Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.522.2019.2.MN
z 6 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 czerwca 2019 r. (data wpływu 28 sierpnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z 29 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• możliwości posługiwania się przez podatnika w ramach jednego numeru NIP dwoma kasami rejestrującymi,
  
• możliwości wprowadzenia na paragonie fiskalnym dodatkowej informacji określającej typ działalności,
  
• możliwości prowadzenia dwóch odrębnych rejestrów faktur
  
  • jest prawidłowe
• oznaczenia przedsiębiorcy jakie powinno znajdować się na wystawianych fakturach VAT
  
  • jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2019 r. wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości posługiwania się przez podatnika w ramach jednego numeru NIP dwoma kasami rejestrującymi, każdą przeznaczoną dla konkretnego rodzaju działalności, możliwości wprowadzenia na paragonie fiskalnym dodatkowej informacji określającej typ działalności w zakresie której prowadzona jest ewidencja sprzedaży przy użyciu danej kasy rejestrującej, oznaczenia przedsiębiorcy jakie powinno znajdować się na wystawianych fakturach VAT oraz możliwości prowadzenia dwóch odrębnych rejestrów faktur. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 21 października 2019 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.522.2019.1.MN.

W przedmiotowym wniosku, uzupełnionym pismem z 29 października 2019 r., przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest zarejestrowany w CEIDG. Podatnik prowadzi działalności w jednym miejscu, jednakże są to dwie różne działalności, tj.:

• montaż szklanych elementów,
• akcesoria ogrodnicze.
  
  

Wnioskodawca posiada dwie marki swojej działalności i zamierza w obrocie posługiwać się tymi markami w następujący sposób:

• dla działalności dotyczącej elementów szklanych: P K,
• dla działalności dotyczącej elementów ogrodniczych: F K.
  
  

Obie działalności prowadzone są w ramach jednej zarejestrowanej w CEIDG działalności, czyli podatnik rozlicza je w ramach jednej deklaracji podatkowej (dla jednego NIP). W CEIDG firma przedsiębiorcy to K.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Firma przedsiębiorcy to K. Na wniosku NIP-7 zgłoszono dane K.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy w ramach posiadania jednego numeru NIP podatnik może posiadać dwie kasy fiskalne, każdą przeznaczoną dla konkretnego rodzaju działalności (jedna dla elementów szklanych a druga dla sprzedaży elementów ogrodniczych)?
2. Jakie oznaczenie przedsiębiorcy winno znajdować się na fakturach VAT wystawianych przez Wnioskodawcę jako przedsiębiorcę będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą objętą wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, i czy w rozumieniu art. 109 ustawy o VAT mogą być stosowane na fakturach dwa rodzaje nazw, a w związku z tym, czy Wnioskodawca może prowadzić dwa rejestry faktur?
3. Czy oznaczenie podatnika na kasie fiskalnej może również zawierać informację o konkretnej działalności przy założeniu, że dopuszczalne jest posiadanie dwóch kas, każdej dla konkretnej działalności?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy (doprecyzowane w piśmie z 29 października 2019 r.:

Ad. 1. i ad. 3.

Zdaniem Wnioskodawcy dopuszczalne jest posiadanie dwóch kas fiskalnych dla każdego typu działalności, na których w danych wystawcy paragonu wprowadzi się także nazwę określającą typ działalności tj.

• dla działalności dotyczącej elementów szklanych: P K.,
• dla działalności dotyczącej elementów ogrodniczych: F.K..

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że takie nazewnictwo nie stoi w sprzeczności ze wpisem do CEIDG, gdzie firma przedsiębiorcy to K.

Ad.2. Zdaniem Wnioskodawcy na fakturach wystawionych przez niego, jak również na fakturach wystawionych dla Wnioskodawcy (nabywca towarów i usług), jako oznaczenie przedsiębiorcy wskazać można nazwę tej działalności, dla której nabywana jest usługa lub która dokonuje sprzedaży i tak: Wnioskodawca stoi na stanowisku, że takie nazewnictwo nie stoi w sprzeczności ze wpisem do CEIDG, gdzie firma przedsiębiorcy to K.

Wnioskodawca uważa, że może posiadać dwa rejestry faktur z dwoma różnymi numeracjami. Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko takie nie narusza art. 109 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości posługiwania się przez podatnika w ramach jednego numeru NIP dwoma kasami rejestrującymi,
  
• możliwości wprowadzenia na paragonie fiskalnym dodatkowej informacji określającej typ działalności,
  
• możliwości prowadzenia dwóch odrębnych rejestrów faktur
  
  • jest prawidłowe
• oznaczenia przedsiębiorcy jakie powinno znajdować się na wystawianych fakturach VAT
  
  • jest nieprawidłowe.
  
