Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.642.2019.1.AP
z 3 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2019 r. (data wpływu 18 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych oraz kosztów eksploatacyjnych zawiązanych z drugim samochodem osobowym (S.) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 października 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.450.2019.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wskazanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 października 2019 r. (data doręczenia 4 listopada 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 7 listopada 2019 r. (data wpływu 12 listopada 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 8 listopada 2019 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jako podatnik prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie praktyki pielęgniarek i położnych (PKD 86.90.C). Swoją działalność świadczy w Wojewódzkim Szpitalu Psychiatrycznym w … oraz w Szpitalu w …. W najbliższej przyszłości zamierza nawiązać współpracę ze Szpitalem w …. Zakres i przedmiot działalności powoduje, że w dotarciu do miejsc jej wykonywania niezbędny jest samochód. Ze względu na charakter działalności Wnioskodawczyni rozpoczyna jej świadczenie o określonych w umowie porach, a także bardzo często kończąc wykonywanie działalności w jednym Szpitalu i w tym samym dniu przemieszcza się do drugiego. Wnioskodawczyni obecnie używa samochodu H. (środek trwały) w ramach umowy kredytowej Nr ….

Wykorzystywanie pojazdu dla celów związanych z prowadzoną działalnością potwierdzone jest prowadzoną dla potrzeb podatku dochodowego podatkową księgą przychodów i rozchodów. Dochody opodatkowane są na zasadach ogólnych - podatkiem liniowym. Wnioskodawczyni nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto, Wnioskodawczyni używa do prowadzenia działalności drugi pojazd, by zapewnić ciągłość obsługi i wywiązanie się z przyjętych zobowiązań. Pojawiła się zatem konieczność używania w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności drugiego auta. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zawarła w dniu 12 sierpnia 2019 r. umowę leasingu, której przedmiotem jest S.

Wskazana powyżej konieczność pojawiła się przede wszystkim z uwagi na fakt, że pierwszy pojazd, tj. H., jest autem, które sprawdza się przy dojazdach w okresie zimowym, bardzo dobrze radzi sobie w terenie i przy trudnych warunkach pogodowych, natomiast w okresie letnim S. jest autem bardziej ekonomicznym, generującym mniejsze koszty utrzymania, w szczególności na krótszych dystansach. Dlatego jest środkiem transportu w sezonie letnim, wiosennym i wczesno jesiennym. Jest bowiem bardziej ekonomiczny oraz generuje mniejsze koszty eksploatacyjne (jak chociażby spalanie paliwa), co pozwala na oszczędność i niższe koszty uzyskania przychodów (ma wspomaganie hybrydowe). Ponadto, S., jako drugi pojazd, pełni całorocznie funkcję auta awaryjnego. Jedno auto przy prowadzeniu działalności stanowi ryzyko, że w razie jego awarii, czy serwisowania Wnioskodawczyni pozostaje bez samochodu i nie ma możliwości dotarcia do dalej położonej placówki.

Obydwa samochody są w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej niezbędne, by zapewnić ciągłość obsługi oraz wywiązanie się z przyjętych zobowiązań.

Obydwa samochody wykorzystywane są jedynie do celów służbowych i zapewniają Wnioskodawczyni mobilność i dotarcie do miejsc świadczonej działalności, a co za tym idzie gwarantują ciągłość w wykonywaniu przez Nią świadczeń na rzecz Szpitali położonych w różnych miastach.

W piśmie z dnia 7 listopada 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że do tej pory używała i używa samochodu osobowego H., zakupionego na kredyt w dniu 23 listopada 2015 r. o wartości 127 000 zł. W momencie przyjęcia środka trwałego wartość początkowa do naliczenia amortyzacji wynosiła 85 360 zł. Wnioskodawczyni zastosowała 20% stawkę amortyzacyjną. Miesięczny odpis amortyzacyjny to 1 422 zł 67 gr, ale w związku ze zmianą przepisów od dnia 1 stycznia 2019 r. amortyzacja naliczona jest od kwoty 127 000 zł. Miesięczny odpis amortyzacyjny to 2 116 zł 67 gr. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zalicza również odsetki od kredytu, około 350 zł miesięcznie plus bieżące koszty eksploatacji. Dla ww. samochodu nie jest prowadzona ewidencja, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto, w dniu 12 sierpnia 2019 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę leasingu operacyjnego na samochód osobowy S. o wartości 61 000 zł. Umowa została zawarta na okres 35 miesięcy. Opłata wstępna wynosiła 6 100 zł, wartość końcowa wg harmonogramu spłaty to 610 zł 01 gr (1% wartości). Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawczyni zamierza wykupić pojazd i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zamierza zaliczać do kosztów raty leasingowe w 100%, zaś koszty eksploatacji, zgodnie z przepisami wynoszą 75% wartości poniesionych wydatków. Koszty eksploatacji to: zakup paliwa, zakup części do bieżących napraw, koszty ubezpieczenia i przeglądów. Pomimo zawarcia umowy leasingu wszystkie koszty związane z tą umową na dzień złożenia uzupełnienia wniosku nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawczyni dodała, że wartość odpisów amortyzacyjnych oraz wartość ubezpieczenia zaliczane są do kosztów w 100%, zaś koszty eksploatacyjne w wysokości 75% poniesionych wydatków. Oba samochody wykorzystywane są przez Wnioskodawczynię tylko i wyłącznie do prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię może Ona zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne oraz koszty eksploatacji związane z pierwszym samochodem H., który jest środkiem trwałym oraz raty leasingowe i koszty eksploatacyjne związane z drugim samochodem S. (umowa leasingu operacyjnego)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych oraz kosztów eksploatacyjnych zawiązanych z drugim samochodem osobowym (S.), natomiast w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty związane z eksploatacją samochodów oraz ich amortyzacją, po ujęciu również drugiego samochodu w ewidencji środków trwałych, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Drugi pojazd stanowi dla Wnioskodawczyni niezbędny wydatek, który ponosi w celu uzyskania przychodu. Drugi pojazd jest mniejszy i bardziej ekonomiczny, a co za tym idzie generuje niższe koszty utrzymania i uzyskania przychodu. Stanowi także pojazd zastępczy w razie serwisowania, naprawy, czy nagłej awarii pierwszego auta, przez co jest zabezpieczeniem ciągłości świadczonej działalności. Samochód H. jest niezbędny dla Wnioskodawczyni przede wszystkim w okresie zimowym i późno jesiennym. W szczególności, w trudnych warunkach pogodowych, celem dotarcia z jednego Szpitala do drugiego. Bardzo często pojazd ten jest też niezbędny w sytuacji złej pogody (deszcze, mgła), bowiem jest samochodem o charakterze pośrednio terenowym. Co najmniej kilka razy w przeciągu miesiąca Wnioskodawczyni dojeżdża do placówki w … oddalonej o kilkadziesiąt kilometrów od Jej miejsca zamieszkania (Wnioskodawczyni zamierza także nawiązać współpracę ze Szpitalem w …), dlatego w zależności od warunków i możliwości pogodowych oba pojazdy są dla Niej niezbędne.

Posiadanie samochodu przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej jest niezbędne i konieczne, ponieważ bez auta nie ma Ona możliwości prowadzenia działalności. Oba samochody są przez Nią wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i uzyskiwania przychodów. Wnioskodawczyni bardzo często kończy działalność w jednym Szpitalu i przemieszcza się w tym samym dniu do kolejnego. Dwa pojazdy zapewniają płynność i ciągłość świadczonej przez Wnioskodawczynię działalności, a różne ich cechy i przeznaczenie umożliwiają optymalizowanie kosztów ich amortyzacji. Oba pojazdy są niezbędne do prawidłowego rozwoju oraz funkcjonowania firmy.

Wnioskodawczyni wskazała, że samochód nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 7 listopada 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że płaci regularnie podatki i w przyszłości zamierza podjąć pracę w innym szpitalu, gdyż w czasach wolnego rynku trzeba być kreatywnym i mobilnym, a także ograniczając koszty uzyskania przychodu, tym samym zwiększając własny dochód, być atrakcyjnym na rynku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z poźn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a˗22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

˗wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

˗o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 wskazanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej jako: „ustawa zmieniająca”) wprowadziła od dnia 1 stycznia 2019 r. nowe regulacje dotyczące m.in. limitów odliczeń odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych.

W art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r., wprowadzono ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodów osobowych. Zgodnie z nim, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

W świetle nowych przepisów - art. 23 ust. 1 pkt 4 wskazanej ustawy -nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. poz. 317 i 1356),
2. 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Przepisy przejściowe ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159) nie ograniczają stosowania podwyższonego limitu wyłącznie do środków trwałych wprowadzonych do ewidencji po dniu wejścia w życie ustawy w brzmieniu znowelizowanym.

Tak więc, podatnik korzystający z samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych do dnia 31 grudnia 2018 r. może korzystać z limitów obowiązujących od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Jak wynika zaś z art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do:

1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

-jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których:

1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 5g cyt. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dotyczy zatem wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik zobowiązany jest prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z treści zaś art. 23b ust. 1 ww. ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, 1162 i 1291)
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r., poz. 143, z 1998 r., poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178)

–do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 ww. ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.

Przy ocenie możliwości zaliczenia wydatków związanych z umową leasingu operacyjnego do kosztów uzyskania przychodów, należy także mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie praktyki pielęgniarek i położnych. Swoją działalność świadczy w Wojewódzkim Szpitalu Psychiatrycznym w … oraz w Szpitalu w …. W najbliższej przyszłości zamierza nawiązać współpracę ze Szpitalem w …. Zakres i przedmiot działalności powoduje, że w dotarciu do miejsc jej wykonywania niezbędny jest samochód. Ze względu na charakter działalności Wnioskodawczyni rozpoczyna jej świadczenie o określonych w umowie porach, a także bardzo często kończąc wykonywanie działalności w jednym Szpitalu i w tym samym dniu przemieszcza się do drugiego. Wnioskodawczyni obecnie używa samochodu H. (środek trwały) w ramach umowy kredytowej. Wykorzystywanie pojazdu dla celów związanych z prowadzoną działalnością potwierdzone jest prowadzoną dla potrzeb podatku dochodowego podatkową księgą przychodów i rozchodów. Ponadto, Wnioskodawczyni używa do prowadzenia działalności drugi pojazd, by zapewnić ciągłość obsługi i wywiązanie się z przyjętych zobowiązań. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zawarła w dniu 12 sierpnia 2019 r. umowę leasingu, której przedmiotem jest S. Obydwa samochody są w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej niezbędne, by zapewnić ciągłość obsługi oraz wywiązanie się z przyjętych zobowiązań. Obydwa samochody wykorzystywane są jedynie do celów służbowych i zapewniają Wnioskodawczyni mobilność i dotarcie do miejsc świadczonej działalności, a co za tym idzie gwarantują ciągłość w wykonywaniu przez Nią świadczeń na rzecz Szpitali położonych w różnych miastach. Do samochodu osobowego H. nie jest prowadzona ewidencja, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Po zakończeniu umowy leasingu Wnioskodawczyni zamierza wykupić samochód S. i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zamierza zaliczać do kosztów raty leasingowe w 100%, zaś koszty eksploatacji, zgodnie z przepisami wynoszą 75% wartości poniesionych wydatków. Koszty eksploatacji to: zakup paliwa, zakup części do bieżących napraw, koszty ubezpieczenia i przeglądów. Pomimo zawarcia umowy leasingu wszystkie koszty związane z tą umową na dzień złożenia uzupełnienia wniosku nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wartość odpisów amortyzacyjnych oraz wartość ubezpieczenia zaliczane są do kosztów w 100%, zaś koszty eksploatacyjne w wysokości 75% poniesionych wydatków. Oba samochody wykorzystywane są przez Wnioskodawczynię tylko i wyłącznie do prowadzonej działalności.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powołane regulacje prawne w odniesieniu do samochodu osobowego S., użytkowanego na podstawie umowy leasingu, uznać należy, że jeżeli w istocie Wnioskodawczyni na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązana do prowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, to wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z eksploatacją oraz użytkowaniem tego samochodu osobowego (raty leasingowe oraz koszty eksploatacyjne), będą mogły również zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni będzie miała również możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych oraz kosztów eksploatacyjnych po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego S. w sytuacji, gdy wykupi przedmiotowy samochód oraz wprowadzi go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Dodać należy, że jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego samochód osobowy S. jest wykorzystywany tylko i wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawczyni w tej sytuacji ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki w związku z eksploatacją oraz użytkowaniem ww. samochodu w 100%.

Końcowo wskazać należy, że interpretacja odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawczynię stanowiska w sprawie oceny prawnej. Nie rozstrzyga o poprawności dokonywanych przez Wnioskodawczynię rozliczeń kosztów uzyskania przychodów, bowiem stanowi to element opisu sprawy i nie podlega ocenie w ramach postepowania o wydanie interpretacji indywidualnej. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.