Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.408.2019.2.SP
z 10 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z poźn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 17 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 8 października 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.) oraz pismem z dnia 28 listopada 2019 r. (data nadania 28 listopada 2019 r., data wpływu 4 grudnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 14 listopada 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.408.2019.1.SP (data nadania 14 listopada 2019 r., data doręczenia 21 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  A. B.V.
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  B. S.A.
  
  

Przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będący stroną postępowania (tj. A. B.V.) jest spółką założoną na gruncie prawa holenderskiego w formie prawnej Besloten Vennootschap met beperkte aan sprakelijkheid, która odpowiada polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest holenderskim rezydentem podatkowym. Jednym z obszarów działalności Spółki jest świadczenie spersonalizowanej usługi subskrypcji, która polega na zapewnieniu dostępu do filmów i programów telewizyjnych przez Internet z wykorzystaniem telewizorów podłączonych do Internetu, komputerów i innych urządzeń używanych przez konsumentów („usługi A. B.V.”).

Spółka nie ma w Polsce miejsca prowadzenia działalności. Ponadto Spółka nie działa w Polsce za pośrednictwem agenta zależnego, tj. osoby, która regularnie zawierałaby umowy w imieniu Spółki na terytorium Polski. W związku z tym, Spółka nie ma stałego zakładu w Polsce w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), podpisanej w Warszawie dnia 13.02.2002 r.

Spółka, w celu dystrybucji usług A. B.V. wśród szerokiego grona odbiorców usług, zawarła umowy dotyczące dystrybucji swojego produktu w ramach tzw. pakietów usług. Pakiety usług oferowane są w ramach współpracy z lokalnymi kontrahentami – tzw. partnerami. Spółka oferuje takie pakiety usług m.in. w ramach współpracy z C. na podstawie umowy ramowej (zwanej dalej „Umowa 1”). Umowa 1 dotyczy przede wszystkim rynku francuskiego, jednak na jej podstawie analogiczne ustalenia mogą zostać przeniesione na rynki innych państw, gdzie rolę partnera Spółki będzie pełnił podmiot powiązany z C. Na podstawie takich ustaleń, partnerem Spółki w Polsce jest B. S.A. (Wnioskodawca nie będący stroną postępowania, zwany dalej „B. S.A.” lub „Partner”).

Podsumowując, Spółka zawarła następujące umowy:

1. Umowę 1, w której usługodawca zobowiązuje się zapewnić klientom („użytkownikom końcowym”) dostęp do usług A. B.V w ramach pakietu usług;
2. Umowę lokalną (dalej: „Umowa 2”), która przenosi postanowienia umowy ramowej na rynek polski;

– łącznie określane jako: „Umowy”.

Założenia modelu biznesowego

W ramach modelu biznesowego opartego na postanowieniach Umów, mechanizm, który umożliwia użytkownikom końcowym (konsumentom) dostęp do usług A. B.V (zwany dalej „dostępem do A. B.V.”), jest oferowany i sprzedawany przez B. S.A. użytkownikom końcowym (konsumentom) wraz z innymi usługami (np.: pakietami kanałów telewizyjnych) oferowanymi przez B. S.A. (dalej zwanymi łącznie również: „usługami B. S.A. ”). Użytkownicy końcowi po zakupie od B. S.A. pakietu usług, otrzymują zarówno dostęp do A. B.V., jak i dostęp do usług B. S.A.

W ramach procesu dystrybucji dostępu do A. B.V., B. S.A. nie uzyskało prawa do korzystania z usług A. B.V., ale jedynie prawo do oferowania użytkownikom końcowym dostępu do A. B.V. Wnioskodawcy zwracają uwagę, że zgodnie z porozumieniami Grupy A. B.V. ze stronami trzecimi (np. zewnętrznymi podmiotami produkującymi filmy) – Spółka nie może udzielać sublicencji na materiały stron trzecich dostępne w ramach usług A. B.V. na rzecz B. S.A. lub jakiejkolwiek innej osoby trzeciej. W związku z tym, że usługa A. B.V. stanowi jako całość przedmiot jednej, kompleksowej oferty dla użytkownika końcowego, Spółka nie udziela osobom trzecim sublicencji na poszczególne materiały dostępne w ramach usług A. B.V. (dotyczy to zarówno efektów projektów własnych Spółki lub stworzonych pod marką własną produkcji, a także produkcji licencjonowanych na rzecz Grupy A. B.V. przez osoby trzecie).

Dlatego też, w ramach modelu biznesowego opartego na postanowieniach Umów, B. S.A. nie uzyskało: (i) jakichkolwiek uprawnień dot. decydowania o repertuarze utworów audiowizualnych udostępnianych w ramach usług A. B.V.; jak i (ii) jakichkolwiek uprawnień (np.: licencji) w odniesieniu do poszczególnych utworów dostępnych w ramach usług A. B.V. Uprawnienie do decydowania o warunkach technicznych świadczenia usług A. B.V. – np.: możliwości korzystania z usług A. B.V. za pomocą konkretnego urządzenia (konkretnego modelu smartphone’a lub telewizora z podłączeniem do Internetu) – również przysługuje w pełni i wyłącznie Spółce.

W ramach pakietu usług objętego umową zawartą z B. S.A. , użytkownik końcowy uzyskuje prawo korzystania z usług A. B.V., świadczonych mu bezpośrednio przez Spółkę, wyłącznie na własny, prywatny (niezwiązany z biznesem) użytek. Ani użytkownik końcowy, ani B. S.A. w ramach procesu dystrybucji nie mają prawa dokonywać żadnych zmian w treściach usługach A. B.V., kopiować ich itp.

Dostęp użytkownika końcowego do usług A. B.V. opiera się na:

(i) warunkach użytkowania wydanych dla użytkowników końcowych przez Spółkę, których zaakceptowanie jest warunkiem koniecznym, aby użytkownik końcowy uzyskał dostęp do oferty audiowizualnej udostępnianej w ramach usług A. B.V. (dalej: „Warunki korzystania z A. B.V.”), oraz

(ii) umowie abonenckiej zawartej przez użytkownika końcowego z B. S.A. , a w szczególności wydanych przez B. S.A. warunkach dostępu i korzystania z usług A. B.V., które będą stanowiły integralną część umowy abonenckiej, zawieranej przez B. S.A. z tymi konsumentami, którzy będą chcieli korzystać z oferty B. S.A. obejmującej zarówno usługi A. B.V. jak i usługi B. S.A.

Podkreślić należy, iż pomimo faktu, że dostęp do A. B.V. jest dystrybuowany przez partnera (w stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek: B. S.A. ), użytkownik końcowy, aby skorzystać z usług A. B.V., musi zaakceptować Warunki korzystania z A. B.V.

Zgodnie z Umowami Partner jest uprawniony do pozycjonowania dostępu do A. B.V. oraz oferowania dostępu do A. B.V. konsumentom w ramach pakietów usług oferowanych przez B. S.A. , za pomocą kanałów dystrybucji wykorzystywanych przez B. S.A.

Z kolei zgodnie z Warunkami korzystania z A. B.V., usługa A. B.V. oznacza spersonalizowaną usługę świadczoną przez Spółkę w celu zapoznawania się z i oglądania treści A. B.V., w tym wszystkie funkcje i funkcjonalności, rekomendacje i recenzje, stronę internetową i interfejsy użytkownika, a także całą zawartość i oprogramowanie związane z usługami A. B.V.

Ustęp 1.1. Warunków korzystania z A. B.V. stwierdza, że w celu korzystania z serwisu A. B.V. użytkownik musi dysponować dostępem do internetu oraz Urządzeniem z obsługą platformy A. B.V. i przekazać Spółce informacje dotyczące co najmniej jednej Metody Płatności. „Metoda Płatności” oznacza aktualną, poprawną i akceptowaną metodę płatności, którą można później każdorazowo zmienić i która może obejmować płatność z wykorzystaniem konta użytkownika zarejestrowanego w innej firmie [podkreślenie przez Wnioskodawców]. Użytkownik, o ile nie zrezygnuje z członkostwa przed datą rozliczenia, upoważnia Spółkę do pobrania opłaty członkowskiej za następny okres rozliczeniowy przy użyciu wybranej przez siebie Metody Płatności. Metoda Płatności uzgodniona w rozpatrywanej sprawie wiąże się z obciążeniem przez B. S.A. użytkowników końcowych (oplata za korzystanie z A. B.V. jest ustalana na podstawie rozliczeń dokonanych między użytkownikiem końcowym a B. S.A. ). Ponadto ustęp 3.2. Warunków korzystania z A. B.V. stanowi, że w przypadku gdy Spółka nie może skorzystać z podstawowej Metody Płatności w celu pobrania należnej opłaty członkowskiej lub gdy płatność z wykorzystaniem takiej metody jest odrzucana, użytkownik upoważnia Spółkę do pobrania opłaty członkowskiej przy użyciu dowolnej Metody Płatności powiązanej z jego kontem. Użytkownik ponosi odpowiedzialność za wszelkie niepobrane, należne kwoty. Jeżeli płatność nie może być zrealizowana ze względu na upływ terminu ważności, brak środków lub z innych przyczyn i jeżeli użytkownik nie zrezygnuje z członkostwa, Spółka będzie mieć prawo do zawieszenia dostępu do serwisu do momentu pobrania opłaty członkowskiej przy użyciu poprawnej Metody Płatności.

Natomiast, zgodnie z ust. 3.4. Warunków korzystania z A. B.V., jeżeli użytkownik wykupił członkostwo w serwisie A. B.V. z użyciem Metody Płatności realizowanej przez zewnętrznego usługodawcę i chce zrezygnować z członkostwa w serwisie A. B.V., taka rezygnacja może wymagać użycia witryny tego zewnętrznego usługodawcy w celu wyłączenia opcji automatycznego odnawiania lub wyłączenia subskrypcji serwisu A. B.V. Użytkownik może również sprawdzać informacje na temat należnych płatności za korzystanie z serwisu A. B.V., wchodząc na konto zarejestrowane u zewnętrznego usługodawcy.

Zgodnie z par. 4.2 warunków korzystania z A. B.V., w okresie członkostwa firma A. B.V. udziela użytkownikowi ograniczonego, niewyłącznego i nieprzenoszalnego prawa dostępu do serwisu A. B.V. i do oglądania Treści oferowanych w serwisie A. B.V.

Z wyjątkiem określonych powyżej praw użytkownik nie uzyskuje żadnych innych praw, tytułów własności ani udziałów. Użytkownik zobowiązuje się nie wykorzystywać serwisu w celu publicznego rozpowszechniania.

W żadnym momencie Warunki korzystania z A. B.V. nie mogą być zmieniane na mocy umowy między B. S.A. a użytkownikami końcowymi. Innymi słowy, Warunki korzystania z A. B.V. stanowią umowę między Spółką a użytkownikami końcowymi.

Opłaty należne od B. S.A. na rzecz Spółki

Zgodnie z Umowami, obowiązkiem Partnera jest przekazywanie do Spółki płatności za każde zamówienie złożone przez użytkowników końcowych i dostarczenie Spółce informacji o zamówieniach na dostęp do A. B.V., będący częścią pakietu usług objętego umową zawartą przez B. S.A. z użytkownikiem końcowym. W praktyce klienci sami ustalają hasła, które umożliwiają dostęp do usług A. B.V. świadczonej przez Spółkę. Użytkownicy końcowi mogą uzyskać dostęp do usług A. B.V. za pośrednictwem aplikacji A. B.V., która może zostać zintegrowana z zaakceptowanymi przez Spółkę urządzeniami udostępnianymi przez B. S.A. (np.: dekoderami telewizyjnymi). Jednocześnie użytkownicy mogą korzystać z usług A. B.V. na prywatnych komputerach, tabletach, telefonach komórkowych i innych urządzeniach mających dostęp do Internetu. Aplikacja A. B.V. jest zastrzeżonym oprogramowaniem Spółki, które jest w całości jej własnością i jest przez nią obsługiwane. Prawa do używania i rozpowszechniania usług A. B.V. w żadnym wypadku nie zostają przeniesione na B. S.A. , a Spółka sama określa treść i zakres usług A. B.V. (szczegółowe warunki korzystania z usług A. B.V. są określone w Warunkach korzystania z A. B.V.).

Partner ma wyłączne prawo do określania warunków, na których użytkownicy końcowi mogą zawrzeć z nim umowę oraz do ustalenia ceny detalicznej pakietu usług obejmującego dostęp do A. B.V.. W związku z tym B. S.A. będzie oferować użytkownikom końcowym własne usługi oraz dostęp do A. B.V. (stanowiące łącznie pakiet usług) za jedną cenę i wystawi jedną fakturę/jeden rachunek, gdzie będzie określona jedna kwota należna od danego użytkownika końcowego. Jednakże z uwagi na opodatkowanie dwiema różnymi stawkami podatku VAT – usługi B. S.A. jako usługi transmisji telewizyjnej podlegają opodatkowaniu stawką 8% VAT, natomiast usługi A. B.V. jako usługi telewizyjne na życzenie (ang. „video on demand”) podlegają opodatkowaniu stawką 23% VAT. W konsekwencji, dwa komponenty składające się na jedną cenę usługi będą przedstawione osobno na fakturze VAT. Następnie B. S.A. przekaże Spółce opłatę za rozdystrybuowane dostępy do A. B.V. obliczoną zgodnie ze wzorem określonym w Umowach. Opłata za dostęp do A. B.V. będzie należna i wymagalna niezależnie od tego, czy B. S.A. pobierze należność od użytkownika końcowego, odnośnie którego poinformuje Spółkę o nabyciu dostępu do A. B.V.. Z tego wynika, że faktyczne ryzyko zapłaty za dostęp do usługi A. B.V. ponosi B. S.A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowa jest stanowisko Wnioskodawców, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym B. S.A. nie będzie zobowiązana jako płatnik podatku do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 w związku z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, w związku z wypłatą wynagrodzenia (tj. opłaty za dostęp do A. B.V.) należnego od B. S.A. na rzecz Spółki w ramach pakietu usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym B. S.A. nie będzie zobowiązana jako płatnik podatku do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 w związku z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, w związku z wypłatą wynagrodzenia (tj. opłaty za dostęp do A. B.V.) należnego od B. S.A. na rzecz Spółki w ramach pakietu usług.

Poniżej Wnioskodawcy przedstawiają szczegółową analizę powyższego stanowiska.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawców

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej „Ustawa o CIT”), podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o którym mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem W dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 2

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zakres przychodów wymienionych w art. 21 Ustawy o CIT (przychody z praw autorskich i sprzedaż tych praw) należy odczytywać zgodnie z przepisami prawa i aktami uzupełniającymi, które tworzą system praw a polskiego. W szczególności nie można rozszerzać zakresu transakcji podlegających podatkowi u źródła poza znaczenie, które można przypisać do pozycji wymienionych w art. 21 ustawy o CIT.

Aby zrozumieć, jakie płatności, w świetle Ustawy o CIT, podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, konieczne jest również zwrócenie uwagi na komentarz OECD (dalej „Komentarz”) do modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od majątku i dochodu. Polska od 1996 roku jest częścią Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. W związku z tym polskie organy podatkowe są zobowiązane do interpretacji pojęć zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (w: szczególności w umowie z Holandią) w świetle postanowień Komentarza w zakresie, w jakim ich brzmienie koresponduje z Modelową Konwencją OECD w sprawie podatku od majątku i dochodu.

Ponadto należy zauważyć, że „zarówno tekst Modelowej Konwencji, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD. Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu.” W związku z tym Komentarz może być cennym źródłem przy interpretacji zakresu art. 21 Ustawy o CIT. Wnioskodawcy zwracają uwagę, że – zgodnie z dominującą praktyką organów podatkowych i sądów administracyjnych – należy również zastosować się do Komentarza przy rozważaniu krajowych przepisów dotyczących podatku potrącanego u źródła.

Zgodnie z Komentarzem definicja należności licencyjnych nie obejmuje płatności dokonywanych przez pośrednika (dystrybutora), jeżeli uzyska on jedynie prawo do odsprzedaży kopii oprogramowania, bez możliwości jego wykorzystania, np. powielania, kopiowania lub udzielania licencji innym podmiotom w tymi zakresie. W tej sytuacji płatności otrzymywane przez producenta oprogramowania od dystrybutora powinny podlegać opodatkowaniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 Modelowej konwencji OECD, tj. podobnie jak zyski z działalności gospodarczej:

„Uzgodnienia między podmiotem uprawnionym do praw autorskich a pośrednikiem będącym dystrybutorem często obejmują jedynie przyznanie pośrednikowi prawa do sprzedaży kopii oprogramowania bez prawa do jego kopiowania. W takich transakcjach dystrybutor nabywa jedynie autoryzację niezbędną do sprzedaży kopii oprogramowania. W przypadku takich transakcji dystrybutorzy płacą tylko za nabycie praw do kopiowania oprogramowania, a nie za ich użytkowanie. Dlatego w przypadku transakcji, w której dystrybutor dokonuje płatności w celu zakupu kopii oprogramowania do późniejszej odsprzedaży (bez prawa do kopiowania samego oprogramowania), prawa związane z taką transakcją należy pominąć podczas analizy charakteru tych płatności do celów podatkowych. Takie płatności należy traktować tak samo, jak zyski z działalności gospodarczej zgodnie z art. 7.”

Chociaż powyższy komentarz dosłownie dotyczy wyłącznie dystrybutorów oprogramowania, analogicznie ma on w pełni zastosowanie do B. S.A. , którego można porównać do dystrybutora, podczas gdy o Spółce można stwierdzić, że zapewnia treści chronione prawem autorskim (jak np. oprogramowanie). B. S.A. nie korzysta jednak z tych treści. B. S.A. nie ma nawet żadnego dostępu do A. B.V., jak wyjaśniono powyżej. Co więcej, analogia jest tym bardziej uzasadniona tym samym modelem dystrybucji zarówno oprogramowania, jak i dostępu do usług A. B.V., tj. poprzez pobieranie ich z Internetu.

W przedstawionym kontekście, wyraźnie określonym w Umowach, Partner uzyskuje jedynie prawo do odsprzedaży dostępu do A. B.V. Prawo do korzystania z usług A. B.V. (wyłącznie na własny użytek) uzyskuje użytkownik końcowy zgodnie z Warunkami korzystania z A. B.V. przed faktycznym skorzystaniem z usług A. B.V.. W żadnym wypadku Partner nie jest stroną stosunku prawnego opartego na Warunkach korzystania.

W analizowanej sytuacji – jak wskazano powyżej – B. S.A. nie uzyskało prawa do korzystania z usług A. B.V. (ani praw autorskich do treści oferowanych przez Spółkę). Wszelkie prawa własności intelektualnej związane z usługą A. B.V. lub dostępem do A. B.V. dystrybuowanymi przez B. S.A. pozostają wyłączną własnością Spółki. Powyższe wyraźnie wynika z postanowień Umowy 1.

Ponadto znaczna część treści A. B.V. jest licencjonowana przez Grupę A. B.V. od stron trzecich (licencjodawców), bez prawa do udzielania sublicencji stronom trzecim. Oznacza to, że Spółka nie jest w – stanie udzielać Partnerowi licencji do tych treści.

Rola Partnera w odniesieniu do usług A. B.V. ogranicza się wyłącznie do oferowania i odsprzedaży dostępu do A. B.V. użytkownikom końcowym. B. S.A. nie korzysta z usług A. B.V. ani jej komponentów do własnych celów – tj. nie ma prawa do ich kopiowania, ani nie nabywa licencji na usługi A. B.V. lub ich komponentów z prawem do dalszej sublicencji. W szczególności B. S.A. nie ma prawa do kopiowania, powielania dla stron trzecich ani modyfikowania zakupionego produktu. B. S.A. działa wyłącznie jako dystrybutor dostępu do A. B.V. Jego rolą jest pośredniczenie w łańcuchu sprzedaży między Spółką a użytkownikiem końcowym. Po zaakceptowaniu warunków korzystania z usługi A. B.V. przez użytkownika końcowego użytkownik końcowy wchodzi w bezpośrednią relację ze Spółką (na podstawie Warunków korzystania z A. B.V.).

Ponadto, na podstawie umowy ze Spółką, B. S.A. uzyskuje prawo do dystrybucji i promocji usług A. B.V. oraz do pobierania opłat od użytkowników końcowych za korzystanie z tych usług. Ani prawa autorskie do usługi A. B.V. (w całości lub w części) ani prawo do korzystania z praw autorskich nie są przekazywane do B. S.A. (wszystkie prawa autorskie pozostają własnością Spółki). Celem marketingowym pakietu usług jest zwiększenie zainteresowania pakietem usług oferowanych przez B. S.A.

W ramach udostępniania dostępu do A. B.V. w ramach pakietu usług dostarczanego przez Partnera nie następuje przeniesienie praw do usługi A. B.V. ani przyznanie praw do korzystania z praw autorskich do jakichkolwiek treści składających się na usługi A. B.V. W szczególności na podstawie Umów Partner nie uzyskuje prawa do korzystania z praw autorskich i pokrewnych do udostępnianych treści w ramach usługi A. B.V.

Zgodnie z umową dotyczącą pakietów usług, Spółka w celu wzajemnej promocji sprzedaży przyznaje B. S.A. prawo do sprzedaży klientom B. S.A. prawa do umożliwienia użytkownikom końcowym dostępu do usługi A. B.V. w ramach pakietu usług. Zawarta między nimi umowa stanowi jedynie prawo do wspólnej dystrybucji usług B. S.A. i Spółki bez dalszego korzystania z praw autorskich należnych lub będących do dyspozycji Spółki.

B. S.A. nie wykorzystuje żadnych praw do usługi A. B.V. do dalszego użytku biznesowego lub komercyjnego. B. S.A. ma jedynie prawo do przeniesienia dostępu do A. B.V. na użytkowników końcowych zgodnie z jego przeznaczeniem. Za faktyczne korzystanie z usługi A. B.V. odpowiadają wyłącznie klienci B. S.A. , tj. użytkownicy końcowi.

W związku z powyższym Wnioskodawcy są zdania, że należności B. S.A. nie powinny być klasyfikowane jako przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT i dlatego nie powinny podlegać obowiązkowi poboru podatku u źródła. Wynika to z faktu, że płatność od B. S.A. na rzecz Spółki obejmuje jedynie prawo B. S.A. do dystrybucji/ oferowania usług z wachlarza usług Spółki. W żadnym wypadku nie jest to opłata za korzystanie z jakichkolwiek praw autorskich udzielonych B. S.A. ani za prawo do korzystania z nich.

W szczególności, w opinii Wnioskodawców, B. S.A. nie korzysta z następujących praw obejmujących treści dostarczane w ramach usługi A. B.V. (wymienionych w art. 16 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj. Dz. 2019, poz. 123 ze zmianami, zwane dalej „Prawo Autorskie”): prawa do autorstwa jakichkolwiek treści składających się na usługi A. B.V., prawa do oznaczania ww. treści oraz usługi A. B.V. nazwą lub pseudonimem B. S.A. lub do udostępniania jej anonimowo, prawa do nienaruszalności i formy ww. treści oraz ich rzetelnego wykorzystania, prawa do nadzorowania sposobu korzystania z usługi A. B.V. oraz decydowania o pierwszym udostępnieniu ww. treści. Ponadto B. S.A. nie ma prawa podnoszenia sprzeciwu wobec jakimkolwiek wypaczeniom, przeinaczeniom i innym zmianom wykonania efektów pracy Spółki, które mogłyby naruszać jej dobre imię.

B. S.A. nie korzysta również z praw majątkowych do korzystania z usługi A. B.V. Wszelkie prawa majątkowe związane z usługą A. B.V. pozostają do dyspozycji Spółki. W szczególności to Spółka jest uprawniona do zarządzania sposobem korzystana z usługi A. B.V. na określonych polach eksploatacji w rozumieniu przepisów o prawie autorskim, w tym korzystania z usługi A. B.V. przez użytkowników końcowych. W rezultacie Spółka jest odbiorcą wynagrodzenia za korzystanie z usługi A. B.V., wypłacanego przez użytkowników końcowych za pośrednictwem B. S.A. B. S.A. dystrybuuje jedynie prawo do umożliwienia użytkownikom końcowym dostępu do usługi A. B.V. Rzeczywiste korzystanie z usługi A. B.V. odbywa się na poziomie klientów B. S.A. , tj. użytkowników końcowych, a nigdy na poziomie samego B. S.A.

W związku z powyższym Wnioskodawcy są zdania, że żadne prawa autorskie nie są przenoszone w ramach umowy między Spółką a B. S.A. , ponieważ ta ostatnia nie otrzymuje autorskich praw osobistych ani praw ekonomicznych w rozumieniu prawa autorskiego. Ponieważ płatność B. S.A. nie opiera się na prawach autorskich, nie powinna być objęta art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ponadto Wnioskodawcy są zdania, że dostęp do A. B.V. przekazany do B. S.A. przez A. B.V., choć związany z udostępnianiem utworów audiowizualnych (w szczególności filmów i seriali telewizyjnych), które podlegają prawu autorskiemu, nie powinno być uważany za utwór w rozumieniu art. 1 prawa autorskiego. Na tej podstawie Wnioskodawcy ponownie dochodzą do wniosku, że żadne prawa autorskie nie są przenoszone. Niemniej Wnioskodawcy podkreślają, że nawet gdyby charakter usługi A. B.V. byłby inny, analiza roli B. S.A. w dostarczaniu pakietu usług (jak przedstawiono powyżej) jest wystarczająca, aby dojść do niniejszego wniosku. Dodatkowo, z punktu widzenia relacji między Użytkownikami końcowymi a Spółką, wspomnianą płatność należy postrzegać jako realizację metody płatności, o której mowa w pkt 1.1. warunków korzystania z A. B.V. (tj. płatności od użytkownika końcowego za ograniczony dostęp do treści oferowanych przez A. B.V.. Dostęp taki ogranicza się do prywatnego użytku klientów). Przeniesienie płatności za pośrednictwem B. S.A. (która jako metoda płatności nie powinna zmieniać klasyfikacji świadczenia dla celów podatkowych) stanowi płatność dokonywaną przez prywatnego użytkownika końcowego, która nie podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Co więcej, prywatnych użytkowników końcowych nigdy nie uważa się za płatników, co wyraźnie wynika z art. 26 Ustawy o CIT (i analogicznie, art. 41 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Fakt, że udzielenie prawa do dystrybucji dostępu do A. B.V. nie powinno być rozumiane jako działanie generujące przychody ze sprzedaży praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest powszechnie akceptowany w praktyce prawa podatkowego. Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji podatkowej z 21 października 2015 r. (nr IPPB5/4510-663/15-4/MK), w której stwierdzono, że wnioskodawca, którego wyłączną rolą było pełnienie funkcji dystrybutora oprogramowania dla klientów (końcowych użytkowników) – jako płatnik – nie był zobowiązany do poboru podatku u źródła. Co więcej, podobne stanowisko zostało przedstawione przez organy podatkowe w interpretacji indywidualnej z 3 lipca 2013 r. (nr IBPBI/2/423-433/13/BG), w której potwierdzono, że stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca nie miał obowiązku pobierać podatku u źródła z tytułu należności płaconej podmiotowi francuskiemu z tytułu dystrybucji oprogramowania komputerowego jest prawidłowe. Podobne stanowiska zostały potwierdzone także w interpretacji indywidualnej z 17 stycznia 2011 r. (nr IPPB5/423-741/10-2/PS) oraz w interpretacji indywidualnej z 23 listopada 2012 r. (nr IPPB5/423-718/11-4/PS).

Aby dochować należytej staranności, Wnioskodawcy chcą podkreślić, że przywołane przepisy mają zastosowanie pod warunkiem, że stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawarta przez Polskę z krajem, na którego terytorium ma siedzibę podatnik zagraniczny, nie stanowi inaczej.

Zgodnie z przedstawionymi powyżej stanem faktycznym, spółka jest holenderskim rezydentem podatkowym. Zdaniem Wnioskodawców prawidłowe ustalenie istnienia lub braku istnienia obowiązku potrącenia podatku u źródła w Polsce powinno obejmować kwalifikację płatności otrzymywanych przez Spółkę do odpowiedniej kategorii dochodów określonej w polsko- holenderskiej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Traktat nie może jednak nakładać żadnych dodatkowych obciążeń podatkowych ani obowiązków na podatników. W rozpatrywanym przypadku, zdaniem Wnioskodawców, obowiązek potrącenia podatku nie wynika z przepisów polskiego prawa, zaś analiza Traktatu może jedynie wzmocnić przedstawioną powyżej argumentację.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawcy podkreślają, że zgodnie z traktatem płatność powinna podlegać opodatkowaniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 traktatu z Holandią (zyski z działalności gospodarczej), a nie w art. 12 tego traktatu (należności licencyjne). Zgodnie z postanowieniami traktatu płatności te powinny być zatem zwolnione z podatku u źródła w Polsce. Ponadto argumentacja przedstawiona przez Wnioskodawców jest również wzmocniona przez fakt, że powyższy wniosek został potwierdzony w interpretacji podatkowej z dnia 8 sierpnia 2012 r. (nr IPPB5/423-354/12-3/PS), w której stwierdzono, przy założeniu, że producent nie ma stałego zakładu w Polsce w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przychody z tytułu sprzedaży produktów spółce w celu jej dalszej dystrybucji będą podlegały opodatkowaniu w kraju, w którymi znajduje się siedziba producenta. W związku z tym podczas dokonywania płatności spółka nie była zobowiązana do pobrania podatku u źródła.

Podsumowując, postanowienia traktatu potwierdzają stanowisko Wnioskodawców oparte na prawie krajowym.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, Wnioskodawcy uważają, że płatności na rzecz wnioskodawcy od B. S.A. należy postrzegać jako dokonane w odniesieniu do prawda do rozpowszechniania możliwości dostępu do usługi A. B.V., a nie praw autorskich.

W związku z powyższym B. S.A. nie będzie zobowiązana jako płatnik podatku do pobrania na podstawie art. 26 w związku z art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, podatku u źródła w związku z wypłatą wynagrodzenia (tj. opłaty za dostęp do A. B.V.) uiszczanej przez B. S.A. na rzecz Spółki z tytułu przekazywania dostępu do A. B.V. użytkownikom końcowym w ramach pakietów usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny w sprawie będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawców w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dniu wpływu wniosku.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.