2019.11.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.389.2019.2.MJ
z 14 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 2 sierpnia 2019 r. (data wpływu 2 września 2019 r.), uzupełnionym 24 października 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych całości wydatków, poniesionych na wstępną opłatę leasingową, ubezpieczenie AC pojazdu oraz miesięczną ratę leasingową, a także konieczności stosowania limitu 150.000 zł przy zaliczaniu do kosztów podatkowych opisanych we wniosku wydatków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2019 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych całości wydatków, poniesionych na wstępną opłatę leasingową, ubezpieczenie AC pojazdu oraz miesięczną ratę leasingową, a także konieczności stosowania limitu 150.000 zł przy zaliczaniu do kosztów podatkowych opisanych we wniosku wydatków.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 11 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.389.2019.1.MJ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 24 października 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) działa w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (czynny podatnik podatku od towarów i usług), której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek PKD 77.11.Z. Spółka rozpoczęła swoją działalność w marcu 2019 r. W kwietniu został wzięty w leasing operacyjny samochód 8-osobowy (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie nieprzekraczającej 3,5 ton), który będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie w zakresie najmu krótkoterminowego lub długoterminowego. Oddanie w odpłatne używanie tego pojazdu stanowi podstawowy przedmiot działalności Spółki.

W związku z podpisaniem umowy leasingu operacyjnego, Spółka wpłaciła na rachunek bankowy leasingodawcy wstępną opłatę leasingową. W trakcie odbioru samochodu osobowego Spółka podpisała również polisę ubezpieczeniową pojazdu, w której zostało wykupione dodatkowe ubezpieczenie AC.

Co miesiąc Spółka płaci także raty leasingowe w stałej kwocie.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 17 października 2019 r., wskazano ponadto, że:

zawarta przez Wnioskodawcę umowa spełnia warunki, określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego na okres 36 miesięcy z obowiązkowym wykupem pojazdu, który po 3 latach będzie stanowił jej środek trwały;
zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy CIT, samochód o którym mowa we wniosku jest samochodem osobowym;
Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej: „ustawa VAT”). Brak obowiązku jej prowadzenia nie wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy VAT. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, ponieważ działa w oparciu o art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy VAT, zgodnie z którym warunku jej prowadzenia nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze – jeżeli odsprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika. Obecnie Spółka ma podpisane dwie umowy wynajmu samochodu – długoterminowe;
cena nabycia samochodu wynosi: 199 653,70 zł (wartość netto), 245 574,05 zł (wartość brutto) – cena pojazdu netto zgodna z umową leasingową nr (…) podpisaną w dniu 11 marca 2019 r. z firmą X Sp. z o.o.;
wartość ww. samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia AC to kwota 222 614,00 zł (na podstawie polisy ubezpieczeniowej nr (…) z 30 kwietnia 2019 r. podpisanej z Y S.A.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym w odniesieniu do ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z pojazdem osobowym przeznaczonym tylko i wyłącznie na cele wynajmu, Spółka będzie uprawniona do pełnego zaliczenia w koszty uzyskania przychodów:
1. wstępnej opłaty leasingowej;
2. ubezpieczenia AC pojazdu;
3. miesięcznej raty leasingowej?
Czy Spółkę obowiązuje limit 150.000,00 zł w odniesieniu do samochodu osobowego, który jest wykorzystywany tylko w działalności gospodarczej (art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dotyczący składki na ubezpieczenie samochodu osobowego oraz art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy – dotyczący opłat leasingowych od samochodu osobowego)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów całość wydatków związanych z samochodem osobowym, dotyczących m.in.: wstępnej opłaty leasingowej, ubezpieczenia AC i miesięcznej raty leasingowej.

Swoje stanowisko Wnioskodawca motywuje tym, że pojazd ten jest oddawany wyłącznie w odpłatne używanie (do przewozu ludzi w grupie 8-osobowej) na podstawie umowy najmu klientowi, co stanowi główny przedmiot działalności gospodarczej Spółki. Nie jest on wykorzystywany prywatnie, nawet w najmniejszym stopniu procentowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, limit 150.000,00 zł nie obowiązuje Spółkę. Samochód osobowy został wzięty w 3-letni leasing operacyjny i jest wykorzystywany tylko i wyłącznie w prowadzeniu działalności gospodarczej Spółki (PKD 77.11.Z), tj. w odpłatnym wynajmie krótkoterminowym lub długoterminowym na podstawie umowy najmu. W żadnym przypadku nie jest on używany na własne potrzeby osób z Zarządu Spółki, tzn. Prezesa i Wiceprezesa. Nie jest to luksusowa limuzyna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: „ustawa zmieniająca”), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,
pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie do art. 16 ust. 3b ustawy CIT, w przypadku gdy opłata, w tym czynsz, z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze została skalkulowana w sposób obejmujący koszty eksploatacji samochodu osobowego, przepis ust. 1 pkt 51 stosuje się do tej części opłaty, która obejmuje koszty eksploatacji samochodu osobowego.

Ponadto, od 1 stycznia 2019 r. dodane zostały do ustawy CIT, przepisy z których wynika, że:

poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5a ustawy CIT);
w przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego (art. 16 ust. 5c ustawy CIT);
w przypadku gdy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, przez wartość samochodu, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, rozumie się wartość przyjętą dla celów ubezpieczenia (art. 16 ust. 5d ustawy CIT);
w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych kwota limitu, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, wynosi 225 000 zł (art. 16 ust. 5e ustawy CIT);
w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy CIT);
przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5g ustawy CIT);
w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy CIT).

