Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.647.2021.1.MKA
z 23 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2021 r. (data wpływu 5 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z obdarowaniem swoich pracowników bonami podarunkowymi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z obdarowaniem swoich pracowników bonami podarunkowymi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) jest podmiotem, który jako (…) świadczy kompleksowe usługi szeroko rozumianego wsparcia podstawowej działalności gospodarczej na rzecz spółek powiązanych m.in. w następujących obszarach: wsparcie informatyczne, obsługa kadrowa, administracja ubezpieczeń oraz obsługa szkód, obsługa księgowo-finansowa, wsparcie prawne, organizacja zakupu i serwisu wyposażenia, organizacja i administrowanie flotą pojazdów, organizacja i wsparcie procesów budowlanych, obsługa public relations, obsługa administracyjna nieruchomości wraz z infrastrukturą, koordynacja procesów logistycznych i transportowych, a także innych czynności z zakresu szeroko rozumianej administracji i wsparcia biznesu. Wiodącą działalnością grupy, w skład której wchodzi Wnioskodawca, mającą wpływ na rozpoznawalność marki w Polsce, jest sprzedaż detaliczna artykułów FMCG (np.: artykuły spożywcze, kosmetyki, chemia gospodarcza, wyroby tytoniowe, alkohole) oraz artykułów przemysłowych (np.: odzież, urządzenia AGD, zabawki). Działalność tą w Polsce, poprzez (1) sieć placówek handlowych (sprzedaż stacjonarna), jak również (2) za pośrednictwem sklepu internetowego, prowadzi spółka powiązana, będąca głównym klientem Wnioskodawcy (dalej: Klient).

Wnioskodawca planuje uczcić fakt otwarcia przez Klienta kolejnego sklepu, które sprawi, że łącznie Klient będzie posiadał ich „okrągłą" liczbę. Jest to szczególne wydarzenie nie tylko dla Klienta, lecz z racji przynależności do tej samej grupy oraz rozmiaru łączącej obie strony współpracy, również dla Wnioskodawcy. W związku z tym wydarzeniem Wnioskodawca planuje obdarować swoich pracowników nabytymi przez niego od Klienta bonami podarunkowymi (dalej również: bony), które będą mogły być zrealizowane w prowadzonych przez Klienta sklepach (w zależności od technicznych możliwości - tylko w sklepach stacjonarnych, albo tylko w sklepie online, albo w obu tych kanałach sprzedaży), tzn. którymi będzie można rozliczyć zakup znajdujących się w asortymencie Klienta towarów o wartości nieprzekraczającej ustalonej kwoty. Bony podarunkowe będą mogły przybrać formę papierowych voucherów, formę plastikowej karty, bądź inną, w tym zdematerializowaną. Ilekroć zatem w niniejszym wniosku mowa jest o przekazaniu pracownikowi przez Wnioskodawcę bonu, rozumieć przez to należy wręczenie papierowego vouchera, aktywację plastikowej karty na określoną kwotę lub aktywację innego zdematerializowanego nośnika. Intencją Wnioskodawcy jest obdarowanie pracowników zatrudnionych w dniu otwarcia rzeczonego sklepu, nieznajdujących się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę z inicjatywy Wnioskodawcy, nieprzebywających na nieobecności bezpłatnej (urlop wychowawczy, urlop bezpłatny) oraz nieprzebywających na oddelegowaniu zagranicznym, niezależnie od stanowiska. Przekazanie bonów nie będzie zależeć od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych, czy wskaźników absencji. Nie będzie również wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie ono przedmiotem żadnych oczekiwań ze strony Wnioskodawcy). Przekazanie pracownikom bonów będzie wynikało jedynie z dobrej woli Wnioskodawcy, nie zaś z jakichkolwiek, mających w szczególności źródło w obowiązujących u Wnioskodawcy regulaminach, ciążących na nim obowiązków.

