Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.328.2019.2.MC
z 13 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 24 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 23.01.2008 r. Wnioskodawca jest współwłaścicielem w 50% dwóch kamienic na podstawie postanowienia sądu o nabyciu spadku po zmarłym ojcu. Drugim współwłaścicielem obu kamienic jest matka.

Wnioskodawca, jak i jego matka prowadzą odrębne działalności gospodarcze i każde z nich jest podatnikiem podatku VAT.

W obu kamienicach są lokale mieszkalne, jak i lokale użytkowe. Wnioskodawca na wszystkie wynajmowane pomieszczenia wystawia najemcom faktury, obciążając ich w 50% za najem wg udziału we współwłasności do lokali.

Obie kamienice są już stare i wymagają ciągłych napraw i remontów. W czerwcu tego roku rozpoczęty został generalny remont kamienic i cały czas ponoszone są duże wydatki. Zmieniają się najemcy, mieszkania są wystawiane w ogłoszeniach w celu kolejnego najmu. Wszelkie koszty napraw, reklam i całkowitego zarządzania ponosi w 100% Wnioskodawca, ponieważ matka uchyla się od obowiązku, od współpracy, nie interesuje się stanem technicznym budynków, jak i ich zarządzaniem. Wszelkie czynności związane z wynajmem, remontami i obsługą spadają na Wnioskodawcę. Całkowite koszty ponosi Wnioskodawca, a zgodnie z udziałem w zyskach odlicza tylko 50% poniesionych wydatków.

W związku z powyższym Wnioskodawca prosi o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie odliczenia 100% kosztów uzyskania przychodów, skoro w całości ponoszone są wydatki.

Pomiędzy Wnioskodawcą a matką toczy się sprawa w sądzie w sprawie od 04.2014 r.

W piśmie z 24 października 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że wszelkie wydatki dokumentowane są fakturami wystawianymi na firmę Wnioskodawcy, tj. (…), ponieważ tak jak wspomniane zostało we wniosku, wszelkie koszty ponosi Wnioskodawca. Umowy związane z zarządzaniem kamienicą, tj. media, firma zarządzająca, jak i pozostałe, są podpisane z firmą Wnioskodawcy i na firmę Wnioskodawcy wystawiane są faktury. Drugi współwłaściciel uchyla się od 10 lat od współpracy, zarządzania i ponoszenia jakichkolwiek kosztów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w 100% koszty remontu, koszty związane z zarządzaniem kamienicą, koszty reklamy itp., skoro wszystkie wydatki ponoszone są w 100% przez Wnioskodawcę, a nie tylko 50% wg udziału w zyskach?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone na remont kamienic powinny być zaliczane proporcjonalnie do udziału w zysku, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku odchodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz 1509, ost. zm. Dz.U. z 2019 poz. 29) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się propoprcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu wg skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu i strat.

Zastosowanie powyższych artykułów miałoby sens, gdyby wydatki były realnie ponoszone przez obu wspólników, w chwili gdy jeden z nich uchyla się od ponoszenia jakichkolwiek zobowiązań, czerpiąc tylko zyski z przychodu, jest niezasadne.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 źródłem przychodu jest m.in. najem. W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczenia źródła uzyskania przychodów, a więc bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Wnioskodawca uważa więc, że podmiot, który w całości ponosi wydatki na utrzymanie i zabezpieczenie przychodu uzyskiwanego w 50% z najmu wszystkich lokali, które są odpowiednio udokumentowane pobieranymi fakturami za zakup materiałów i robociznę, powinien w 100% zaliczać poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów, a nie tylko w 50%, jak jest uznawane w chwili obecnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od 23.01.2008 r. Wnioskodawca jest współwłaścicielem w 50% dwóch kamienic na podstawie postanowienia sądu o nabyciu spadku po zmarłym ojcu. Drugim współwłaścicielem obu kamienic jest matka. Wnioskodawca, jak i jego matka prowadzą odrębne działalności gospodarcze. W obu kamienicach znajdują się lokale mieszkalne, jak i lokale użytkowe. Wnioskodawca na wszystkie wynajmowane pomieszczenia wystawia najemcom faktury, obciążając ich w 50% za najem wg udziału we współwłasności lokali. Obie kamienice są już stare i wymagają ciągłych napraw i remontów. Wszelkie koszty napraw, reklam i całkowitego zarządzania ponosi w 100% Wnioskodawca, ponieważ matka uchyla się od tego obowiązku i nie interesuje się stanem technicznym budynków, jak i ich zarządzaniem. Wszelkie czynności związane z wynajmem, remontami i obsługą spadają na Wnioskodawcę. Całkowite koszty z tym związane ponosi Wnioskodawca, jednak zgodnie z udziałem w zyskach odlicza tylko 50% poniesionych wydatków. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wszelkie wydatki dokumentowane są fakturami wystawianymi na firmę Wnioskodawcy. Umowy związane z zarządzaniem kamienicą, tj. media, firma zarządzająca, jak i pozostałe, są podpisane z firmą Wnioskodawcy i na firmę Wnioskodawcy wystawiane są faktury.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019, poz. 1387, z późn. zm.): przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 – o czym stanowi art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W świetle powyższego wielkość przychodu przypadającego na podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). Taką samą zasadę należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Co do zasady – Wnioskodawca, będąc współwłaścicielem dwóch kamienic, winien rozliczać przychody i koszty ich uzyskania oraz wydatki niestanowiące kosztów podatkowych z tytułu udziału w nieruchomości proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności (tu: 50%).

Niemniej jednak, biorąc pod uwagę przedstawiony na wstępie stan faktyczny, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca sam ponosi koszty remontu, koszty związane z zarządzaniem kamienicą oraz koszty reklamy i to na prowadzoną przez niego firmę wystawiane są faktury, dokumentujące niniejsze wydatki, to Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę ponoszonych wydatków, tzn. bez jej ograniczania do wysokości udziału w zyskach.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Należy zauważyć, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien – w myśl powołanego przepisu – spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy również podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Reasumując – koszty remontu, koszty związane z zarządzaniem kamienicą oraz koszty reklamy itp., które Wnioskodawca w całości ponosi, udokumentowane fakturami wystawionymi na firmę Wnioskodawcy, mogą być zaliczone do jego kosztów uzyskania przychodów w całości, a nie tylko w 50% – według udziału Wnioskodawcy w zyskach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.