2019.12.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.539.2019.2.WN
z 6 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 sierpnia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 31 października 21019 r. (data wpływu 31 października 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług

-jest prawidłowe - w zakresie:

opodatkowania sprzedaży nabytych uprzednio roszczeń do udziałów w nieruchomościach,
opodatkowania sprzedaży roszczeń do udziałów w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy,
opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie niższej, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość owych roszczeń w chwili nabycia,

-jest nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie nominalnej.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresie.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 31 października 2019 r. (data wpływu 31 października 2019 r.) przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 21 października 2019 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.539.2019.1.WN.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest (Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością), polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT). Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie działalności portali internetowych. W przyszłości Wnioskodawca zamierza w ramach działalności gospodarczej nabywać roszczenia do udziałów w nieruchomościach za pośrednictwem serwisu giełdowego, działającego na platformie informatycznej pod domeną ..., na którym prowadzone są „Kampanie” związane z kupnem/sprzedażą roszeń do udziałów w zgłoszonych do „Kampanii” nieruchomościach. W/w nieruchomości położone są na terytorium Polski, a uczestnikami „Kampanii” są podmioty mające miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Polski. Transakcje będą potwierdzane umowami kupna/sprzedaży zawartymi w formie elektronicznej potwierdzającymi nabycie roszczeń do udziałów w danej nieruchomości. Z tytułu posiadania roszczeń Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do czynszu najemnego od właściciela nieruchomości. Nabyte roszczenia Wnioskodawca zamierza następnie odsprzedawać za pośrednictwem tego samego serwisu giełdowego. Wnioskodawca rozważa również sprzedaż roszczeń do udziałów we własnych nieruchomościach za pośrednictwem ww. portalu internetowego.

Wnioskodawca dodatkowo uzupełnił opis sprawy informując, że:

W ramach kampanii prowadzonej przez właścicieli nieruchomości za pośrednictwem serwisu „…” Wnioskodawca jako zarejestrowany użytkownik serwisu będzie nabywał jedynie prawa niematerialne w postaci roszczeń do udziałów w nieruchomościach i związanych z nimi przychodów. Nie będą to w żadnym stopniu udziały w nieruchomości.

Zgodnie z umową cesji, na podstawie której Wnioskodawca będzie nabywał roszczenia do udziałów w nieruchomościach z chwilą przelewu „Udziałów” na cesjonariusza przechodzą następujące prawa od właściciela nieruchomości:

wypłaty świadczeń pieniężnych (czynszu najemnego) z tytułu korzystania przez właściciela z nieruchomości, których kwota jest deklarowana przez właściciela nieruchomości w umowie z serwisem „…”.
wypłaty świadczeń pieniężnych odpowiadających wartości posiadanych „Udziałów” w przypadku ich wykupu zgodnie z regulaminem i na zasadach określonych w regulaminie serwisu „…”.
możliwości wezwania do wykupu „Udziałów” w przypadku posiadania więcej niż 55% „Udziałów”.

Przy czym zgodnie z definicją zawartą we wzorze umowy o współpracy zawieranej pomiędzy serwisem „…” i właścicielem nieruchomości biorącej udział w kampanii „Udział” stanowi zapis cyfrowy roszczenia przysługującego Uprawnionemu Użytkownikowi od Właściciela nieruchomości (... ).

Przedmiotem obrotu na portalu „…” będą prawa niematerialne (wierzytelności), czyli wyżej wymienione roszczenia od właściciela nieruchomości.

W związku z nabyciem roszczeń do udziałów w nieruchomościach Wnioskodawca nie będzie otrzymywał wynagrodzenia od Zbywcy w żadnej postaci.

Wnioskodawca poza zapłatą ceny na rzecz Zbywców za nabyte roszczenia nie będzie świadczył żadnych innych czynności na ich rzecz.

Poza przekazaniem wierzytelności (roszczeń) Wnioskodawca nie otrzyma żadnego innego wynagrodzenia.

Miedzy Zbywcą a Wnioskodawcą nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Cena przekazania roszczeń do udziałów w nieruchomościach zostaje określona z góry i nie będzie ulegała zmianie. Nie zostaną też zawarte żadne umowy, które zmieniały jej wysokość w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza nabywać roszczenia we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko.

10.

Nie będą istniały umowy, które ustanawiałyby upoważnienie dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika, po to by wyegzekwować wierzytelność na rachunek przekazującego wierzytelności.

11.

Umowa przelewu wierzytelności nie będzie zawierać zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności. Zgodnie z umową z chwilą przelewu wierzytelności dojdzie do utraty przez Cedenta wszelkich praw związanych z przeniesionymi na Cesjonariusza wierzytelnościami.

12.

czynsz najemny będzie przysługiwał za każdy dzień posiadania „Udziału” i wyliczany będzie proporcjonalnie za każdy dzień posiadania „Udziału”;
świadczenia pieniężne z tytułu wykupu „Udziałów” stają się wymagalne w momencie wykupu „Udziałów”;
prawo wezwania do wykupu „Udziałów” przysługuje w momencie posiadania więcej niż 55% „Udziałów”.

13.

Nabycie roszczeń do udziałów w nieruchomościach potwierdzone będzie jedynie umową w formie elektronicznej, ponieważ dla obrotu roszczeniami prawo polskie nie przewiduje konieczności zawierania umów w formie aktu notarialnego, a zawieranie ich przy każdej transakcji między kupującym a sprzedającym byłoby uciążliwe i ekonomicznie nieopłacalne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy transakcje polegające na sprzedaży przez Wnioskodawcę nabytych uprzednio roszczeń do udziałów w nieruchomościach stanowią czynności niepodlegające podatkowi od towarów i usług (dalej podatku VAT)?
Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy stanowią czynności niepodlegające podatkowi VAT?
Czy nabycie przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach będzie stanowiło czynność niepodlegającą podatkowi VAT, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie nominalnej, lub po cenie niższej, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość owych roszczeń w chwili nabycia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad.1. sprzedaż nabytych roszczeń do udziałów w nieruchomościach stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT ze względu na niewystąpienie w przedstawionym stanie przyszłym czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad.2. sprzedaż roszczeń do udziałów we własnych nieruchomościach stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT ze względu na niewystąpienie w przedstawionym stanie przyszłym czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 z pózn. zm. dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z regulacji art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1. rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl z kolei art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości materialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej: 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przedmiotowej sprawie wyjaśnić również należy, że roszczenia, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego stanowić będą wierzytelność, która jest prawem majątkowym, i może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (U. z 2019 r. poz. 1145, dalej zwana K.c.)

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 K.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 509 § 2 K.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zalegle odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 K.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22.09.2017, sygnatura 0112-KDIL2-3.4012.217.2017.2.WB oraz w nawiązaniu do przedstawionego we wniosku stanu przyszłego, a także mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy K.c. i ustawy o VAT, należy uznać, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta, jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością i stanowi wykonanie przez dotychczasowego wierzyciela przysługującego mu prawa własności. W związku z powyższym zbycie wierzytelności, nie stanowi dla Wnioskodawcy czynności, o których mowa w art. 7 i 8 ustawy o VAT, a zatem po stronie zbywcy wierzytelności nie powstaje z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług.

Ad.3. Zdaniem Wnioskodawcy nabycie przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach będzie stanowiło czynność niepodlegającą podatkowi VAT, ponieważ roszczenia nabywane będą bez dyskonta, a ewentualne różnice pomiędzy ceną nominalną tych roszczeń, a ceną ich nabycia odzwierciedlać będą rzeczywistą ekonomiczną wartość owych roszczeń w chwili nabycia.

W świetle orzecznictwa i interpretacji (np. NSA z dnia 10 maja 2012 r„ sygn. akt I FSK 1099/11, NSA z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 772/12, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 22 września 2017, sygnatura 0112-KDIL2-3.4012.217.2017.2.WB) w sytuacji kiedy dany podmiot dokonuje zakupu wierzytelności w celu jej odsprzedaży lub wyegzekwowania, świadczy na rzecz sprzedawcy wierzytelności usługę, której podstawowym celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania jednakże transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem przy braku dyskonta lub wynagrodzenia w innej postaci, nie może być uznana za usługę świadczoną osobiście, ponieważ nie posiada cech odpłatności.

Z treści przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkami ściśle określonymi w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 tej ustawy). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego jest wykonywana usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Podobne stanowisko zostało wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11. Zdaniem Sądu dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą konieczne jest ustalenie, czy obok transakcji kupna - sprzedaży wierzytelności wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy, za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym przez nabywcę. Kiedy zaś występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Ponadto NSA w nawiązaniu do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 stwierdził, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe argumenty na uwadze Wnioskodawca zwraca się o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego

-jest prawidłowe- w zakresie:

opodatkowania sprzedaży nabytych uprzednio roszczeń do udziałów w nieruchomościach,
opodatkowania sprzedaży roszczeń do udziałów w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy,
opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie niższej, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość owych roszczeń w chwili nabycia,

-jest nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania nabycia przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie nominalnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie działalności portali internetowych. W przyszłości Wnioskodawca zamierza w ramach działalności gospodarczej nabywać roszczenia do udziałów w nieruchomościach za pośrednictwem serwisu giełdowego, działającego na platformie informatycznej pod domeną ..., na którym prowadzone są „Kampanie” związane z kupnem/sprzedażą roszeń do udziałów w zgłoszonych do „Kampanii” nieruchomościach. Ww. nieruchomości położone są na terytorium Polski, a uczestnikami „Kampanii” są podmioty mające miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Polski. Transakcje będą potwierdzane umowami kupna/sprzedaży zawartymi w formie elektronicznej potwierdzającymi nabycie roszczeń do udziałów w danej nieruchomości. Z tytułu posiadania roszczeń Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do czynszu najemnego od właściciela nieruchomości. Nabyte roszczenia Wnioskodawca zamierza następnie odsprzedawać za pośrednictwem tego samego serwisu giełdowego. Wnioskodawca rozważa również sprzedaż roszczeń do udziałów we własnych nieruchomościach za pośrednictwem ww. portalu internetowego.

wypłaty świadczeń pieniężnych (czynszu najemnego) z tytułu korzystania przez właściciela z nieruchomości, których kwota jest deklarowana przez właściciela nieruchomości w umowie z serwisem „..”.
wypłaty świadczeń pieniężnych odpowiadających wartości posiadanych „Udziałów” w przypadku ich wykupu zgodnie z regulaminem i na zasadach określonych w regulaminie serwisu „…”.
możliwości wezwania do wykupu „Udziałów” w przypadku posiadania więcej niż 55% „Udziałów”.

Przedmiotem obrotu na portalu „…” będą prawa niematerialne (wierzytelności), czyli wyżej wymienione roszczenia od właściciela nieruchomości.

W związku z nabyciem roszczeń do udziałów w nieruchomościach Wnioskodawca nie będzie otrzymywał wynagrodzenia od Zbywcy w żadnej postaci.

Wnioskodawca poza zapłatą ceny na rzecz Zbywców za nabyte roszczenia nie będzie świadczył żadnych innych czynności na ich rzecz.

Poza przekazaniem wierzytelności (roszczeń) Wnioskodawca nie otrzyma żadnego innego wynagrodzenia.

Miedzy Zbywcą a Wnioskodawcą nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Wnioskodawca zamierza nabywać roszczenia we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. rozstrzygnięcia w kwestii czy nabycie przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach będzie stanowiło czynność niepodlegającą podatkowi VAT, jeśli roszczenia nabywane będą po cenie nominalnej, lub po cenie niższej, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość owych roszczeń w chwili nabycia (pytanie nr 3).

Wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 z późn. zm.), dalej: k.c., zaś podstawą do dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 k.c.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 k.c.

Stosownie do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw.

Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności (cedenta). Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazać przy tym należy, że w przypadku zbycia wierzytelności o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże, jak wskazano na wstępie, ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Stanowisko powyższe potwierdzone zostało w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Jak wynika z opisu sprawy, nabywane wierzytelności będą stanowić m.in. wierzytelności wymagalne. Cena nabycia tych wierzytelności odzwierciedlać będzie rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili nabycia. Poza przekazaniem wierzytelności (roszczeń) Wnioskodawca nie otrzyma żadnego innego wynagrodzenia. Cena przekazania roszczeń do udziałów w nieruchomościach zostaje określona z góry i nie będzie ulegała zmianie. Nie zostaną też zawarte żadne umowy, które zmieniały jej wysokość w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.

Wobec tego w analizowanej sprawie jeśli dojdzie do nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności za cenę niższą od wartości nominalnej tych wierzytelności, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą ekonomiczną wartość tych roszczeń (co do których będzie istniała poważna wątpliwość czy zostaną zaspokojone) to nie powstanie odpłatna czynność podlegająca opodatkowaniu VAT. Między Wnioskodawcą a zbywcą wierzytelności nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie otrzymywał od zbywcy wierzytelności żadnego przysporzenia w związku z zawarciem umowy sprzedaży wierzytelności. W konsekwencji należy stwierdzić, że transakcja, której przedmiotem będzie nabywanie w wyżej wymieniony sposób opisanych we wniosku roszczeń po cenie niższej od wartości nominalnej, która będzie odzwierciedlać rzeczywistą wartość roszczeń w chwili nabycia, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części pytania nr 3 jest prawidłowe.

Wśród nabywanych wierzytelności będą również wierzytelności nabywane po cenie nominalnej. Z wniosku nie wynika, aby co do tych wierzytelności istniała poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone (wątpliwa perspektywa spłaty).

W odniesieniu do tych wierzytelności należy przyjąć, że Wnioskodawca jako nabywca wierzytelności, działając w charakterze podatnika, świadczy na rzecz Zbywcy (Cedenta) usługę, której celem jest uwolnienie Zbywcy z czynności wyegzekwowania długu z tytułu czynszu najemnego. Zatem nabycie przez Wnioskodawcę takich roszczeń będzie wypełniać znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy i stanowić będzie świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wskazać należy, że spełnione będą wszystkie warunki do uznania opisanej transakcji za świadczenie usług: beneficjentem świadczenia Wnioskodawcy będą Zbywcy, od których Wnioskodawca nabędzie roszczenia, pomiędzy stronami będzie istnieć stosunek prawny – zawierana będzie umowa sprzedaży roszczeń, zaś świadczącym usługę uwolnienia od długu będzie Wnioskodawca. W konsekwencji nabycie roszczeń będzie stanowić odpłatne świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. W tej sytuacji dyskonto wystąpi na poziomie 0 zł, a co za tym idzie również wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonaną usługę wyniesie 0 zł. W konsekwencji podstawa opodatkowania będzie miała wartość zero.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższej części pytania nr 3 jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy w kwestii opodatkowania transakcji polegających na sprzedaży przez Wnioskodawcę nabytych uprzednio roszczeń do udziałów w nieruchomościach (pytanie nr 1) oraz sprzedaży przez Wnioskodawcę roszczeń do udziałów w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy (pytanie nr 2), stwierdzić należy, że czynności zbycia wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się dyspozycji ar. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Jak wyżej wskazano w przypadku zbycia nabytych roszczeń do udziałów w nieruchomościach oraz wierzytelności własnych, o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności – niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta – jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

W konsekwencji sprzedaż wierzytelności własnych oraz nabywanych przez Wnioskodawcę nie będzie stanowić czynności, o których mowa w art. 7 i art. 8 ustawy i nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT u Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 2 jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto Organ wydający interpretację nie jest uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Należy zatem zaznaczyć, iż załączone do przedmiotowego wniosku kserokopie dokumentów nie mogą być przedmiotem oceny przez tut. organ przy wydawaniu indywidualnej interpretacji. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych przez Wnioskodawcę dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin