Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.463.2019.1.RMA
z 2 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2019 r. (data wpływu 8 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczania podatku VAT z tytułu najmu nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rozliczania podatku VAT z tytułu najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest zamężna, a w małżeństwie obowiązuje ustrój wspólności majątkowej. Wraz z mężem są współwłaścicielami, na zasadzie wspólności małżeńskiej, kilku nieruchomości znajdujących się w Polsce. Nieruchomości te są wynajmowane, przy czym umowy najmu były zawierane wyłącznie przez małżonka Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie jest stroną tych umów, jedynie zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 37 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy wyraziła zgodę na ich zawarcie przez Jej męża. Jak wynika bowiem z przywołanego przepisu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z tytułu zawartych umów najmu nieruchomości mąż Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Czynsz najmu i opłaty dodatkowe są wykazywane w fakturach, które są wystawiane wyłącznie przez Jej męża. Podatek VAT z tytułu wynajmu w całości rozlicza Jej mąż. Wnioskodawczyni nie jest zarejestrowana jako podatnik VAT.

Wnioskodawczyni obecnie zamierza nabyć nieruchomość położoną w Polsce, przy czym zakup zostanie dokonany ze środków pieniężnych stanowiących Jej majątek osobisty. Tym samym nabyta nieruchomość będzie również stanowiła Jej majątek osobisty. Nieruchomość ta obecnie jest przedmiotem najmu. W wyniku zakupu tej nieruchomości z mocy samego prawa Wnioskodawczyni wstąpi w prawa i obowiązki dotychczasowego wynajmującego. Zgodnie bowiem z art. 678 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, w razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy. Kontynuowanie przez Nią umowy najmu będzie równoznaczne z prowadzeniem przez Nią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług („ustawa VAT”). Według tej definicji, działalność gospodarcza obejmuje także wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, w czym zawiera się także wynajmowanie nieruchomości. W związku z tym przed transakcją zakupu nieruchomości Wnioskodawczyni złoży do właściwego miejscowo organu podatkowego zgłoszenie identyfikacyjne VAT-R, w którym dodatkowo zrezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9 ustawy VAT. Z tytułu wynajmu nabytej przez Nią nieruchomości będzie wystawiała najemcy faktury VAT ze stawką 23% (nie jest to nieruchomość mieszkalna).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego VAT-R Wnioskodawczyni uzyska status podatnika VAT także w odniesieniu do umów najmu zawartych wyłącznie przez Jej małżonka, a dotyczących nieruchomości stanowiących Ich majątek wspólny; tym samym będzie zobowiązana do rozliczania podatku VAT od połowy czynszu najmu i opłat dodatkowych pobieranych z tytułu dotychczasowych umów najmu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawczyni uważa, że złożenie zgłoszenia identyfikacyjnego VAT-R nie spowoduje uzyskania przez Nią statusu podatnika VAT w odniesieniu do umów najmu zawartych wyłącznie przez Jej małżonka, a dotyczących nieruchomości stanowiących Ich majątek wspólny. Tym samym nie będzie zobowiązana do rozliczania podatku VAT od jakichkolwiek kwot czynszu najmu i opłat dodatkowych pobieranych z tytułu dotychczasowych umów najmu. Obowiązek ten będzie Ją obciążał wyłącznie w odniesieniu do kwot otrzymanych z tytułu wynajmu nabytej przez Nią w przyszłości nieruchomości, stanowiącej Jej majątek osobisty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na jej cel i rezultat. Działalność gospodarcza to, według art. 15 ust. 2 ustawy VAT, wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników a także działalność osób wykonujących wolne zawody. W szczególności działalność gospodarcza obejmuje czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się do oddania najemcy do używania rzeczy na czas oznaczony lub nieoznaczony, najemca zaś zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Tym samym najem stanowi czynność polegającą na wykorzystaniu towaru (tu: nieruchomości) w sposób ciągły do celów zarobkowych, co przesądza o kwalifikowaniu go do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Najem polskiej nieruchomości jest więc odpłatnym świadczeniem usług na terytorium kraju (Polski), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT i podlega opodatkowaniu VAT.

Jak wynika z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Istotą wspólności majątkowej małżeńskiej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 i § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Co do zasady każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Oznacza to, że każdy z małżonków ma prawo samodzielnie zawrzeć umowę, w tym umowę najmu, dotyczącą przedmiotów należących do majątku wspólnego. Należy mieć na względzie, że w przypadkach wskazanych w art. 37 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, na dokonanie określonej czynności przez jednego z małżonków potrzebna jest zgoda drugiego małżonka. Zgoda ta konieczna jest m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków. Z tego właśnie względu Wnioskodawczyni zobowiązana była udzielić zgody na zawarcie przez Jej męża umów najmu dotyczących nieruchomości stanowiących Ich majątek wspólny. Taka zgoda nie może jednak skutkować uznaniem Jej za stronę umów najmu.

Na gruncie ustawy VAT za podatnika należy uznać ten podmiot, który wykonuje najem we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku VAT będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu, a więc który jest stroną czynności prawnej. Skoro dotychczasowe umowy najmu nieruchomości były zawierane wyłącznie przez Jej małżonka, to tylko on posiada przymiot podatnika VAT w związku z wykonywaniem tego najmu. Udzielenie przez Wnioskodawczynię zgody na zawarcie wspomnianych umów pozostaje tu bez znaczenia, bowiem w ten sposób nie stała się stroną umów najmu. Również irrelewantna dla opodatkowania obecnie świadczonych usług najmu będzie okoliczność planowanego złożenia przez Nią zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R, w związku z zamiarem zakupu nieruchomości do Jej majątku osobistego i kontunuowania najmu tej nieruchomości.

Wnioskodawczyni nadmienia, że Jej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 18 listopada 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPP2/443-665/13-6/PR oraz w dniu 17 listopada 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr 1462-IPPP2.4512.769.2016.1.MT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.