Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.426.2019.1.DP
z 2 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla pracowników mogą stanowić koszty uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla pracowników mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej jako: „Wnioskodawca”) jest spółdzielnią działającą w oparciu o przepisy ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz.U. 2013 poz. 1450 z późn. zm. (winno być: Dz.U. z 2018 r. poz. 2386)) prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca częściowo finansuje zakup posiłków dla swoich pracowników. Dofinansowanie posiłków dla pracowników finansowane jest ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Na terenie zakładu pracy działają punkty gastronomiczne, z którymi Wnioskodawca zawarł umowy współpracy. Na mocy takich umów cena posiłku nabywanego przez pracownika Wnioskodawcy jest obniżona o określoną kwotę, punkt gastronomiczny sprzedaje posiłki obiadowe ze zniżkami, natomiast Wnioskodawca pokrywa kwoty wynikające ze zniżek. Na koniec miesiąca następuje rozliczenie wydanych posiłków po obniżonej cenie. Sprzedawca przedstawia informację o liczbie wydanych posiłków oraz kwocie obniżki. Kwota obniżki dokumentowana jest fakturą bądź rachunkiem za usługę gastronomiczną wystawionym na Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie otrzymuje natomiast informacji o tym, którzy konkretnie pracownicy skorzystali z dofinansowanych posiłków.

Posiłki nabywane przez pracowników po obniżonej cenie nie stanowią posiłków profilaktycznych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Dofinansowanie posiłków dla pracowników jest działaniem dobrowolnym Wnioskodawcy, mającym na celu poprawę warunków pracy, zapewnienie dobrej atmosfery, a w konsekwencji zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na dofinansowanie posiłków dla swoich pracowników stanowią koszty uzyskania przychodu w myśl ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla pracowników Wnioskodawcy stanowią koszty uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodu zaliczane są wszelkie wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie zostały wyłączone z puli kosztów przez ustawodawcę w art. 16 u.p.d.o.p.

Z treści przepisów art. 15 ust. 4 oraz art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. wynika podział kosztów na bezpośrednio oraz pośrednio związane z uzyskaniem przychodu. Jak wskazuje doktryna prawa, za koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu należy uznać te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika. Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Do pośrednich kosztów uzyskania przychodu zaliczane są wszystkie racjonalne wydatki, które ukierunkowane są na osiągnięcie potencjalnego, hipotetycznego ale obiektywnie możliwego do osiągnięcia przychodu lub mające służyć zachowaniu jego źródła. W związku z tym do kosztów podatkowych zalicza się również wydatki o charakterze ogólnym, niepowiązane z konkretnym przychodem, ale ponoszone w ramach i na potrzeby przedsiębiorstwa.

Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także tzw. koszty pracownicze obejmujące m.in. wynagrodzenia za pracę, nagrody, premie, ale również i inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, które w sposób pośredni wpływają na zwiększenie ich motywacji do pracy, poprawę jakości wykonywanej pracy oraz zdrowie i samopoczucie pracowników.

Niewątpliwie zapewnienie pracownikom dobrych warunków pracy poprzez zakup posiłku spożywanego w czasie przerwy w pracy jest nie tylko wyrazem starań pracodawcy o zapewnienie dobrej atmosfery, ale również umożliwia regenerację pracowników, a w konsekwencji pozytywnie wpływa na wydajność pracy. Zwiększenie wydajności pracownika przenosi się pośrednio na wydajność firmy jako podmiotu generującego przychody.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego wydatki na dofinansowanie posiłków dla pracowników finansowane są ze środków obrotowych Wnioskodawcy. Ponadto charakter opisanego świadczenia nie spełnia definicji działalności socjalnej, o której mowa w art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Tym samym wskazany przepis nie znajduje zastosowania.

Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. mówi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie zawarł definicji legalnej pojęcia reprezentacji. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11. stwierdzono, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Mając na uwadze cel i odbiorcę dofinansowania obiadów, należy stwierdzić, iż wydatki takie nie stanowią kosztów reprezentacji.

Podsumowując Wnioskodawca uważa, że wydatki na dofinansowane posiłków dla pracowników będą stanowić koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe stanowisko zostało także potwierdzone w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, w tym interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 sierpnia 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.262.2019.1.AW oraz interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 grudnia 2017 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.276.2017.3.JP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Niniejszą sprawę należy rozpatrywać pod kątem zastosowania przepisów art. 16 ust. 1 pkt 28 i pkt 45 updop.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 45 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług finansowych na rzecz swoich członków. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca częściowo finansuje zakup posiłków dla swoich pracowników w punktach gastronomicznych działających na terenie zakładu pracy. Dofinansowanie posiłków dla pracowników finansowane jest ze środków obrotowych Wnioskodawcy. Jak wskazał Wnioskodawca, posiłki nabywane przez pracowników po obniżonej cenie nie stanowią posiłków profilaktycznych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Dofinansowanie posiłków dla pracowników jest działaniem dobrowolnym Wnioskodawcy, mającym na celu poprawę warunków pracy, zapewnienie dobrej atmosfery, a w konsekwencji zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy ustalenia, czy wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla swoich pracowników mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, należy wziąć pod uwagę, że do kosztów podatkowych zalicza się m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla pracowników. Wydatki, o których mowa w stanie faktycznym, które ponosi Wnioskodawca są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy jako pracodawcy dążącego do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy, co w efekcie nie pozostanie bez wpływu na uzyskiwane przez niego przychody.

Należy przede wszystkim zwrócić uwagę, że ww. wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie cytowanych przepisów art. 16 ust. 1 pkt 28 i 45 updop, gdyż – jak wskazuje Wnioskodawca w treści wniosku – wydatki te będą finansowane z własnych środków obrotowych Wnioskodawcy, a także nie można ich uznać za koszty reprezentacji. Przy ocenie wydatków pod kątem ich reprezentacyjnego charakteru należy bowiem mieć na względzie ich cel, który musi polegać na wykreowaniu pozytywnego obrazu podatnika (w tym wypadku Wnioskodawcy) jako celu wyłącznego bądź dominującego, co w omawianej sytuacji nie ma miejsca.

W związku z powyższym, wydatki na dofinansowanie posiłków mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, spełniają bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym wydatki ponoszone na dofinansowanie posiłków dla pracowników Wnioskodawcy stanowią koszty uzyskania przychodu na gruncie art. 15 ust. 1 updop, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.