Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.411.2019.2.KS
z 8 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 23 października 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla wskazanych we wniosku środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 11 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.411.2019.1.KS na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, poprzez przesłanie pełnomocnictwa szczególnego.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 11 października 2019 r. (data doręczenia 21 października 2019 r. – identyfikator poświadczenia ePUAP-UPD…). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek w dniu 23 października 2019 r., pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 18 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 2006 r. Głównym przedmiotem działalności jest realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków. Wśród pozostałych działalności wg PKD znajduje się również kod PKD 77.39.Z – wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych, gdzie indziej niesklasyfikowane.

Wnioskodawca zamierza nabyć specjalistyczny sprzęt w postaci aparatury badawczej. Sprzęt ten zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i dokonywać od niego odpisy amortyzacyjne. Zakupioną nową aparaturę badawczą i doświadczalno-produkcyjną w ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wynająć innej Spółce. Strony umowy najmu zamierzają zawrzeć umowę na wynajem aparatury badawczej i doświadczalno-produkcyjnej. Urządzenia te są urządzeniami stricte badawczymi i będą miały zastosowanie w laboratorium:

• urządzenie asa – służy do badania próbek, np. ciał stałych, cieczy na zawartość metali,
  

• mineralizator – umożliwia przygotowanie próbki pod urządzenie asa,
  

• ftir – umożliwia analizę (identyfikację) różnych związków lub grup funkcyjnych wchodzących w skład związków,
  

• uvwis i termostat – umożliwiają badanie wody na zawartość różnych związków,
  

• lodówka laboratoryjna z przeznaczeniem na przechowywanie bakterii i grzybów,
  

• zrywarka – bada siłę zrywu, rozciągania ciał stałych,
  

• mikroskop – umożliwia analizę materiałów pod powiększeniem,
  

• wagosuszarka – umożliwia zbadanie ilości wilgoci pozostającej na materiale,
  

• sterylizator – urządzenie umożliwi sterylizację materiałów badawczych: mat podłogowych zawierające roztwór, w skład którego wchodzić będą różne związki metali i związki nie metali.
  
  

Przedmiotowe urządzenia będą wykorzystywane do celów badawczo-rozwojowych. Na urządzeniach będą symulowane warunki rzeczywiste, a tym samym prowadzone eksperymenty badawcze. Spółka, z którą zawarta zostanie umowa najmu, będzie sporządzała specjalne aparatury (roztwory) zawierające w swoim składzie różne związki metali, które nadawać będą matom podłogowym właściwości przeciwdrobnoustrojowe (przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczne).

Urządzenia te poddawane będą specjalnym warunkom, tj. wykorzystywać będą wodę demineralizowaną, która jest wodą agresywną, powodującą szybsze zużywanie się części mających z nią bezpośredni kontakt.

Aparatura będąca przedmiotem umowy najmu podlega klasyfikacji jako maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych o współczynnik nieprzekraczający 2,0 dla nabytego specjalistycznego sprzętu w postaci aparatury badawczej, który następnie w ramach Jego działalności gospodarczej będzie wynajmowany innemu podmiotowi?

Zdaniem Wnioskodawcy, przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika natomiast z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 niniejszej ustawy.

Idąc dalej ustawodawca wskazał, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniami, dokonuje się co do zasady przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych oraz zasad wynikających z art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać m.in. dla maszyn, urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu – przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0 (art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie zatem z powyższym, podatnicy przy spełnieniu określonych warunków mogą stosować amortyzację przyspieszoną. Amortyzację taką można stosować m.in. w stosunku do tzw. maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu. Szczegółowe wyjaśnienia znajdują się w pkt 4 Objaśnień do załącznika nr 1 Wykazu stawek amortyzacyjnych przedmiotowej ustawy. W punkcie tym ustawodawca postanowił, że przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, podanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Przyśpieszonej amortyzacji podlegać zatem mogą następujące ŚT:

• maszyny i urządzenia należące do jednej z następujących grup KST: 4-6 lub 8 będące jednocześnie aparaturą naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną, lub
  

• maszyny i urządzenia należące do jednej z następujących grup KŚT: 4-6 lub 8 posiadające układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe.
  
  

Dodatkowo z powołanych uregulowań prawnych wynika, że jednym z warunków koniecznych do spełnienia, aby podatnik mógł dokonywać odpisy amortyzacyjne, jest fakt wykorzystywania składnika majątku na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, przez działalność gospodarczą rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

W myśl natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2000 r. o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Należy wskazać, że przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest możliwość zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej w odniesieni do aparatury badawczej i doświadczalno -produkcyjnej, która następnie ma zostać oddana w najem.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Wymaga się tutaj zatem m.in. tego, że aby dany składnik majątku mógł być zaliczony do środków trwałych firmy, mówiąc w pewnym uproszczeniu, musi służyć prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ma przy tym przeszkód, aby amortyzować środek trwały, który został oddany do odpłatnego używania innemu podmiotowi na podstawie umowy najmu, czy dzierżawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wynajętego środka trwałego będą stanowiły koszty uzyskania przychodów dla podatnika będącego właścicielem takiego składnika majątku.

W jednej z urzędowych interpretacji podatkowych czytamy: „(...) w przypadku zawarcia umowy dzierżawy składnika majątkowego stanowiącego środek trwały podatnika odpisy amortyzacyjne zaliczone będą do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez wydzierżawiającego działalności gospodarczej” (postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Malborku z dnia 21 kwietnia 2005 r., Nr DFII-SSM/415-9d/05).

W świetle powyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zastosowanie podwyższonego współczynnika do określenia odpisów amortyzacyjnych nastąpić może począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały został wprowadzony do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ustawodawca nie przewiduje innych niż powyżej wymienione terminów podwyższenia stawki amortyzacji dla maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu. W związku z powyższym należy wskazać, że jeżeli środek trwały należy do którejś z grup 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych i spełnia jednocześnie przesłanki określone w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych do uznania go za składnik poddany szybkiemu postępowi technicznemu, to wówczas będzie można zmienić stawkę amortyzacyjną dla takiego środka trwałego, podwyższając ją przy uwzględnieniu współczynnika nie wyższego niż 2,0. Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, ma On ma prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych o współczynnik nieprzekraczający 2,0 dla nabytego specjalistycznego sprzętu w postaci aparatury badawczej i doświadczalno-produkcyjnej, który następnie w ramach Jego działalności gospodarczej będzie wynajmowany innemu podmiotowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, to musi on:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• być kompletny i zdatny do użytku,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
  

a ponadto jego przewidywany okres używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Odrębnymi przepisami, które wpływają na sposób klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 649).

Należy podkreślić, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji dokonuje sam podatnik na podstawie ww. rozporządzenia. Rozporządzenie to określa także w szczegółowy sposób, co mieści się w określonym grupowaniu Klasyfikacji.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 22h ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu – przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0 (art. 22i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy).

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3, bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego (art. 22i ust. 4 ww. ustawy).

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 7 ww. ustawy).

Zgodnie z pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalność gospodarczej zamierza nabyć specjalistyczny sprzęt w postaci aparatury badawczej. Sprzęt ten zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać od niego odpisy amortyzacyjne. Urządzenia te są urządzeniami stricte badawczymi i będą miały zastosowanie w laboratorium. Przedmiotowe urządzenia będą wykorzystywane do celów badawczo-rozwojowych. Na urządzeniach będą symulowane warunki rzeczywiste, a tym samym prowadzone eksperymenty badawcze. Zakupioną nową aparaturę badawczą i doświadczalno-produkcyjną w ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wynająć innej Spółce. Urządzenia te poddawane będą specjalnym warunkom, tj. wykorzystywać będą wodę demineralizowaną, która jest wodą agresywną, powodującą szybsze zużywanie się części mających z nią bezpośredni kontakt. Aparatura będąca przedmiotem umowy najmu podlega klasyfikacji jako maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, poddane szybkiemu postępowi technicznemu.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że jeżeli wskazane we wniosku urządzenia spełniać będą wszystkie kryteria uznania ich za środki trwałe, zgodnie z cytowanym art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca dokonał prawidłowej ich klasyfikacji do grupy 4-6 lub 8 Klasyfikacji, to do amortyzacji tych środków trwałych należy stosować stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Przy czym, z uwagi na fakt, że – jak podano we wniosku – specjalistyczny sprzęt, który zamierza nabyć Wnioskodawca, to urządzenia poddane szybkiemu postępowi technicznemu oraz zważywszy na to, że urządzenia te stanowią aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną, ww. stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0.

W związku z powyższym należało uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze zdarzeniem, które wystąpi w rzeczywistości. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.