Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.501.2019.1.DJD
z 18 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 października 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia …) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem mieszkania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, aktualnie opodatkowaną podatkiem liniowym. W 2020 r. będzie to skala podatkowa. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi programistyczne i konsultacyjne w zakresie programowania i architektury systemów informatycznych, a także konsultacji (PKD 58.29.Z, 62.01.Z, 62.02Z, 62.03.Z, 62.09.Z, 63.11.Z, 63.12.Z, 74.90.Z. 85.59.B).

Miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z wpisem w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej, jest X. Wnioskodawca świadczy usługi dla firmy, której najbliższa siedziba mieści się w Y. Zgodnie z umową o współpracy z wyżej wymienioną firmą, świadczy usługi z zakresu obsługi informatycznej i wsparcia działalności związanej z tymże obszarem funkcjonowania. Do zakresu obowiązków Wnioskodawcy wchodzi m.in.: wdrażanie programów komputerowych, usługi konsultingowe, prowadzenie szkoleń, prowadzenie demonstracji, wykonywanie prac projektowych, doradztwo informatyczne i projektowe. Wykonywanie usług ma odbywać się według Jego najlepszej wiedzy i w terminie ściśle ustalonym w zamówieniu. Wynagrodzenie z tytułu umowy o współpracy ustanowione jest według stawki godzinowej. Umowa uwzględnia również przeniesienie praw autorskich na rzecz firmy zamawiającej. Koniecznym jest, aby Wnioskodawca zapewnił firmie, z którą współpracuje, terminowość oraz wysokiej jakości rozwiązania, za które odpowiada, zgodnie z zapisami na temat gwarancji, zawartymi w umowie o współpracy. Najbliższa siedziba firmy, z którą współpracuje Wnioskodawca, mieści się w Y 70 km od siedziby Jego działalności. Realizacja projektów odbywa się w zespołach. Aktualnie zespół to około 10 osób - w tym programiści, analityk biznesowy, tester, UX designer, supporter, tech writer. Cały zespół programistów mieści się w Y. Większość prac, jakich wymaga firma, z którą pracuje Wnioskodawca, wymaga stałego kontaktu z członkami zespołu w celu integracji rozwiązań i ich wdrożenia w środowisku produkcyjnym, z którego korzysta jeden z największych koncernów farmaceutycznych świata. Tygodniowo Wnioskodawca uczestniczy w 6 - 8 spotkaniach, w zależności od aktualnie wykonywanych prac oraz zdarzeń w środowisku produkcyjnym. Ponadto Wnioskodawca, aby dopełnić swoich obowiązków jak najlepiej, stara się jak najwięcej przebywać w siedzibie firmy, z którą współpracuje. Codzienne dojazdy i powroty do miejscowości X (siedziby) byłyby bardzo czasochłonne, drogie oraz niewątpliwie wpłynęłyby negatywnie na jakość wykonywanych przez Niego zleceń. Praca programisty wymaga skupienia, głębokiej analizy przypadku, co byłoby zaburzone przez codzienne dojazdy. Konieczny jest także element samokształcenia, bez którego ten zawód staje się niedochodowy. Czas poświęcony na dojazdy lepiej przeznaczyć na samokształcenie, jako inwestycję w rozwój działalności. Najlepszym rozwiązaniem dla Wnioskodawcy byłoby wynajęcie lokalu mieszkalnego w miejscu wykonywania usług – w Y. Wynajmowanie hotelu byłoby o wiele droższe, a kontrakt który obecnie realizuje byłby mniej korzystny z uwagi na podwyższone wydatki. Codzienne dojazdy wygenerowałyby pokaźną kwotę przeznaczoną na paliwo oraz zajmowałyby czas. Należy nadmienić, że Wnioskodawca często pracuje więcej niż 8 godzin dziennie. Mieszkanie nie będzie wykorzystywane do prowadzenia działalności i ma służyć jedynie celom mieszkaniowym związanym z przedłużonym wyjazdem służbowym poza siedzibę firmy i miejsce zamieszkania. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem mieszkania byłaby umowa najmu oraz rachunek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) wydatki związane z wynajęciem mieszkania, tj. czynsz wynikający z umowy najmu oraz wszelkie opłaty z tytułu użytkowania wynajętego lokalu mieszkalnego, stanowią koszt uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, analizując art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje Mu prawo do zaliczenia wydatków związanych z wynajęciem lokalu mieszkalnego do kosztów uzyskania przychodów. Wynajęcie mieszkania wynika z konieczności realizacji zleconych zadań wymagających koordynacji z pozostałymi członkami zespołu w siedzibie klienta. Należy uwzględnić także konieczność realizacji zleceń zachowując najwyższą możliwą jakość i terminowość.

