INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Domu Pomocy Społecznej przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2011 r. (data wpływu 2 września 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2011 r. (data wpływu 29 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej obrotu z tytułu sprzedaży usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2011 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej obrotu z tytułu sprzedaży usług.

Pismem z dnia 28 listopada 2011 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dom Pomocy Społecznej nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, bowiem świadczy usługi pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem (Dział 87 PKWiU z 2008 r.), które stosownie do przepisów art. 43 ust. 1 pkt 22b ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn.zm) są zwolnione z podatku VAT.

Natomiast uzyskane przychody z pozostałych usług w roku 2010 stanowiły kwotę 20 666 zł a w roku bieżącym mogą stanowić około 50 000 zł i zgodnie z art. 113 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, wartość ich sprzedaży nie przekroczyła i nie przekroczy dozwolonego limitu.

W związku z tym, przed dniem 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawca nie prowadził ewidencji przy użyciu kasy rejestrującej.

Do 30 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca uzyskał przychody ze sprzedaży usług w wysokości 291 186,95 zł tj.:

1. z tytułu sprzedaży usług pomocy społecznych wraz z zakwaterowaniem na kwotę 255 148,06 zł, w tym:
• odpłatność samorządów za koszty pobytu mieszkańców na kwotę 83 840,35 zł,
• odpłatność mieszkańców (76 osób) za koszty pobytu na kwotę 171 307,71 zł,

2. z tytułu sprzedaży pozostałych usług na kwotę 36 038,89 zł, w tym:
• ze sprzedaży składników majątkowych po byłym Gospodarstwie Pomocniczym na kwotę 28 584,00 zł (nabywcami było 10 osób fizycznych),
• za sprzedaż obiadów i pranie na kwotę 7 454,89 zł (nabywcy to GOPS i osoby fizyczne – przeciętnie 5 w miesiącu).
  
  

Obiady są zabierane i spożywane poza siedzibą Domu Pomocy Społecznej - nie są to usługi stołówkowe.

Sprzedaż usług wg pkt 1 - usługi pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem (Dział 87 PKWiU z 2008 r.).

Liczba mieszkańców od 75 do 77 w tym 54 mieszkańców przyjętych przed 1 maja 2004 r. na tzw. starych zasadach, a pozostali to mieszkańcy przyjęci po 1 maja 2004 r. na nowych zasadach.

Różnica polega na sposobie pokrycia kosztów utrzymania mieszkańca;

• na starych zasadach - płaci mieszkaniec oraz przekazywana jest dotacja z budżetu wojewody,

• na nowych zasadach - płaci mieszkaniec i organ gminy, który skierował mieszkańca do DPS.
  
  

Wysokość odpłatności jaką ma uiścić mieszkaniec, określana jest w decyzjach wydawanych przez:

• Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie dla mieszkańców przyjętych na starych zasadach,

• Organy gminy (Ośrodki Pomocy Społecznej) dla mieszkańców przyjętych na nowych zasadach.
  
  

Średni miesięczny koszt utrzymania mieszkańca jest ustalany i ogłaszany w wojewódzkim dzienniku urzędowym najpóźniej do 31 marca każdego roku.

Ogłoszenie to stanowi podstawę do wydania decyzji przez organa gmin (Ośrodki Pomocy Społecznej), na podstawie której mieszkaniec domu został skierowany w sprawie ustalenia odpłatności za pobyt jaką ma uiścić mieszkaniec i organ gminy (Ośrodek Pomocy Społecznej).

Zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku jeden egzemplarz decyzji otrzymuje mieszkaniec. W związku z powyższym DPS nie wystawia rachunków dla mieszkańców za koszty pobytu tylko sporządza co miesiąc na podstawie posiadanych decyzji dowód księgowy - przypis należnej odpłatności - (imienna lista mieszkańców). Natomiast na organy gmin (Ośrodki Pomocy Społecznej) w oparciu o otrzymane decyzje, wystawia co miesiąc rachunki bądź noty, w treści których jest wymienione nazwisko mieszkańca.

Organy gmin (Ośrodki Pomocy Społecznej) na podstawie otrzymanych rachunków bądź not dokonują wpłaty na konto bankowe DPS.

Wysokość odpłatności za koszty pobytu, którą wnosi mieszkaniec jest ustalona w decyzji i stanowi nie więcej niż 70% jego dochodu. Za zgodą mieszkańca należna odpłatność za pobyt jest potrącana z przyznanego świadczenia (np. emerytura, renta, zasiłek stały) i wpłacana przez organ dokonujący potrącenia np. ZUS, KRUS, na rachunek bankowy DPS a w treści zamieszczonej na wyciągu bankowym podane jest nazwisko mieszkańca, nr świadczenia i kwota.

Do dnia 30 kwietnia 2011 r. w przypadku wystąpienia niedopłaty (organ wypłacający świadczenie potrącił i przekazał za małą kwotę), DPS przyjmował od tych mieszkańców gotówkę do kasy za dowodem KP a następnie odprowadzał ją na rachunek bankowy.

Od 1 maja 2011 r. zaniechano obrotu gotówkowego a wszelkie nadpłaty, bądź niedopłaty są regulowane bezgotówkowo.

DPS prowadzi szczegółową ewidencję obrotu. Sprzedaż jest ewidencjonowana według rodzaju świadczonych usług w korespondencji z analityką odbiorców usług.

Na okoliczność dokonanej sprzedaży pozostałych usług DPS wystawia rachunki, bądź noty na każdego odbiorcę, bez względu na to czy jest to odbiorca fizyczny czy nie. Sprzedaż jest ewidencjonowana według rodzaju świadczonych usług w korespondencji z analityką odbiorców usług.

Do 30 kwietnia 2011 r. zapłata za świadczone pozostaje usługi wpływała do kasy, bądź na rachunek bankowy DPS.

Od 1 maja 2011 r. wszelkie wpłaty dokonywane są bezpośrednio na rachunek bankowy DPS.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdza:

1. Nie jest i nie był podatnikiem podatku VAT i w związku z tym przed dniem 1 stycznia 2011 r. nie prowadził ewidencji obrotów przy użyciu kasy rejestrującej.
2. Na mieszkańców za koszty pobytu, DPS nie wystawia rachunków (należna odpłatność wynika z decyzji, którą posiada mieszkaniec), ale ewidencja księgowa jest prowadzona w sposób pozwalający na ustalenie na jaką kwotę jest obciążony oraz w jakiej wysokości i kiedy dokonał zapłaty. Natomiast za świadczone pozostałe usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej są wystawiane rachunki, a w nich dane identyfikacyjne odbiorcy.
3. DPS świadczył w roku ubiegłym i w bieżącym usługi pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem dla około 75 mieszkańców oraz pozostałe usługi na rzecz osób fizycznych w granicach do 5 miesięcznie. Łączna liczba transakcji przekracza 50 i liczba odbiorców jest większa niż 20.
4. Za świadczone usługi - pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem - w roku ubiegłym i do 30 kwietnia br. zapłata prawie w całości następowała za pośrednictwem banku. Ewentualne tylko różnice były wpłacane do kasy. Natomiast za pozostałe usługi większość wpłat była gotówkowa. Począwszy od 1 maja 2011 roku, zapłata za wszystkie świadczone usługi wpływa na rachunek bankowy, a z ewidencji i dowodów dokumentujących sprzedaż usług jednoznacznie wynika jakiej konkretnej transakcji zapłata dotyczy.
5. Obiady są zabierane i spożywane poza siedzibą Domu Pomocy Społecznej - nie są to usługi stołówkowe.
   
   

W piśmie z dnia 28 listopada 2011 r. Wnioskodawca wskazał, że w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. uzyskał przychody ze sprzedaży usług w wysokości 824 857,88 zł tj:

1. z tytułu sprzedaży usług pomocy społecznych wraz z zakwaterowaniem na kwotę 804 191,88 zł, w tym:
• odpłatność samorządów za koszty pobytu mieszkańców na kwotę 331 243,75 zł
• odpłatność mieszkańców (75 osób) za koszty pobytu na kwotę 472 948,13 zł

2. z tytułu sprzedaży pozostałych usług tj. za sprzedaż obiadów, pranie dla nabywców GOPS, oraz osoby fizyczne (przeciętnie 5 w miesiącu) na kwotę 20 666,00 zł.
   
   

Obiady były zabierane i spożywane poza siedzibą Domu Pomocy Społecznej – nie są to usługi stołówkowe.

Sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w roku 2010 r. przekroczyła kwotę 40 000 zł.

Jednak stosownie do przepisów § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. (Dz. U. Nr 138, poz. 930) w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, usługi pomocy społecznej były zwolnione z obowiązku ewidencjonowania obrotów przy zastosowaniu kas rejestrujących do 30 kwietnia 2011 r. jako wymienione w załączniku (w poz. 26 – PKWiU grupa 85 według klasyfikacji z 2004 r.) do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. (Dz. U. Nr 224, poz. 1797).

Obecnie odpłatność od 1 maja 2011 r. za świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jest bezgotówkowa i w związku z tym – w ocenie Wnioskodawcy - może on korzystać ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących w terminie do 31 grudnia 2012 roku, na podstawie poz. 37 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. (Dz. U. Nr 138, poz. 930).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jeżeli Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, to czy może być zwolniony z obowiązku rejestrowania obrotów przy zastosowaniu kasy rejestrującej tylko na podstawie poz. 37 załącznika do Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w prawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930 z późn. zm.), i o ile tak, to czy przyjęcie jakiejkolwiek kwoty do kasy musi być rejestrowane przy użyciu kasy rejestrującej...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro podstawową działalnością jest świadczenie usług pomocy społecznej, które są zwolnione z podatku VAT, a pozostałe usługi są bardzo znikome (sprzedaż składników majątkowych po byłym Gospodarstwie Pomocniczym w 2011 r. była jednorazowa) to Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Dlatego – w ocenie Wnioskodawcy – nie ma on obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, które służą do ewidencji obrotu i kwot podatku należnego, bez względu na to w jakiej formie przyjmowane są zapłaty.

Mając na uwadze ważny interes publiczny i celowość wydatkowania środków publicznych Wnioskodawca powstrzymał się od zakupu urządzeń fiskalnych do czasu otrzymania interpretacji przepisu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

W myśl ust. 1 tego przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Oznacza to, że nie podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej świadczenie usług w części, w jakiej te czynności są opłacane przez inne podmioty niż osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

Z przepisu art. 111 ust. 1 wynika ponadto, iż podatnicy, wobec których powstał obowiązek w zakresie stosowania kas rejestrujących, są obowiązani za pośrednictwem tych urządzeń ewidencjonować obrót i kwoty podatku należnego. Należy jednak zauważyć, iż opodatkowanie transakcji podatkiem od towarów i usług nie jest kryterium determinującym powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Przedmiotowy obowiązek dotyczy bowiem również sytuacji, gdy czynności sprzedaży są zwolnione od podatku lub wykonuje je podatnik zwolniony od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy.

Powyższą tezę wspiera pośrednio art. 111 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik rozpoczął ewidencjonowanie obrotu w obowiązujących terminach i wykonuje wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub jest podatnikiem zwolnionym od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, urząd skarbowy dokonuje zwrotu kwoty określonej w ust. 4 na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, w terminie do 25. dnia od daty złożenia wniosku przez podatnika.

Z powołanej normy prawnej wynika wprost, iż zamiarem ustawodawcy jest objęcie obowiązkiem prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej wszystkich podatników dokonujących sprzedaży na rzecz konkretnych nabywców, a mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych bez względu na to, czy dokonywane transakcje podlegają opodatkowaniu i czy są dokonywane przez podatników będących podatnikami podatku od towarów i usług, bowiem zgodnie z art. 15 ust. 1 podatnikami są (…) osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej umożliwia również realizację prawa konsumenta w zakresie otrzymania dokumentu (paragonu) zawierającego podstawowe dane o zawartej transakcji, w tym strukturze ceny.

Jak wynika z art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa. Przy wydawaniu rozporządzenia minister właściwy do spraw finansów publicznych uwzględnia:

1. wielkość i proporcje sprzedaży zwolnionej od podatku w danej grupie podatników;
2. stosowane przez podatników zasady dokumentowania obrotu;
3. możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących;
4. konieczność zapewnienia realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, przy uwzględnieniu korzyści wynikających z ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz faktu zwrotu podatnikom przez budżet państwa części wydatków na zakup tych kas;
5. konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczania podatku, w tym właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego;
6. konieczność zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku;
7. konieczność przeciwdziałania nadużyciom związanym z nieewidencjonowaniem obrotu przez podatników.
   
   

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

Od 1 stycznia 2011 r. obowiązują w tym zakresie przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 138, poz. 930).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. – sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia.

W poz. 37 ww. załącznika wymienione zostało świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła ²⁾.

Z objaśnień zawartych w punkcie ²⁾ wynika, iż zwolnienie to nie dotyczy podatników, którzy rozpoczęli ewidencjonowanie tych czynności przed dniem 1 stycznia 2011 r.

Korzystanie ze zwolnienia określonego w poz. 37 wymaga spełnienia określonych warunków wynikających wprost z zapisu tej regulacji. Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy można zatem stosować jeżeli:

• zapłata za świadczoną usługę w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,

• z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła,

• podatnik nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług za pomocą kasy rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2011 r.
  
  

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Z zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a tego rozporządzenia wynika natomiast, iż zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 30 kwietnia 2011 r. czynności objęte do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 224, poz. 1797), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

W świetle powyższego, do dnia 30 kwietnia 2011 r. zostało przedłużone zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej w przypadku świadczenia ww. usług w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej, jako niewymienionych w załączniku do ww. rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r.

Tym samym od 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstanie obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych.

Natomiast zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zwolnienie, o którym wyżej mowa, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40.000 zł, z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy (§ 3 ust. 6). Jak wynika z § 5 wyżej powołanego rozporządzenia, podatnicy, o których mowa w art. 111 ust. 5 ustawy, osiągnięty obrót ewidencjonują jako obrót zwolniony od podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, iż zgodnie z art. 139 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie - po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141, należności m.in. z tytułu odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świadczeń w domach pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych. Nadmienić należy, że zgodnie z powołanym przepisem organ rentowy dokonuje potrąceń na wniosek dyrektorów tych placówek.

Natomiast art. 140 ust. 4 pkt 3 ww. ustawy określa górną granicę tych potrąceń, stanowiąc, że potrącenia należności z tytułu odpłatności za pobyt osób uprawnionych do świadczeń w domach pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych lub zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych nie mogą przekraczać 65% kwoty świadczenia.

Przepis art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2007 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) stanowi, iż pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania.

Stosownie do art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o pomocy społecznej, opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wnosi mieszkaniec domu, nie więcej jednak niż 70% swojego dochodu, a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, nie więcej niż 70% tego dochodu.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana:

1. z emerytury lub renty mieszkańca domu - przez właściwy organ emerytalno-rentowy, zgodnie z odrębnymi przepisami;
2. z zasiłku stałego mieszkańca domu - przez ośrodek pomocy społecznej dokonujący wypłaty świadczenia; opłatę za pobyt ośrodek pomocy społecznej przekazuje na rachunek bankowy domu pomocy społecznej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż główną działalnością Wnioskodawcy jest świadczenie usług pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem. Dodatkowo świadczy usługi sprzedaży obiadów oraz prania. Obiady są zabierane i spożywane poza siedzibą Domu Pomocy Społecznej - nie są to usługi stołówkowe. W roku 2011 Wnioskodawca dokonał jednorazowej sprzedaży składników majątkowych po byłym Gospodarstwie Pomocniczym.

Wnioskodawca nie jest i nie był podatnikiem podatku VAT i w związku z tym przed dniem 1 stycznia 2011 r. nie prowadził ewidencji obrotów przy użyciu kasy rejestrującej.

Na mieszkańców za koszty pobytu, DPS nie wystawia rachunków (należna odpłatność wynika z decyzji, którą posiada mieszkaniec), ale ewidencja księgowa jest prowadzona w sposób pozwalający na ustalenie na jaką kwotę jest obciążony oraz w jakiej wysokości i kiedy dokonał zapłaty. Natomiast za świadczone pozostałe usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej są wystawiane rachunki, a w nich dane identyfikacyjne odbiorcy.

Sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w roku 2010 przekroczyła kwotę 40 000 zł.

Wnioskodawca świadczył w roku ubiegłym i w bieżącym usługi pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem dla około 75 mieszkańców oraz pozostałe usługi na rzecz osób fizycznych w granicach do 5 miesięcznie. Łączna liczba transakcji przekracza 50 i liczba odbiorców jest większa niż 20.

Za świadczone usługi - pomocy społecznej wraz z zakwaterowaniem - w roku ubiegłym i do 30 kwietnia 2011 r. zapłata prawie w całości następowała za pośrednictwem banku. Ewentualne tylko różnice były wpłacane do kasy. Natomiast za pozostałe usługi większość wpłat była gotówkowa. Począwszy od 1 maja 2011 r. zaplata za wszystkie świadczone usługi wpływa na rachunek bankowy, a z ewidencji i dowodów dokumentujących sprzedaż usług jednoznacznie wynika jakiej konkretnej transakcji zapłata dotyczy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy osiągnięty przez Wnioskodawcę, obrót z tytułu świadczenia usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczył w ubiegłym roku kwotę 40.000 zł, to ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej mógł on korzystać do dnia 30 kwietnia 2011 r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a). Tym samym od dnia 1 maja 2011 r. u Wnioskodawcy powstał obowiązek ewidencjonowania świadczonych usług przy zastosowaniu kas rejestrujących na zasadach ogólnych.

Biorąc pod uwagę okoliczność, że – jak wskazał Wnioskodawca - za wszystkie świadczone usługi od 1 maja 2011 r. zapłata w całości następuje przelewem na rachunek bankowy a z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczy, to na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia, Wnioskodawca będzie mógł korzystać do dnia 31 grudnia 2012 r. ze zwolnienia przedmiotowego z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej obrotu na rzecz osób wymienionych w art. 111 ust. 1 ustawy, o ile w tym okresie nie wystąpią przesłanki ograniczające to prawo.

W świetle spełnienia w niniejszej sprawie warunków określonych w poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia, pytanie w zakresie obowiązku ewidencjonowania przy pomocy kasy rejestrującej przyjęcia jakiejkolwiek kwoty do kasy stało się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wbrew zawartemu we wniosku twierdzeniu, na powstanie obowiązku w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej nie ma wpływu fakt, czy podatnik jest objęty zwolnieniem przedmiotowym od podatku od towarów i usług, bowiem jak wynika z powołanych przepisów, ewidencję tą są zobowiązani prowadzić wszyscy podatnicy (także korzystający ze zwolnienia przedmiotowego od podatku), których obroty z tytułu sprzedaży na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczyły 40.000 zł.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży usług na kasie rejestrującej, należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.