Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.3.2019.1.IM
z 5 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik dokonał zakupu nieruchomości 29.04.2004 r. aktem notarialnym. Zakupione nieruchomości (grunty i budynek przemysłowy) wprowadził do środków trwałych działalności gospodarczej prowadzonej przez x. Budynki podlegały amortyzacji. Z dniem 31.12.2013 r. podatnik postanowił ww. nieruchomości, na podstawie oświadczenia wycofać z działalności gospodarczej x.

Mimo wycofania ww. nieruchomości z ewidencji środków trwałych nadal pod tym adresem znajduje się siedziba i jest prowadzona działalność gospodarcza x

W 2020 roku nieruchomości ww. podatnik zamierza sprzedać osobie trzeciej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W zawiązku z zamierzoną sprzedażą nieruchomości opisanej w pkt 74 powstaje pytanie, czy podatnik na podstawie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT może skorzystać ze zwolnienia z uwagi, że okres od wycofania składników majątkowych w 2020 roku wyniesie ponad 6 lat i ma wówczas zastosowanie opodatkowanie, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT wg przepisów obowiązujących na moment wycofania na dzień 31.12.2013, czy też przepisów nowych w momencie sprzedaży, tj. w 2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zawiązku z pytaniem bezsporne jest to, że do 31.12.2014 r., aby móc skorzystać z zwolnienia opodatkowania po 6 latach od wycofania majątku firmy, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, należy spełnić choćby jedną przesłankę tj. przedmioty sprzedaży nie powinny być ujęte w środkach trwałych działalności gospodarczej. Potwierdził to NSA z dnia 15.12.2011 r. sygn. akt FSK 1151/10 oraz ostatecznie to potwierdził skład 7 sędziów NSA w uchwale z dnia 17.02.2014 sygn. akt. II FPS 8/13. Bez znaczenia wg tych wyroków jest fakt, czy podatnik wykorzystywał nadal te przedmioty nieruchomości w działalności gospodarczej.

A zatem wg przepisów obowiązujących do 31.12.2014 r. podatnik nie podlegałby opodatkowaniu po 6 latach w momencie sprzedaży w 2020 r.

Jednak ten przepis po fali pozytywnych wyroków dla podatników został zmieniony z dniem 01.01.2015 r. Od tego okresu, zgodnie z nowymi przepisami, aby móc skorzystać ze zwolnieniu po 6 latach po wycofaniu, muszą być spełnione dwie przesłanki, tj. muszą nie być w ewidencji środków trwałych oraz nie są nadal wykorzystywanie w działalności gospodarczej.

Stąd powstaje pytanie, czy podatnik na dzień 31.12.2013 r., dokonując daną czynność prawną, musi się liczyć ze zmianami przepisów, o których nie ma pojęcia na dzień „Oświadczenia” oraz że te zmiany mogą się tak drastycznie zmienić.

W ramach tzw. „zaufania do Państwa” oraz „Przepisów prawa” podatnik w momencie sprzedaży powinien brać stan prawny danego przepisu na dzień dokonania czynności prawnej tj. na dzień 31.12.2013 r., a sprzedaż w 2020 z uwagi na przekroczenie 6 lat od wycofania nie podlega opodatkowaniu. Przepis zmieniony nie powinien skutkować do stanu prawnego przed tą zmianą. Przepisy prawa nie działają wstecz.

W związku z powyższym podatnik, dokonując sprzedaży w 2020 roku, nie podlega opodatkowaniu z uwagi na to, że wg. przepisów prawa obowiązującego na dzień wycofania przedmiotów ze środków trwałych, tj. 31.12.2013 r., podatnik spełnił warunki, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał w roku 2004 zakupu nieruchomości – gruntów i budynku przemysłowego. Zakupione nieruchomości wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej i je amortyzował. Z dniem 31 grudnia 2013 r. Wnioskodawca, na podstawie oświadczenia, postanowił ww. nieruchomości wycofać z działalności gospodarczej. Mimo wycofania nieruchomości z ewidencji środków trwałych nadal pod tym adresem znajduje się siedziba i prowadzona jest działalność gospodarcza. W 2020 r. nieruchomości Wnioskodawca zamierza sprzedać osobie trzeciej.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,
  – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 – nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 omawianej ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również – w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy – przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się – stosownie do treści art. 14 ust. 2c tej ustawy – przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów należy zauważyć, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej. O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca – mimo wycofania nieruchomości z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – nadal wykorzystuje je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zatem, dokonując sprzedaży nieruchomości (gruntów i budynku przemysłowego) w 2020 r., uzyskany przychód Wnioskodawca powinien opodatkować zgodnie z obowiązującymi przepisami na dzień zaistnienia zdarzenia, a nie jak wskazuje Wnioskodawca na dzień wycofania nieruchomości ze środków trwałych, tj. 31.12.2013 r. W tym momencie bowiem Zainteresowany uzyskuje przychód ze zbycia nieruchomości.

Biorąc pod uwagę uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych i przedstawione we wniosku informacje, należy stwierdzić, że przychód uzyskany z tytułu sprzedaży nieruchomości (gruntów i budynku przemysłowego), w której jest prowadzona działalność gospodarcza stanowi przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy odpłatne zbycie wykorzystywanego w działalności gospodarczej składnika majątku skutkuje powstaniem przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując – w zawiązku z zamierzoną sprzedażą nieruchomości opisanej we wniosku Wnioskodawca osiągnie przychód ze źródła przychodu unormowanego w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wg przepisów obowiązujących na moment sprzedaży, tj. w 2020 r.

Należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.