Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4011.430.2019.2.JG
z 27 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2019 r. (data wpływu 30 września 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 listopada 2019 r. (data wpływu 7 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z udzieleniem pożyczki ekspresowej, z której środki przeznaczono na zakup środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z udzieleniem pożyczki ekspresowej, z której środki przeznaczono na zakup środków trwałych.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 18 października 2019 r. nr 0115 KDIT2-3.4011.430.2019.1.JG wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniono w dniu 7 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od (…) 2001 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą A.

Wnioskodawcy nadano NIP i REGON, jest także zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, głównym rodzajem prowadzonej przez Niego działalności jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję obrotu gospodarczego w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a koszty rozlicza metodą kasową (uproszczoną).

Wnioskodawca podatek dochodowy od osób fizycznych rozlicza kwartalnie i podatek od towarów i usług również rozlicza kwartalnie.

W dniu (…) 2019 r. na podstawie aktu notarialnego, Wnioskodawca nabył wraz ze swoją małżonką, na zasadzie małżeńskiej wspólnoty majątkowej, za kwotę (…) zł netto plus 23% podatku VAT, czyli (…) zł brutto, nieruchomość, z zawartą przez poprzedniego właściciela umową najmu, w celu dalszego jej wynajmu (kontynuacji) w ramach prowadzonej przez Niego jednoosobowej działalności gospodarczej.

Obecnie nieruchomość jest wynajmowana, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej działalności gospodarczej, dla X.

W dniu (…) 2019 r. nieruchomość została przekazana między stronami protokołem zdawczo-odbiorczym.

W dniu (…) 2019 r. nieruchomość została przyjęta do użytkowania dokumentami OT budynek i OT - grunt.

Uprzednio, na podstawie zawartej w dniu (…) 2017 r. umowy warunkowej sprzedaży Wnioskodawca wpłacił sprzedającemu zaliczkę w wysokości (…) zł netto, plus 23 % VAT, (…) zł brutto.

Do zapłaty na rzecz sprzedającego, w dniu przeniesienia własności, pozostała kwota (…) zł netto plus podatek VAT w wysokości (…) zł, brutto (…) zł.

Ponieważ Wnioskodawca nie posiadał wystarczającej ilości środków własnych zwrócił się do banku o udzielenie dwóch kredytów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej:

1. (…) zł kredytu długoterminowego (10 lat), oraz
2. (…) zł kredytu krótkoterminowego (do 6 miesięcy) na sfinansowanie tej części ceny, która byłaby objęta zwrotem VAT.

Wnioskodawca uzyskał obietnicę uzyskania finansowania w ramach wydziału zajmującego się obsługą małych podmiotów gospodarczych.

Na kilka tygodni przed podpisaniem umowy przenoszącej własność, okazało się że bank ustanowił wewnętrzne limity udzielania kredytów małym przedsiębiorcom w wysokości (…) zł, a w konsekwencji, bank udzielił Wnioskodawcy jedynie kredytu opisanego w punkcie 1), równocześnie odmówił sfinansowania kredytem krótkoterminowym zwrotu VAT opisanego w punkcie 2).

Wobec bliskiej perspektywy zawarcia umowy przenoszącej własność, udało się Wnioskodawcy uzyskać finansowanie w wysokości (…) zł w formie pożyczki dla osób fizycznych w banku. W dniu (…) 2019 r. została zawarta pomiędzy bankiem, a osobami fizycznymi: Wnioskodawcą i jego małżonką umowa pożyczki ekspresowej .

Po podpisaniu stosownych dokumentów, w dniu (…) 2019 r., kwota (…) zł została przelana przez bank na prywatny rachunek prowadzony na Wnioskodawcę i jego małżonkę (niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą).

Następnie kwotę tę Wnioskodawca przelał z rachunku prywatnego, na rachunek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, z którego w dniu (…) 2019 r. dokonał zapłaty na rzecz sprzedającego.

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, urząd dokonał w dniu (…)2019 r. zwrotu nadwyżki podatku naliczonego na rachunek Wnioskodawcy związany z działalnością gospodarczą w kwocie (…) zł. W tym samym dniu, tj. (…) 2019 r., z rachunku związanego z działalnością gospodarczą Wnioskodawca przelał kwotę (…) zł na rachunek prywatny. W dniu (…) 2019 r. Wnioskodawca dokonał spłaty pożyczki, z której sfinansował część zakupu nieruchomości w kwocie (…) zł, w tym (…) zł tytułem zapadłych odsetek.

Zestawienie kosztów poniesionych na udzielenie pożyczki:

1. W dniu (…)2019 r. bank pobrał z rachunku prywatnego z tytułu prowizji kwotę (…) zł.
2. W dniu (…)2019 r. bank pobrał z rachunku prywatnego z tytułu prowizji za ustanowienie zabezpieczenia kwotę (…) zł.
3. W dniu (…) 2019 r. bank pobrał z rachunku prywatnego z tytułu odsetek kwotę (…) zł.
4. W dniu (…) 2019 r. bank pobrał z rachunku prywatnego z tytułu odsetek kwotę (…) zł.
5. W dniu (…) 2019 r. bank pobrał z rachunku prywatnego z tytułu odsetek kwotę (…) zł.

Koszty poniesione, związane z udzieleniem pożyczki, prowizje od jej udzielenia, prowizje od ustanowienia zabezpieczeń, odsetki poniesione do dnia oddania środka trwałego do użytkowania powiększają wartość środka trwałego [(…) 2019 r.], po wyliczeniach jest to kwota (…) zł, zaś koszty poniesione po dniu oddania do użytkowania środka trwałego stanowią koszt uzyskania przychodu [od (…)2019 r.], po wyliczeniach jest to kwota (…) zł, mimo tego, że pożyczka nie została udzielona w rachunku związanym z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem we wniosku zadano następujące pytania:

1. Czy bazując na art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z art. 22g ust. 3 prawidłowe jest zaliczenie wydatków (odsetek, prowizji) poniesionych w rachunku prywatnym, związanych z udzieleniem przez bank pożyczki, do dnia oddania środka trwałego do użytkowania na powiększenie wartości początkowej każdego ze środków trwałych proporcjonalnie do ich cen zakupu, biorąc pod uwagę że uzyskanie pożyczki służyło do sfinansowania zakupu środków trwałych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mimo tego, że pożyczka nie została udzielona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rachunku związanym z działalnością gospodarczą?
2. Czy w myśl art. 22 ust. 1 w powiązaniu z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawidłowe jest zaliczenie wydatków (odsetek, prowizji) poniesionych w rachunku prywatnym, związanych z udzieleniem przez bank pożyczki poniesionych od dnia oddania do użytkowania do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, biorąc pod uwagę że uzyskanie pożyczki służyło do sfinansowania zakupu środków trwałych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mimo tego, że pożyczka nie została udzielona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rachunku związanym z działalnością gospodarczą?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 1 we wniosku. W zakresie pytania o numerze 2 zostanie Wnioskodawcy wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, bazując na art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z art. 22g ust. 3 prawidłowe jest zaliczenie wydatków (odsetek, prowizji) poniesionych w rachunku prywatnym, związanych z udzieleniem przez bank pożyczki, poniesionych do dnia oddania środka trwałego do użytkowania na powiększenie wartości początkowej każdego ze środków trwałych proporcjonalnie do ich cen zakupu, biorąc pod uwagę że uzyskanie pożyczki służyło do sfinansowania zakupu środków trwałych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mimo tego, że pożyczka nie została udzielona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rachunku związanym z działalnością gospodarczą.

Bowiem za wartość środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uważa się (zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych): w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, zaś zgodnie z art. 22g ust. 3 za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania. W szczególności za koszty związane z zakupem uważa się: koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku VAT, a w przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Ustawodawca nie wskazuje, że koszty związane z zakupem muszą być ponoszone w rachunku związanym z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi..

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 22h ust. 2 ustawy stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która może stanowić podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych lub kosztów nabycia w przypadku niepodlegających amortyzacji środków trwałych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, stosownie do treści art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Ponadto stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od pożyczek (kredytów).

W świetle przedmiotowych regulacji należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Ponadto zgodnie z brzmieniem art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. Podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:
   
   1) zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   2) w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody
   
   - w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
   
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
   
   1) nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
   2) dokonania płatności:
   
   
   
   
   1. po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej,
      
   2. po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym

– z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.

Zgodnie z treścią art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz.1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Pojęcie rachunku płatniczego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2003, z późn. zm.), zgodnie z którym rachunek płatniczy jest to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Z powyższego wynika, że rolą rachunku płatniczego jest rejestrowanie środków pieniężnych użytkownika lub takich, które zostały mu udostępnione, znajdujących się na tym rachunku oraz wykonywanie transakcji płatniczych, czyli wpłat, wypłat oraz realizacja transferów pieniężnych z jego udziałem.

Z analizy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu (…) 2019 r. nabył wraz ze współmałżonką, do prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, nieruchomość wraz z zawartą przez poprzedniego sprzedającego umową najmu w celu jej kontynuowania i uzyskiwania z tego tytułu przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Na zakup tej nieruchomości zaciągnął dwa zobowiązania:

• kredyt długoterminowy (10 lat), w ramach prowadzonej działalności,
• pożyczkę ekspresową dla osób fizycznych, z której środki zostały przekazane na rachunek należący do niego i jego małżonki w dniu (…)2019 r., a które w dniu (…) 2019 r. Wnioskodawca przekazał na rachunek prowadzony dla działalności gospodarczej.

Z zakupionej nieruchomości zostały wyodrębnione dwa środki trwałe w postaci budynku i gruntu, które w dniu (…) 2019 r. wprowadzono do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Jak wynika z wniosku przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy, jest kwestia możliwości zaliczenia do wartości początkowej powstałych środków trwałych wydatków poniesionych w związku z udzieleniem pożyczki ekspresowej w postaci prowizji za jej udzielenie i zabezpieczenie oraz odsetek od tej pożyczki do dnia wpisania środków trwałych utworzonych z zakupionej nieruchomości, którą uzyskał jako osoba fizyczna, a nie jako przedsiębiorca.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Z powyższego wynika, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów.

Wskazać należy, że kosztami uzyskania przychodów w działalności gospodarczej są jedynie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien - w myśl powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę należności związanych z udzieleniem pożyczek (kredytów) przeznaczonych na finansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy pożyczek (kredytów) stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętej pożyczki (kredytu). Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z tym źródłem finansowania ma faktyczne przeznaczenie środków finansowych uzyskanych z pożyczki (kredytu), a nie treść umowy, na mocy której bank je pożycza.

Istotne dla oceny, w opisanym stanie faktycznym jest to czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, czyli czy spłata pożyczki (kredytu) dotyczy źródła, z którego sfinansowano nabycie składników majątku w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przywołanych regulacji wynika, że dla prawidłowego rozliczenia wydatków związanych ze spłatą zobowiązań generowanych przez zaciągnięcie pożyczki w postaci odsetek, prowizji, czy różnic kursowych w koszty, istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą tych zobowiązań. A mianowicie do momentu przekazania środków trwałych powstałych na bazie zakupionej nieruchomości do użytkowania zapłacone prowizje i odsetki od pożyczki ekspresowej powiększają wartość początkową środków trwałych w postaci budynku i gruntu, proporcjonalnie do ich wartości.

Zatem, w związku z faktem, że zaciągnięta pożyczka służyła sfinansowaniu zakupu nieruchomości, z której wyodrębniono środki trwałe w postaci gruntu i budynku, stanowiące źródła przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej wynika, że wydatki w postaci prowizji i odsetek od tej formy finansowania pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z prowadzonej działalnością gospodarczej. Dlatego też zapłacone przez Wnioskodawcę kwoty z tytułu udzielenia pożyczki ekspresowej pobrane przez bank z rachunku bankowego Wnioskodawcy i jego małżonki, czyli prowizja za jego udzielenie w dniu (…) 2019 r., prowizja na jego zabezpieczenie w dniu (…) 2019 r. oraz ewentualne odsetki od tego zobowiązania zapłacone do dnia (…) 2019 r. (dnia wpisania powstałych środków trwałych do ewidencji) zwiększają proporcjonalnie koszty inwestycji, czyli wartość początkową środków trwałych w postaci budynku i gruntu.

Ponadto analizując zasadność zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kwot uiszczonych z tytułu zaciągniętej pożyczki ekspresowej zaliczonych proporcjonalnie do wartości początkowej utworzonych środków trwałych w świetle art. 22p ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to z uwagi, na fakt, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca wszelkie należności związane z udzieloną pożyczką w tym prowizje i odsetki uregulował za pośrednictwem rachunku bankowego, to wyłączenie z kosztów wynikające z brzmienia tego przepisu nie znajdzie w tej sytuacji zastosowania. Podkreślić, bowiem należy, że istotą nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dodania do tej ustawy art. 22p) było ograniczenie praktyki gotówkowego regulowania zobowiązań na rzecz form bezgotówkowych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż zapłacone prowizje i odsetki od zaciągniętej przez Wnioskodawcę pożyczki ekspresowej na zakup nieruchomości, z której wyodrębniono środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększają proporcjonalnie wartość początkową tych środków trwałych.

Podkreślić przy tym należy, iż to Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać związek tego wydatku z uzyskanym przychodem, bądź prowadzoną działalnością nakierowaną na uzyskanie przychodu. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Ponadto, zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku kwot do wartości początkowej środka trwałego w postaci budynku w formie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w prowadzonej działalności gospodarczej lub w przypadku odpłatnego zbycia gruntu, jako koszty jego nabycia, mogą zostać zweryfikowane jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Natomiast w ramach pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie można potwierdzić prawidłowości jakichkolwiek kwot, np. przychodu, kosztu, etc., jak również potwierdzić prawidłowości konkretnych wyliczeń podatnika przedstawionych w stanie faktycznym, wymagałoby to bowiem przeprowadzenia postępowania podatkowego lub kontrolnego, weryfikującego na podstawie dokumentów źródłowych rozliczenia Wnioskodawcy. Jest to związane z tym, że postępowanie podatkowe umożliwia organom podatkowym posłużenie się różnego rodzaju środkami dowodowymi, niemożliwymi do zastosowania w postępowaniu interpretacyjnym, bez których nie jest możliwe potwierdzenie prawidłowości wyliczenia określonej wartości.

W związku z tym stanowisko przedstawione we wniosku oceniono, jako prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.