2019.11.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.329.2019.2.MPŁ
z 15 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2019 r. (data wpływu 4 września 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 7 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Wniosek uzupełniono dnia 12 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 5 sierpnia 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD 70.22.Z – Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych. Siedziba firmy oraz miejsce stałego zamieszkania Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości A.

Po zakończeniu studiów Wnioskodawca postanowił wrócić do rodzinnej miejscowości i rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej. Z uwagi na trudności w pozyskiwaniu zleceń w okolicach swojego miejsca zamieszkania, Wnioskodawca zdecydował się na podjęcie współpracy z firmą zlokalizowaną w miejscowości B.

Ponieważ Wnioskodawca w poprzednich latach studiował w miejscowości B, było mu łatwiej nawiązać kontakty zawodowe w tej miejscowości. Docelowo Wnioskodawca będzie świadczył usługi dla więcej niż jednej firmy. Charakter zlecenia wiąże się z koniecznością codziennych wizyt w siedzibie kontrahenta.

Odległość między miejscem zamieszkania Wnioskodawcy, a miejscem wykonywania usług wynosi około 160 km i jest na tyle duża, że ewentualne dojazdy są czasochłonne i nie gwarantują punktualności.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wynajął 1 pokój w mieszkaniu wieloosobowym w miejscowości B, gdzie mieści się siedziba kontrahenta z którym Wnioskodawca współpracuje od miesiąca sierpnia 2019 r. Wynajmujący nie wystawia rachunków ani faktur. Z umowy najmu wynika, iż czynsz płatny jest, co miesiąc na rachunek bankowy Wynajmującego. W taki właśnie sposób Wnioskodawca reguluje zobowiązanie.

Wynajęcie pokoju w mieszkaniu wieloosobowym umożliwia Wnioskodawcy ograniczenie wydatków na dojazdy i hotele. W ocenie Wnioskodawcy jest to w pełni uzasadnione i racjonalne ekonomicznie rozwiązanie, pozwala to Wnioskodawcy na zapewnienie pełnej dyspozycyjności, lepszą organizację czasu oraz możliwość pozyskania nowych zleceń.

Celem wynajęcia mieszkania jest wykonywanie zlecenia, zaś głównym ośrodkiem interesów osobistych i życiowych pozostaje miejscowość A.

Na podstawie zawartej umowy najmu Wnioskodawca będzie co miesiąc płacił czynsz wraz z opłatami za media (energia elektryczna, woda, ścieki) w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym.

Poza tym z umowy najmu wynika, że opłaty za media płatne są odrębnie na podstawie faktur wystawionych przez dostawców mediów bezpośrednio na ich rachunek. Opłaty za media regulowane są z rachunku bankowego Wnioskodawcy na podstawie faktury dokumentującej dostawę mediów.

Poza kosztami wynajmu pokoju w ramach pobytu w miejscowości siedziby kontrahenta Wnioskodawca ponosi koszty prawie codziennych dojazdów do firmy z wynajmowanego pokoju oraz koszty dalekobieżne na dojazd i powrót do siedziby Wnioskodawcy.

Koszty przejazdów udokumentowane są następująco:

Koszty przejazdów w celu dojazdu do firmy kontrahenta i wyjazdu z firmy na terenie miasta siedziby kontrahenta, miejskimi środkami lokomocji (MPK) udokumentowane są fakturą na zakup miesięcznych biletów spełniającą wymogi ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz.U. z 2013 r., poz. 1485 ze zm.).
Koszty przejazdów z miasta siedziby kontrahenta do miasta siedziby firmy publicznymi i niepublicznymi środkami lokomocji (PKP, PKS), udokumentowane są biletami jednorazowymi na przejazd powyżej 50 km, na których znajdują się informacje niezbędne dla uznania ich za faktury zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wydatki poniesione na wynajem pokoju w mieszkaniu wieloosobowym jak czynsz płacony na podstawie umowy najmu co miesiąc na rachunek Wynajmującego oraz dostawa mediów na podstawie faktury dokumentującej media stanowi koszt uzyskania przychodu?
Czy wydatki poniesione na przejazdy w mieście siedziby kontrahenta w celu dojazdu do firmy kontrahenta i wyjazdu z firmy na terenie miasta siedziby kontrahenta udokumentowane fakturą na zakup biletów miesięcznych oraz poniesione koszty przejazdów dalekobieżnych z miasta siedziby kontrahenta do miasta siedziby Wnioskodawcy udokumentowane biletami jednorazowymi na przejazd powyżej 50 km, na których znajdują się informacje niezbędne dla uznania ich za faktury zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (stanowią koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 1 – wydatki poniesione na wynajem pokoju w mieszkaniu wieloosobowym jak czynsz, płacony na podstawie umowy najmu co miesiąc na rachunek Wynajmującego oraz wydatki na dostawę mediów opłacane na podstawie faktury dokumentującej media są niezbędne w celu prawidłowego świadczenia usług, gdyż wymagają osobistej obecności w siedzibie kontrahenta co pozostaje w bezpośrednim związku z uzyskiwanym przychodem dlatego stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego nr 2 – wydatki poniesione na przejazdy w mieście siedziby kontrahenta w celu dojazdu do firmy kontrahenta i wyjazdu z firmy na terenie miasta siedziby kontrahenta udokumentowane fakturą na zakup biletów miesięcznych oraz poniesione koszty przejazdów dalekobieżnych z miasta siedziby kontrahenta do miasta siedziby Wnioskodawcy udokumentowane biletami jednorazowymi na przejazd powyżej 50 km, na których znajdują się informacje niezbędne dla uznania ich za faktury zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur są niezbędne dla prawidłowego wykonania usługi i stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

zostały faktycznie poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,
nie zostały wymienione w art. 23 ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
są odpowiednio udokumentowane.

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Ponadto, za koszt uzyskania przychodu można uznać taki wydatek, który został poniesiony przez podatnika w sposób rzeczywisty (definitywny). Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie zasobów finansowych podatnika. Jednocześnie jednak zwrócić należy także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 5 sierpnia 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD 70.22.Z – Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Celem wynajęcia mieszkania jest wykonywanie zlecenia, zaś głównym ośrodkiem interesów osobistych i życiowych pozostaje miejscowość A.

Na podstawie zawartej umowy najmu Wnioskodawca będzie co miesiąc płacił czynsz wraz z opłatami za media (energia elektryczna, woda ścieki) w wysokości odpowiadającej realiom rynkowym.

Koszty przejazdów udokumentowane są następująco:

Koszty przejazdów w celu dojazdu do firmy kontrahenta i wyjazdu z firmy na terenie miasta siedziby kontrahenta, miejskimi środkami lokomocji (MPK) udokumentowane są fakturą na zakup miesięcznych biletów spełniającą wymogi ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur,
Koszty przejazdów z miasta siedziby kontrahenta do miasta siedziby firmy publicznymi i niepublicznymi środkami lokomocji (PKP, PKS), udokumentowane są biletami jednorazowymi na przejazd powyżej 50 km, na których znajdują się informacje niezbędne dla uznania ich za faktury zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na wynajem mieszkania oraz dostawę mediów w miejscowości B, gdzie znajduje się siedziba kontrahenta, jak również do wydatków poniesionych na dojazdy na terenie miasta siedziby kontrahenta oraz poniesione koszty przejazdów dalekobieżnych, niemających charakteru wydatków osobistych, znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te spełniają bowiem kryterium celowości, o którym mowa we wspomnianym uprzednio przepisie, i jednocześnie nie są wymienione w tzw. negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów, ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Zatem ww. wydatki mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Niezbędnym jest posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajmie mieszkanie (pokój), umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując, jeżeli ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na wynajem mieszkania (pokoju), jak również wydatki na dojazdy do siedziby kontrahenta będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie obowiązek wykazania związku ponoszonych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie będzie mieć wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Należy podkreślić, że wydatki winny być dokumentowane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, ze zm.). Katalog dokumentów stanowiących podstawę do księgowania kosztów określa m.in. § 12 i § 14 ww. rozporządzenia.

Zgodnie § 12 ust. 3 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
1c) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:
1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
2. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z płatnościami dokonanymi bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub
inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

–oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej (§ 12 ust. 4 ww. rozporządzenia).

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
dowody przesunięć;
dowody opłat pocztowych i bankowych;
inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Ponadto, zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku) ograniczając jednak tę możliwość do enumeratywnie wskazanych wydatków.

W myśl § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia, dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;
zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);
wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;
zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;
kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;
zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;
wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;
opłat sądowych i notarialnych;
8a) opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;
wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być – co do zasady – faktura, bądź rachunek, o którym mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów wydatki poniesione na dostawę mediów oraz dojazdy na terenie miasta siedziby kontrahenta udokumentowane fakturami wystawianymi przez dostawców mediów oraz fakturą na zakup biletów miesięcznych.

Do kosztów zaliczyć można również wydatki poniesione na przejazdy dalekobieżne z miasta siedziby kontrahenta do miasta siedziby Wnioskodawcy, udokumentowane biletami jednorazowymi na przejazd powyżej 50 km, na których znajdują się informacje niezbędne dla uznania ich za faktury zgodnie z ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (t. j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1485 ze zm.).

Natomiast w sytuacji, gdy zapłata czynszu nie jest udokumentowana fakturą (rachunkiem), Wnioskodawca może udokumentować wydatek poniesiony na wynajem mieszkania – stosownie do § 14 ust. 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów – dowodem wewnętrznym potwierdzającym zapłatę czynszu, jeżeli spełnia on wymagania określone przepisami ww. rozporządzenia.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin