przy ocenie, czy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia istotne jest uwzględnienie zamiaru, z którym dokonano nabycia towaru (usługi). Jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych, wówczas - po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy VAT wymogów formalnych - podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia.

Realizacja podstawowej zasady konstrukcyjnej podatku VAT, tj. zasady neutralności określonej w art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, powinna umożliwiać podatnikowi obniżenie podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związanych z jego działalnością gospodarczą podlegającą opodatkowaniu również w przypadku, gdy związek ten ma charakter pośredni, a nabywane towary (usługi) mają charakter kosztów ogólnych prowadzonej działalności.

Właśnie pośredni związek z czynnościami opodatkowanymi Spółki mają wydatki, które są ponoszone ze względu na udział Spółki w inwestycji gminy polegającej na budowie nowej drogi dojazdowej do zakładu (wydatki ponoszone na zapłatę za usługi transportu kruszywa). Możliwość dojazdu samochodów ciężarowych do zakładu Spółki stanowi nieodłączny element prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej (jest to jedyna możliwa forma transportu produkowanych przez Spółkę towarów) i jej zapewnienie jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa. Podkreślić należy, że swobodne korzystanie z drogi dojazdowej do zakładu Spółki jest elementem koniecznym dla prowadzonej przez Spółkę działalności opodatkowanej VAT.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez Dyrektora KIS w podobnych stanach faktycznych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2019 r., znak: 0111-KDIB3-2.4012.567.2019.1.SR, podatnik prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wydobycia rud miedzi zrealizował inwestycję polegającą na budowie sygnalizacji świetlnej na drodze krajowej w pobliżu kopalni podatnika. Inwestycja miała na celu ułatwić dostawy oraz dojazdy pracowników do kopalni. Została ona zrealizowana w porozumieniu z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad. Stanowisko podatnika, zgodnie z którym przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z realizacją inwestycji zostało uznane przez Dyrektora KIS za prawidłowe.

W przywołanej interpretacji czytamy: „Mając na uwadze okoliczności sprawy, z których wynika, że wydatki związane z realizacją w. inwestycji ponoszone są w celu usprawnienia dostępu do szybu górniczego, z którego pozyskiwany jest urobek rud niezbędnych do produkcji metali, będących przedmiotem sprzedaży, a sprzedaż ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według stawek innych niż «zwolnione», to stwierdzić należy, że wydatki poniesione w związku z realizacją ww. inwestycji mają pośredni związek z prowadzeniem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej generującej podatek należny”.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, nie powinno ulegać wątpliwości, że ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie usługi transportu kruszywa z jej zakładu na plac budowy przez gminę nowej drogi wykazują związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością opodatkowaną podatkiem VAT. W konsekwencji Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur VAT dokumentujących wydatki na usługi transportu kruszywa.

Ad pytanie nr 3:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przedmiotowej sprawie Spółka, nabywając usługi transportowe, w ramach których kruszywo dostarczane jest gminie, bez wątpienia nie dokonuje dostawy towarów na rzecz gminy. Należy zatem rozważyć, czy samo nabycie usługi transportowej, w ramach której kruszywo dostarczane jest gminie, może stanowić świadczenie usług w rozumieniu ustawy VAT, w wyniku którego po stronie Spółki powstaje obowiązek zapłaty podatku VAT należnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora KIS wyrażonym w interpretacji z dnia 22 stycznia 2021 r., znak 0114-K.D1P1- 2.4012.429.2020.2.AC, aby dana czynność stanowiła świadczenie usług podlegające opodatkowaniu muszą zostać łącznie spełnione następujące warunki:

musi istnieć możliwość zidentyfikowania bezpośredniego beneficjenta wykonywanej usługi,
świadczonej usłudze musi odpowiadać świadczenie wzajemne (wynagrodzenie).

W opinii Spółki, w analizowanym przypadku nie są spełnione obie ww. przesłanki. Podkreślić należy, że w związku z pokryciem przez Spółkę kosztów transportu kruszywa nie jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniego beneficjenta wykonywanej przez Spółkę usługi (innego niż sama Spółka). Jak była o tym mowa, w związku z udziałem w inwestycji gminy Spółka osiąga wymierne korzyści. Tym samym zarówno wydanie kruszywa, jak i zapewnienie transportu tego kruszywa na miejsce budowy, jest działaniem realizowanym w interesie samej Spółki. Nie można zatem przyjąć, że ponosząc koszty transportu kruszywa Spółka świadczy usługę, której beneficjentem jest Gmina. Zdaniem Spółki, nie można uznać, że gmina nabywa od Spółki nieodpłatnie usługę transportową. Gdyby przyjąć taką koncepcję, należałoby uznać przykładowo, że przesłanie danej osobie prezentu skutkuje nabyciem przez obdarowanego towaru (przedmiotu darowizny) i odrębnie nabyciem usługi transportowej lub kurierskiej.

Gdyby jednak organ stwierdził, że w okolicznościach opisanych we wniosku gmina nabywa usługę transportową od Spółki, to należy zauważyć, że zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT, czynność ta nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu bowiem tylko wtedy, gdy usługa jest świadczona w celach innych niż działalność gospodarcza podatnika. W przedmiotowej sprawie związek usługi transportowej (dowóz kruszywa na budowę drogi) z działalnością gospodarczą Spółki jest natomiast ewidentny.

W konsekwencji, dostarczenie kamienia na miejsce budowy drogi (nabycie usługi transportowej) nie wiąże się z koniecznością zapłaty przez Spółkę podatku VAT należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny

Zatem, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Od tej zasady przewidziano jednak pewne wyjątki. Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Analiza powołanego art. 7 ust. 2 ustawy wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie – tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Powyższy przepis jest odwzorowaniem definicji odpłatnego świadczenia usług zawartej w art. 26 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku do wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s 1 z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadkach kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub części odliczeniu,
nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Należy wskazać, że kwestia nieodpłatnego świadczenia usług była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-258/95 pomiędzy Julius Filibeck Sonhne GmbH Co. KG a Finanzamt Neustadt (Niemcy), a także zapadłych na jego kanwie wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2008 r. (sygn. akt I FSK 1589/07) oraz z dnia 23 marca 2010 r. (sygn. akt I FSK 326/09), w którym zaakcentowano, że dla prawidłowego ustalenia opodatkowania ma znaczenie, kto uzyskuje dominującą korzyść z tego tytułu.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że opodatkowaniu podlega nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przy czym, za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej (a więc w sytuacji, gdy podmiotem uzyskującym dominującą korzyść z tego tytułu jest nabywca (beneficjent) świadczenia, a nie podatnik.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wydobyciu kamienia wapiennego w kopalniach odkrywkowych, mechanicznej przeróbce kamienia wapiennego na różne granulacje oraz sprzedaży przetworzonych produktów, m.in. w postaci kruszywa, mączki wapiennej, mączki dolomitowej, wapna nawozowego, kredy pastewnej, itp. W jednej z Gmin, na terenie której znajduje się zakład produkcyjny Spółki, planowana jest budowa nowej drogi dojazdowej do tego zakładu. Decyzja o tej inwestycji została podjęta z uwagi na rozwój nowych terenów inwestycyjnych na terenie Gminy pod działalność gospodarczą różnych branż i podmiotów, z czym będzie się wiązać konieczność zapewnienia dodatkowej infrastruktury technicznej, jak również konieczność usprawnienia transportu i organizacji ruchu drogowego. Celem jest również minimalizacja uciążliwości transgranicznej pomiędzy różnymi podmiotami. Budowa nowej drogi dojazdowej przyczyni się do usprawnienia transportu do zakładu i z zakładu Spółki, jak również dla pozostałych podmiotów działających w sąsiedztwie Spółki. Nowa droga będzie inwestycją celu publicznego (powszechnie dostępną) powstałą w ramach inwestycji gminnej. Wkład Spółki w inwestycję Gminy będzie polegał na nieodpłatnym udostępnieniu kruszywa z kopalni Spółki oraz nieodpłatnym dostarczeniu tego kruszywa na plac budowy drogi. Kruszywo, które zostanie wykorzystane do budowy drogi jest wytwarzane przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W związku z wydaniem kruszywa Spółka nie otrzyma od Gminy żadnej zapłaty. Spółka uzyska jednak korzyści ze zrealizowanej przez Gminę inwestycji, nowa droga usprawni transport do i z zakładu Spółki. Kruszywo zostanie wydane wyłącznie w celu realizacji konkretnej inwestycji, jaką jest budowa nowej drogi dojazdowej do zakładu Spółki (Gmina nie będzie uprawniona do wykorzystania otrzymanego kruszywa w innym celu). Dostarczenie kruszywa z kopalni Spółki na plac budowy zostanie zrealizowane przez zewnętrzną firmę transportową. Spółka otrzyma od tej firmy fakturę VAT, na podstawie której zapłaci za usługę transportu. Spółka odlicza podatek VAT naliczony związany z produkcją kruszywa. Innymi słowy, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wytworzenia wydawanego dla potrzeb budowy nowej drogi kruszywa. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Jak wyżej podano, ustawodawca w ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazał, że przekazanie lub zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele osobiste dotyczy konkretnych ściśle wymienionych w tym przepisie osób, tj. podatnika, jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia. W analizowanym przypadku stroną (kontrahentem), wobec której Spółka zobowiązała się do wydania kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi, jest Gmina. Tymczasem kontrahent Wnioskodawcy, jakim jest Gmina, nie został wymieniony w pkt 1 ww. przepisu.

Wobec powyższego wydanie przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę, nie będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy, z uwagi na fakt, że ta kategoria podmiotów nie jest objęta normą przepisu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy. Nie podlegają opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku, gdy beneficjentem jest np. kontrahent Wnioskodawcy, bądź osoba trzecia niewymieniona w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Wydania przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę, nie można również uznać za opodatkowane na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),

w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem dla stwierdzenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Konsekwentnie, opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Są to zatem te wszystkie nieodpłatne świadczenia usług, które odbywają się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Jeżeli natomiast nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, tzn. nieodpłatne świadczenie usług będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, nie zostanie spełniona.

