2019.12.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-2.4011.561.2019.1.ST

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.561.2019.1.ST
z 6 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2019 r. (data wpływu 8 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2019 r. do Organu podatkowego został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wspólnotę Mieszkaniową stanowi ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości (art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, Dz. U. z 2019 r., poz. 737, z późn. zm.; dalej: „u.w.l”). Poza lokalami mieszkalnymi bądź użytkowymi, stanowiącymi odrębną własność, w skład nieruchomości wchodzą również części nieruchomości użytkowane wspólnie, tj. grunty i inne części budynku oraz urządzenia, które służą ogółowi właścicieli lokali. Zasadniczym źródłem przychodów wspólnoty mieszkaniowej, zgodnie z art. 15 ww. ustawy, są zaliczki wnoszone przez członków w formie bieżących opłat, na pokrycie kosztów zarządu, uiszczane comiesięcznie z góry do 10 dnia każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 u.w.l). Na wskazane koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Wspólnota Mieszkaniowa zamierza w przyszłości, na podstawie umów zawieranych z członkami wspólnoty, zaproponować poszczególnym jej członkom, zarówno posiadającym zaległości z tytułu zaliczek na koszty zarządu wnoszonych przez właścicieli lokali, zgodnie z przepisami u.w.l., jak również chcących uiszczać część należnego czynszu w formie rzeczowej, możliwość odpracowania posiadanych zaległości bądź obniżenia w ten sposób wysokości czynszu wnoszonego w formie pieniężnej. Do prac ewentualnie świadczonych przez członków wspólnoty należałoby w szczególności wykonywanie prac porządkowych, tj. porządkowanie terenu i klatek schodowych należących do Wspólnoty Mieszkaniowej, odśnieżanie terenu wokół budynków Wspólnoty Mieszkaniowej, w której zamieszkuje dłużnik, jak również drobne prace remontowe na klatkach schodowych i na posesji wokół budynku mieszkalnego zamieszkania dłużnika oraz utrzymanie zieleni w najbliższym otoczeniu budynku dłużnika.

Zawierana ze Wspólnotą Mieszkaniową umowa na realizację konkretnie wskazanych prac porządkowych odnośnie do części wspólnych danej nieruchomości, nie przewidywałaby wynagrodzenia wypłacanego w formie pieniężnej, lecz przez jej wykonanie dochodziłoby do kompensacji zadłużenia z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną o wykazaną w tej umowie wartość zleconych prac, bądź też w przypadku gdy dana osoba nie posiada zadłużenia  obniżenia wysokości należnej za dany okres opłaty o wartość prac porządkowych. Tym samym, w obydwu przypadkach, wysokość zobowiązania niektórych właścicieli lokali wobec Wspólnoty Mieszkaniowej z tytułu zaliczek na koszty zarządu zostanie określona częściowo w pieniądzu, a częściowo w formie świadczenia rzeczowego. Rodzaj, rozmiar i wartość prac wykonywanych przez członka wspólnoty byłyby określone w porozumieniu zawartym z dłużnikiem przed ich wykonaniem, z kolei wartością przyjętą do wyceny byłaby rynkowa wartość danego świadczenia na terenie miasta (stawki godzinowe lub ryczałtowe).

Wskazać także należy, że wobec braku firm bądź osób zewnętrznych zainteresowanych świadczeniem tego typu usług na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, zlecenie ich wykonania członkom wspólnoty stanowiłoby działanie nie tylko racjonalne z punktu widzenia samych zainteresowanych, lecz pozwoliłoby także zapewnić właściwe funkcjonowanie Wspólnoty Mieszkaniowej. Tym samym, na podstawie tej umowy, członek Wspólnoty Mieszkaniowej realizowałby obowiązek wnoszenia opłat z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną częściowo w formie rzeczowej, co odbywałoby się za zgodą wierzyciela  Wspólnoty Mieszkaniowej. W tej sytuacji część czynszu oznaczona zostanie w świadczeniach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy u członków Wspólnoty Mieszkaniowej, w związku z odpracowaniem wymagalnych zaległości czynszowych bądź też części bieżącej, tj. należnej za dany okres opłaty z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną w formie świadczeń rzeczowych na rzecz Wspólnoty, powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisami art. 11 ust. 1 lub art. 13 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a związku z tym, czy Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek poboru zaliczek i wystawienia informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy od osób fizycznych w roku podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia rzeczowe wykonywane na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, na podstawie stosownego porozumienia, prowadzące albo do kompensacji istniejącego i wymagalnego zadłużenia z tytułu opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną, bądź też do zastąpienia części należnej za dany okres opłaty z tytułu zaliczki określonej w przepisach u.w.l., świadczeniem rzeczowym, nie rodzą po stronie członka wspólnoty obowiązku podatkowego, a zatem na Wspólnocie Mieszkaniowej nie ciąży obowiązek poboru z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, w oparciu o treść art. 11 ust. 1 i art. 13 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo.

Zgodnie z ww. art. 13 ust. 1 u.w.l., właściciel samodzielnego lokalu mieszkalnego ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Brak uiszczenia w terminie określonym w art. 15 ust. 1 u.w.l. zaliczki na pokrycie kosztów zarządu, powoduje powstanie po stronie danego członka wspólnoty  właściciela samodzielnego lokalu mieszkalnego zadłużenia. Zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik, w celu zwolnienia się ze zobowiązania, spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Celem wskazanej instytucji prawnej (świadczenie zamiast wykonania) jest wygaśnięciem istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w tym przypadku powstałego z tytułu zaległości z tytułu zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści u.w.l. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie, tj. poprzez zapłatę uzgodnionej kwoty zaliczki, przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania  poza umówieniem się stron  jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika. Efektem osiągnięcia rezultatów windykacyjnych jest możliwość odpracowania wymagalnego (należnego) czynszu, który na podstawie art. 453 Kodeksu cywilnego zostanie zastąpiony świadczeniem rzeczowym. Skoro przepisy prawa cywilnego dopuszczają taką formę regulacji długów to ustawy podatkowe nie mogą wprowadzać dodatkowego obciążenia z tytułu spłaty zobowiązania w innej formie niż pieniężnej.

W ocenie Wnioskodawcy, wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo, nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 lub art. 13 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Działanie Wnioskodawcy chcącego skorzystać z dyspozycji art. 453 Kodeksu cywilnego, doprowadzając w konsekwencji do zastąpienia części zaliczki uiszczanej z tytułu opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną (tj. świadczenia pieniężnego), świadczeniem rzeczowym, nie prowadzi do powstania przychodu po stronie członka wspólnoty. Przedmiotem porozumienia pomiędzy zainteresowanymi stronami będzie wykonywanie różnych prac mieszczących się w ramach działalności statutowej Wnioskodawcy, zastępczo w zamian za brak po stronie dłużnika zapłaty za istniejące zobowiązanie z tytułu zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością bądź też bieżącą, tj. należną za dany okres opłatę z tytułu zaliczek.

Celem możliwości realizowania przez dłużników czynności związanych z odpracowaniem ww. należności zawierane będzie stosowne porozumienie przewidujące, zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego możliwość zapłaty części opłat czynszowych za zgodą wierzyciela  Wspólnoty Mieszkaniowej, w formie świadczenia rzeczowego, polegającego na wykonywaniu na rzecz Wnioskodawcy różnego rodzaju prac o charakterze porządkowym, np. zamiatanie chodników i placów, odśnieżanie chodników i placów, wrzucanie opału do kotłowni, drobne prace naprawcze lub malarskie, itp.

W zakresie z kolei zastąpienia części bieżących opłat, niestanowiących jeszcze zaległości, świadczeniami rzeczowymi, wskazać należy, że wysokość zobowiązania niektórych właścicieli lokali wobec Wspólnoty Mieszkaniowej z tytułu czynszu, zostanie wówczas określona częściowo w pieniądzu, a częściowo w formie rzeczowej. Oznacza to, że część czynszu oznaczona zostanie w świadczeniach na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej. Także i w tej sytuacji nie dojdzie do zmniejszenia zobowiązania właścicieli lokali względem Wspólnoty Mieszkaniowej, ale do szczególnego sposobu ustalenia kwoty należnej opłaty z tytułu czynszu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz stan prawny obowiązujący w zakresie mającym do niego zastosowanie, należy stwierdzić, że odpracowanie przez dłużnika wymagalnego (należnego) czynszu w formie prac o charakterze porządkowym, czyli świadczenie w miejsce wykonania bądź też bieżące regulowanie części opłaty z tytułu zaliczek na koszty zarządu w formie świadczenia rzeczowego, nie będzie skutkowało u członka Wspólnoty powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. W przedmiotowej spawie nie ma bowiem do czynienia ze zmniejszeniem zobowiązania właścicieli samodzielnych lokali mieszkalnych względem Wspólnoty Mieszkaniowej, ale ze szczególnym sposobem zapłaty kwot należnych na jej rzecz z tytułu opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną. W związku z tym, na Wnioskodawcy jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy, jak również obowiązek wystawienia informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek PIT-11.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydanych w tożsamych lub zbliżonych stanach faktycznych, np.:

interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 czerwca 2010 r., nr IBPBII/1/415-330/10/MK,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 sierpnia 2012 r., nr IBPBII/1/415-464/12/MCZ,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r., nr ILPB2/415-600/12-2/AJ,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 28 lutego 2012 r., nr IPTPB1/415-358/11-2/DS,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 lutego 2015 r., nr IPTPB1/415-679/14-4/SJ,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2016 r., nr 3063-ILPB1-2.4511.254.2016.2.AK,
interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2016 r., nr 3063-ILPB1-1.4511.221.2016.2 PP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W świetle powyższych przepisów, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie w szczególności dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że zasadniczym źródłem przychodów Wspólnoty Mieszkaniowej są zaliczki wnoszone przez członków w formie bieżących opłat, na pokrycie kosztów zarządu, uiszczane comiesięcznie z góry do 10 dnia każdego miesiąca. Na wskazane koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Wspólnota Mieszkaniowa zamierza w przyszłości, na podstawie umów zawieranych z członkami wspólnoty, zaproponować poszczególnym jej członkom, zarówno posiadającym zaległości z tytułu zaliczek na koszty zarządu wnoszonych przez właścicieli lokali, jak również chcących uiszczać część należnego czynszu w formie rzeczowej, możliwość odpracowania posiadanych zaległości bądź obniżenia w ten sposób wysokości czynszu wnoszonego w formie pieniężnej. Do prac ewentualnie świadczonych przez członków wspólnoty należałoby w szczególności wykonywanie prac porządkowych, tj. porządkowanie terenu i klatek schodowych należących do Wspólnoty Mieszkaniowej, odśnieżanie terenu wokół budynków Wspólnoty Mieszkaniowej, w której zamieszkuje dłużnik, jak również drobne prace remontowe na klatkach schodowych i na posesji wokół budynku mieszkalnego zamieszkania dłużnika oraz utrzymanie zieleni w najbliższym otoczeniu budynku dłużnika.

Z treści art. 12. ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r., poz. 737, z późn. zm.), właściciel lokalu ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej zgodnie z jej przeznaczeniem. Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

W myśl art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Celem instytucji prawnej zwanej datio in solutum (świadczenie zamiast wykonania) jest wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań (w tym przypadku z tytułu zaległości czynszowych oraz bieżących opłat, tj. zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Przechodząc do podatkowych aspektów opisanych czynności stwierdzić należy, że wszelkie spłaty długów – w tym w formie odpracowania – są dla dłużnika obojętne podatkowo, nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz w art. 13 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa stwierdzić należy, że wartość świadczenia rzeczowego zaliczonego na podstawie zawartej z członkami Wspólnoty Mieszkaniowej umowy, na poczet zaległości czynszowych oraz bieżących opłat, tj. zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną, nie jest przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegającym opodatkowaniu. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik, nie jest zobowiązany do wystawienia informacji o dochodach oraz do odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez Wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Ponadto wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla innych podmiotów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, ul. …, …., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin