Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.376.2019.2.BG
z 3 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 września 2019 r. (data wpływu 25 września 2019 r.), uzupełnionym 26 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• aktywność Wnioskodawcy, polegającą na dzierżawie i poddzierżawie Sprzętu na Białorusi uznać można, w świetle art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, za istniejący na Białorusi zakład podatkowy Wnioskodawcy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe,
• wystąpi obowiązek potrącenia podatku u źródła przez Wnioskodawcę przy przekazywaniu płatności związanej z czynszem dzierżawnym do Wydzierżawiającego, a jeżeli tak, to według jakiej stawki (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• aktywność Wnioskodawcy, polegającą na dzierżawie i poddzierżawie Sprzętu na Białorusi uznać można, w świetle art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, za istniejący na Białorusi zakład podatkowy Wnioskodawcy,
• wystąpi obowiązek potrącenia podatku u źródła przez Wnioskodawcę przy przekazywaniu płatności związanej z czynszem dzierżawnym do Wydzierżawiającego, a jeżeli tak, to według jakiej stawki.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.376.2019.1.BG wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 26 listopada 2019 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, mającym siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca od stycznia 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą. Według informacji z rejestru przedsiębiorców, przeważający przedmiot działalności stanowi działalność w zakresie telekomunikacji przewodowej. Przyjęty przez Wnioskodawcę model biznesowy przewiduje, że głównym profilem jego działalności będzie zapewnianie kontrahentom z Polski i z zagranicy dostępu do infrastruktury internetowej, w tym do sieci światłowodowej.

Z uwagi na to, że oferowany kontrahentom dostęp do sieci światłowodowej obejmować ma teren szerszy, niż tylko terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Wnioskodawca nawiązał współpracę na terytorium Białorusi z białoruskim przedsiębiorstwem państwowym, mającym siedzibę na Białorusi i podlegającym tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca poddzierżawia temu przedsiębiorstwu (dalej: Poddzierżawca) sprzęt telekomunikacyjny zapewniający dostęp do sieci światłowodowej. Sprzęt ten umożliwia transmisję telekomunikacyjną w technologii X. Celem stosowania technologii X jest przede wszystkim zwiększenie pojemności informacyjnej łącza optycznego, gdyż pozwala ona na przesłanie wielu kanałów informacyjnych w jednym włóknie optycznym na dużych odległościach (dalej: Sprzęt).

Sprzęt będzie wykorzystywany przez Poddzierżawcę do świadczenia usług dostępu do sieci światłowodowej na terytorium Białorusi, a umowa o współpracy jaką Wnioskodawca zawrze z tym partnerem umożliwi Wnioskodawcy oferowania jego klientom połączenia światłowodowego także poprzez terytorium Białorusi.

Wnioskodawca dysponować będzie Sprzętem na podstawie umowy dzierżawy - Sprzęt dzierżawić będzie on bowiem od białoruskiej spółki kapitałowej mającej siedzibę na Białorusi i podlegającej tam nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (dalej: Wydzierżawiający). Sprzęt pozostaje trwale na terytorium Białorusi i tam zostanie on przekazany pomiędzy Wydzierżawiającym i Wnioskodawcą, a następnie wydany zostanie Poddzierżawcy.

Wydzierżawiający i Wnioskodawca są obecnie podmiotami powiązanymi osobowo poprzez osoby pełniące funkcje członków zarządu lub dyrektorów w jednej i drugiej spółce.

Wydzierżawiający, zgodnie z umową dzierżawy będzie otrzymywać przelewem bankowym czynsz dzierżawny od Wnioskodawcy, ustalony według stawki miesięcznej i płatny w okresach miesięcznych. Czas trwania dzierżawy określono na okres czterech lat od daty podpisania aktu przekazania i odbioru Sprzętu. Czynsz płatny przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego nie będzie przekraczał w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł.

Rok podatkowy Wnioskodawcy pokrywa się z rokiem kalendarzowym.

Analogicznie, Wnioskodawca otrzymywać będzie czynsz od Poddzierżawcy przelewem bankowym. Czynsz ustalany będzie według stawki miesięcznej, przy czym płatność następować będzie w okresach rocznych. Płatność przekazywana przez Poddzierżawcę będzie przez niego pomniejszana o należny na terytorium Białorusi podatek u źródła (o ile taki podatek znajdzie zastosowania).

Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie będzie na terytorium Białorusi posiadał miejsca zarządu, filii, biura, zakładu fabrycznego, warsztatu ani magazynów udostępnianych innym osobom, pomieszczeń wykorzystywanych do zbytu produkcji lub do przyjmowania albo wysyłki zamówień, placu budowy, budowy, montażu lub instalacji. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie dysponować żadną stałą infrastrukturą na terytorium Białorusi. Ponadto, działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę na Białorusi nie będzie wykonywana poprzez zależnego przedstawiciela, jak również nie będzie prowadzona przez osobę posiadającą pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności w imieniu Wydzierżawiającego czy Poddzierżawcy lub w ich interesie ani nie wykorzystuje tych podmiotów do zawierania umów lub uzgadniania podstawowych warunków. Wydzierżawiający ani Poddzierżawca nie podejmują w imieniu Wnioskodawcy inicjatyw sprzedażowych, ani też nie negocjują umów z kontrahentami zainteresowanymi uzyskaniem dostępu do łączy światłowodowych.

Trzeba ponadto wyraźnie wskazać, że każdorazowe świadczenie usługi dostępu do światłowodu, które stanowi przeważający przedmiot działalności Wnioskodawcy, będzie oferowane, zarządzane i konfigurowane zdalnie, z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, niezależnie od faktycznego miejsca siedziby kontrahenta, czy też miejsca przesyłu danych. Innymi słowy, zasadnicza działalność gospodarcza, mimo iż sprowadza się m.in. do zapewnienia dostępu do łączy światłowodowych w różnych lokalizacjach w świecie, a także polega na świadczeniu tego rodzaju usług na rzecz klientów zagranicznych, prowadzona będzie wyłącznie z Polski.

Chociaż Wnioskodawca nie wyklucza, że zatrudniać będzie na podstawie umowy o pracę lub innej te same osoby fizyczne, co Wydzierżawiający, to usługę dostępu do światłowodu, jak wskazano, wykonywać będzie Wnioskodawca, a nie Wydzierżawiający. Innymi słowy, w ramach współpracy takich osób z Wnioskodawcą realizowane będą inne zadania, niż te realizowane w ramach umów zawieranych przez takie osoby z mającym siedzibę na Białorusi Wydzierżawiającym.

Na moment wypłaty czynszu dzierżawnego Wydzierżawiającemu, Wnioskodawca będzie posiadał aktualny certyfikat rezydencji Wydzierżawiającego, a ponadto w celu dochowania należytej staranności zweryfikuje status kontrahenta na podstawie jego oświadczenia, że będzie on rzeczywistym właścicielem otrzymanych środków. Wnioskodawca zweryfikuje status Wydzierżawiającego także poprzez zdobycie odpisu z zagranicznego rejestru handlowego, potwierdzający siedzibę i prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Białorusi i na podstawie innych publicznie dostępnych danych (stron internetowych, sprawozdań finansowych). Wnioskodawca planuje także uzyskać potwierdzenie, że Wydzierżawiający posiada na Białorusi biuro, w którym prowadzi rzeczywistą działalność, posiada na Białorusi rachunek bankowy, a także dysponuje umowami o współpracy zawartymi z podmiotami białoruskimi.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 20 listopada 2019 r. (data wpływu do Organu 26 listopada 2019 r.) Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące podmioty biorące udział w transakcji niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych z innymi państwami w tym dane białoruskiego przedsiębiorstwa państwowego (poddzierżawcy) oraz białoruskiej spółki kapitałowej (wydzierżawiającego).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy aktywność Wnioskodawcy, polegającą na dzierżawie i poddzierżawie Sprzętu na Białorusi uznać można, w świetle art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: uCIT) w zw. z art. 5 Umowy z 18 listopada 1992 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruś w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1993 r. nr 120 poz. 534, dalej: UPO), za istniejący na Białorusi zakład podatkowy Wnioskodawcy?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze byłaby twierdząca, to w jaki sposób Wnioskodawca powinien przypisać białoruskiemu zakładowi przychody i koszty?
3. Czy wystąpi obowiązek potrącenia podatku u źródła przez Wnioskodawcę przy przekazywaniu płatności związanej z czynszem dzierżawnym do Wydzierżawiającego, a jeżeli tak, to według jakiej stawki?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, poprzez aktywność Wnioskodawcy polegającą na dzierżawie i poddzierżawie Sprzętu, nie można uznać, że prowadzi on na terytorium Białorusi zakład zagraniczny w rozumieniu art. 4a pkt 11 uCIT w zw. z art. 5 UPO.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski osoby mającej siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że osoba ta prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski osoby podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 UPO wskazuje, że zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli osoba wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 UPO należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zatem, na gruncie postanowień UPO okolicznością faktyczną istotną dla określenia miejsca opodatkowania określonych przychodów (dochodów) jest istnienie zakładu podatnika w państwie źródła.

Wskazać należy, że określenie „zakład” w rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO oznacza stałą placówkę, przez którą osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie prowadzi całkowicie lub częściowo działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 UPO, określenie „zakład” oznacza w szczególności:

1. miejsce zarządu,
   
2. filię,
   
3. biuro,
   
4. zakład fabryczny,
   
5. warsztat,
   
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych,
   
7. magazyny udostępniane innym osobom,
   
8. pomieszczenia wykorzystywane do zbytu produkcji lub do przyjmowania albo wysyłki zamówień,
   
9. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, jeżeli czas ich trwania przekracza 12 miesięcy. Jednakże właściwe władze Umawiających się państw mogą w szczególnych przypadkach w drodze wzajemnej zgody nie traktować za zakład takiej działalności również w przypadku, gdy czas trwania prac na placu budowy, na budowie, montażu i instalacji przekracza 12 miesięcy.
   
   

Pozostałe przepisy art. 5 UPO przewidują, że:

„ 3. Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu nie stanowi zakładu:

1. użytkowanie pomieszczeń wyłącznie do składowania lub wystawiania towarów należących do osoby,
2. utrzymywanie zapasów towarów należących do danej osoby wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania do państw trzecich,
3. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu uzyskiwania informacji dla danej osoby,
4. utrzymywanie stałej placówki wyłącznie dla celów reklamy, dla dostarczenia informacji, prowadzenia badań naukowych lub wykonywania podobnej działalności mającej przygotowawczy lub pomocniczy charakter,
5. utrzymywanie zapasów dóbr albo towarów należących do danej osoby wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne osoby.

1. Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 5, działa w jednym Umawiającym się Państwie w imieniu osoby mającej stałe miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to uważa się, że osoba ta posiada zakład w pierwszym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

1. osoba ta posiada pełnomocnictwo do zawierania w Umawiającym się Państwie umów w imieniu tej osoby w zakresie każdego rodzaju działalności, chyba że jej działalność ogranicza się tylko do zakupu dóbr i towarów dla tej osoby,
2. osoba nie posiada takiego pełnomocnictwa, lecz posiada w pierwszym Umawiającym się Państwie zapasy dóbr i towarów, z których realizuje dostawy w imieniu wymienionej osoby.

2. Nie będzie się uważać, że osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie posiada zakład w drugim Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ona tam działalność gospodarczą przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

3. Fakt, że osoba (nie będąca osobą fizyczną) mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez osobę (nie będącą osobą fizyczną), która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność gospodarczą w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby jakąkolwiek z tych osób uważać za zakład drugiej osoby.”

Dla porządku należy dodać, że zgodnie z art. 4a pkt 11 uCIT przez zagraniczny zakład należy rozumieć:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

-chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Ostatnie zdanie cytowanego przepisu wraz z art. 91 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje nadrzędność UPO nad uCIT w sprawach zakresowo tożsamych. W związku z tym, w dalszej części Wnioskodawca praktycznie będzie posługiwać się definicją zakładu z UPO.

W świetle przytoczonych przepisów UPO oraz jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji, pojęcie „zakładu” obejmuje stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

• istnienie „placówki działalności gospodarczej”, tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;
• taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;
• prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.
  
  

W opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nie prowadzi zakładu. Wynika to z:

1. braku dysponowania placówką, w tym wymienionych przykładów w art. 5 ust. 2 UPO.

Zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca na terytorium Białorusi nie ma miejsca zarządu, filii, biura, zakładu fabrycznego, warsztatu, kopalni, źródła ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołomu albo innego miejsce wydobywania zasobów naturalnych, magazynów udostępnianych innym osobom, pomieszczeń wykorzystywanych do zbytu produkcji lub do przyjmowania albo wysyłki zamówień, placu budowy, budowy, montażu lub instalacji.

Co więcej, Wnioskodawca nie będzie dysponować żadną przestrzenią na terytorium Białorusi. Trzeba bowiem przypomnieć, że każdorazowe świadczenie usługi dostępu do światłowodu, stanowiącego przeważający przedmiot działalności Wnioskodawcy, będzie oferowane, zarządzane i konfigurowane zdalnie z terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, a nie Białorusi, ponieważ Sprzęt posiada taką funkcjonalność.

2. braku stałego charakterku placówki.

Skoro Wnioskodawca nie ma wcale placówki, zgodnie z pkt 1 powyżej, a nawet Wnioskodawca nie będzie dysponować żadną przestrzenią na terytorium Białorusi, to nie można mówić o jakimkolwiek stałym charakterze placówki.

3. braku prowadzenia działalności gospodarczej za pomocą innego przedsiębiorstwa.

Według Komentarza do Modelu Konwencji OECD pod redakcją Bogumiła Brzezińskiego (wyd. 2010 r.; s. 331: „Nie w każdej sytuacji, gdy przedsiębiorca posiada w danym państwie majątek i czerpie z niego korzyści, można będzie mówić o istnieniu stałego zakładu. Jeżeli przedsiębiorstwo z jednego państwa wydzierżawia przedsiębiorstwu z drugiego państwa jakieś składniki majątku, które znajdują się w tym drugim państwie, ale nie utrzymuje w tym drugim państwie żadnej placówki, to stały zakład tego pierwszego przedsiębiorstwa nie powstanie (MK OECD - Komentarz do art. 5 pkt 8). Tak samo będzie w sytuacji, gdy przedsiębiorca tylko instaluje automaty do sprzedaży towarów, a następnie nie eksploatuje ich osobiście, ale wydzierżawia innemu przedsiębiorcy, nie utrzymując żadnej stałej placówki w państwie, gdzie znajdują się automaty. W tych sytuacjach nie można uznać, że przedsiębiorca prowadzi działalność przez jakąkolwiek placówkę.”

Wydzierżawiający w istocie odnosi korzyści z terytorium Białorusi jedynie z powodu posiadania w tym kraju wydzierżawionego majątku - w skutek poddzierżawy go Poddzierżawcy i otrzymania w zamian czynszu. W tej sytuacji nie można uznać, że Wnioskodawca prowadzi działalność za pomocą innego przedsiębiorstwa.

Ponadto, nawiązując do art. 5:

• ust. 3 UPO, należy wskazać, że Wnioskodawca nie posiada, jak już wspomniano stałej palcówki, pomieszczeń, czy towarów,
• ust. 4 i 5 UPO, należy przypomnieć, że Wnioskodawca nie posiada osoby działającej w jego imieniu na terytorium Białorusi, która miałaby pełnomocnictwo do zawierania umów ani osoby, której działalność polegałaby na zakupie dóbr i towarów dla Wnioskodawcy, ani, nawet, także maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela. Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, chociaż Wnioskodawca nie wyklucza, że zatrudni na podstawie umowy o pracę lub innej te same osoby fizyczne, które wykonują swoje zadania także dla Wydzierżawiającego, to usługę dostępu do światłowodu, jak wskazano, wykonywać będzie Wnioskodawca, a nie Wydzierżawiający. Przy tym, nie będą to osoby mające kompetencje zarządcze, czy mające swobodę swych działań w zakresie zawierania kontraktów, dostawy towarów,
• ust. 6 UPO, Wnioskodawca stwierdza, że nie kontroluje w znaczeniu tego przepisu ani Wydzierżawiającego, ani Poddzierżawcy. Fakt, że Wydzierżawiający i Wnioskodawca są obecnie podmiotami powiązanymi osobowo poprzez osoby fizyczne pełniące funkcje członków zarządu lub dyrektorów w jednej i drugiej spółce, po pierwsze nie wchodzi w hipotezę normy art. 5 ust. 6 UPO, a po drugie, jak mówi przepis, nawet gdybyśmy mieli do czynienia z osobami prawnymi to fakt ten nie wystarcza, aby jakąkolwiek z tych osób uważać za zakład drugiej osoby. Dla celów podatkowych spółka zależna stanowi niezależną jednostkę prawną.