  
  

Na wstępie Organ informuje, że dla spójności interpretacji w pierwszej kolejności załatwiono wniosek w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, następnie nr 3, a na końcu nr 2.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, ze zm.) dalej zwanej ustawą o VAT lub ustawą, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Poprzez sprzedaż rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Wskazany wyżej przepis art. 111 ust. 1 ustawy, określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń. Jeżeli nabywcą danej usługi jest podmiot inny niż wymieniony w art. 111 ust. 1, to taka sprzedaż w ogóle nie jest objęta obowiązkiem ewidencjonowania jej przy użyciu kasy rejestrującej.

Art. 111 ust. 1b ww. ustawy stanowi, że w ewidencji, o której mowa w ust. 1, wykazuje się dane o sprzedaży, zawarte w dokumentach wystawianych przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym określające przedmiot opodatkowania, wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego oraz dane służące identyfikacji poszczególnych sprzedaży, w tym numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku albo podatku od wartości dodanej.

Ponadto, zgodnie z art. 111 ust. 6a ustawy, kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określone w art. 111a ust. 3. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej musi posiadać numer unikatowy nadawany w drodze czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym kas o zastosowaniu specjalnym dla danego rodzaju czynności, oraz warunki i sposób używania kas rejestrujących, w tym sposób zakończenia używania kas w przypadku zakończenia działalności gospodarczej lub pracy tych kas, szczególne przypadki i sposób wystawiania dokumentów w postaci innej niż wydruk przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz rodzaje dokumentów składanych w związku z używaniem kas rejestrujących, sposób ich składania oraz wzory tych dokumentów, uwzględniając potrzebę właściwego prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu sprzedaży przy zastosowaniu tych kas przez podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku i prawidłowości końcowego rozliczenia pracy kas rejestrujących.

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi warunków i sposobu używania kas rejestrujących, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w zakresie kas rejestrujących.

W obecnym stanie prawnym obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816), zwanego dalej rozporządzeniem.

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

W myśl § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
    
12. łączną wysokość podatku;
    
13. łączną wartość sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy.
    
    

Stosownie do § 25 ust. 2 ww. rozporządzenia, dane zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy powinny być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalności w jednym miejscu, jednakże są to dwa różne rodzaje działalności, tj.:

• montaż szklanych elementów,
• akcesoria ogrodnicze.
  
  

Wnioskodawca posiada dwie marki swojej działalności i zamierza w obrocie posługiwać się tymi markami w następujący sposób:

• dla działalności dotyczącej elementów szklanych: P. K,
• dla działalności dotyczącej elementów ogrodniczych: F. K.
  
  

Obie działalności prowadzone są w ramach jednej zarejestrowanej w CEIDG działalności, czyli podatnik rozlicza je w ramach jednej deklaracji podatkowej (dla jednego NIP). W CEIDG firma przedsiębiorcy to K..

Na wniosku NIP-7 zgłoszono dane K..

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczącą możliwości posługiwania się w prowadzonej działalności dwoma kasami rejestrującymi z przeznaczeniem każdej z nich do ewidencjonowania sprzedaży konkretnego rodzaju działalności oraz stosowanego w związku z prowadzoną ewidencją oznaczenia podatnika.

Jak wskazano w opisie sprawy Wnioskodawca prowadzi działalności w jednym miejscu, przy czym są to dwa różne rodzaje działalności.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, podatnik jest zobowiązany prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących do sprzedaży dokonywanej na rzecz podmiotów wymienionych w przepisie art. 111 ust. 1 ustawy o VAT w miejscu gdzie dokonuje tej sprzedaży. Podatnik sam decyduje przy użyciu ilu kas będzie prowadził ewidencję sprzedaży w danym punkcie prowadzonej działalności.

Zatem, z powyższych przepisów wynika, że ustawodawca dopuszcza możliwość ewidencjonowania sprzedaży dokonywanej przez podatnika w jednym punkcie sprzedaży przy użyciu jednej lub większej liczby kas rejestrujących oraz nie wprowadza żadnych ograniczeń co do możliwości ewidencjonowania w danym miejscu prowadzonej działalności sprzedaży na odrębnych kasach.

W przedmiotowej sprawie, w sytuacji gdy sprzedaż prowadzona przez Wnioskodawcę jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą pod wskazanym NIP opisanych towarów usług będzie odbywała się wyłącznie w jednym punkcie sprzedaży, Wnioskodawca będzie miał możliwość prowadzania ewidencji przy pomocy dwóch różnych kas rejestrujących, z przeznaczeniem każdej z nich do konkretnego rodzaju sprzedaży.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy oznaczone we wniosku numerem 1 jest prawidłowe.

W dalszej kolejności należy się odnieść do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących oznaczenia podmiotu stosowanego dla celów prowadzonej przy zastosowaniu kas ewidencji.

Wskazany na wstępie przepis § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia, określa jedynie niezbędne minimum informacji jakie paragon fiskalny ma zawierać w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii.

Oznacza to, że nie istnieją żadne przeciwskazania co do umieszczenia na paragonie fiskalnym dodatkowych informacji nie wymienionych w przepisie § 25 ust. 1 ww. rozporządzenia. Przepis § 25 ust. 2 rozporządzenia, zawiera jedynie zastrzeżenie odnoszące się do kolejności danych zawartych na paragonie fiskalnym, które powinny znajdować się w porządku określonym w § 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia.

Zatem w przedmiotowej sprawie dopuszczalne jest wprowadzenie na paragonie fiskalnym dodatkowej informacji w zakresie nazwy pod którą będzie wykonywany konkretny rodzaj działalności i prowadzona będzie ewidencja sprzedaży przy użyciu danej kasy rejestrującej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oznaczone numerem 3 jest prawidłowe.

Odnośnie natomiast wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii jakie oznaczenie przedsiębiorcy powinno znajdować się na wystawianych fakturach VAT należy wskazać, że podstawowe zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury.

Elementy które powinna zawierać faktura, określa art. 106e ustawy o VAT.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy, faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Dane zawarte na fakturze muszą przede wszystkim umożliwiać jednoznaczną identyfikację stron transakcji gospodarczej, zarówno po stronie sprzedawcy, jak i nabywcy.

W myśl art. 106m ust. 1 ustawy o VAT, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury (art. 106m ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 63), podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgłoszenie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz numer PESEL w przypadku osób fizycznych objętych tym rejestrem (art. 5 ust. 2 ustawy o NIP).

Stosownie do art. 5a ust. 1 ww. ustawy, podatnicy będący osobami fizycznymi rozpoczynającymi działalność gospodarczą w ramach wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej składają zgłoszenie identyfikacyjne albo aktualizacyjne.

Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy, naczelnik urzędu skarbowego jest obowiązany przekazać informację zwrotną o NIP nadanym przedsiębiorcy rozpoczynającemu działalność gospodarczą niezwłocznie po nadaniu sądowi prowadzącemu rejestr przedsiębiorców albo organowi prowadzącemu ewidencję działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i Punkcie Informacji dla Przedsiębiorcy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1291 ze zm.), wpisowi do CEIDG podlegają m.in. następujące dane ewidencyjne imię i nazwisko przedsiębiorcy, numer PESEL, o ile taki posiada, oraz data urodzenia, o ile nie posiada numeru PESEL; dodatkowe określenia, które przedsiębiorca włącza do firmy, o ile przedsiębiorca takich używa.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt 2 ustawy o CEIDG, integralną częścią wniosku o wpis do CEIDG jest żądanie zgłoszenia identyfikacyjnego albo aktualizacyjnego, o którym mowa w przepisach o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników.

W myśl przepisu art. 6 ust. 3 pkt 2 ustawy o CEIDG, do wniosku o wpis do CEIDG przedsiębiorca może dołączyć zgłoszenie rejestracyjne lub aktualizacyjne, o których mowa w przepisach o podatku od towarów i usług.

W ww. wniosku w pozycji nr 06 należy uwzględnić „Firmę przedsiębiorcy, którego wniosek dotyczy” – wynika, że w tej pozycji należy podać nazwę firmy przedsiębiorcy jaką chce się on posługiwać w obrocie gospodarczym. Firma musi zawierać imię i nazwisko (w mianowniku) oddzielone spacją, ale można w niej umieścić także dodatkowe określenia. Nazwa firmy może zawierać maksymalnie 512 znaków, w tym litery (małe i duże), cyfry, spacje i znaki specjalne (przecinki, kropki, nawiasy, myślniki, ukośniki, symbole itd.).

Niniejsze objaśnienia odsyłają do definicji firmy osoby fizycznej zawartej w kodeksie cywilnym. Zgodnie z przepisami art. 434 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145), firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko. Nie wyklucza to włączenia do firmy pseudonimu lub określeń wskazujących na przedmiot działalności przedsiębiorcy, miejsce jej prowadzenia oraz innych określeń dowolnie obranych.

W polu 07 ww. wniosku uwzględnia się natomiast nazwę skróconą.

