2019.11.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.505.2019.2.EW
z 21 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2019 r. (data wpływu 23 września 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 października 2019 r. (data wpływu 24 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego z tytułu świadczonych usług mediacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia podmiotowego z tytułu świadczonych usług mediacji. W dniu 24 października 2019 r. uzupełniono wniosek o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada wykształcenie psychologiczne i prawnicze. Zamierza rozpocząć działalność polegającą na prowadzeniu mediacji sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych, rodzinnych i gospodarczych. Wnioskodawca powziął informację, że czynność prowadzenia mediacji, o ile nie jest związana z udzielaniem porad prawnych, jest zwolniona od podatku VAT. Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej i zamierza prowadzić działalność nieewidencjonowaną, czyli zakładany przychód z jego działalności nie będzie przekraczał w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2018 r., poz. 2177). W ramach prowadzonej działalności nie będą udzielane porady prawne. Wnioskodawca obecnie nie pracuje jako czynny prawnik i nie zamierza udzielać porad prawnych, a jedynie prowadzić czynności mediacyjne.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 22 października 2019 r. Zainteresowany w odpowiedzi na pytanie tut. Organu o treści:

„Czy Wnioskodawca w związku ze świadczonymi usługami mediacji będzie świadczył usługi w zakresie doradztwa?” – wskazał, że w związku ze świadczonymi usługami mediacji nie będzie świadczył usług w zakresie doradztwa.
„Jaki jest symbol PKWiU dla będących przedmiotem zapytania usług mediacyjnych sądowych i pozasądowych, świadczonych przez Wnioskodawcę?” – wskazał, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r. wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r., Nr 207, poz. 129, z późn. zm.), którą na podstawie § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. poz. 1676, z późn. zm.) stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r., usługi mediacyjne sądowe i pozasądowe, które będą świadczone przez Wnioskodawcę mają symbol PKWiU 69.10.17.0 – usługi arbitrażowe i pojednawcze. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że PKWiU nie przewiduje wprost usług w zakresie mediacji.

Wnioskodawca, uzupełniając jedynie opis wskazanego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz stanowiska w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia wskazuje co następuje: Zgodnie z klasyfikacją zawodów i specjalności mediator – kod 263502 – nie jest prawnikiem, lecz specjalistą ds. społecznych (rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania – Dz. U. 14.1145). Mediator działa na zlecenie osób fizycznych, firm, organizacji, urzędów oraz sądów świadcząc usługi mediacji, czyli pośredniczenia w sporze, mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia, niestanowiące – jak wskazano we wniosku – usług doradztwa, ani usług prawniczych (mediator nie doradza stronom konfliktu, lecz pomaga zwaśnionym stronom w dobrowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach).

Wnioskodawca zamierza zajmować się mediacją sądową oraz pozasądową jako dodatkową formą działalności, nie prowadząc jednocześnie działalności prawniczej ani doradczej, w zakresie nieprzekraczającym progu wymaganego do opodatkowania VAT.

W zbliżonym stanie faktycznym wydano szereg interpretacji indywidualnych, które potwierdzają, że usługi które zamierza świadczyć Wnioskodawca są zwolnione od opodatkowania podatkiem VAT (interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT1-2.4012.93.2018.3.KT z dnia 2 maja 2018 r., interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0115-KDIT1-1.4012.55.2017.1.BS z dnia 9 maja 2017 r., interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP1/4512-1-165/16-5/NS dnia 6 maja 2016 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje zwolnienie od podatku VAT opisane w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli dokonuje usług sądowych i pozasądowych mediacji cywilnych, rodzinnych i gospodarczych mających na celu jedynie bezstronne wspieranie stron w zawarciu ugody (bez udzielania porad prawnych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), (dalej również „ustawa”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000,00 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9 nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

prawnicze,
w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
jubilerskie,
ściągania długów, w tym factoringu.

Wobec treści art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy mogą pojawić się wątpliwości w zakresie tego, czy usługi mediacyjne nie stanowią usług prawniczych lub usług w zakresie doradztwa, co implikowałoby niemożliwość zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy. Ustawa nie zawiera definicji usług prawniczych. Ustawa nie zawiera również definicji mediacji.

Przez mediację rozumie się pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia. Opis różnych definicji mediacji zawiera publikacja pod red. E. Gmurzyńskiej i R. Morka – Mediacje. Teoria i praktyka, Warszawa 2018. Zgodnie z jej treścią „Niektóre definicje mediacji akcentują ich podobieństwo do negocjacji. W mediacjach dostrzega się szczególną, ustrukturyzowaną postać negocjacji z udziałem osoby trzeciej, mediatora, którego zadaniem jest wspieranie lub nawet kierowanie ich przebiegiem (assisted negiotiation)”. W ten sposób mediację definiuje na przykład Ch. Buhring-Uhle, według którego stanowi ona „niewiążącą interwencję neutralnej osoby trzeciej, która pomaga stronom sporu w negocjowaniu porozumienia”. W ujęciu E. Bieńkowskiej mediacja to „dobrowolne negocjacje między jednostkami lub grupami pozostającymi w konflikcie” z udziałem mediatora mającego za zadanie podtrzymywanie i ułatwianie przebiegu tych negocjacji bez narzucania stronom rozstrzygnięcia. W nieco innym ujęciu – lecz również w odniesieniu do negocjacji – wyjaśniał istotę mediacji w starszym krajowym piśmiennictwie S. Włodyka, według którego mediacja to działalność podmiotu trzeciego tj. niebędącego stroną konfliktu, polegająca na tworzeniu warunków do bezpośrednich rozmów (negocjacji) między podmiotami konfliktu i na odpowiednim wpływaniu na nie w kierunku doprowadzenia do ugodowego załatwienia sporu”. Osoba mediatora nie „doradza” zatem stronom – nie prezentuje im bowiem rozwiązania, a jedynie tworzy im warunki do wypracowania wzajemnego porozumienia (w odróżnieniu przykładowo od arbitra, który stosując często przepisy prawa nie prowadzi do wypracowania porozumienia, a rozstrzyga, w zależności od przedstawionych argumentów i stanu faktycznego).

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 listopada 2018 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.265.2018.1.PJ „podobnie jak w przypadku usług doradztwa, ustawa nie definiuje pojęcia „usługi prawnicze”. Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii „usługi prawnicze” znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, handlowego, pracy i cywilnego a także usługi prawne dotyczące patentów, praw autorskich i pozostałych praw własności intelektualnej, usługi notarialne, arbitrażowe i polubowne, oraz związane z aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym”. Co więcej, „załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 227) umieszcza zawód mediatora (oznaczonego nr 263502) i mediatora sądowego (263507) w grupie elementarnej „specjaliści do spraw społecznych” w ramach grupy średniej „Specjaliści z dziedzin społecznych i religijnych”. „Specjaliści z dziedziny prawa” sklasyfikowani są jako odrębna grupa średnia”. Mediator nie świadczy zatem usług prawniczych.

Zgodnie natomiast z definicją zamieszczoną w Słowniku Języka Polskiego PWN „doradzić” oznacza udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Zgodnie z wyrokiem WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. (I SA/Łd 168/13) przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych czy finansowych. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do dorady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem ww. Sądu, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu (podobnie wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r., I SA/Po 1202/14). Mediator nie świadczy tymczasem usług ww. typu. Mediator nie wskazuje bowiem stronom (których interes jest zresztą często rozbieżny) najwłaściwszego rozwiązania, a pozwala im jedynie na samodzielnie wypracowanie porozumienia. Mediator nie świadczy zatem usług doradztwa.

Biorąc pod uwagę powyższe, usługi mediacji nie stanowią ani usług prawniczych ani usług doradztwa. Mediator podczas mediacji stwarza bowiem stronom jedynie warunki do dojścia do porozumienia, zawarcia ugody, którą to ugodę strony wypracowują samodzielnie.

Wnioskodawcy przysługuje zatem zwolnienie od podatku VAT opisane w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług, jeśli Wnioskodawca spełni pozostałe kryteria wynikające z ww. przepisów, tj. jeśli wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł albo w trakcie roku podatkowego przewidywana wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000,00 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności – art. 113 ust. 4 ustawy.

Jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę – art. 113 ust. 5 ustawy.

Na podstawie art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi:

prawnicze,
w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
jubilerskie,
ściągania długów, w tym factoringu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada wykształcenie psychologiczne i prawnicze. Zamierza rozpocząć działalność polegającą na prowadzeniu mediacji sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych, rodzinnych i gospodarczych. Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej i zamierza prowadzić działalność nieewidencjonowaną, czyli zakładany przychód z jej działalności nie będzie przekraczał w żadnym miesiącu 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia, o którym mowa w ustawie z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. W ramach prowadzonej działalności nie będą udzielane porady prawne. Wnioskodawca obecnie nie pracuje jako czynny prawnik i nie zamierza udzielać porad prawnych, a jedynie prowadzić czynności mediacyjne. W związku ze świadczonymi usługami mediacji Zainteresowany nie będzie świadczył usług w zakresie doradztwa. Zgodnie z PKWiU usługi mediacyjne sądowe i pozasądowe, które będą świadczone przez Wnioskodawcę mają symbol PKWiU 69.10.17.0 – usługi arbitrażowe i pojednawcze. Wnioskodawca wskazuje przy tym, że PKWiU nie przewiduje wprost usług w zakresie mediacji.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy przysługuje mu zwolnienie od podatku VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, jeżeli dokonuje usług sądowych i pozasądowych mediacji cywilnych, rodzinnych i gospodarczych mających na celu bezstronne wspieranie stron w zawarciu ugody (bez udzielania porad prawnych).

Należy stwierdzić, że ze zwolnienia podatkowego, na podstawie powołanego powyżej art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „doradztwo”. W potocznym rozumieniu termin ten obejmuje szereg usług doradczych, w różnych zakresach, np. podatkowe, prawne, finansowe, techniczne i inne, w tym także udzielanie porad, opinii i wyjaśnień.

Wobec braku w ustawie definicji doradztwa celowe jest odwołanie się do wykładni językowej. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl), „doradzić – doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Natomiast w myśl wskazanego Słownika, „doradca” to ten, kto udziela porad. Tak więc doradztwo jest udzielaniem fachowych opinii, porad w różnych dziedzinach, np. ekonomicznych, finansowych, a przez doradcę rozumie się osobę, która udziela porad, doradza. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko, z położeniem głównego nacisku na czynność udzielania porad, wskazywania rozwiązań, sposobów postępowania w jakiejś sprawie.

Podobnie jak w przypadku usług doradztwa, ustawa nie definiuje pojęcia „usługi prawnicze”. Pomocne w tym wypadku jest odwołanie do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, w której w kategorii „usługi prawnicze” znalazły się usługi w zakresie doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa karnego, handlowego, pracy i cywilnego, a także usługi prawne dotyczące patentów, praw autorskich i pozostałych praw własności intelektualnej, usługi notarialne, arbitrażowe i polubowne, oraz związane z aukcjami. Analiza tej kategorii statystycznej wskazuje zatem, że pod pojęciem usług prawniczych PKWiU rozumie rozmaite czynności związane z doradztwem prawnym.

Pojęcie mediacji zostało w internetowym Słowniku Języka Polskiego zdefiniowane jako „pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia”.

Załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 sierpnia 2014 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. z 2018 r., poz. 227) umieszcza zawód mediatora (oznaczonego nr 263502) i mediatora sądowego (263507) w grupie elementarnej „specjaliści do spraw społecznych” w ramach grupy średniej „Specjaliści z dziedzin społecznych i religijnych”. Specjaliści z dziedziny prawa sklasyfikowani są jako odrębna grupa średnia.

Wobec powyższego, świadczenie usług mediacji, czyli pośredniczenie w sporze mające na celu ułatwienie stronom dojście do porozumienia, nie stanowi – jak wskazano we wniosku – usług doradztwa, ani usług prawniczych, bowiem mediator nie doradza stronom konfliktu, lecz pomaga zwaśnionym stronom w dobrowolnym osiągnięciu ich własnego, wzajemnie akceptowanego porozumienia w spornych kwestiach.

Analiza przedstawionych okoliczności stanu sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że świadcząc usługi mediacji, czyli pośredniczenia w sporze, które ma na celu rozwiązywanie konfliktów między stronami, niestanowiące − jak wynika z wniosku − usług doradztwa, ani usług prawniczych, Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, jeżeli zachowane pozostaną pozostałe wymogi, tj. wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł, bądź w przypadku rozpoczynania w trakcie roku podatkowego wykonywania czynności opodatkowanych – jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000 zł.

Reasumując, Wnioskodawca świadcząc usługi sądowych i pozasądowych mediacji cywilnych, rodzinnych i gospodarczych mających na celu bezstronne wspieranie stron w zawarciu ugody, które nie stanowią usług doradztwa, ani usług prawniczych będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 z uwzględnieniem art. 113 ust. 9 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego co do zasady wydawane są w indywidualnych sprawach zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin