Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.417.2019.1.AP
z 8 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w związku ze sprzedażą wierzytelności odpisanej uprzednio jako nieściągalna – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w powyższym zakresie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży materiałów budowlanych. Transakcje sprzedaży dokonywane są najczęściej z odroczonym terminem płatności. Często dochodzi do sytuacji, w których należności Wnioskodawcy (wynikające z dostaw towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT) nie są regulowane (płacone) przez nabywców w ustalonym przez strony terminie. W takich sytuacjach na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”) Wnioskodawca dokonuje korekty należnego podatku VAT od wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z uwagi na zaistniałe trudności w wyegzekwowaniu wierzytelności Wnioskodawca rozważa ich sprzedaż. Spółka zamierza zawrzeć umowę sprzedaży, na podstawie której przeniesie na rzecz osoby trzeciej prawo do wierzytelności w zamian za zapłatę kwoty niższej niż wartość nominalna tych wierzytelności. Po zawarciu umowy sprzedaży na nabywcę wierzytelności przejdą wszelkie roszczenia wynikające z tej wierzytelności, zaś po stronie Wnioskodawcy pozostanie wyłącznie roszczenie o zapłatę kwoty należnej z tytułu sprzedaży wierzytelności. Z uwagi na fakt, że sprzedawane wierzytelności zostały objęte wcześniej tzw. ulgą na złe długi wynikającą z przepisu art. 89a ustawy o VAT, Wnioskodawca zamierza dokonać zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku VAT należnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT po sprzedaży wierzytelności, w stosunku do których dokonano uprzednio korekty podatku VAT należnego, zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego należy dokonać w odniesieniu do kwoty całej wierzytelności, czy kwoty, którą uzyskano ze sprzedaży tej wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT sprzedaż (zbycie) wierzytelności objętych wcześniej korektą podatku należnego (tzw. ulga na złe długi), spowoduje obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania i podatku należnego.

Przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT wskazuje, że „w przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta.

W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części.”.

Przepis ten zrównuje skutki zbycia wierzytelności osobie trzeciej z uregulowaniem tej wierzytelności przez dłużnika w odniesieniu do obowiązku zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego (po skorzystaniu z ulgi na złe długi). Drugie zdanie przytoczonego przepisu mówiące o konieczności zwiększenia kwoty podatku należnego w odniesieniu do części uregulowanej wierzytelności, ma także zastosowanie w przypadku zbycia (sprzedaży) wierzytelności osobie trzeciej. Z powyższego wynika zatem, że w przypadku zbycia wierzytelności, w stosunku do której dokonano uprzednio korekty w formie tzw. ulgi na złe długi, wierzyciel zobowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego z uwzględnieniem proporcji, w jakiej otrzymana z tytułu sprzedaży kwota ma się do kwoty dokonanej korekty.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji należy odwołać się także do przepisów art. 29a ust. 1 i 6 pkt 1 ustawy o VAT, dotyczących sposobu ustalania podstawy opodatkowania z tytułu dokonania czynności opodatkowanych. Przepisy te wskazują, że „podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.”.

Z powyższego wynika, że podstawą opodatkowania powinna być kwota rzeczywiście otrzymana przez podatnika od nabywcy z tytułu danej sprzedaży pomniejszona o kwotę podatku VAT. Zasadne jest zatem stwierdzenie, że to kwota uzyskana przez Spółkę na skutek sprzedaży wierzytelności powinna stanowić podstawę opodatkowania VAT (po pomniejszeniu o kwotę podatku).

Zdanie Wnioskodawcy jest zgodne z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego I FSK 45/17 z 26 lutego 2019 r. W wyroku tym potwierdzono, że rezygnacja wierzyciela z egzekwowania zadłużenia i sprzedaż tego uprawnienia osobie trzeciej, nie może skutkować obciążeniem wierzyciela podatkiem w zakresie, w jakim nie jest on proporcjonalny do pozyskanego ostatecznie z tego tytułu wynagrodzenia, gdyż pozostawałoby to w ewidentnej sprzeczności z zasadami proporcjonalności i neutralności VAT.