Z przedmiotowych objaśnień wynika również, że Przedsiębiorca może mieć tylko jedną firmę. Firma odnosi się do całości wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, nie należy jej zatem utożsamiać z nazwa poszczególnych miejsc (placówek handlowych czy produkcyjnych), w których prowadzona jest działalność gospodarcza czy też rodzajów wykonywanej działalności gospodarczej. Ponadto w objaśnieniach podano, że firma nie może wprowadzać w błąd, w szczególności co do osoby przedsiębiorcy, przedmiotu działalności przedsiębiorcy, miejsca działalności, źródeł zaopatrzenia.

Należy zauważyć, że cytowany wcześniej art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy określa minimalny zakres danych, jakie powinna zawierać faktura i nie nakłada ograniczeń w sprawie umieszczenia na fakturze dodatkowych danych identyfikujących podatników, nabywców czy też towary. Koniecznym jest jednak, by dane dotyczące podatnika podawane na fakturze były zgodne

z danymi identyfikacyjnymi wykazanymi w zgłoszeniu identyfikacyjnym. Podatnicy w obrocie gospodarczym powinni stosować nazwę podaną w zgłoszeniu bądź dokonanych jego aktualizacjach. Zatem podatnik posiada taką nazwę i taką nazwą powinien się posługiwać jaką wskazał w zgłoszeniu lub jego aktualizacji. Tym samym na fakturach wystawianych w związku z prowadzoną działalnością należy umieścić przede wszystkim imię i nazwisko Wnioskodawcy będącego osobą fizyczną.

Z treści Wniosku wynika, że Wnioskodawca na formularzu zgłoszeniowo/aktualizacyjnym podał dane: K.. Zatem taka nazwa podatnika obligatoryjnie winna znajdować się na wystawionych fakturach.

Zatem Wnioskodawca w niniejszej sytuacji na fakturach sprzedaży winien zamieszczać jako oznaczenie przedsiębiorcy, „firmę”, którą w zgłoszeniu wskazał w niniejszym przypadku, firma zawiera imię i nazwisko Wnioskodawcy.

Należy jednak zaznaczyć, że nic nie stoi na przeszkodzie żeby Wnioskodawca na wystawianych fakturach jako nazwę przedsiębiorcy wskazywał nazwę zgłoszoną (imię i nazwisko), a jako dodatkową informacje na dokumencie podawał nazwę przypisaną do konkretnego rodzaju działalności w ramach której dokonuje sprzedaży. Chcąc jednak zmienić oznaczenie przedsiębiorcy podane w zgłoszeniu dokonanym przez Wnioskodawcę należy zaktualizować podane uprzednio dane.

W związku z powyższym w konsekwencji oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego na fakturach jako oznaczenie przedsiębiorcy można wskazywać nazwę tej działalności Wnioskodawcy w której dokonywana jest sprzedaż oraz że takie nazewnictwo nie stoi w sprzeczności z wpisem do CEIDG, gdzie firma przedsiębiorcy to K., jest nieprawidłowe.

Przechodząc natomiast do zagadnienia możliwości prowadzenia przez Wnioskodawcę dwóch odrębnych rejestrów faktur należy przywołać treść przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT regulującego kwestie prowadzenia ewidencji sprzedaży przez podatników.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Powyższy przepis określa którzy podatnicy mają obowiązek prowadzić ewidencję sprzedaży, jakie dane powinny znajdować się w tej ewidencji wskazując, że mają to być dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 109 ust. 8a ustawy o VAT, ewidencja, o której mowa w ust. 3, prowadzona jest w formie elektronicznej przy użyciu programów komputerowych.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy obie działalności rozlicza w ramach jednej deklaracji podatkowej (dla jednego NIP).

Oznacza to, że nie istnieją przeciwskazania co do prowadzenia przez Wnioskodawcę dwóch różnych rejestrów faktur, z dwoma różnymi numeracjami, osobno dla dwóch różnych rodzajów działalności Wnioskodawcy, jeżeli taki sposób prowadzonej ewidencji umożliwia prawidłowe sporządzenie deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, a tym samym zawiera wszystkie niezbędne w tym zakresie dane.

Zatem Wnioskodawca może prowadzić dwie odrębne ewidencje sprzedaży (zgodnie z wymogami określonymi w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT) na podstawie których (po ich zsumowaniu) będzie sporządzał deklaracje podatkową dla celów podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego może posiadać dwa rejestry faktur z dwoma różnymi numeracjami dla celów rozliczeń podatku VAT, jest prawidłowe.

Wskazać również należy, że przepisy art. 109 ust. 3 ustawy przywołane w niniejszej interpretacji w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2020 r. zostały zmienione ustawą z 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1751).

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy i własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.