Pracownicy, z wyjątkiem nielicznych zaangażowanych w proces przygotowywania i wydawania bonów, do czasu ogłoszenia decyzji Wnioskodawcy o przekazaniu bonu podarunkowego, nie będą mieli wiedzy o planach Wnioskodawcy. Decyzja o obdarowaniu pracowników bonami podarunkowymi podjęta zostanie jednorazowo, co jednak nie wyklucza podobnych decyzji w przyszłości, w związku z otwarciami przez Klienta kolejnych sklepów. Wnioskodawca nadmienia, że pracownik w żaden sposób nie będzie zobowiązany przez niego ani do przyjęcia bonu podarunkowego, ani do jego późniejszej realizacji (bony nie zostaną przekazane pracownikom, którzy odmówili ich przyjęcia). Bon podarunkowy będzie można zrealizować w ustalonym terminie. Pomimo braku takiego obowiązku, Wnioskodawca planuje poinformować pracowników w zwyczajowo przyjęty u siebie sposób, o konsekwencjach, jakie na gruncie podatku od spadków i darowizn powoduje nieodpłatne otrzymanie bonów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przekazanie pracownikom z okazji wydarzenia wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego bonów podarunkowych, stanowić będzie nieodpłatne świadczenie ze stosunku pracy i czy w związku z powyższym na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie spoczywać obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 Ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie pracownikom z okazji wydarzenia wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego bonów podarunkowych, nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy i w związku z powyższym na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie spoczywać obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 Ustawy o PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Podstawową zasadą obowiązującą na gruncie u.p.d.o.f. jest zasada powszechności opodatkowania, wyrażona w art. 9 ust. 1 tejże ustawy, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Pojęcie „przychodu" zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Przychodami są zatem, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 u.p.d.o.f., z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl zaś art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. jako źródła przychodów każe traktować m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy (pkt 1).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 u.p.d.o.f. osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zastosowanie wszystkich wspomnianych wcześniej przepisów u.p.d.o.f. podlega wyłączeniu na podstawie art. 2 ust. 1 u.p.d.o.f. Zgodnie z pkt 3 tegoż przepisu przepisów u.p.d.o.f. nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn (dalej również: u.p.s.d.). Art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.s.d. stanowi, że podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny. Rzeczony przepis ma na celu zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego na gruncie dwóch oddzielnych ustaw podatkowych, co wiązałoby się z jego podwójnym opodatkowaniem.

Umowa darowizny została uregulowana w tytule XXXIII ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: k.c.). Art. 888 § 1 k.c. stanowi, że przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Odnośnie formy darowizny ustawodawca w art. 890 § 1 k.c. zastrzegł, że co do zasady oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego, jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93 poz. 768 ze zm.).

Z powyższego jednoznacznie wynika, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika stanowi dla niego przychód w rozumieniu u.p.d.o.f., w wyjątkowych sytuacjach bowiem, może ono stanowić wyłączoną z zakresu przepisów tej ustawy darowiznę. W opisanym zdarzeniu przyszłym zaistnieje zdaniem Wnioskodawcy taka wyjątkowa, wskazana przez Trybunał Konstytucyjny sytuacja, której konsekwencje, zgodnie ze wspomnianym wyrokiem, będzie należało rozpatrywać nie na gruncie Ustawy o PIT, tylko Ustawy o podatku od spadków i darowizn. W ocenie Wnioskodawcy przesądza o tym przede wszystkim cel świadczenia w postaci nieodpłatnego przekazania na rzecz pracowników bonów podarunkowych, którym jest chęć uczczenia ważnego z punktu widzenia działalności Wnioskodawcy wydarzenia, nie zaś wynagrodzenie pracownika za świadczoną na rzecz Wnioskodawcy pracę.

Przekazanie bonów nie będzie stanowiło nagrody za zaangażowanie pracowników w realizację swoich zadań, w szczególności nie będzie zależeć od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych, czy wskaźników absencji. Nie będzie również wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie ono przedmiotem żadnych oczekiwań ze strony Wnioskodawcy). Obdarowani zostaną pracownicy zatrudnieni w dniu otwarcia rzeczonego sklepu, nieznajdujący się na okresie wypowiedzenia umowy o pracę z inicjatywy Wnioskodawcy, nieprzebywający na nieobecności bezpłatnej (urlop wychowawczy, urlop bezpłatny) oraz nieprzebywający na oddelegowaniu zagranicznym, niezależnie od stanowiska.

Przekazanie pracownikom bonów będzie wynikało jedynie z dobrej woli Wnioskodawcy, nie zaś z jakichkolwiek, mających w szczególności źródło w obowiązujących u Wnioskodawcy regulaminach, ciążących na nim obowiązków. Pracownicy, z wyjątkiem nielicznych zaangażowanych w proces przygotowywania i wydawania bonów, do czasu ogłoszenia decyzji Wnioskodawcy o przekazaniu bonu podarunkowego, nie będą mieli wiedzy o planach Wnioskodawcy. Pracownik w żaden sposób nie będzie zobowiązany przez Wnioskodawcę ani do przyjęcia bonu podarunkowego, ani do jego późniejszej realizacji, zależeć to będzie tylko i wyłącznie od jego decyzji, do której zastosuje się Wnioskodawca. Odmowa przyjęcia bonu podarunkowego spowoduje, że do ich przekazania danemu pracownikowi nie dojdzie. Bon podarunkowy będzie można zrealizować w ustalonym przez Wnioskodawcę terminie, z zastrzeżeniem, że może on ulec skróceniu bądź wydłużeniu.

Stanowisko Wnioskodawcy ma swoje oparcie nie tylko jest w rzeczonym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, ale również w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych przez tutejszy organ, w podobnych stanach faktycznych lub zdarzeniach przyszłych. Jako przykład wymienić można tutaj interpretację indywidualną: z 2 marca 2021 r. (sygn. 0115-KDIT2.4011.868.2020.1.MD), z 30 stycznia 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.598.2018.1.PR), z 28 grudnia 2018 r. (sygn. 0115-KDIT2-2.4011.412.2018.4.BK), z 10 lipca 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.331.2018.l.GG), z 9 marca 2018 r. (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.23.2018.2.AA), z 12 czerwca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-2.4011.51.2017.2.JW) oraz z 31 marca 2017 r. (sygn. 1462-IPPB4.4511.180.2017.l.JM).

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie pracownikom z okazji osiągnięcia przez Klienta „okrągłej” liczby sklepów, bonów podarunkowych, nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy, w związku z czym na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie spoczywać obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. wpłacenie

– podatku, zaliczki.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ustawy ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Zatem, praktycznie wszystkie otrzymane przez pracownika od swojego pracodawcy świadczenia – o ile nie stanowią wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w art. 2, przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń wskazanych w tym przepisie w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały przychody podlegające przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Zacytowany przepis dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego. Przy czym zaznaczyć należy, że wyłączeniu temu podlega jedynie nabycie na podstawie jednego z tytułów wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które faktycznie miało miejsce.

Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043 ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