Takie podejście jest też zgodne ze stanowiskiem Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej przedstawionym w wyroku w sprawie C-589/12 (GMAC). Wyrok ten potwierdza, że podatek VAT powinien być obliczany i płacony od wynagrodzenia rzeczywiście uzyskanego przez podatnika z tytułu dokonania czynności opodatkowanych. Skoro zatem Wnioskodawca otrzymuje wyłącznie wynagrodzenie z tytułu sprzedaży wierzytelności wynikającej z dostaw towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, to zapłata ta powinna być traktowana jako wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu tej dostawy i powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Pozwala to na opodatkowanie kwot faktycznie uzyskanych przez Wnioskodawcę.

Reasumując, sprzedaż (zbycie) przez Wnioskodawcę wierzytelności objętych wcześniej korektą podatku należnego (tzw. ulga na złe długi), spowoduje obowiązek zwiększenia przez Spółkę podstawy opodatkowania i podatku należnego, przy czym podstawę opodatkowania VAT stanowić będzie kwota uzyskana przez Wnioskodawcę na skutek sprzedaży wierzytelności pomniejszona o kwotę podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

Na podstawie ust. 2 powyższego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1508 oraz z 2018 r. poz. 149, 398, 1544 i 1629), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. (uchylony);
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony);
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. (uchylony).
   
   

W myśl art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 5 ustawy, wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór zawiadomienia, o którym mowa w ust. 5, uwzględniając konieczność zapewnienia niezbędnych danych pozwalających na weryfikację spełnienia obowiązku, o którym mowa w art. 89b ust. 1, przez dłużnika (art. 89a ust. 8 ustawy).

Powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko traci on pieniądze, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego podatku od towarów i usług, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę. Takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków, jakie powstają dla sprzedawcy, w sytuacji gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga na złe długi”.

Skorzystanie z ulgi na złe długi przez podatnika – sprzedawcę i skorygowanie przezeń podatku należnego wiąże się bowiem z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika – nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też konieczna jest korekta podatku naliczonego. Element ten realizuje podstawową cechę podatku od towarów i usług, jaką jest jego neutralność. Tak więc warunkiem skorzystania z ulgi na złe długi jest po prostu istnienie długu.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podmiotem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży materiałów budowlanych. Transakcje sprzedaży dokonywane są najczęściej z odroczonym terminem płatności. Często dochodzi do sytuacji, w których należności Wnioskodawcy (wynikające z dostaw towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT) nie są regulowane (płacone) przez nabywców w ustalonym przez strony terminie. W takich sytuacjach na podstawie art. 89a ustawy Wnioskodawca dokonuje korekty należnego podatku VAT od wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z uwagi na zaistniałe trudności w wyegzekwowaniu wierzytelności Wnioskodawca rozważa ich sprzedaż. Spółka zamierza zawrzeć umowę sprzedaży, na podstawie której przeniesie na rzecz osoby trzeciej prawo do wierzytelności w zamian za zapłatę kwoty niższej niż wartość nominalna tych wierzytelności. Po zawarciu umowy sprzedaży na nabywcę wierzytelności przejdą wszelkie roszczenia wynikające z tej wierzytelności, zaś po stronie Wnioskodawcy pozostanie wyłącznie roszczenie o zapłatę kwoty należnej z tytułu sprzedaży wierzytelności. Z uwagi na fakt, że sprzedawane wierzytelności zostały objęte wcześniej tzw. ulgą na złe długi wynikającą z przepisu art. 89a ustawy, Wnioskodawca zamierza dokonać zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku VAT należnego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy w świetle przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, po sprzedaży wierzytelności, w stosunku do których dokonano uprzednio korekty podatku VAT należnego, zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego należy dokonać w odniesieniu do kwoty całej wierzytelności, czy kwoty, którą uzyskano ze sprzedaży tej wierzytelności.

