Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.643.2019.1.MO
z 4 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przeniesienia zespołu składników materialnych i niematerialnych jako wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przeniesienia zespołu składników materialnych i niematerialnych jako wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki komandytowej. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na różnych polach, w tym: obrotu złomem, obróbki mechanicznej czy najmu nieruchomości (dalej: „Działalność X”). W ramach Działalności X, Spółka prowadzi również działalność w zakresie obrotu paliwami płynnymi na stacjach paliw (detaliczna) oraz na rzecz odbiorców hurtowych (dalej: „Działalność - Y”). W strukturze organizacyjnej Spółki wyróżnione są poszczególne rodzaje działalności są uporządkowane wewnętrznie w odpowiadające im piony.

Działalność - Y prowadzona jest na nieruchomościach położonych na terytorium województwa A i B i są zabudowane m.in. budynkami stacji paliw oraz pełną infrastrukturą techniczną umożliwiającą prowadzenie Działalności - Y (dalej: „Nieruchomości”). W skład Nieruchomości wchodzi również nieruchomość, w której znajduje się siedziba kierownictwa pionu odpowiedzialnego za obrót paliwami i która w części jest wynajmowana na cele komercyjne. Nieruchomości są przez Spółkę administrowane i zarządzane.

W celu zapewnienia efektywnego rozwoju Spółki, w szczególności w zakresie Działalności - Y oraz przygotowania działalności obecnych właścicieli do sukcesji na rzecz ich zstępnych, wyodrębniono u Wnioskodawcy niezależny dział, tj. Pion Z (dalej również: „Pion”).

W celu umożliwienia wykonywania powierzonych zadań Spółka przypisała do wyodrębnionego Pionu Z składniki materialne i niematerialne, m.in. aktywa, zobowiązania, prawa i obowiązki, wykorzystywane w celu prowadzenia Działalności - Y (w tym odpowiednie Nieruchomości oraz inne prawa i obowiązki).

Obecnie wydzielenie Pionu Z ma charakter funkcjonalny i jest odpowiednio odzwierciedlone w strukturze organizacyjnej Spółki (w oparciu o uchwałę wspólników). Wskazane wyżej składniki aktywów i pasywów są obecnie wyodrębnione w ramach ewidencji rachunkowej Spółki. Dodatkowo Spółka wyodrębniła w ewidencji księgowej odpowiednie konta wynikowe przypisane do Pionu.

Wyodrębnienie funkcjonalne Pionu Z w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy ustanowione jest poprzez realizację zadań gospodarczych w ramach Działalności - Y związanej ze sprzedażą paliw ciekłych, która jest niezależna od pozostałej Działalności X, obejmującej w szczególności recykling pojazdów, obrót złomem, transport złomu, obróbkę mechaniczną itd.

Pion Z posiada wewnętrzną strukturę funkcjonalną wraz z podziałem zadań i obowiązków. Jednocześnie do Pionu Z przypisani zostali pracownicy Spółki odpowiedzialni za realizację jego zadań.

Wyodrębnienie ewidencji rachunkowej realizowane jest w systemie finansowo-księgowym poprzez odpowiedni podział kont księgowych w zakresie przychodów i kosztów przyporządkowanych do Działalności - Y. Prowadzona ewidencja rachunkowa pozwala także na przypisanie poszczególnych aktywów i pasywów do Pionu Z.

Ponadto dla Pionu Z został przypisany odrębny rachunek bankowy.

Aktualnie więc wskazany odrębny Pion Z, podległy bezpośrednio wspólnikom Spółki, posiada przypisane dla realizacji swoich zadań aktywa i zobowiązania.

W celu zapewnienia dalszego efektywnego rozwoju Spółka planuje wniesienie wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci zorganizowanej części składników materialnych i niematerialnych służących Wnioskodawcy do wykonywania Działalności - Y tj. Pion Z do odrębnej spółki komandytowej (dalej: „Spółka Komandytowa”). Wraz z aportem składników majątkowych i niemajątkowych składających się na Pion Z do Spółki Komandytowej przeniesione zostaną prawa i obowiązki, aktywa oraz zobowiązania z nim związane, m.in.:

1. określone Nieruchomości (wraz ze wszystkim częściami składowymi);
2. środki pieniężne na wyodrębnionym rachunku bankowym Działalności - Y;
3. elementy wyposażenia stacji paliw (m.in. urządzenia techniczne, zbiorniki paliwa, urządzenia przeciwpożarowe);
4. inne środki trwałe związane z tą działalnością;
5. umowy związane z przedmiotem działalności wyodrębnionej jednostki, w tym umowy najmu budynków położonych na Nieruchomościach;
6. zobowiązania handlowe oraz inne zobowiązania, związane z Działalnością - Y;
7. należności związane z Działalnością - Y;
8. dokumentacja techniczna dot. Nieruchomości.
   
   

Spółka Komandytowa po otrzymaniu przedmiotu aportu, w tym Nieruchomości, wstąpi jako strona (przejmie prawa i obowiązki) do umów zawartych przez Spółkę, a związanych z prowadzoną Działalnością - Y.

Na Spółkę Komandytową przeniesione zostaną również zobowiązania (po uzyskaniu odpowiednich zgód od wierzycieli) oraz pracownicy Spółki związani z Pionem Z. Tym samym na Spółkę Komandytową przeniesione zostaną składniki materialne i niematerialne, które pozwolą w sposób niezakłócony prowadzić działalność przez przeniesiony Pion Z. W rezultacie, po aporcie Spółka Komandytowa będzie w dalszym ciągu kontynuować i rozwijać dotychczasową działalność gospodarczą Wnioskodawcy realizowaną przez ten dział.

Jedynym składnikiem, który nie zostanie przeniesiony na Spółkę Komandytową będzie koncesja na obrót paliwami ciekłymi (dalej: „Koncesja”). Koncesja ma charakter publicznoprawnego uprawnienia podmiotowego, co powoduje, iż wyłączona jest z obrotu cywilnoprawnego, dlatego nie jest możliwe jej przeniesienie. Spółka Komandytowa, do której wniesiony zostanie wkład niepieniężny w postaci Pionu Z, w momencie aportu posiadać będzie własną koncesję, zezwalającą na obrót paliwami w zakresie niezbędnym do prowadzenia przedmiotowej działalności gospodarczej. Tym samym, działalność Pionu Z będzie kontynuowana w sposób niezakłócony, a brak możliwości przeniesienia Koncesji w ramach aportu nie pozbawi zespołu składników materialnych i niematerialnych przymiotu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Podsumowując, Pion Z, który funkcjonalnie realizuje obecnie zadania związane ze sprzedażą detaliczną i hurtową paliw, jest w pełni oddzielony od pozostałej działalności Spółki na płaszczyźnie organizacyjnej, funkcjonalnej i finansowej. Tym samym opisany przez Wnioskodawcę Pion Z może stanowić niezależne przedsiębiorstwo realizujące zadania gospodarcze, które aktualnie wykonywane są w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki.

Należy dodać, że po wniesieniu wkładu niepieniężnego w postaci Pionu Z pozostała Działalność X zostanie w Spółce, a wraz z nią wszelkie prawa i obowiązki, aktywa oraz zobowiązania dotyczące tej działalności, w wyniku czego będzie ona dalej prowadzona w takim samym kształcie jak przed dokonaniem aportu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym zespół składników materialnych i niematerialnych tworzących Pion Z będących przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej, będzie uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e Ustawy VAT, a w konsekwencji wniesienie przez Spółkę tytułem aportu do Spółki Komandytowej zespołu składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Pionu Z będzie stanowić po stronie Spółki czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie przepisów art. 6 pkt 1 Ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym zespół składników materialnych i niematerialnych tworzących Pion Z, będących przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej będzie uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e Ustawy VAT, a w konsekwencji wniesienie przez Spółkę tytułem aportu do Spółki Komandytowej zespołu składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Pionu Z będzie stanowić po stronie Spółki czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie przepisów art. 6 pkt 1 Ustawy VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 2 pkt 27e Ustawy VAT ilekroć w ustawie jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa - rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wskazany w opisie zdarzenia przyszłego zespół składników materialnych i niematerialnych, składający się na Pion Z stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu powyższego przepisu, ponieważ obejmuje organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Jest przy tym przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych (tj. w ramach Działalności - Y) oraz mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W celu stwierdzenia spełnienia wymogów uznania Pionu Z za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e Ustawy VAT, poniżej Wnioskodawca przedstawia argumenty na potwierdzenie wyodrębnienia zespołu składników materialnych i niematerialnych wchodzących w jego skład pod względem organizacyjnym, finansowym i funkcjonalnym.

Wyodrębnienie organizacyjne

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że odrębny pod względem organizacyjnym zespół składników materialnych i niematerialnych powinien mieć swoje miejsce w strukturze organizacyjnej jako dział, oddział, pion, wydział itp. Takie stanowisko było wielokrotnie wyrażane przez organy podatkowe:

1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 22 lutego 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.485.2018.3.JC),
2. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 5 grudnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.413.2018.4.JF),
3. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 8 czerwca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.16.2017.1.AZE),
4. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 22 lipca 2016 r. (sygn. IPPB5/4510-550/16-3/AK),
5. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dn. 14 kwietnia 2016 r. (sygn. ITPB3/4510-51/16/MJ).
   
   

W perspektywie wyodrębnienia organizacyjnego istotne jest formalne potwierdzenie struktury organizacyjnej, co oznacza że organizacyjne wyodrębnienie zostało dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Mając to na uwadze, Wnioskodawca podkreśla, iż Spółka dokonała formalnego wyodrębnienia organizacyjnego Pionu Z w swojej strukturze, na podstawie stosownych aktów korporacyjnych (uchwała wspólników).

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, warunek wyodrębnienia organizacyjnego zespołu składników materialnych i niematerialnych, składających się na Pion Z, w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki został spełniony.

Wyodrębnienie finansowe

Wyodrębnienie finansowe stanowi sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Takie rozumienie podzielają organy podatkowe, w wydawanych w imieniu Ministra Finansów indywidualnych interpretacjach podatkowych, m.in.:

1. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 5 grudnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.413.2018.4.JF),
2. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 25 czerwca 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.158.2018.3.MG),
3. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 12 grudnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.267.2017.1.MJ),
4. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dn. 28 października 2016 r. (sygn. ITPB3/4510-441/16-1/MJ),
5. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dn. 16 maja 2016 r. (sygn. ILPB3/4510-1-42/16-4/EK),
   
   

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że wyodrębnienie finansowe nie oznacza konieczności prowadzenia dla zorganizowanej części przedsiębiorstwa odrębnej księgowości, czy też samodzielnego sporządzania bilansu (przykładowo: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dn. 7 grudnia 2015 r. sygn. IBPB-1-3/4510-438/15/IZ).

Jak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, wyodrębnienie ewidencji rachunkowej realizowane jest w systemie finansowo-księgowym poprzez odpowiedni podział kont księgowych.

Prowadzenie ewidencji rachunkowej w powyższy sposób umożliwia przypisanie przychodów, kosztów (w tym odpisów amortyzacyjnych), jak również należności i zobowiązań, czy aktywów przyporządkowanych funkcjonalnie do Pionu Z w ramach struktury Spółki.

Wyodrębniony przez Spółkę Pion Z posiada również własny rachunek bankowy.

W ocenie Wnioskodawcy Pion Z spełnia warunek wyodrębnienia finansowego w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki.

Wyodrębnienie funkcjonalne

Wyodrębnienie funkcjonalne oznacza przeznaczenie zorganizowanych części przedsiębiorstwa do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna więc stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna posiadać zdolność funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy, a więc umożliwiać podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Takie rozumienie wyodrębnienia funkcjonalnego zostało potwierdzone m.in. w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

1. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 7 stycznia 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.376.20I8.4.BKD),
2. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 16 maja 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.19.2017.1.JF),
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 9 marca 2016 r. (sygn. IPPB5/4510-3/16-3/AK),
4. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dn. 31 grudnia 2015 r. (sygn. IBPB-1-3/4510-524/15/SK).
   
   

Kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego zorganizowanej części przedsiębiorstwa sprowadza się w zasadzie do ustalenia, czy jako pewna odrębna całość jest ona w stanie samodzielnie funkcjonować na rynku już od momentu jej wyodrębnienia (przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dn. 15 października 2013 r. sygn. IPPB5/423-542/13-2/MK). Powyższe rozumienie potwierdzają również sądy administracyjne m.in.:

1. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dn. 8 lutego 2017 r., sygn. akt: I SA/Go 6/17,
2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dn. 9 grudnia 2015 r., sygn. akt: I SA/G1 603/15,
3. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 15 listopada 2012 r., sygn. akt: II FSK 692/11.
   
   

Pion Z spełnia w przedsiębiorstwie spółki funkcje odrębne od pozostałej Działalności X, bowiem Działalność - Y związana jest ze sprzedażą detaliczną i hurtową paliw, natomiast w ramach pozostałej Działalności X realizowane są głównie zadania związane z recyklingiem pojazdów, obrotem złomem, transportem złomu czy obróbką mechaniczną.

Również brak możliwości przeniesienia koncesji na Spółkę w ramach wyodrębnienia zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie powoduje, iż zespół składników materialnych i niematerialnych nie spełnia kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego. Mianowicie, ograniczenie możliwości przeniesienia koncesji wynika z przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.), zatem niemożność prawna jej transferu nie powinna pozbawiać Pionu Z przymiotu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Co więcej, Spółka Komandytowa, do której wniesiony zostanie wkład niepieniężny w postaci Pionu Z na moment aportu będzie dysponować koncesją na obrót paliwami, co spowoduje, iż zachowana zostanie ciągłość prowadzonej działalności - będzie więc kontynuowana w tożsamym zakresie.

Stanowisko to potwierdzone zostało w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

1. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 9 lipca 2019 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.260.2019.2.PC,
2. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 29 maja 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.159.2018.7.MD.
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dn. 27 lutego 2017 r., sygn. 1061-IPTPP3.4512.692.2016.2.JM.
   
   

Powyższe potwierdzone zostało również przez sądy administracyjne m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dn. 22 marca 2018 r., sygn. akt: I SA/Ol 101/18.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, Pion Z spełnia kryterium wyodrębnienia funkcjonalnego w istniejącym przedsiębiorstwie Spółki, gdyż pion ten jest przeznaczony do realizacji odmiennych zadań, niezależnych od pozostałej działalności Spółki.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, Pion Z stanowi zespół składników materialnych i niematerialnych, powiązanych czynnikiem organizacyjnym, który umożliwia bez przeszkód oraz w niezmienionym zakresie kontynuowanie dotychczasowej działalności po jego aporcie do Spółki Komandytowej.

W konsekwencji uznać należy, że Pion Z stanowi wyodrębnioną część przedsiębiorstwa, mającą zdolność do samodzielnego funkcjonowania na rynku jako niezależny podmiot.

Pion Z może bowiem stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące wskazane zadania.

Spółka pragnie również podkreślić, że Pion Z jest wyposażony w aktywa i zobowiązania, które będą potrzebne do niezależnego prowadzenia działalności, co również wskazuje na spełnienie wymogu samodzielności wyodrębnionej części przedsiębiorstwa Spółki.

Biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego oraz wskazane powyżej uzasadnienie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zespół składników materialnych i niematerialnych składających się na Pion Z powinien zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e Ustawy VAT.

Zgodnie z przepisem art. 6 pkt 1 Ustawy VAT przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Jednocześnie należy wskazać, że pojęcie „transakcji zbycia” użyte w powołanym przepisie Ustawy VAT jest pojęciem szerszym niż sprzedaż, obejmując swoim zakresem każde rozporządzenie przedmiotem, którego skutkiem jest przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel. 

Wyłączone spod opodatkowania będzie więc zarówno odpłatne, jak i nieodpłatne zbycie przedsiębiorstwa i jego zorganizowanej części (interpretacja indywidualna Dyrektora Informacji Skarbowej z dnia 2 czerwca 2017 r., sygn. 0114-KDIP1-3.4012.90.2017.l.KC), bez znaczenia w jakiej formie zostaną dokonane. Zatem podatkowi VAT nie będą podlegać zarówno sprzedaż, aport czy darowizna (jak i wszelkie inne czynności), jeśli mają za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część (tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dn. 2 września 2019 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.383.2019.3.IT).

Wobec powyższego, w przypadku wnoszenia wkładów do spółek handlowych niezbędnym dla określenia skutków podatkowych w podatku VAT jest określenie, czy przedmiotem tych wkładów jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Biorąc pod uwagę powyższe uznając zespół składników materialnych i niematerialnych, przypisanych do Pionu Z, za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 27e Ustawy VAT, należy stwierdzić, iż wniesienie przez Spółkę tytułem wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej zespołu składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Pionu Z będzie stanowiło po stronie Spółki czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie przepisów art. 6 pkt 1 Ustawy VAT.

W świetle przywołanych argumentów oraz wyżej zaprezentowanych poglądów organów podatkowych, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszczące się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te nie podlegają opodatkowaniu.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w cyt. przepisie sformułowanie „transakcje zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady.

W świetle art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Jak już wskazano, ustawodawca na mocy art. 6 pkt 1 ustawy wyłączył od opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Zatem dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), zwanej dalej: k.c.

Zgodnie z art. 55¹ k.c, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w art. 55¹ k.c. określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. Nie wszystkie elementy tworzące przedsiębiorstwo są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

Natomiast przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa – zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy – rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Ocena ta musi być dokonana według podstawowego kryterium, tj. ustalenia, jaką rolę składniki majątkowe i związane z nimi prawa materialne odgrywały w funkcjonowaniu dotychczasowego przedsiębiorstwa (na ile stanowiły wyodrębnioną organizacyjnie całość). Elementami zespołu składników materialnych i niematerialnych, stanowiących zorganizowaną część przedsiębiorstwa, powinny być w szczególności aktywa obrotowe, ale także czynnik ludzki, a więc pracowniczy. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Podsumowując, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Tę ostatnią przesłankę rozumie się zazwyczaj jako potencjalną zdolność (zorganizowanej części przedsiębiorstwa) do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielnego podmiotu gospodarczego i to jeszcze w ramach istniejącego przedsiębiorstwa. Zorganizowana część przedsiębiorstwa winna mieć również zdolność zaistnienia jako niezależne przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ k.c.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy natomiast zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Zatem należy wskazać, że fakt wyłączenia niektórych składników materialnych i niematerialnych może pozostawać bez wpływu na kwalifikację zbywanych składników jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala z uwagi na swoje zorganizowanie, infrastrukturę, itp. na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowych realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu możliwe musi być kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

Aby zatem ocenić czy w danej, konkretnej sytuacji mamy do czynienia ze zbyciem przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, należy dokładnie przeanalizować zarówno to jakie składniki majątku będą przedmiotem transakcji, ale także czy istniejące między nimi funkcjonalne zależności pozwolą na kontynuowanie działalności zbywanego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Przy dokonaniu tej analizy pomocne, a czasami nawet niezbędne mogą okazać się orzeczenia TSUE.

W zakresie braku obowiązku opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl, w którym stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego.

W wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, TSUE wywiódł, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje natomiast samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. W wyroku tym Trybunał wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Trybunał uznał również, że regulacja art. 19 Dyrektywy 112 może znaleźć zastosowanie także w sytuacji przekazania aktywów przedsiębiorstwa bez prawa własności nieruchomości, jeżeli działalność gospodarcza nie wymaga użytkowania konkretnych pomieszczeń lub pomieszczeń wyposażonych w stałe instalacje konieczne do jej prowadzenia. Oznacza to, zdaniem TSUE, że wspomniany przepis obejmuje również sytuacje, w których lokal handlowy zostanie udostępniony nabywcy w drodze dzierżawy lub jeżeli nabywca dysponuje odpowiednią nieruchomością, do której może przenieść całość przejętych aktywów i gdzie może kontynuować działalność gospodarczą. Doprowadziło to Trybunał do wniosku, że: „przeniesienie własności zapasu towarów oraz wyposażenia sklepu z jednoczesnym oddaniem nabywcy w dzierżawę lokalu handlowego na podstawie umowy na czas nieoznaczony, ale możliwej do rozwiązania przez każdą ze stron z zachowaniem krótkiego terminu wypowiedzenia, stanowi przekazanie całości lub części aktywów w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem iż przekazane aktywa są wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej”.

W kontekście uregulowań wspólnotowych oraz orzecznictwa TSUE należy wskazać, że nie ma podstaw do przyjęcia, że tylko przeniesienie wszystkich składników materialnych i niematerialnych jest okolicznością decydującą o uznaniu danego zespołu składników materialnych i niematerialnych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, ponieważ jeśli dany zespół składników będzie zdolny do prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej, to spełnione zostaną przesłanki pozwalające uznać, z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności, że doszło do wydzielenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto, w wyroku z 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1586/11 NSA zauważył, że „Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem zbycia nie jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem decydującą jest okoliczność, czy przy użyciu tej części można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. (…) Jeśli wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług”.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy planowane przeniesienie zespołu składników materialnych i niematerialnych jako wkładu niepieniężnego do Spółki Komandytowej będzie uznane za zorganizowaną część przedsiębiorstwa i nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich, by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcą jest Spółka prowadząca działalność gospodarczą m.in. w zakresie obrotu złomem, obróbki mechanicznej czy najmu nieruchomości. Spółka prowadzi również działalność w zakresie obrotu paliwami płynnymi na stacjach paliw oraz na rzecz odbiorców hurtowych. W celu zapewnienia efektywnego rozwoju Spółki, w szczególności w zakresie Działalności - Y oraz przygotowania działalności obecnych właścicieli do sukcesji na rzecz ich zstępnych, wyodrębniono u Wnioskodawcy niezależny dział, tj. Pion Z (dalej również: „Pion”). W celu umożliwienia wykonywania powierzonych zadań Wnioskodawca przypisał do wyodrębnionego Pionu Z składniki materialne i niematerialne, m.in. aktywa, zobowiązania, prawa i obowiązki, wykorzystywane w celu prowadzenia Działalności - Y (w tym odpowiednie Nieruchomości oraz inne prawa i obowiązki). Dodatkowo Spółka wyodrębniła w ewidencji księgowej odpowiednie konta wynikowe przypisane do ww. Pionu. Zostali również do niego przypisani pracownicy odpowiedzialni za realizacje zadań. Prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja rachunkowa pozwala na przypisanie poszczególnych aktywów i pasywów do Pionu Z. Po aporcie Spółka Komandytowa będzie w dalszym ciągu kontynuować i rozwijać dotychczasową działalność gospodarczą Wnioskodawcy realizowaną przez ten dział. Jedynym składnikiem, który nie zostanie przeniesiony na Spółkę Komandytową będzie koncesja na obrót paliwami ciekłymi, ponieważ ma charakter publicznoprawnego uprawnienia podmiotowego, co powoduje, iż wyłączona jest z obrotu cywilnoprawnego, dlatego nie jest możliwe jej przeniesienie. Spółka Komandytowa, do której wniesiony zostanie wkład niepieniężny w postaci Pionu Z, w momencie aportu posiadać będzie własną koncesję, zezwalającą na obrót paliwami w zakresie niezbędnym do prowadzenia przedmiotowej działalności gospodarczej. Tym samym, działalność Pionu Z będzie kontynuowana w sposób niezakłócony, a brak możliwości przeniesienia koncesji w ramach aportu nie pozbawi zespołu składników materialnych i niematerialnych przymiotu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy i powołanych regulacji prawnych należy stwierdzić, że – jak wskazał bowiem Wnioskodawca – wyodrębniony Pion Z, który będzie przeniesiony do Spółki Komandytowej, w momencie przekazania stanowić będzie wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, które cechować będzie zdolność do tego, aby stanowić niezależne i samodzielne przedsiębiorstwo, zdolne do realizacji dotychczasowych zadań gospodarczych, tj. sprzedaży detalicznej i hurtowej paliw. Ponadto okoliczności sprawy wskazują, że ww. zespół składników materialnych i niematerialnych cechuje się wyodrębnieniem finansowym, funkcjonalnym i organizacyjnym.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że zespół składników materialnych i niematerialnych tworzących Pion Z, będący przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki komandytowej związany z prowadzoną działalnością w zakresie sprzedaży detalicznej i hurtowej paliw, będzie stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. W konsekwencji, wniesienie przez Spółkę tytułem aportu do Spółki komandytowej ww. zespołu składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Pionu Z, nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Natomiast odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ..., ul. ..., ... za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.