Podsumowując, opisana aktywność Wnioskodawcy polegająca na dzierżawie i poddzierżawie Sprzętu, nie spełnia warunków, aby można było uznać, że prowadzi on na terytorium Białorusi zakład zagraniczny w rozumieniu art. 4a pkt 11 uCIT w zw. z art. 5 UPO.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, nie wystąpi w omawianej sprawie obowiązek potrącenia podatku u źródła przez Wnioskodawcę przy przekazywaniu płatności związanej z czynszem dzierżawnym do Wydzierżawiającego.

Zgodnie z art. 12 UPO należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie. Przy czym, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, filmami i taśmami radiowymi i telewizyjnymi, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT:

„1.Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...)

-ustala się w wysokości 20% przychodów;

2. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.”

W celu określenia, czy dzierżawa Sprzętu przez Wnioskodawcę podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła konieczne jest ustalenie czy Sprzęt ten może zostać zakwalifikowany jako urządzenie przemysłowe, handlowe lub naukowe, którego użytkowanie albo prawo do użytkowania na podstawie art. 12 ust. 2 w zw. z ust. 1 UPO podlega opodatkowaniu, a na mocy art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT jest opodatkowane 20% stawką podatku.

Strony UPO (art. 3 ust. 2 UPO) jednoznacznie postanowiły, że w przypadku pojęć niezdefiniowanych w umowie, takich jak urządzenie przemysłowe, handlowe lub naukowe, ich znaczenia należy poszukiwać w przepisach prawa podatkowego państwa dokonującego wykładni postanowień UPO.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 12 października 2016 r. o sygn. akt II FSK 2416/14 „Przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. Autor skargi kasacyjnej odwołując się do wersji anglojęzycznej Modelowej konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwrócił uwagę, że pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej”.

Wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia „przemysłowego, handlowego lub naukowego” obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego i detalicznego), czy nauki.

NSA w najnowszym orzecznictwie (por. wyrok z 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1773/16 oraz z 5 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1540/16) podnosi, że przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. W wersji anglojęzycznej Modelowej Konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej. Pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy zatem rozumieć szerzej niż wynika to z potocznego znaczenia pojęcia „przemysłowe”. Chodzi tu o każde wykorzystanie urządzenia w celach komercyjnych, w działalności przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Jak stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 29 listopada 2018 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.407.2018.1.AJ: „W opinii Organu interpretacyjnego „urządzenia przemysłowe, handlowe lub naukowe” (ang. „ICS equipment”, czyli „industrial, commercial, or scientific equipment) stanowią pewną nierozłączną kategorię międzynarodowego prawa podatkowego (...). Trzeba przy tym zwrócić uwagę na nieco odmienne znaczenie pojęć „industrial” i „przemysłowy” oraz „commercial” i „handlowy”. W języku angielskim bowiem pojęcie industry ma nieco szersze znaczenie niż polskie pojęcie przemysł, gdyż oznacza także branżę (stąd występuje także w liczbie mnogiej „industries”). Dlatego też w języku angielskim „construction industry” to nic innego niż „budownictwo”. Podobnie „telecommunication industry” oznacza branżę telekomunikacyjną, a „transportation industry” - branżę transportową. Natomiast w języku polskim przemysł budowlany będzie kojarzył się raczej z gałęzią przemysłu zajmującą się produkcją materiałów budowlanych. Podobnie przymiotnik „commercial” oznacza nie tylko „handlowy”, ale także „komercyjny”. Dlatego też pojęcie „industrial equipment” odnosi się także do urządzeń telekomunikacyjnych, transportowych i budowlanych.

(...) Warto przy tym zauważyć, że powyższa wykładnia jest powszechnie akceptowana w innych jurysdykcjach podatkowych - np. w interpretacji ogólnej Australijskiego Urzędu Podatkowego (Australian Taxation Office) - Taxation Ruling Income tax: withholding tax implications of cross border leasing arrangements nr TR 98/21, wersja skonsolidowana z 29 marca 2017 r.). W pkt 38 tej interpretacji podkreślono, że przy interpretacji pojęcia industrial, commercial or scientific equipment na gruncie australijskiego prawa krajowego należy brać pod uwagę postanowienia obydwu raportów z wersji pełnej Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD odnoszących się do transgranicznego najmu urządzeń, tj. „The Taxation of Income Derived from the Leasing of Industrial, Commercial or Scientific Equipment” i „The Taxation of Income Derived from the Leasing of Containers” wskazujące na konieczność szerokiego rozumienia analizowanego pojęcia (ang. „broad meaning of the phrase”). W pkt 33 tej interpretacji zaznaczono, że ww. pojęcie nie jest zdefiniowane na gruncie podatkowego prawa krajowego. Podobnie wskazano w pkt 115 interpretacji ogólnej tego samego organu (Australian Tax Office) nr TR 2002/D11 „Income tax: the royalty withholding tax implications of chartering and similar arrangements”, gdzie jako przykłady „ICS equipment” (czyli urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych wskazano także figury woskowe, wiertnice/platformy wiertnicze (drilling rigs).

Dlatego na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego nie jest problemem czy np. satelita jest urządzeniem telekomunikacyjnym, czy przemysłowym lub handlowym (to, że jest to urządzenie o charakterze komercyjnym, mającym zastosowanie w branży telekomunikacyjnej nie może budzić wątpliwości), lecz czy przedmiotem „najmu” jest satelita jako urządzenie, czy też określona „przepustowość” (w tłumaczeniu K. Bany „moc transmisyjna”) łączy satelitarnych (transmission capacity), co może wywoływać odmienną kwalifikację prawnopodatkową przychodów z tego tytułu (stosownie do postanowień art. 7, a nie art. 12 Konwencji Modelowej), a w konsekwencji różne skutki prawnopodatkowe (por. OECD, Discussion Draft on Tax Treaty Issues Related to Common Telecomunication Transactions, opubl. w serwisie internetowym oecd.org).

Znalazło to odzwierciedlenie w punkcie 9.1 Komentarza do art. 12 Konwencji OECD. W wersji od 15 lipca 2014 r. wskazano, że „te przypadki należy odróżnić od o wiele rzadszej transakcji, w której właściciel satelity wydzierżawia go osobie trzeciej, która operuje nim i użytkuje dla swoich własnych celów lub oferuje przepustowość łączy transmisyjnych (w tłumaczeniu Kazimierza Bany „zdolność transmisyjną”) przekaźnika osobom trzecim. W takim przypadku zapłata dokonana przez operatora satelity na rzecz właściciela mogłaby być uważana jako wynagrodzenie zapłacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”.

Zarówno analiza konstatacji Komitetu ds. Podatkowych OECD odnoszących się do art. 12 Konwencji Modelowej OECD, jak i ww. orzecznictwa sądowego nie pozostawia zatem wątpliwości, że pojęcie „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” należy rozumieć szeroko i że pojęcie to obejmuje nie tylko urządzenia przemysłowe, ale także m.in. urządzenia transportowe, budowlane, biurowe, komputerowe czy telekomunikacyjne.

Identyczne podejście zaprezentował na gruncie Konwencji ONZ Komitet Ekspertów (ONZ) ds. Współpracy Międzynarodowej w sprawach podatkowych na 11 sesji w Genewie (19-23 października 2015 r. Agenda Item 3 Article 12 Royalties, Definition of ICS Equipment), wskazując, że:

• urządzeniem jest każdy materialny, ruchomy przedmiot (ang. item) używany do realizowania zadań,
• pojęcie urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego może obejmować samoloty, dźwigi (ang. cranes), samochody, kontenery, satelity lub statki.
  
  

Komitet ds. Podatkowych OECD w opracowaniu „2002 reports related to the OECD Model Tax Convention” w części zatytułowanej „Treaty characterisation issues arising from e-commerce” (kwestie wynikające z handlu elektronicznego, str. 45-46) wskazał, że wszystkie okoliczności transakcji świadczące o jej istocie powinny być brane pod uwagę przy ocenie, czy jest to kontrakt usługowy (którego istotą jest świadczenie usługi innej niż dzierżawy i do której mają w konsekwencji zastosowanie zasady wynikające z art. 7 Konwencji Modelowej), czy też świadczenie usługi najmu, dzierżawy (pkt 26).

Komitet ds. Podatkowych OECD pokazuje przy tym określoną metodologię kwalifikacji prawnopodatkowej - poprzez dokonanie analizy:

• czy dane urządzenie jest przeznaczone wyłącznie dla konsumenta (ang. private consumer),
• czy dane urządzenie ma charakter materialny, rzeczowy (ang. tangible), a właściwie czy jego podstawową wartość stanowi warstwa materialna,
• czy przedmiot analizy jest tak zaprojektowany, że ma z natury krótki, ściśle określony czas użytkowania (ang. short useful life) - co do zasady takie przypadki nie mieszczą się w pojęciu opłat „za użytkowanie lub prawo do użytkowania” (np. materiały eksploatacyjne do drukarek).
  
  

W świetle powyższego Sprzęt:

1. spełnia definicję urządzenia rozumianego jako rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, służący do wykonywania określonych czynności (związanych z działalnością Wnioskodawcy o charakterze komercyjnym),
2. jest wytworem przemysłu przeznaczonym (w tym przypadku) do użytku komercyjnego, profesjonalnego (nie do użytku domowego, dla konsumenta), mogącym mieć zastosowanie w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą o charakterze usługowym,
3. ma charakter materialny i trwały (nie jest zaprojektowany do krótkotrwałego użytku ze względu na przewidywany czas obowiązywania umowy dzierżawy tj. cztery lata),
4. będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę (Sprzęt będzie bezpośrednio służył polskiej spółce w jej działalności gospodarczej. Ponadto, będzie wykorzystywany jako jej kluczowe rozwiązanie techniczne).

Z powyższych względów czynsz dzierżawny należny Wydzierżawiającemu kwalifikować należy jako należności licencyjne, o których mowa w art. 12 ust. 2 UPO.

W świetle przedstawionych argumentów należałoby uznać, iż czynsz dzierżawny wypłacany za dzierżawę Sprzętu jest należnością podlegającą podatkowi u źródła.

Jednakże, w przypadku posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji i wypełnienia wymogów w zakresie należytej staranności przez Wnioskodawcę (o czym poniżej) zastosowanie znajdzie, cytowany art. 12 ust. 1 UPO (w zw. z art. 21 ust. 2 uCIT), zgodnie, z którym: należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym Państwie. Zatem, zastosowanie tego przepisu oznacza przeniesienie ciężaru opodatkowania na terytorium Białorusi, skutkując jednocześnie brakiem obowiązku poboru podatku u źródła przez polskiego płatnika, czyli Wnioskodawcę.

Przy czym, w świetle przepisów obowiązujących od 2019 r. polski ustawodawca, celem zastosowania preferencyjnej stawki, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z UPO, wymaga od wypłacającego należności określonych w art. 21 ust. 1 (w tym czynszu dzierżawnego) dochowania należytej staranności. Wynika to z art. 26 ust. 1 uCIT:

„Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika”.

UCIT nie wskazuje, jakiego rodzaju działań weryfikacyjnych należy dopełnić, aby uznać, że przesłanka należytej staranności została dochowana.

W projekcie objaśnień podatkowych z dnia 19 czerwca 2019 r.: „Zasady poboru podatku u źródła”, Minister Finansów stwierdził: „Przy ocenie dochowania należytej staranności należy brać pod uwagę charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika, a także powiązania z podatnikiem i możliwość faktycznego uzyskania informacji. Generalnie w przypadku istnienia istotnych powiązań uprawniających, stanowiących jednocześnie warunek skorzystania ze zwolnienia, standard oczekiwań względem płatnika jest wyższy. Przyjmuje się, że taki płatnik powinien posiadać adekwatny w danych okolicznościach poziom dostępu do informacji na temat statusu odbiorcy należności, na przykład powinien mieć możliwość uzyskania wiarygodnych informacji od powiązanego odbiorcy płatności. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 41 ust. 4a ustawy o PIT, spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie UPO, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł.

Dochowując należytej staranności należy podejmować działania istotne z punktu widzenia zastosowania danej preferencji podatkowej w konkretnym przypadku. W szczególności dotyczy to:

1. weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie);
2. weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności (w tym zakresie uwagę należy zwrócić na ryzyko rejestracji spółki w jednym państwie i zarządzanie jej z terytorium innego państwa - zagadnienie to zostało przedstawione w ostrzeżeniu MF przed optymalizacją podatkową z wykorzystaniem spółek zagranicznych z uwagi na przepisy dotyczące tzw. miejsca zarządu);
3. weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika, który uzyskuje przychód z tytułu otrzymanej należności oraz jej rzeczywistego właściciela, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot.
   
   

Oceniając, czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana, należy uwzględniać powszechnie dostępne informacje na temat odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia medialne, publikowane informacje o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym, publiczne (a w przypadku podmiotów, które z nich korzystają - także prywatne) rejestry (bazy danych) podmiotów, informacje uzyskane w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu) itd. (...) Zatem w przypadku podmiotów powiązanych należyta staranność powinna obejmować uzyskanie dokumentów grupowych wskazujących na przepływy finansowe między podmiotami w grupie oraz rolę poszczególnych podmiotów w jej strukturze, a także dokumentów, na podstawie których będzie można ustalić substancję biznesową powiązanego odbiorcy należności. Dokumenty, na podstawie których można dokonać ustalenia substancji biznesowej powiązanego odbiorcy należności, mogą przykładowo obejmować: opis przedmiotu działalności odbiorcy należności, jego sprawozdanie finansowe, strukturę organizacyjną i zarządczą, opisy stanowisk zatrudnianych przez niego osób. Przykładowym dokumentem, który może być szczególnie przydatny przy analizie substancji biznesowej powiązanego odbiorcy należności, może być jego lokalna dokumentacja cen transferowych (ang. Local file). W konsekwencji, w sytuacji dokonywania płatności do spółki zarejestrowanej w jurysdykcji pozwalającej na preferencyjne opodatkowanie takich płatności, gdy - z dostępnej wypłacającemu dokumentacji - odbiorca należności nie posiada odpowiedniego zaplecza (np. personelu, wyposażenia), bądź istnienie tej spółki nie wskazuje na istotny biznesowy cel jej funkcjonowania, wówczas podmiot dokonujący wypłat powinien powziąć wątpliwości dotyczące możliwości zastosowania korzyści podatkowych przyznanych w UPO lub przepisach implementujących postanowienia dyrektyw unijnych. Odmowa udostępnienia dokumentów takich jak wspomniane powyżej przez podmioty z tej samej grupy kapitałowej nie może być uzasadnieniem dla obniżenia standardu należytej staranności w odniesieniu do wypłat należności między takimi podmiotami.”

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 22 marca 2019 r. znak: 0114-KDIP2-1.4010.527.2018.2.JC wskazuje, że dla dochowania należytej staranności wystarczy zweryfikować status kontrahenta na podstawie np. aktualnych certyfikatów rezydencji i jego oświadczenia, że będzie on rzeczywistym właścicielem otrzymanych środków. Pomocny będzie także odpis (wydruk) z zagranicznego rejestru handlowego, potwierdzający prowadzenie działalności gospodarczej w danym państwie. Weryfikacja wskazanych warunków jest możliwa także na podstawie publicznie dostępnych danych (stron internetowych, wyciągów z rejestrów handlowych, sprawozdań finansowych), lecz od strony praktycznej uzasadnionym jest po prostu odbiór oświadczenia od kontrahenta, w którym kontrahent zapewni, że pozostaje faktycznym właścicielem wypłacanych należności. Takie działanie daje pewność, że dokonano starannej weryfikacji kontrahenta zastosowania zwolnienie bądź obniżoną stawkę podatku u źródła.

Biorąc pod uwagę, że:

• czynsz dzierżawny płatny przez Wnioskodawcę na rzecz Wydzierżawiającego nie będzie przekraczał w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł,
• na moment wypłaty czynszu dzierżawnego Wydzierżawiającemu, Wnioskodawca będzie posiadał aktualny certyfikat rezydencji Wydzierżawiającego,
• Wnioskodawca zweryfikuje status kontrahenta na podstawie jego oświadczenia, że będzie on rzeczywistym właścicielem otrzymanych środków,
• Wnioskodawca zweryfikuje status Wydzierżawiającego poprzez zdobycie odpisu z zagranicznego rejestru handlowego, potwierdzający siedzibę i prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Białorusi i na podstawie innych publicznie dostępnych danych (stron internetowych, sprawozdań finansowych),

to nie będzie on zobowiązany do pobrania podatku u źródła przy przekazywaniu płatności związanej z czynszem dzierżawnym do Wydzierżawiającego. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Mając na uwadze, że pytanie oznaczone we wniosku nr 2 jest pytaniem warunkowym, na które odpowiedzi Wnioskodawca oczekuje pod warunkiem uznania jego stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, oraz mając na uwadze, że stanowisko w zakresie pytania nr 1 organ ocenił jako prawidłowe, pytanie oznaczone we wniosku nr 2, należy uznać za bezprzedmiotowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.