Jak wskazano wyżej zastosowanie normy przepisu art. 89a ust. 1 ustawy uzależnione jest od spełnienia wszystkich warunków wymienionych w art. 89a ust. 2 ustawy. Niemniej jednak skorzystanie przez wierzyciela z możliwości korekty podatku należnego od nieściągalnych wierzytelności, a następnie jej uregulowanie bądź zbycie w jakiejkolwiek formie, powoduje obowiązek zastosowania się do normy z art. 89a ust. 4 ustawy.

Zgodnie z definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pwn.pl), „uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”. Należy zatem wyjaśnić, że sformułowanie „należność została uregulowana” należy rozumieć jako zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika.

W konsekwencji z uwagi na literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, że uregulowanie należności lub zbycie w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności, przez dłużnika, bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

W analizowanej sprawie z uwagi na nieściągalność wierzytelności Wnioskodawca, zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, koryguje podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów, tj. korzysta z „ulgi za złe długi”. Jak wskazała Spółka w opisie sprawy, z uwagi na zaistniałe trudności w wyegzekwowaniu wierzytelności Wnioskodawca rozważa ich sprzedaż. Spółka zamierza zawrzeć umowę sprzedaży, na podstawie której przeniesie na rzecz osoby trzeciej prawo do wierzytelności w zamian za zapłatę kwoty niższej niż wartość nominalna tych wierzytelności.

W przypadku, gdy Wnioskodawca skorzystał z „ulgi za złe długi” zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, a następnie dokona zbycia wierzytelności objętej tą procedurą, to zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została zbyta.

Należy jednak podkreślić, że bez znaczenia pozostaje fakt czy wierzytelność została zbyta po wartości nominalnej, czy też niższej. W analizowanej sprawie mamy sytuację, w której jak wskazuje Wnioskodawca, wierzytelność zostanie zbyta w całości, jednak jest ona mniejsza od wierzytelności pierwotnej, tj. tej wobec której Wnioskodawca zastosował procedurę ulgi za złe długi.

Co do zasady, umowa sprzedaży wierzytelności stanowi źródło odrębnego (nowego) stosunku zobowiązaniowego. W związku ze sprzedażą wierzytelności dotychczasowy wierzyciel – Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za sprzedaż wierzytelności. Istniejący dług, czyli wierzytelność pierwotna zostanie zbyty, w następstwie czego podatnik – dłużnik, powinien zaspokoić nabywcę wierzytelności (tzw. cesjonariusza) zamiast podatnika – Wnioskodawcę (tzw. cedenta). Tym samym dotychczasowy wierzyciel nie posiada już wierzytelności, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy, a zatem przestała istnieć przesłanka do stosowania „ulgi za złe długi”.

W tej sytuacji, powstaje obowiązek złożenia stosownej korekty po zbyciu wierzytelności polegającej na zwiększeniu kwoty podatku należnego w wysokości dokonanej wcześniej korekty VAT. Jak już powyżej wskazano, nie ma znaczenia po jakiej cenie ta wierzytelność została zbyta. Podatnik zbywając wierzytelność przestaje być wierzycielem, gdyż prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi w zakresie sprzedanej wierzytelności przechodzą na nabywcę wierzytelności. Przepis art. 89a ust. 4 ustawy obowiązek dokonania stosownej korekty wiąże z faktem uregulowania należności lub jej zbycia w jakiejkolwiek formie. W takim przypadku nie ma zastosowania zasada stosowana przy częściowym uregulowaniu należności, gdyż zbycie wierzytelności, nawet po cenie niższej od jej faktycznej wartości, nie uprawnia do częściowego zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego z uwagi na fakt, że wierzyciel dokonując zbycia wierzytelności zrezygnował z praw związanych z jej egzekwowaniem.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, że w świetle przepisu art. 89a ust. 4 ustawy, po sprzedaży wierzytelności, w stosunku do których Wnioskodawca dokonał uprzednio korekty podatku VAT należnego, zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego należy dokonać w rozliczeniu za okres, w którym należność zostanie zbyta, o kwotę wartości tej wierzytelności, wynikającą z tytułu niezapłaconej/niezapłaconych przez dłużnika faktury/faktur, tj. w wysokości dokonanej wcześniej przez Spółkę, w ramach tzw. „ulgi za złe długi” korekty podatku VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Wskazać należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.