Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4018.16.2019.1.MD
z 15 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2019 r. (data wpływu 8 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 8 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunków wirtualnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotowy wniosek w odpowiedzi na wezwanie z 3 października 2019 r. znak 0112-KDIL1-3.4012.420.2019.2.PR, 0115-KDIT2-3.4011.372.2019.3.AWO, 0111-KDIB2-1.4010.386.2019.3.AT został uzupełniony pismem z 8 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.), w którym wniesiono o wydanie interpretacji prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie braku obowiązku zgłaszania rachunków wirtualnych.

We wniosku, uzupełnionym pismem z 8 października 2019 r. przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT na terytorium RP i dokonuje sprzedaży towarów lub świadczy usługi na rzecz innych czynnych podatników VAT (dalej Klienci lub Klient). W związku z dokonywaniem tych sprzedaży bank świadczy na rzecz Wnioskodawcy tzw. usługę SIMP (system identyfikacji masowych płatności), dalej SIMP, która umożliwia Wnioskodawcy efektywne i szybkie księgowanie wpłat Klientów. Usługa ta polega na tym, że Wnioskodawca generuje dla poszczególnych Klientów tzw. wirtualne numery rachunków bankowych (dalej rachunek wirtualny), na które dany Klient dokonuje płatności. Dokonanie przez Klienta wpłaty powoduje, że na wyciągu bankowym Wnioskodawcy pojawia się przelew z rachunku bankowego Klienta, bez wskazywania rachunku wirtualnego. Wnioskodawca o tym, że Klient dokonał płatności na rachunek wirtualny dowiaduje się na podstawie odrębnego zestawienia SIMP. Rachunek wirtualny nie umożliwia więc Wnioskodawcy dokonywania za jego pośrednictwem rozliczeń bankowych, w tym przelewów. Wydatki ponoszone przez Klientów, których dotyczą ww. płatności, stanowią u Klientów koszty uzyskania przychodów, o ile nie ma zastosowania art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie po 31 sierpnia 2019 r., oraz po 1 stycznia 2020 r. ma zamiar nadal wskazywać Klientom wirtualne rachunki do dokonywania przelewów, w wyniku czego ich wpłaty będą dokonywane na rozliczeniowy rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Mając powyższe na względzie po 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawca ma zamiar korzystać w powyższego mechanizmu wskazywania Klientom wirtualnych rachunków do dokonywania przelewów, w wyniku czego ich wpłaty będą dokonywane na rozliczeniowy rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane w piśmie z 8 października 2019 r.):

Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca ma obowiązek zgłaszać (dokonywać aktualizacji zgłoszenia identyfikacyjnego) do właściwego naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów tzw. rachunki wirtualne, które przekazuje swoim klientom w celu umożliwienia im zapłaty?

Stanowisko Wnioskodawcy (sformułowane w piśmie z 8 października 2019 r.):

Wobec tego, że tzw. wirtualny numer rachunku bankowego nie jest bankowym rachunkiem rozliczeniowym w rozumieniu art. 49 ust. 1 pkt 1 Prawa bankowego, Wnioskodawca nie ma prawa lub obowiązku zgłaszania tego rachunku naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego. Rachunki wirtualnie nie będą też umieszczane na wykazie prowadzonym zgodnie z art. 96b ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2019 r., poz. 63 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Na podstawie art. 5 ust. 2b ustawy zgłoszenie identyfikacyjne podatników wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego zawiera dane:

1. objęte treścią wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym, z wyłączeniem rejestru dłużników niewypłacalnych, przekazywane automatycznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego;
2. uzupełniające: skróconą nazwę (firmę), wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej, dane kontaktowe, a w przypadku osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych – dane dotyczące poszczególnych wspólników, w tym ich identyfikatory podatkowe.
   
   

W myśl art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, z wyjątkiem rachunku VAT w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, adresy miejsc prowadzenia działalności, dane prowadzącego dokumentację rachunkową, w tym jego NIP, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1114, z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Podatnicy, z wyłączeniem osób fizycznych objętych rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług, oraz płatnicy podatków podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego nie później niż w terminie przewidzianym do złożenia pierwszej deklaracji, zeznania, informacji bądź oświadczenia, albo wraz z dokonaniem pierwszej wpłaty podatku lub zaliczki na podatek (art. 6 ust. 1a ustawy).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, oraz zarządca sukcesyjny mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych. W okresie od dnia śmierci przedsiębiorcy do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego albo wygaśnięcia uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego, a także w okresie od dnia, w którym zarządca sukcesyjny przestał pełnić tę funkcję, do dnia powołania kolejnego zarządcy sukcesyjnego albo wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego obowiązek aktualizowania danych za przedsiębiorstwo w spadku wykonują osoby, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej (Dz. U. poz. 1629), dokonujące czynności, o których mowa w art. 13 tej ustawy. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego dokonują zgłoszenia aktualizacyjnego wyłącznie w zakresie danych uzupełniających wskazanych w art. 5 ust. 2b pkt 2.

Natomiast art. 9 ust. 6 ustawy stanowi, że do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

1. odpowiednio przepisy art. 5 ust. 4a;
2. wzory formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych określone w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 5 ust. 5 albo formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
   
   

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera m.in. wykaz rachunków bankowych. Ponadto podatnicy prowadzący działalność gospodarczą zostali obowiązani dokonać zgłoszenia aktualizacyjnego w celu uzupełnienia danych, m.in. wykazu rachunków bankowych.

W myśl art. 96b ust. 1 Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.
   
   

Stosownie do art. 96b ust. 3 pkt 13 wykaz wśród danych podmiotów, o których mowa w ust. 1 zawiera numery rachunków rozliczeniowych, o których mowa w art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe, lub imiennych rachunków w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której podmiot jest członkiem, otwartych w związku z prowadzoną przez członka działalnością gospodarczą – wskazanych w zgłoszeniu identyfikacyjnym lub zgłoszeniu aktualizacyjnym i potwierdzonych przy wykorzystaniu STIR w rozumieniu art. 119zg pkt 6 Ordynacji podatkowej.

Pojęcie rachunku płatniczego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2019 r. poz. 659 ze zm.), zgodnie z którym rachunek płatniczy jest to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunku te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Rodzaje rachunków bankowych określone zostały w rozdziale 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2018 r., poz. 2187 ze zm.).

Zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze, oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe, w tym rachunki rodzinne, oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca generuje dla poszczególnych Klientów tzw. wirtualne numery rachunków bankowych (rachunek wirtualny), na które dany Klient dokonuje płatności. Rachunek wirtualny nie umożliwia Wnioskodawcy dokonywania za jego pośrednictwem rozliczeń bankowych, w tym przelewów. Wnioskodawca po 31 sierpnia 2019 r. oraz po 1 stycznia 2020 r. ma zamiar nadal wskazywać Klientom wirtualne rachunki do dokonywania przelewów, w wyniku czego ich wpłaty będą dokonywane na rozliczeniowy rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W praktyce gospodarczej zdarza się, że podmioty wykorzystują usługę rachunków wirtualnych/technicznych, gdzie w tej usłudze każdy pojedynczy kontrahent sprzedawcy towaru lub usługi otrzymuje przypisany wyłącznie do niego niepowtarzalny numer rachunku, który to numer wykorzystuje przelewając zapłatę za towar lub usługę, jednak środki pieniężne wpływają (i są księgowane przez bank) na jeden rachunek rzeczywisty, do którego te wirtualne numery są przyporządkowane. Numer wirtualny stosowany jest w celu zautomatyzowania rozliczeń – użycie go przez wpłacającego powoduje, iż system sam rozpoznaje wszystkie parametry przelewu i dokonywane jest jego automatyczne księgowanie na rachunku bieżącym prowadzonym na rzecz sprzedawcy. Bank nie dokonuje fizycznych księgowań na rachunkach wirtualnych ani nie generuje dla nich wyciągów bankowych.

Należy zatem stwierdzić, że tzw. rachunki wirtualne nie są rachunkami rozliczeniowymi w rozumieniu art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo bankowe. A zatem mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku zgłaszania rachunków wirtualnych naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego, a tym samym nie będą one uwidaczniane w wykazie prowadzonym na podstawie art. 96b ustawy o VAT przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.