Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.115.2019.2.BB
z 6 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 24 września 2019 r. (data wpływu – 01 października 2019 r.), uzupełnionym 05 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych sądowego uzgodnienia treści księgi wieczystej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej sądowego uzgodnienia treści księgi wieczystej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym w piśmie z 22 października 2019 r., znak: 0111-KDIB4.4015.115.2019.1.BB, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 05 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na mocy dziedziczenia testamentowego, Pani A.H. (Wnioskodawczyni) została powołana do całości spadku po Pani A.K. (córce M.K. jako jej jedyna spadkobierczyni).

W drodze postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku (postanowienie z 24 października 2013 r.) Wnioskodawczyni nabyła prawo własności nieruchomości położonej w (…), stanowiącej obecnie działkę ewidencyjną nr (…) w udziale do ½. Uprzednio nieruchomość ta została nadana M.K. stosownie do aktu nadania nr (…) z 29 maja 1958 r. oraz orzeczenia o jego wykonaniu z dnia 15 lipca 1958 r. W księdze wieczystej o numerze (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy, dla tej działki jako właściciel wpisana była wyłącznie Wnioskodawczyni.

Wyrokiem z 09 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy usunął niezgodność księgi wieczystej o numerze (…) prowadzonej przez Sąd Rejonowy, dla zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (…) w ten sposób, iż zamiast całości prawa własności (1/1) na rzecz Wnioskodawczyni, jako właściciele wpisani zostali:

• A.H. (Wnioskodawczyni) – w udziale ½,
• M.B. – w udziale 6/48,
• B.B. – w udziale 3/48,
• I.P. – w udziale 3/48,
• Z.P. – w udziale 3/48,
• H.W. – w udziale 3/48,
• S.R. – w udziale 3/48,
• C.B. – w udziale 3/48.
  
  

Sąsiednia działka nr (…) była objęta księgą wieczystą nr (…) prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Na skutek błędnego wpisu, który utrzymywał się we wskazanej księdze wieczystej, Wnioskodawczyni nie była wpisana jako współwłaściciel, nie miała również wiedzy o tym fakcie.

Stan taki, tj. niezgodny z rzeczywistym stanem utrzymywał się aż do 31 października 2018 r., kiedy to w drodze wyroku Sąd Rejonowy usunął niezgodność treści księgi wieczystej o numerze (…), prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla zabudowanej nieruchomości, położonej w (…), stanowiącej zabudowaną działkę nr (…), o powierzchni 0,3287 ha, z rzeczywistym stanem prawnym poprzez dokonanie w dziale II ww. księgi w miejsce dotychczasowego wpisu: „S.B.” wpisu o treści:

• A.H. (Wnioskodawczyni) – do ½,
• M.B. – do 6/48,
• C.B. – do 3/48,
• B.B. – do 3/48,
• I.P. – do 3/48,
• Z.P. – do 3/48,
• H.W. – do 3/48,
• S.R. – do 3/48.
  
  

W wyniku przeprowadzonego i zakończonego postępowania o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem Wnioskodawczyni uzyskała zatem orzeczenie sądowe, że jej udział w nieruchomości nr (…) opisanej powyżej wynosi 1/2 części (a nie 0, co wynikałoby z nieprawidłowego zapisu w księdze wieczystej).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała:

1. Pani A.K. (spadkodawczyni) była dla Wnioskodawczyni osobą obcą, niespokrewnioną. Wnioskodawczyni opiekowała się nią na starość.
2. Spadkodawczyni zmarła 05 lipca 2013 r.
3. Postanowienie z 24 października 2013 r., o stwierdzeniu nabycia spadku uprawomocniło się 08 listopada 2013 r.
4. Wnioskodawczyni otrzymała w testamencie całość spadku po Pani A.K. z dobrodziejstwem inwentarza, przy czym za swojego życia spadkodawczyni nie była wpisana do księgi wieczystej działki nr (…), stąd Wnioskodawczyni przyjmując spadek była przekonana, że w jego skład wchodzi jedynie nieruchomość stanowiąca działkę nr (…). Podobnie, w ewidencji gruntów jako właściciel działki nr (…) widniał Pan S.B. W sprawie nabycia przez Wnioskodawczynię spadku po A.K. został dokonany spis inwentarza przez Komornika Sądowego w którym nie widniała działka nr (…). Wnioskodawczyni była przekonana o tym, że przysługuje jej jedynie udział ½ w działce nr (…).
5. Wnioskodawczyni nie dowiedziała się o tym, że nabyła działkę nr (…), albowiem o tym, że w skład spadku wchodziła działka nr (…) rozstrzygnął Sąd Rejonowy w wyroku ustalającym treść księgi wieczystej. Wcześniejsze dokumenty (księgi wieczyste, ewidencja gruntów itd.) nie wskazywały w żaden sposób, by Wnioskodawczyni była właścicielem ww. działki. Dopiero po analizie aktów nadania z lat 50 ubiegłego wieku Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że ziemia w postaci działek (…) oraz (…) została „przydzielona” po połowie spadkodawczyni oraz Panu S.B.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn w związku z uzyskanym w trybie sądowego uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym i orzeczeniem, że jej udział w nieruchomości jest większy niż wynika to z błędnego zapisu w księdze wieczystej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sytuacja opisana we wniosku nie powoduje obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie bowiem z treścią art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

W przedmiotowej sprawie do przysporzenia majątkowego tj. do zwiększenia wielkości udziału we własności nieruchomości (działka (…)) doszło na skutek wydanego przez Sąd orzeczenia w trybie uzgodnienia treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem, które to zdarzenie nie jest wymienione w ustawie o podatku od spadków i darowizn jako podlegające opodatkowaniu.

Wnioskodawczyni podatek od spadków i darowizn w związku z dziedziczeniem po poprzedniku prawnym zadeklarowała i odprowadziła od wartości udziału (½) wartości działki nr (…), co do której była wpisana jako właściciel (postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z 24 października 2013 r.). Poprzednik prawny Wnioskodawczyni nie była wpisana w księdze wieczystej dla działki nr (…) jako właściciel lub współwłaściciel i dopiero z momentem wydania orzeczenia o uzgodnieniu treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym doszło do dokonania stosownego wpisu prawa własności w udziale 1/2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie Organ pragnie zaznaczyć, iż ponieważ opisane we wniosku nabycie nastąpiło – jak zostało wskazane we wniosku – w dacie 05 lipca 2013 r., (tj. w dniu śmierci spadkodawczyni), w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym według przepisów sprzed 01 stycznia 2016 roku, zgodnie z treścią art. 50 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustawy (Dz. U. z 2015 r., poz. 1045).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 86, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145).

W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Zgodnie z art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 tej ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Wobec tego nabycie spadku ma miejsce z chwilą śmierci spadkodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 1015 § 1 i § 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku.

Z treści art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Powstaje on, zgodnie z dyspozycją art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, przy nabyciu w drodze dziedziczenia, z chwilą przyjęcia spadku.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 tej ustawy – w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Podstawę opodatkowania – zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy – stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Stosownie do art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn – podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

W myśl art. 17a ust. 3 ww. ustawy – w przypadku nabycia rzeczy lub praw majątkowych niewykazanych w zeznaniu podatkowym, podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania podatkowego organowi, któremu złożono zeznanie podatkowe, w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu.

Zgodnie z art. 4 Ordynacji podatkowej – obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. Zaś zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 Ordynacji podatkowej).

W myśl art. 21 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

Jak wynika z powyższego zobowiązania podatkowe najczęściej powstają w wyniku zaistnienia pewnego zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże skutek w postaci jego powstania. W takim przypadku zobowiązanie powstaje z dniem zaistnienia tego zdarzenia.

Zobowiązanie podatkowe może jednak powstać również w wyniku działania organów podatkowych: wskutek wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania. W takim przypadku zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego.

Zgodnie z art. 21 § 2 tej ustawy – jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Stosownie do art. 21 § 5 Ordynacji podatkowej – jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Z pojęciem zobowiązania podatkowego nierozerwalnie związana jest kwestia jego przedawnienia.

Na podstawie art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy – zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast, gdy podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
   
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,
   

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Jak wynika z przywołanych przepisów, zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn co do zasady powstaje na skutek doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania. Powinna być ona poprzedzona złożeniem zeznania podatkowego. Z kolei okres przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej wysokość podatku od spadków i darowizn liczy się od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy, tj. od końca roku, w którym uprawomocniło się postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku. O tym, czy sprawa uległa przedawnieniu decyduje data powstania obowiązku podatkowego, a nie data nabycia spadku.

Z opisu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na mocy dziedziczenia testamentowego, Pani A.H. (Wnioskodawczyni) została powołana do całości spadku po Pani A.K. W drodze postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z 24 października 2013 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo własności nieruchomości stanowiącej obecnie działkę ewidencyjną nr (…) w udziale ½. Wnioskodawczyni odprowadziła podatek od spadków i darowizn w związku z dziedziczeniem od wartości udziału (½) działki nr (…), co do której była wpisana jako właściciel na mocy opisanego wyżej postanowienia.

Wyrokiem z 09 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy usunął niezgodność księgi wieczystej dla zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (…) w ten sposób, iż zamiast całości prawa własności (1/1) na rzecz Wnioskodawczyni, wpisano udział w ½.

W zakresie sąsiedniej działki nr (…), na skutek błędnego wpisu, Wnioskodawczyni nie była wpisana jako współwłaściciel, nie miała również wiedzy, że może być właścicielem tej działki. Stan taki, tj. niezgodny z rzeczywistym stanem utrzymywał się aż do 31 października 2018 r., kiedy to w drodze wyroku Sąd Rejonowy usunął niezgodność treści księgi wieczystej dla zabudowanej nieruchomości, stanowiącej zabudowaną działkę nr (…) z rzeczywistym stanem prawnym poprzez dokonanie w dziale II ww. księgi w miejsce dotychczasowego właściciela wpisu Wnioskodawczyni jako właściciela w udziale ½.

W wyniku przeprowadzonego i zakończonego postępowania o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem Wnioskodawczyni uzyskała zatem orzeczenie sądowe, że jej udział w nieruchomości nr (…) opisanej powyżej wynosi 1/2 części (a nie zero, co wynikało z nieprawidłowego zapisu w księdze wieczystej).

Poprzednik prawny Wnioskodawczyni (spadkodawczyni) nie była wpisana w księdze wieczystej dla działki nr (…) jako właściciel lub współwłaściciel i dopiero z momentem wydania orzeczenia o uzgodnieniu treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym doszło do dokonania stosownego wpisu prawa własności w udziale ½ na rzecz Wnioskodawczyni.

Przenosząc opisany we wniosku stan faktyczny na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia praw do spadku po Pani A.K. na rzecz Wnioskodawczyni, czyli w 2013 r. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni złożyła wówczas w urzędzie skarbowym zeznanie o nabyciu spadku, w którym wykazała majątek, co do którego posiadała wiedzę. Ujawnienie dodatkowego składnika majątku – zabudowanej nieruchomości stanowiącej działkę nr (…) – nastąpiło się w związku z uzgodnieniem treści księgi wieczystej prowadzonej dla ww. działki.

W istocie zatem dodatkowy składnik majątku spadkowego był nieznany Wnioskodawczyni i nie był wykazany w pierwotnie złożonym zeznaniu podatkowym. Przy czym – co istotne – udział spadkowy Wnioskodawczyni nabyty po spadkodawczyni nie uległ zwiększeniu.

W rezultacie w niniejszej sprawie znajdzie zatem zastosowanie art. 68 § 2 Ordynacji podatkowej dotyczący przedawnienia zobowiązania podatkowego w sytuacji, gdy w złożonej deklaracji nie zostały ujawnione wszystkie składniki masy spadkowej a od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy upłynęło 5 lat. Oznacza to, że zobowiązanie podatkowe z tytułu nabycia ujawnionego we wniosku składnika masy spadkowej nie powstało, przedawnieniu uległo bowiem prawo do jego ustalenia. Tym samym Wnioskodawczyni (spadkobierca) nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od spadków i darowizn, nie ciąży na niej również obowiązek złożenia zeznania podatkowego w zakresie dotyczącym ujawnionej części spadku ani złożenia korekty zeznania podatkowego. Ujawnienie dodatkowego składnika majątkowego po upływie terminu przedawnienia prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego, nie powoduje ponownego powstania obowiązku podatkowego.

Tym samym ma rację Wnioskodawczyni, że sytuacja opisana we wniosku nie powoduje obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe, aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazane przez Wnioskodawczynię w uzasadnieniu swojego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.