Umowa darowizny zdefiniowana została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), w myśl którego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Natomiast w świetle art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca planuje uczcić fakt otwarcia przez Klienta kolejnego sklepu, które sprawi, że łącznie Klient będzie posiadał ich „okrągłą" liczbę. W związku z tym wydarzeniem Wnioskodawca planuje obdarować swoich pracowników nabytymi przez niego od Klienta bonami podarunkowymi, które będą mogły być zrealizowane w prowadzonych przez Klienta sklepach, tzn. którymi będzie można rozliczyć zakup znajdujących się w asortymencie Klienta towarów o wartości nieprzekraczającej ustalonej kwoty. Bony podarunkowe będą mogły przybrać formę papierowych voucherów, formę plastikowej karty, bądź inną, w tym zdematerializowaną. Intencją Wnioskodawcy jest obdarowanie pracowników zatrudnionych w dniu otwarcia rzeczonego sklepu, nieznajdujących się w okresie wypowiedzenia umowy o pracę z inicjatywy Wnioskodawcy, nieprzebywających na nieobecności bezpłatnej (urlop wychowawczy, urlop bezpłatny) oraz nieprzebywających na oddelegowaniu zagranicznym, niezależnie od stanowiska. Przekazanie bonów nie będzie zależeć od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych, czy wskaźników absencji. Nie będzie również wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie ono przedmiotem żadnych oczekiwań ze strony Wnioskodawcy). Przekazanie pracownikom bonów będzie wynikało jedynie z dobrej woli Wnioskodawcy, nie zaś z jakichkolwiek, mających w szczególności źródło w obowiązujących u Wnioskodawcy regulaminach, ciążących na nim obowiązków. Pracownicy, z wyjątkiem nielicznych zaangażowanych w proces przygotowywania i wydawania bonów, do czasu ogłoszenia decyzji Wnioskodawcy o przekazaniu bonu podarunkowego, nie będą mieli wiedzy o planach Wnioskodawcy. Decyzja o obdarowaniu pracowników bonami podarunkowymi podjęta zostanie jednorazowo, co jednak nie wyklucza podobnych decyzji w przyszłości, w związku z otwarciami przez Klienta kolejnych sklepów. Pracownik w żaden sposób nie będzie zobowiązany przez Wnioskodawcę ani do przyjęcia bonu podarunkowego, ani do jego późniejszej realizacji (bony nie zostaną przekazane pracownikom, którzy odmówili ich przyjęcia). Bon podarunkowy będzie można zrealizować w ustalonym terminie. Wnioskodawca planuje poinformować pracowników w zwyczajowo przyjęty u siebie sposób, o konsekwencjach, jakie na gruncie podatku od spadków i darowizn powoduje nieodpłatne otrzymanie bonów.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie o podatku od spadków i darowizn. A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku.

Odnosząc powyższe do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro jak sam Wnioskodawca wyjaśnił w opisie sprawy, że zamierza „obdarować” swoich pracowników z okazji wydarzenia wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego (otwarcia przez Klienta Wnioskodawcy kolejnego sklepu, które sprawi, że łącznie Klient będzie posiadał ich „okrągłą” liczbę) bonami podarunkowymi, którymi będzie można rozliczyć zakup znajdujących się w asortymencie Klienta towarów o wartości nieprzekraczającej ustalonej kwoty, a których przekazanie nie będzie zależeć od osiąganych w pracy wyników, ocen rocznych, czy wskaźników absencji, nie będzie również wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie ono przedmiotem żadnych oczekiwań ze strony Wnioskodawcy), a przekazanie pracownikom wymienialnych na towary bonów będzie wynikało jedynie z dobrej woli Wnioskodawcy, nie zaś z jakichkolwiek, mających w szczególności źródło w obowiązujących u Wnioskodawcy regulaminach, ciążących na nim obowiązków, to w konsekwencji otrzymywanie przez pracowników ww. bonów podarunkowych podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W rezultacie stwierdzić należy, że wartość ww. bonów podarunkowych, które nie są elementem wynagrodzenia, do zapłaty którego zobowiązany jest Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy o pracę, a więc nie stanowią dla pracowników dodatkowej gratyfikacji/wynagrodzenia za wykonywaną pracę a jest to dobrowolne świadczenie ze strony Wnioskodawcy (do którego nie jest zobowiązany na podstawie zapisów umownych), podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, a zatem na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są wyłączone z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość darowanych przez Wnioskodawcę pracownikom bonów podarunkowych, o których mowa we wniosku nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem z ww. tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika (tj. na Wnioskodawcy jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie spoczywał obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek, stosownie do art. 31 tejże ustawy).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.