Zatem za usługi dokonane do celów działalności gospodarczej należy uznać takie, które mają związek z potrzebami tej działalności. Związek z działalnością gospodarczą mają natomiast takie czynności, których wykonanie jest celowe dla osiągnięcia bądź poprawienia efektów tej działalności. Ta celowość istnieć może również wtedy, gdy taka usługa nieodpłatna nie jest niezbędna do osiągnięcia efektu działalności gospodarczej, ale obiektywnie może na te efekty wpływać.

Jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, budowa nowej drogi dojazdowej przyczyni się do usprawnienia transportu do zakładu i z zakładu Spółki, jak również dla pozostałych podmiotów działających w sąsiedztwie Spółki. Zatem należy uznać, iż wydanie przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę będzie wykonane w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, potrzebami związanymi z usprawnieniem transportu do zakładu, a tym samym z funkcjonowaniem prowadzonego zakładu. Wobec powyższego przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu, nie zostanie spełniona. Zatem wydanie przez Spółkę kruszywa na budowę drogi nie będzie również podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że wkład Spółki w realizację inwestycji będzie polegał na nieodpłatnym udostępnieniu kruszywa z kopalni Spółki oraz nieodpłatnym dostarczeniu tego kruszywa na plac budowy drogi. Dostarczenie kruszywa z kopalni Spółki na plac budowy zostanie zrealizowane przez zewnętrzną firmę transportową. Spółka otrzyma od tej firmy fakturę VAT, na podstawie której zapłaci za usługę transportu.

Wskazać w tym miejscu należy, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej czynności wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu czynności kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana czynność jest czynnością złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na czynność złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania czynności zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element czynności kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej czynności głównej.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady, dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

W przypadku czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę objętych zakresem wniosku, można wyróżnić następujące elementy składowe: przekazanie towaru (kruszywa) oraz jego transport.

W przedmiotowej sprawie nie można stwierdzić, że usługa transportu kruszywa z kopalni Wnioskodawcy na plac budowy nowej drogi stanowi cel sam w sobie i powinna być traktowana jako odrębne, niezależne świadczenie. W okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, dostawę kruszywa wraz z usługą transportu należy uznać za dostawę złożoną – której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne.

Transport przekazywanego przez Wnioskodawcę towaru (kruszywa) stanowi integralną część dostawy tego towaru. Nie może być zatem samodzielnym przedmiotem czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, dostawa towaru (kruszywa) stanowić będzie świadczenie główne, natomiast świadczeniem pomocniczym będzie usługa transportowa, która jest ściśle związana z ww. dostawą tego towaru (kruszywa). Z ekonomicznego punktu widzenia dostawa ta wraz z transportem jest obiektywnie jedną transakcją. Zatem również z ekonomicznego punktu widzenia dostawa ww. towaru wraz z transportem nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania – jedną czynnością, tj. dostawą towaru (kruszywa).

Jak wyżej rozstrzygnięto, nieodpłatne przekazanie kruszywa należącego do Wnioskodawcy (w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia z Gminą), nie będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy, tym samym również usługa transportu, jako element pomocniczy świadczenia głównego (dostawy kruszywa) – świadczenia kompleksowego nie będzie podlegała opodatkowaniu. W konsekwencji Spółka w związku z dostarczeniem kruszywa na miejsce budowy nowej drogi nie będzie zobowiązana do wykazania należnego podatku od towarów i usług

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 3 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego należy wskazać, że stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z uregulowań ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego, niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością opodatkowaną. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Aby zatem podatnik mógł obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokonanych zakupów, zakupy te muszą być związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych, przy czym związek ten winien mieć charakter bezsporny. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT jest związek dokonywanych zakupów towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny.

Jak wskazano we wniosku Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Główne przychody Spółki pochodzą ze sprzedaży wspomnianych wcześniej towarów produktów (kruszywa, mączki wapiennej etc.). Działalność Spółki podlega w całości opodatkowaniu podatkiem VAT. Budowa nowej drogi dojazdowej przyczyni się do usprawnienia transportu do zakładu i z zakładu Spółki, jak również dla pozostałych podmiotów działających w sąsiedztwie Spółki. Spółka uzyska korzyści ze zrealizowanej przez Gminę inwestycji, gdyż nowa droga usprawni transport do i z zakładu Spółki.

Jak rozstrzygnięto wcześniej, przekazanie kruszywa i dostarczenie go na plac budowy związane jest z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, która w całości podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem zakup usług transportowych, których Wnioskodawca planuje dokonać w związku z dostarczeniem kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi, będzie związany z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy - czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż Wnioskodawcy na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającej z otrzymanych faktur VAT dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi. Prawo to będzie przysługiwało pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Zainteresowanego we wniosku wyroków tut. Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem powołane orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Przedmiotową interpretacją rozpatrzono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT wydania przez Spółkę kruszywa w celu wykorzystania go do budowy drogi przez Gminę,

prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z otrzymanych faktur dokumentujących nabycie przez Spółkę usług transportu kruszywa z zakładu Spółki na plac budowy nowej drogi,

braku obowiązku wykazania VAT należnego w związku z dostarczeniem kruszywa na miejsce budowy nowej drogi.

Natomiast wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin