Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.636.2021.1.KP
z 22 września 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2021 r. (data wpływu 22 lipca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu – jest prawidłowe,
• ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe,
• zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe,
• skutków podatkowych sprzedaży mieszkania – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu,
• ustalenia wartości początkowej środka trwałego,
• zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej,
• skutków podatkowych sprzedaży mieszkania.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych wynajmuje mieszkanie.

W lutym 2021 r. zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako wartość niematerialną i prawną.

Zakup spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego finansowany jest w zasadniczej części z kredytu mieszkaniowego.

Wnioskodawca zamierza przekształcić niniejsze spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w odrębną własność. Na tę okoliczność Wnioskodawca poniesie wydatki w postaci wypisów (z kartoteki lokali, budynków i gruntów), kosztów aktu notarialnego oraz koszty wyceny części gruntowej w celu prawidłowego wyodrębnienia wartości lokalu i wartości gruntu.

Po przekształceniu (zmianie tytułu prawnego do nieruchomości) Wnioskodawca dokona wykreślenia danego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a następnie wprowadzi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekształcony w odrębną własność lokal mieszkalny.

Wartość początkową Wnioskodawca ustali poprzez dodanie do pierwotnej wartości początkowej spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, wskazanych wyżej wydatków związanych z przekształceniem oraz odjęcie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego.

Lokal mieszkalny Wnioskodawca zamierza amortyzować przy zastosowaniu przepisu z art. 22j u.p.d.f., tj. metody indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków, budowę zakończono w 1964 roku, natomiast księgę wieczystą dla przedmiotowego lokalu założono w 2009 r. Podatnik zamierza amortyzować mieszkanie przez okres 10 lat. Podatnik nie wyklucza sprzedaży w przyszłości mieszkania z przyczyn finansowo-ekonomicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odpisy amortyzacyjne od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, a następnie od przekształconego w odrębną własność mieszkania będą stanowić koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej podatnika?
2. Czy odsetki od kredytu mieszkaniowego zapłacone po przyjęciu do używania spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego będą stanowić koszty uzyskania przychodów działalności podatnika w dacie zapłaty?
3. Czy wartość początkową przekształconego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność należy wyznaczyć poprzez dodanie do pierwotnej wartości początkowej spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, wydatków związanych z przekształceniem (koszty wypisów z rejestrów gruntów, lokali i budynków, aktu notarialnego i wyceny wartości gruntu) oraz odjęcie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego?
4. Czy Wnioskodawca może amortyzować przekształcony w odrębną własność lokal mieszkalny metodą indywidualnych stawek amortyzacyjnych przez okres 10 lat zgodnie z art. 22j u.p.d.f.?
5. Czy sprzedaż mieszkania będzie przychodem z działalności gospodarczej Wnioskodawcy?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Odpisy amortyzacyjne od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, a następnie od przekształconego w odrębną własność mieszkania będą stanowić koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej podatnika, ponieważ Wnioskodawca zakwalifikował przedmiotowe mieszkanie jako firmowy składnik majątku i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej rozpoznaje przychody z najmu (Wyrok NSA z 24 maja 2021r. sygn. akt II FPS 1/21).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Odsetki od kredytu mieszkaniowego zapłacone po przyjęciu do używania spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego będą stanowić koszty uzyskania przychodów działalności podatnika w dacie zapłaty, bowiem zgodnie z przywołanym wyżej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FPS 1/21, wprowadzenie mieszkania do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpoznawanie przychodów z najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych uprawnia Wnioskodawcę do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów, którymi będą m.in. zapłacone odsetki od kredytu mieszkaniowego.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Wartość początkowa przekształconego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność należy wyznaczyć poprzez dodanie do pierwotnej wartości początkowej spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, wydatków związanych z przekształceniem (koszty wypisów z rejestrów gruntów, lokali i budynków, aktu notarialnego i wyceny wartości gruntu) oraz odjęcie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego. Takie stanowisko zostało zaaprobowane m.in. w interpretacji indywidualnej sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.754.2019.1.MD z dnia 13 stycznia 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

Podatnik może amortyzować przekształcony w odrębną własność lokal mieszkalny metodą indywidualnych stawek amortyzacyjnych przez okres 10 lat zgodnie z art. 22j u.p.d.f. bowiem lokal ten wykorzystywany był przez podmiot inny niż Wnioskodawca przez co najmniej 60 miesięcy, co wynika m.in. z księgi wieczystej lokalu oraz z wypisu z kartoteki budynków, z której wynika, że budynek wybudowano w 1964 roku. Niniejsze stanowisko zostało zaaprobowane w przytoczonej powyżej interpretacji indywidualnej oraz w interpretacji indywidualnej, sygn. 0115-KDIT2-3.4011.500.2019.1.AD z dnia 20 stycznia 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5.

Sprzedaż mieszkania nie będzie przychodem z działalności gospodarczej Wnioskodawcy bowiem do sprzedaży lokali mieszkalnych zastosowanie znajdują przepisy ustawy o PIT dotyczące odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.f. w zw. z art. 10 ust. 3 u.p.d.f).

Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 2c u.p.d.f. do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych w zakresie:

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest prawidłowe,
• ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest prawidłowe,
• zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe,
• skutków podatkowych sprzedaży mieszkania jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ww. ustawy przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.
  
  

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego – dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, składnik majątkowy może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ww. ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Po ustaleniu wartości początkowej lokalu jako środka trwałego pozostaje określenie właściwej stawki amortyzacyjnej.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków mieszkalnych przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy: podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż – dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, z doprecyzowaniem przez kogo („podmiot inny niż podatnik”) lecz bez doprecyzowania, na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Ponadto należy mieć na uwadze, że środkiem trwałym jest zarówno składnik majątku (np. lokal będący odrębną własnością) wykorzystywany w działalności gospodarczej, jak i oddany do używania np. na podstawie umowy najmu. Przepisy dotyczące metody indywidualnych stawek amortyzacyjnych nie uzależniają przy tym możliwości jej zastosowania od tego, czy składnik majątku jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, czy oddany do używania na podstawie umowy najmu poza działalnością.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje mieszkanie. W lutym 2021 r. Wnioskodawca zakupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które wprowadził do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako wartość niematerialną i prawną. Zakup spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego finansowany jest z kredytu mieszkaniowego. Wnioskodawca zamierza przekształcić niniejsze spółdzielcze własnościowe prawo w odrębną własność. W związku z przekształceniem Wnioskodawca poniesie wydatki w postaci wypisów z kartoteki lokali, budynków i gruntów, aktu notarialnego oraz wyceny części gruntowej w celu prawidłowego wyodrębnienia wartości lokalu i wartości gruntu. Po przekształceniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność Wnioskodawca dokona wykreślenia ww. prawa z wartości niematerialnych i prawnych, a następnie wprowadzi jako środek trwały ww. lokal mieszkalny. Wartość początkową Wnioskodawca ustali przez dodanie do pierwotnej wartości początkowej spółdzielczego prawa własności lokalu, poniesionych wydatków na jego przekształcenie oraz odjęcie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od spółdzielczego prawa własności do lokalu mieszkalnego. Zgodnie z wypisem z kartoteki budynków, budowę zakończono w 1964 r. księga wieczysta dla lokalu mieszkalnego została założona w 2009 r. Wnioskodawca zamierza amortyzować lokal przez 10 lat. W przyszłości Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży lokalu mieszkalnego.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1 .

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że skoro lokal mieszkalny, do którego Wnioskodawca pierwotnie posiadał spółdzielcze własnościowe prawo, był wykorzystywany przez niego w działalności gospodarczej oraz był wprowadzony do wartości niematerialnych i prawnych, to Wnioskodawca może zaliczać w poczet kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne naliczane od jego wartości początkowej.

Również w sytuacji przekształcenia spółdzielczego prawa własności lokalu mieszkalnego w odrębną własność mieszkania oraz wprowadzenia tego mieszkania do środków trwałych, przy jednoczesnym wykreśleniu spółdzielczego prawa własności lokalu z wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokalu mieszkalnego.

Reasumując – odpisy amortyzacyjne od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, a następnie od przekształconego w odrębną własność mieszkania będą stanowić koszty uzyskania przychodów w działalności gospodarczej podatnika.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

Wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzonym najmem, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów z tego źródła bądź zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 33 tej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Odsetki od kredytu mogą być zatem zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami,
• odsetki zostały zapłacone,
• odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.
  
  

W konsekwencji, aby prawidłowo rozliczyć koszty, oprócz konieczności wykazania związku zapłaconych odsetek od kredytu z osiąganym przychodem, istotny jest moment poniesienia wydatków związanych ze spłatą odsetek.

A zatem Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów zapłaconych po przyjęciu do używania spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego odsetek od kredytu mieszkaniowego w dacie zapłaty.

Reasumując – odsetki od kredytu mieszkaniowego zapłacone po przyjęciu do używania spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego będą stanowić koszty uzyskania przychodów działalności podatnika w dacie zapłaty.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 3.

W pytaniu trzecim Wnioskodawca wskazał wydatki, które poniósł w związku z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność, tj. koszty wypisów z kartoteki lokali, budynków i gruntów, koszty aktu notarialnego oraz koszty wyceny części gruntowej.

Jak wskazuje użycie w art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu „w szczególności”, nie jest to wyliczenie wyczerpujące – w razie poniesienia przez podatnika kosztów w tej regulacji wymienionych, a pozostających w związku z nabyciem środka trwałego, są one traktowane jako elementy ceny nabycia, która zgodnie z przywołanym już wcześniej art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy w razie odpłatnego nabycia środka trwałego określa jego wartość początkową.

Wnioskodawca w wartości początkowej lokalu mieszkalnego powinien zatem uwzględnić cenę nabycia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, po której wprowadzono ww. prawo do wartości niematerialnych i prawnych, wydatki poniesione w związku z przekształceniem, tj. wypisy z kartoteki lokali, budynków i gruntów, koszty aktu notarialnego oraz koszty wyceny części gruntowej oraz uwzględnić wysokość dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości niematerialnych i prawnych.

Reasumując – wartość początkową przekształconego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność należy wyznaczyć przez dodanie do ceny nabycia spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, po której wprowadzono ww. prawo do wartości niematerialnych, wydatków związanych z przekształceniem (koszty wypisów z rejestrów gruntów, lokali i budynków, aktu notarialnego i wyceny wartości gruntu) oraz odjęcie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 4.

Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Nie będzie on już stanowił wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku, gdy podatnik zadecyduje o jego amortyzowaniu, pozyska on środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez niego do ewidencji środków trwałych. Przy czym podatnik może zastosować stawkę indywidualną, pod warunkiem, że wykaże, iż lokal przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Zatem należy stwierdzić, że w wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo jego własności, u Wnioskodawcy powstanie nowy składnik majątku stanowiący środek trwały. Słusznie zatem nowo powstały środek trwały wpisany został przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych. Ponieważ jak wskazał Wnioskodawca budowę lokalu zakończono w 1964 roku zatem lokal ten był wykorzystywany przed nabyciem przez okres ponad 60 miesięcy, zatem Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg indywidualnej stawki 10%.

Dokonując amortyzacji tego środka trwałego Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględnić wysokość dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego prawa w odrębną własność lokalu.

Reasumując – Wnioskodawca może amortyzować przekształcony w odrębną własność lokal mieszkalny metodą indywidualnych stawek amortyzacyjnych przez okres 10 lat zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 5.

Odnosząc się do skutków podatkowych z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego należy wskazać, że stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 8 cytowanej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powołany wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z kolei w myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c omawianej ustawy podatkowej).

Z treści powołanych regulacji jednoznacznie wynika, że do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą m.in. budynku mieszkalnego oraz gruntu z nim związanego. W takim przypadku odpowiednie zastosowanie znajdzie przepis art. 30e ustawy o podatku od osób fizycznych, który określa sposób opodatkowania dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że z tytułu odpłatnego zbycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego wynajmowanego w ramach działalności gospodarczej, nie powstanie przychód z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na wyjątek (dotyczący nieruchomości mieszkalnych) zawarty we wskazanym wyżej art. 14 ust. 2c ww. ustawy.

Skutki podatkowe tej sprzedaży należy ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w przypadku sprzedaży nieruchomości o charakterze mieszkalnym przychód ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a powołanej ustawy powstaje wtedy, gdy ich odpłatne zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym je nabyto lub wybudowano.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w 2021 r., i w przyszłości planuje zbycie tego lokalu. Jeżeli więc zbycie lokalu nastąpi po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to sprzedaż tego lokalu mieszkalnego nie będzie stanowiła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując – sprzedaż lokalu mieszkalnego nie będzie przychodem z działalności gospodarczej Wnioskodawcy w sytuacji gdy zbycie lokalu nastąpi po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.