Niewątpliwie mieszkanie nieopodal biura klienta umożliwi Mu skupienie się na realizacji zleceń, co przełoży się na jakość, terminowość oraz dostępność Wnioskodawcy. Mieszkanie stanowiłoby także miejsce samokształcenia, które jest niezbędne do zachowania źródła przychodu. Zachowanie terminowości w dostarczaniu rozwiązań zapewnia Wnioskodawcy kontynuację zlecenia, a więc zachowanie źródła dochodu. Wydatki te są poniesione w celu osiągnięcia przychodu, ale także w celu zachowania ciągłości przychodu i współpracy z firmą mieszczącą się w mieście Y.

Należy wspomnieć, że wydatki związane z wynajmowaniem lokalu mieszkalnego w ww. mieście stanowić będą niższy koszt niż usług hotelowe lub dojazdy. Wydatki te będą poniesione w sposób celowy i uzasadniony gospodarczo.

Dodatkowo, wydatki ponoszone na mieszkanie nie są wymienione w katalogu kosztów ujętych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wskazuje, że w uzasadnionych przypadkach mogą one być zaliczone, jako koszt uzyskania przychodu.

Podobne stanowisko, w analogicznych stanach faktycznych, przedstawiające sposób wykładni przepisów prawa podatkowego zostało przedstawione w indywidualnych interpretacjach, m.in.:

• Nr IBPBI/1/415-1380/14/WRz,
  

• Nr 0115-KDIT3.4011.359.2017.1.AK,
  

• Nr 0461-ITPB1.4511.1049.2016.1.PSZ,
  

• Nr 1462-IPPB1.4511.112.2017.1.MJ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Ponadto, za koszt uzyskania przychodu można uznać taki wydatek, który został poniesiony przez podatnika w sposób rzeczywisty (definitywny). Wydatek musi zostać faktycznie poniesiony w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie zasobów finansowych podatnika. Jednocześnie jednak zwrócić należy także uwagę na konieczność właściwego udokumentowania poniesionych wydatków. Tylko bowiem wydatek prawidłowo udokumentowany może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, sposób dokumentowania ponoszonych kosztów uzależniony jest od rodzaju prowadzonych przez podatnika ksiąg podatkowych.

Wobec powyższego, do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia jednocześnie wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi dla firmy, której siedziba oddalona jest od siedziby Jego działalności o 70 km. Zgodnie z umową o współpracy, świadczy usługi z zakresu obsługi informatycznej i wsparcia działalności związanej z tymże obszarem funkcjonowania. Wynagrodzenie z tytułu umowy o współpracy ustanowione jest według stawki godzinowej. Umowa uwzględnia również przeniesienie praw autorskich na rzecz firmy zamawiającej. Koniecznym jest, aby Wnioskodawca zapewnił firmie, terminowość oraz wysokiej jakości rozwiązania, za które odpowiada. Realizacja projektów odbywa się w zespołach. Większość prac wymaga stałego kontaktu z członkami zespołu w celu integracji rozwiązań i ich wdrożenia w środowisku produkcyjnym, z którego korzysta jeden z największych koncernów farmaceutycznych świata. Tygodniowo Wnioskodawca uczestniczy w 6 - 8 spotkaniach. W celu dopełnienia obowiązków Wnioskodawca stara się jak najwięcej przebywać w siedzibie firmy, z którą współpracuje. Codzienne dojazdy i powroty do siedziby firmy są czasochłonne, drogie oraz niewątpliwie wpłyną negatywnie na jakość wykonywanych zleceń. Dojazdy wygenerować będą pokaźną kwotę przeznaczoną na paliwo oraz zajmować czas. Wnioskodawca często pracuje więcej niż 8 godzin dziennie, dlatego zamierza wynająć mieszkanie, które ma służyć celom mieszkaniowym związanym z przedłużonym wyjazdem służbowym poza siedzibę Jego działalności i miejsce zamieszkania. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem mieszkania byłaby umowa najmu oraz rachunek.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na najem mieszkania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie regulacje określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem, na co wskazuje treść wniosku, wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków z tytułu najmu mieszkania. Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca najmie mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo - skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując, jeżeli ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na najem mieszkania położonego w miejscowości poza siedzibą prowadzonej działalności gospodarczej oraz poza miejscem Jego zamieszkania, będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie obowiązek wykazania związku ponoszonych kosztów najmu z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie będzie mieć wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.