Zauważyć również należy, że stosownie do art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm., dalej: „ustawa VAT”), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy VAT, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (dalej także: „Spółka”) działa w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (czynny podatnik podatku od towarów i usług), której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek PKD 77.11.Z. Spółka rozpoczęła swoją działalność w marcu 2019 r. W kwietniu został wzięty w leasing operacyjny samochód 8-osobowy (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie nieprzekraczającej 3,5 ton), który będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie w zakresie najmu krótkoterminowego lub długoterminowego. Oddanie w odpłatne używanie tego pojazdu stanowi podstawowy przedmiot działalności Spółki.

Co miesiąc Spółka płaci także raty leasingowe w stałej kwocie.

Zawarta przez Wnioskodawcę umowa spełnia warunki, określone w art. 17b ust. 1 i 2 ustawy CIT, Spółka zawarła umowę leasingu operacyjnego na okres 36 miesięcy z obowiązkowym wykupem pojazdu, który po 3 latach będzie stanowił jej środek trwały.

Zgodnie z art. 4a pkt 9a ustawy CIT, samochód o którym mowa we wniosku jest samochodem osobowym.

Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy VAT. Brak obowiązku jej prowadzenia nie wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy VAT. Spółka nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, ponieważ działa w oparciu o art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c ustawy VAT, zgodnie z którym warunku jej prowadzenia nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze – jeżeli odsprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika. Obecnie Spółka ma podpisane dwie umowy wynajmu samochodu – długoterminowe.

Cena nabycia samochodu wynosi: 199 653,70 zł (wartość netto), 245 574,05 zł (wartość brutto) – cena pojazdu netto zgodna z umową leasingową nr (…) podpisaną w dniu 11 marca 2019 r. z firmą X Sp. z o.o.

Wartość ww. samochodu przyjęta dla celów ubezpieczenia AC to kwota 222 614,00 zł (na podstawie polisy ubezpieczeniowej nr (…) z 30 kwietnia 2019 r. podpisanej z Y S.A.).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy CIT, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 17b ust. 2 ustawy CIT, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

art. 6,
przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z powyższych przepisów wynika, że jeżeli zawarto umowę leasingu spełniającą wymienione wyżej warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku i jego uzupełnienia, umowa leasingu spełnia warunki zawarte w art. 17b ustawy o CIT, to co do zasady, Wnioskodawca wydatki poniesione z tytułu leasingu będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Nie sposób jednak zgodzić się z Wnioskodawcą, że ww. wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych w pełnej wysokości.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych z tytułu wstępnej opłaty leasingowej oraz miesięcznej raty leasingowej, zauważyć należy, że jak już wskazano powyżej, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Skoro zatem, jak jednoznacznie wynika z wniosku oraz jego uzupełnienia, wartość samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy, przekracza 150.000 zł, to w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie ograniczenie, wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy CIT.

W związku z powyższym, ta część ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów (tj. wstępnej opłaty leasingowej oraz miesięcznej raty leasingowej), która przekracza ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy, nie będzie mogła stanowić kosztu podatkowego Wnioskodawcy.

Przechodząc natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków z tytułu ubezpieczenia AC opisanego we wniosku pojazdu, zauważyć należy, że jak wynika z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Ustalone w ww. przepisie ograniczenie kosztów dotyczy wyłącznie składek na te ubezpieczenia, których wysokość ustalana jest w oparciu o wartość samochodu osobowego przyjętą dla celów ubezpieczenia (np. AC).

Skoro zatem w niniejszej sprawie wartość opisanego we wniosku samochodu, przyjęta dla celów ubezpieczenia AC, przekracza wskazaną w cytowanym przepisie kwotę 150.000 zł, to do ponoszonych z ww. tytułu opłat znajdzie zastosowanie limit, określony w art. 15 ust. 1 pkt 49 ustawy CIT.

W związku z powyższym, nie będzie mogła stanowić kosztu podatkowego Wnioskodawcy ta część opłat z tytułu ubezpieczenia AC opisanego pojazdu, która przekracza ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150.000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca ma prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów całość wydatków związanych z samochodem osobowym, dotyczących m.in. wstępnej opłaty leasingowej, ubezpieczenia AC i miesięcznej raty leasingowej, a limit 150.000,00 zł (wynikający z art. 16 ust. 1 pkt 49 i 49a ustawy CIT) nie obowiązuje Wnioskodawcy – należało uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie wskazać należy, że zastosowanie limitu, wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 49 oraz 49a ustawy CIT nie jest uzależnione od faktu, czy samochód osobowy wykorzystywany jest również na cele niezwiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Okoliczność ta istotna jest m.in. z punktu widzenia stosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Zważywszy na fakt, że jak wskazano w opisie stanu faktycznego, opisany we wniosku samochód osobowy wykorzystywany będzie wyłącznie w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (w zakresie wynajmu opisanego pojazdu), ograniczenie w zaliczaniu wydatków związanych z używaniem tego samochodu do kosztów podatkowych, wynikające z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy CIT, nie znajdzie w niniejszej sprawie zastosowania.

Zauważyć również trzeba, że do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku oraz jego uzupełnieniu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin