Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.551.2019.1.DA
z 5 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2019 r. (data wpływu 8 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z umorzeniem pożyczek zaciągniętych przez spadkodawcę na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i na zakup samochodu do używania w celach służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z umorzeniem pożyczek zaciągniętych przez spadkodawcę na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i na zakup samochodu do używania w celach służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest państwową jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, o której mowa w art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r., Nr 12, poz. 59, z późn. zm.), wchodzącą w skład lasów państwowych. Wnioskodawca gospodaruje na ... ha lasów państwowych oraz sprawuje nadzór na ... ha lasów innych własności. Podzielone jest na ... leśnictw.

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca przyznał pożyczkę na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) jednemu z pracowników. Pracownik zmarł, a na dzień jego śmierci część pożyczki nie została spłacona. Zapisy regulaminu ZFŚS określają, że w przypadku śmierci pożyczkobiorcy (pracownika), pożyczka udzielona na cele mieszkaniowe ze środków przedmiotowego funduszu ulega umorzeniu i wygasa. Jednocześnie regulamin nie zawiera zapisu dotyczącego obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobierców i poręczycieli po śmierci pożyczkobiorcy (pracownika).

W zaprezentowanej sytuacji Wnioskodawca ma wątpliwości, czy umorzenie niespłaconej części pożyczki w przypadku śmierci pracownika będzie generowało po stronie jego spadkobierców obowiązek podatkowy, a co za tym idzie, czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązany do podatkowego rozliczenia wartości umorzenia.

Ponadto, Wnioskodawca udzielił pracownikowi w październiku 2018 r. pożyczkę na zakup samochodu z przeznaczeniem do używania również do celów służbowych. Zasady umożliwiające Wnioskodawcy (pracodawcy) stworzenie pracownikom możliwości zakupu pojazdu w zamian za deklarację zgody ich używania do celów służbowych, na warunkach określonych umową, zostały uregulowane w zarządzeniu nr .... z dnia ... (nr ...).

W myśl powyższego aktu prawnego:

• z pomocy finansowej mogą skorzystać pracownicy jednostek organizacyjnych lasów państwowych, wykonujący zadania służbowe w terenie,
  

• udzielona pracownikowi pożyczka na zakup pojazdu nie podlega umorzeniu, z zastrzeżeniem, że w szczególnych przypadkach, wynikających z sytuacji życiowych lub zawodowych, pożyczka może być umorzona na podstawie stosownego wniosku złożonego do pracodawcy. Umorzenie pożyczki odbywa się zgodnie z zasadami zawartymi w zarządzeniu nr ... z dnia ... w sprawie udzielania ulg w spłacaniu należności pieniężnych ... oraz umarzania takich należności (nr ...), z późniejszymi zmianami.
  
  

Pożyczkobiorca zginął tragicznie w dniu 23 maja 2019 r. Pozostawił po sobie małoletnią spadkobierczynię, której przedstawicielem ustawowym jest matka. Na dzień jego śmierci część pożyczki nie została spłacona.

W związku z trudną sytuacją finansową rodziny, po śmierci jedynego żywiciela rodziny, na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia, ustawowa przedstawicielka małoletniej spadkobierczyni wystąpiła z wnioskiem do nadleśniczego ... o umorzenie należności. Składająca wniosek przedłożyła zaświadczenie z banku, z treści którego wynika, że na nieruchomości odziedziczonej przez spadkobiercę ustanowiona została hipoteka jako zabezpieczenie kredytu na zakup tej nieruchomości.

Wnioskodawca skierował zapytanie do innych jednostek organizacyjnych lasów państwowych z informacją czy nie są wierzycielami dłużnika. Uzyskano odpowiedź negatywną. Mając na uwadze fakt, że ściągnięcie wierzytelności w sposób dotkliwy mogłoby wpłynąć na warunki życiowe rodziny dłużnika, a więc również ze względów społecznych, należało stwierdzić bezskuteczność egzekucji i została podjęta decyzja o umorzeniu pożyczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca z tytułu umorzenia pożyczki z ZFŚS po śmierci pracownika nie ma obowiązku wystawić informację PIT-11 jego spadkobiercom, ponieważ przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstaje?
2. Czy Wnioskodawca z tytułu umorzenia pożyczki samochodowej ma obowiązek wystawić informację PIT-11 jego spadkobiercom, ponieważ powstał przychód podatkowy zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 1), z tytułu samego udzielenia pożyczki z ZFŚS po stronie pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód taki pojawia się jednak, gdy dochodzi do umorzenia kwoty pożyczki za życia pożyczkobiorcy, ponieważ wówczas pożyczkobiorca uzyskuje przysporzenie majątkowe w postaci nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia.

Z kolei gdy umorzenie pożyczki następuje po śmierci pożyczkobiorcy, a w regulaminie obowiązującym u pracodawcy i w umowie o udzielenie pożyczki nie zawarto zapisu o obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobierców po śmierci pożyczkobiorcy, to udzielona pożyczka nie zostaje umorzona spadkobiercy. W takim przypadku, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodu nie uzyskuje spadkobierca jako osoba przejmująca obowiązki dłużnika. W związku z tym, że postanowienia umowne nie precyzują obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę, a udzielona pożyczka umarzana jest zmarłemu pracownikowi, spadkobiercy nie uzyskują przysporzenia majątkowego w postaci nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, a co za tym idzie, na pracodawcy zmarłego nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do spadkobierców.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do pytania nr 2), z tytułu udzielenia pożyczki samochodowej po stronie pracownika nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód taki pojawia się jednak, gdy dochodzi do umorzenia kwoty pożyczki za życia, a także po śmierci pożyczkobiorcy, ponieważ wówczas pożyczkobiorca uzyskuje przysporzenie majątkowe w postaci nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia.

W takim przypadku przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskuje spadkobierca jako osoba przejmująca obowiązki dłużnika.

W związku z tym, że udzielona pożyczka umarzana jest zmarłemu pracownikowi, spadkobiercy uzyskują przysporzenie majątkowe w postaci nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, a co za tym idzie, na pracodawcy zmarłego ciąży obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do spadkobierców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w tym przepisie. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne.

Stosownie do art. 42a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Jak wynika z treści art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W myśl art. art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Niespłacone świadczenie z tytułu zaciągniętej przez spadkodawcę pożyczki stanowi zatem dług spadkowy.

Co do zasady, pożyczki udzielane pracownikowi przez zakład pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychodem takim jest jednak umorzona pracownikowi (za jego życia) kwota pożyczki (jako nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie). W przypadku pracowników kwota powyższa stanowi przychód ze stosunku pracy opodatkowany na analogicznych zasadach jak pozostałe przychody z tego źródła (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Natomiast, jeżeli umorzenie pożyczki następuje po śmierci pożyczkobiorcy (pracownika), a w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub w umowie o udzielenie pożyczki zawarto zapis o obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę po śmierci pożyczkobiorcy, to udzielona pożyczka umorzona zostaje spadkobiercy, a nie pracownikowi. W tej sytuacji przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskuje spadkobierca, przejmujący obowiązki dłużnika, a pożyczkodawca ma obowiązek wystawić PIT-11 na podstawie art. 42a ww. ustawy.

Zatem w przypadku, gdy po śmierci pożyczkobiorcy dochodzi do umorzenia pożyczki spadkobiercy, który przejął obowiązki dłużnika, u tego spadkobiercy powstaje przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten odpowiada wartości umorzonej pożyczki.

Natomiast w sytuacji, gdy żadne zapisy Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub umowy o udzielenie pożyczki zawartej z pożyczkobiorcą nie precyzują obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę, a udzielona pożyczka umarzana jest w związku ze śmiercią pracownika – zobowiązanie zaciągnięte przez pracownika tytułem pożyczki wygasa z chwilą śmierci. Pracodawca zatem nie jest zobowiązany do wystawienia PIT-11 spadkobiercom, gdyż umorzenie to nie wywołuje żadnych skutków podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca przyznał swojemu pracownikowi pożyczkę na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Pracownik zmarł, a na dzień jego śmierci część pożyczki nie została spłacona. Zapisy regulaminu ZFŚS określają, że w przypadku śmierci pożyczkobiorcy (pracownika), pożyczka udzielona na cele mieszkaniowe ze środków przedmiotowego funduszu ulega umorzeniu i wygasa. Jednocześnie regulamin nie zawiera zapisu dotyczącego obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobierców i poręczycieli po śmierci pożyczkobiorcy (pracownika).

Ponadto, w październiku 2018 r. Wnioskodawca udzielił pracownikowi pożyczkę na zakup samochodu z przeznaczeniem do używania również do celów służbowych, na warunkach określonych umową, które zostały uregulowane w zarządzeniu nr .... z dnia .... W myśl powyższego aktu prawnego udzielona pracownikowi pożyczka na zakup pojazdu nie podlega umorzeniu, z zastrzeżeniem, że w szczególnych przypadkach, wynikających z sytuacji życiowych lub zawodowych, pożyczka może być umorzona na podstawie stosownego wniosku złożonego do pracodawcy. Umorzenie pożyczki odbywa się zgodnie z zasadami zawartymi w zarządzeniu nr ... z dnia .... Pożyczkobiorca zginął tragicznie w dniu 23 maja 2019 r. Na dzień jego śmierci część pożyczki nie została spłacona. W związku z trudną sytuacją finansową rodziny, po śmierci jedynego żywiciela rodziny, na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia, ustawowa przedstawicielka małoletniej spadkobierczyni wystąpiła z wnioskiem o umorzenie należności. Z uwagi na fakt, że ściągnięcie wierzytelności w sposób dotkliwy mogłoby wpłynąć na warunki życiowe rodziny dłużnika, a więc również ze względów społecznych, należało stwierdzić bezskuteczność egzekucji i została podjęta decyzja o umorzeniu pożyczki.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro zapisy Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie przewidują obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki na cele mieszkaniowe przez spadkobiercę po śmierci pożyczkobiorcy i zobowiązanie pożyczkobiorcy zostaje automatycznie umorzone po jego śmierci, to nie skutkuje to dla spadkobiercy pożyczkobiorcy powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, z tytułu umorzenia zaciągniętej przez spadkodawcę pożyczki na cele mieszkaniowe po stronie spadkobierców nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, a w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie ciąży z tego tytułu obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ani też obowiązek sporządzenia i przesłania informacji PIT-11, o której mowa w art. 42a ww. ustawy.

Z kolei, skoro z umowy pożyczki i warunków prawnych jej udzielenia zawartych w zarządzeniach … wynika obowiązek uregulowania niespłaconych rat pożyczki na zakup samochodu przez spadkobiercę po śmierci pożyczkobiorcy, to wartość umorzonej przez Wnioskodawcę pożyczki na zakup samochodu zaciągniętej przez spadkodawcę stanowi dla spadkobiercy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wystawienia spadkobiercy informacji, o której mowa art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.