Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.348.2019.2.AS
z 14 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2019 r. (data wpływu 3 września 2019 r.), uzupełnionym w dniu 16 października 2019 r. (pismem z dnia 14 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego w zamian za rezygnację z prawa dożywocia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia pieniężnego otrzymanego w zamian za rezygnację z prawa dożywocia, który został uzupełniony w dniu 16 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z mężem, byli właścicielami na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej lokalu mieszkalnego położonego przy ul. B. w S., wraz z udziałem we wspólnych częściach budynku oraz prawie użytkowania wieczystego gruntu. Lokal ten stanowił jedyny wartościowy składnik majątku ww. osób i - zarazem - dorobek ich życia.

W dniu 8 maja 2015 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zawarli przed notariuszem umowę darowizny i ustanowienia służebności z M. B. i D. K.. Zgodnie z tą umową Wnioskodawczyni wraz z mężem darowali M. B. (bratankowi Wnioskodawczyni) oraz D. K. (siostrzeńcowi męża) na współwłasność w udziałach po ½ każdy, lokal mieszkalny położony przy ul. B. w S., wraz z udziałem we wspólnych częściach budynku oraz prawie użytkowania wieczystego gruntu, a obdarowani przyjęli ww. darowiznę, każdy do swego majątku osobistego. Ponadto, na mocy ww. umowy obdarowani ustanowili na rzecz Wnioskodawczyni i jej męża nieodpłatną dożywotnią służebność osobistą polegającą na prawie zamieszkiwania i wyłącznego korzystania przez uprawnionych z całego lokalu będącego przedmiotem omawianej tu umowy, bez prawa zamieszkiwania w nim innych osób.

Następnie, w dniu 17 lutego 2017 r., Wnioskodawczyni oraz jej mąż, przed notariuszem zawarli z M. B. umowę przeniesienia w wyniku odwołania w stosunku do niego ww. umowy darowizny z dnia 8 maja 2015 r. udziału w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. B. w S. wraz z udziałem we wspólnych częściach budynku oraz prawie użytkowania wieczystego gruntu - i tym sposobem Wnioskodawczyni oraz jej mąż stali się współwłaścicielami ww. nieruchomości w udziale do ½.

Następnie, w dniu 22 lutego 2017 r., przed notariuszem Wnioskodawczyni oraz jej mąż zawarli z D. i D. małżonkami K. umowę dożywocia, zgodnie z którą Wnioskodawczyni wraz z mężem przenieśli na D. i D. K. cały przysługujący im udział do ½ w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. B. w S. wraz z udziałem we wspólnych częściach budynku oraz prawie użytkowania wieczystego gruntu, a D. i D. małżonkowie K. oświadczyli, że przeniesienie to przyjmują i w zamian za to zobowiązali się zapewnić Wnioskodawczyni i jej mężowi dożywotnie utrzymanie, tzn. przyjąć ich jako domowników, dostarczając im wyżywienia, ubrania, światła i opału, zapewnić odpowiednią pomoc w codziennym życiu, pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić własnym kosztem pogrzeb odpowiadający miejscowym zwyczajom.

W dniu 14 czerwca 2018 r. zmarł mąż Wnioskodawczyni.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni oraz D. i D. małżonkowie K. popadli w konflikt skutkujący niemożliwością wspólnego przebywania, Wnioskodawczyni zamierzała wystąpić przeciwko ww. z powództwem o rozwiązanie umowy dożywocia. Wnioskodawczyni wystąpiła nawet do Sądu Okręgowego w S. z wnioskiem o zwolnienie jej od kosztów sądowych - postanowieniem Sądu Okręgowego w S. z dnia 27 grudnia 2018 r. wydanym w sprawie wniosek ten został uwzględniony.

Ostatecznie do złożenia pozwu przez Wnioskodawczynię nie doszło, tylko z tego względu, że strony porozumiały się co do polubownego załatwienia sprawy. Zgodnie z tymże porozumieniem, w dniu 25 kwietnia 2019 r. przed notariuszem Wnioskodawczyni oraz D. i D. małżonkowie K. zawarli w formie aktu notarialnego ugodę, zgodnie z którą Wnioskodawczyni za jednorazowym wynagrodzeniem w wysokości 110.000 zł, tj. wysokości odpowiadającej umownie ustalonej wartości przysługujących jej uprawnień wynikających z ww. umowy o dożywocie z dnia 22 lutego 2017 r., zrzekła się prawa dożywocia.

Wnioskodawczyni zdecydowała się na zawarcie ww. ugody przed notariuszem ponieważ z uwagi na swój wiek (ukończone 76 lat) nie chciała wikłać się w długotrwały - zapewne wieloletni - proces sądowy, który wiązałby się dla niej dodatkowo ze znacznym stresem.

Wnioskodawczyni nie posiada żadnego wartościowego majątku, w tym w szczególności w postaci ruchomości ani nieruchomości. Wnioskodawczyni nie posiada też żadnych oszczędności. Wnioskodawczyni zamieszkuje w Domu Pomocy Społecznej w G.. Wnioskodawczyni ma stwierdzony umiarkowany stopień niepełnosprawności, choruje na różne choroby. Wnioskodawczyni utrzymuje się z renty rodzinnej w wysokości 1.639 zł 96 gr miesięcznie oraz dodatku pielęgnacyjnego w wysokości 215 zł 84 gr miesięcznie, z czego 1.077 zł 74 gr miesięcznie przeznacza na koszty związane z zamieszkaniem w Domu Pomocy Społecznej, ponadto ok. 100 zł miesięcznie Wnioskodawczyni przeznacza na leki, a 50 zł miesięcznie na zakup środków chemicznych i sanitarnych. Kwota 110.000 zł uzyskana przez Wnioskodawczynię na mocy ugody z dnia 25 kwietnia 2019 r., jako ekwiwalent uprawnień z tytułu dożywocia, których Wnioskodawczyni się zrzekła, stanowi jedyny majątek, jakim Wnioskodawczyni dysponuje, a jej stan zdrowia i wiek jednoznacznie wskazują, że nie będzie już ona w stanie tego majątku w żaden sposób pomnożyć.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie pieniężne, które Wnioskodawczyni otrzymała w zamian za rezygnację z prawa dożywocia, wynikającego z umowy o dożywocie zawartej przez Wnioskodawczynię z D. i D. małżonkami K. przed notariuszem w dniu 22 lutego 2017 r., stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jeżeli zachodzą jednocześnie następujące okoliczności:

• nie ma możliwości określenia długości dalszego trwania życia Wnioskodawczyni, a zatem nie jest możliwe dokładne wyliczenie kosztów, które Wnioskodawczyni będzie ponosić w przyszłości;
• kwota ta stanowi jedyny majątek i zarazem dorobek życia Wnioskodawczyni, a zarazem służyć będzie zaspokojeniu podstawowych potrzeb Wnioskodawczyni, w tym zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych przez resztę jej życia (jako ekwiwalent uprawnień z umowy dożywocia);
• Wnioskodawczyni miała możliwość wystąpienia do Sądu powszechnego z powództwem o rozwiązanie umowy dożywocia, w której to sprawie byłaby zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych, jednak nie chcąc angażować się w wieloletni proces, zdecydowała się zawrzeć ugodę w formie aktu notarialnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro uprawnienia związane z prawem dożywocia nie zostały wprost wskazane w katalogu źródeł przychodu zawartym w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to należy je zakwalifikować jako przychody z „innych źródeł” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Przychodem ze zbycia rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W okolicznościach sprawy nie jest możliwe określenie kosztów związanych z odpłatnym zrzeczeniem się przez Wnioskodawczynię prawa dożywocia, w szczególności z tego względu, że nie jest znana długość jej życia - tym samym nie można oszacować wydatków, jakie Wnioskodawczyni będzie musiała ponosić w celu własnego utrzymania (zwłaszcza ponosząc koszty pobytu w Domu Pomocy Społecznej), a których nie musiałaby ponosić, gdyby nie doszło do zrzeczenia się przez nią dożywocia.

Trzeba mieć też na uwadze, że uzyskana przez Wnioskodawczynię kwota 110.000 zł jest ekwiwalentem za prawo do zamieszkiwania w lokalu, który stanowił cały dorobek życia Wnioskodawczyni oraz jej zmarłego męża. Aktualnie Wnioskodawczyni nie dysponuje prawem do żadnej nieruchomości, a w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych zmuszona jest przebywać w Domu Pomocy Społecznej i ponosić związane z tym koszty. Kwota uzyskana przez Wnioskodawczynię w zamian za rezygnację z prawa dożywocia będzie służyła zabezpieczeniu potrzeb bytowych Wnioskodawczyni w dalszych latach jej życia, zwłaszcza, że jej stan zdrowia i wiek nie pozwolą już na uzyskanie jakichkolwiek innych składników majątkowych.

Wnioskodawczyni chciałaby zrezygnować z pobytu w DPS i wynająć kawalerkę, do której mogłaby się przeprowadzić – koszty z tym związane Wnioskodawczyni zamierza pokrywać ze świadczenia uzyskanego w zamian za rezygnację z dożywocia. W związku z tym, że średnia długość życia kobiet w Polsce wynosi aktualnie niespełna 82 lata, można przyjąć, że Wnioskodawczyni pozostało statystycznie ok. 5,5 roku życia, tj. 66 miesięcy. Zakładając, że opłaty związane z wynajmem mieszkania wynoszą ok. 2.000 zł na miesiąc, Wnioskodawczyni statystycznie poniesie w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych koszt w wysokości 132.000 zł - a więc więcej, niż uzyskała w związku z rezygnacją z prawa dożywocia. Dodatkowo, Wnioskodawczyni uzyskane świadczenie będzie przeznaczać na zaspokojenie innych podstawowych potrzeb - wyżywienie, zakup leków, wizyty lekarskie, środki higieny itp., przy czym okolicznością notoryjną jest, że jej zdrowie będzie się pogarszało wraz z wiekiem.

Wnioskodawczyni uważa, że znaczenie ma tu też fakt, iż mogła ono dochodzić rozwiązania umowy dożywocia przez Sąd powszechny w drodze odpowiedniego powództwa, tym bardziej, że została przecież zwolniona z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Ostatecznie, Wnioskodawczyni zdecydowała się jednak zawrzeć ugodę pozasądową i nie angażować w to Sądu, co pozwoliło na określone oszczędności także po stronie Skarbu Państwa.

W związku z powyższym, kwota uzyskana przez Wnioskodawczynię jako ekwiwalent za rezygnację z prawa dożywocia, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i do tej kategorii zaliczyć trzeba również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z póżn. zm.), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Jeżeli zaś w umowie o dożywocie nabywca nieruchomości zobowiązał się obciążyć ją na rzecz zbywcy użytkowaniem, którego wykonywanie jest ograniczone do części nieruchomości, służebnością mieszkania lub inną służebnością osobistą albo spełniać powtarzające się świadczenia w pieniądzach lub w rzeczach oznaczonych co do gatunku, użytkowanie, służebność osobista oraz uprawnienie do powtarzających się świadczeń należą do treści prawa dożywocia (art. 908 § 2 Kodeksu cywilnego).

Przepis art. 910 § 1 Kodeksu cywilnego z kolei stanowi, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych.

W razie zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nabywca ponosi także osobistą odpowiedzialność za świadczenia tym prawem objęte, chyba że stały się wymagalne w czasie, kiedy nieruchomość nie była jego własnością. Osobista odpowiedzialność współwłaścicieli jest solidarna (art. 910 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 913 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień.

W myśl art. 914 Kodeksu cywilnego, jeżeli zobowiązany z tytułu umowy o dożywocie zbył otrzymaną nieruchomość, dożywotnik może żądać zamiany prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tego prawa.

Umowa o dożywocie z uwagi na to, że łączy się z przeniesieniem własności nieruchomości, wymaga dla swej ważności formy aktu notarialnego.

Skutkiem zawarcia umowy dożywocia jest powstanie ex lege prawa dożywocia. Prawo to wygasa w razie śmierci dożywotnika, w razie rozwiązania umowy przez sąd, zrzeczenia się prawa przez uprawnionego oraz w razie nabycia własności obciążonej nieruchomości przez dożywotnika. Co do sytuacji nabywcy, to nie może budzić wątpliwości, że ponosi on odpowiedzialność rzeczową, a co do obowiązku spełnienia świadczeń powstałych po przejściu własności nieruchomości, także osobistą.

Umowa dożywocia ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej. Zatem zawarta umowa dożywocia ma charakter świadczenia ekwiwalentnego. Przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych. Ustanowione prawo dożywocia jest niezbywalne. Osoba, względem której zostało ono ustanowione, nie może przenieść go na inną osobę, nie podlega również dziedziczeniu. Najpóźniej wygasa wraz ze śmiercią dożywotnika. Jak wynika z wyżej cytowanego art. 913 Kodeksu cywilnego, który jest normą szczególną, rozwiązanie umowy dożywocia może nastąpić tylko w drodze orzeczenia sądowego. Z takim żądaniem może wystąpić każda ze stron umowy. Jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadał w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich może zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień lub w wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika będącego zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę dożywocia. W następstwie wydania wyroku rozwiązującego umowę dożywocia, własność nieruchomości przechodzi z powrotem na zbywcę, a prawo dożywocia wygasa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że ze względu na pogorszenie relacji między Wnioskodawczynią a siostrzeńcem męża Wnioskodawczyni oraz jego żoną nie było możliwe kontynuowanie realizacji warunków umowy dożywocia. W związku z czym, w dniu 25 kwietnia 2019 r. została zawarta umowa, na podstawie której siostrzeniec wraz z żoną przekazali na rzecz Wnioskodawczyni świadczenie pieniężne w wysokości 110 000 zł, natomiast Wnioskodawczyni zrzekła się przysługujących Jej świadczeń z tytułu zawartej umowy dożywocia. Otrzymane środki pieniężne stanowiły jednorazową zapłatę za rezygnację z dalszego wykonywania umowy dożywocia.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że otrzymanie kwoty 110.000 zł w związku ze zrzeczeniem się prawa dożywocia, niewątpliwie stanowi dla Wnioskodawczyni przysporzenie majątkowe, skutkujące powstaniem przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.