Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.424.2019.2.HW
z 22 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2019 r. (data wpływu 10 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz czy ww. zakup stanowi nietransakcyjne przemieszczenie towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz czy ww. zakup stanowi nietransakcyjne przemieszczenie towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 listopada 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz własnego stanowiska w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowanym
w piśmie z dnia 13 listopada 2019 r.) .

W grudniu 2018 r. Wnioskodawca zakupił towar do dalszej odsprzedaży – ryby, nieprzetworzone od firmy z poza Unii Europejskiej z Wysp Owczych. Zakupione ryby zostały złowione przez „a” statek, przez „a” firmę z Unii Europejskiej, a następnie przewiezione do firmy na Wyspy Owcze. Towar – ryby nieprzetworzone – wpłynął do Polski z dokumentem T2L, na warunkach INCOTERMS DDP, czyli cło opłacone, nie wymagał w Polsce odprawy celnej. Sprzedający – firma z Wysp Owczych – poinformował Wnioskodawcę, że towar posiada status unijny, ponieważ został złowiony przez „a” statek i ryby nie zostały przetworzone poza UE.

Faktura zakupu za powyższe towary, została wystawiona przez kontrahenta z Wysp Owczych.

Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonującym dostawy ryb na terytorium Polski – sprzedający jest podatnikiem nieposiadającym siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 13 listopada 2019 r.).

Czy zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz czy powyższy zakup ryb należy potraktować jako nietransakcyjne przemieszczenie towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 13 listopada 2019 r.), zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek należy opodatkować podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Zakup ryb należy uznać, jako nietransakcyjne przemieszczenie towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ nastąpiło przemieszczenie z innego państwa członkowskiego – Danii, gdyż tam zostały złowione towary – ryby.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają ww. czynności wykonywane odpłatnie, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez terytorium państwa trzeciego należy rozumieć terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przepis art. 9 ust. 2 ustawy stanowi z kolei, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ma miejsce pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   – z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Ponadto, stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wskazany art. 11 ust. 1 ustawy rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do Polski. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy w sytuacji, gdy następuje przemieszczenie należących do podatnika podatku od wartości dodanej towarów mających służyć działalności gospodarczej podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium Polski wówczas również ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Z kolei w myśl art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Zaznaczyć należy, że stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), zwany dalej UKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 UKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 5 pkt 15, 18 i 19 UKC:

• „zgłaszający” oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane;
• „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego;
• „dłużnik” oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny.
  
  

Na podstawie art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

W przypadku gdy towary zostaną objęte z momentem ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej jedną z następujących procedur:

1. uszlachetniania czynnego,
2. odprawy czasowej z całkowitym zwolnieniem od należności celnych przywozowych,
3. składowania celnego,
4. tranzytu, w tym także składowaniem czasowym przed objęciem towarów jedną z procedur celnych,
5. wolnego obszaru celnego

– miejscem importu takich towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary te przestaną podlegać tym procedurom o czym stanowi art. 26a ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Z art. 33 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów.

Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Na podstawie ww. przepisów należy stwierdzić, że import towarów jest jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu jest importer.

Z opisu sprawy wynika, że w grudniu 2018 r. Wnioskodawca zakupił towar do dalszej odsprzedaży – ryby, nieprzetworzone od firmy z poza Unii Europejskiej z Wysp Owczych. Zakupione ryby zostały złowione przez „a” statek, przez „a” firmę z unii Europejskiej, a następnie przewiezione do firmy na Wyspy Owcze. Towar – ryby nieprzetworzone – wpłynął do Polski z dokumentem T2L, na warunkach INCOTERMS DDP, czyli cło opłacone, nie wymagał w Polsce odprawy celnej. Sprzedający – firma z Wysp Owczych – poinformował Wnioskodawcę, że towar posiada status unijny, ponieważ został złowiony przez „a” statek i ryby nie zostały przetworzone poza UE.

Faktura zakupu za powyższe towary, została wystawiona przez kontrahenta z Wysp Owczych.

Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, posiadającym siedzibę i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonujący dostawy ryb na terytorium Polski – sprzedający jest podatnikiem nieposiadającym siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia gospodarczej w Polsce.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy oraz czy powyższy zakup ryb należy potraktować jako nietransakcyjne przemieszczenie towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wyżej wskazano, aby daną transakcję można było uznać za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, muszą zostać spełnione następujące warunki: zarówno dostawca, jak i nabywca towarów muszą być podatnikami, towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego i jednocześnie zakupiony towar musi służyć działalności gospodarczej nabywcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r., nr 347, str. 1, z późn. zm.) „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W niniejszej sprawie, dostawcą towarów jest kontrahent (firma) z Wysp Owczych, od którego Wnioskodawca nabywa Towar – ryby, który działa w analizowanej sprawie w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże należy, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie – zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego. Ponadto podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest zobowiązany do opodatkowania tej transakcji.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
• po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

Ponadto, jak już wcześniej wskazano przepis art. 11 ust. 1 ustawy rozszerza zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej również WNT) o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. Regulacja ta oznacza, że przemieszczenie towarów traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie tylko wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą one służyć czynnościom wykonywanym przez niego, jako podatnika, na terytorium kraju.

Przepis ten rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski.

Przenosząc przedstawiony opis sprawy na grunt obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że transakcja nabycia towarów (ryb) przez Wnioskodawcę od kontrahenta z Wysp Owczych nieposiadającego siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, tj. z terytorium państwa trzeciego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy, nie spełnia przesłanek do uznania jej za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy.

Równocześnie z uwagi na wskazany wyżej fakt nabycia przez Wnioskodawcę towaru z terytorium państwa trzeciego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy oraz że czynność ta nie stanowiła przemieszczenia należących do podatnika podatku od wartości dodanej towarów mających służyć działalności gospodarczej podatnika (jego własnych towarów) przedmiotowa transakcja nie stanowi również wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca nabywa towary od Kontrahenta z kraju trzeciego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy, skoro więc następuje przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej (do Polski), to niewątpliwie mamy do czynienia z importem towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy.

Na podstawie powołanych przepisów należy stwierdzić, że import towarów jest jedną z czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a podatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do opodatkowania importu jest importer.

Tym samym w rozpatrywanej sprawie zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych przez Wnioskodawcę będącego – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi import towarów – podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w odpowiedzi na pytanie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że zakup ryb od kontrahenta z Wysp Owczych, złowionych przez „a” statek podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako import towarów dokonany przez podatnika, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy. Powyższa transakcja nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, jak również nie stanowi nietransakcyjnego przemieszczenia towarów zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku przedstawionym stanie faktycznym, w tym na informacji, że Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (kwestia ta nie była przedmiotem oceny tut. Organu, lecz przyjęto to jako element opisu sprawy).

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.