Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP7.8222.180.2019.OBQ
z 28 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2019 r. Nr 0115-KDIT2-1.4011.146.2019.2.MN, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2019 r. (data wpływu 9 kwietnia 2019 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego w zakresie skutków podatkowych wypłaty środków pieniężnych stanowiących równowartość udziałów wniesionych do spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2019 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty środków pieniężnych stanowiących równowartość udziałów wniesionych do spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej.

We wniosku, uzupełnionym w dniu 24 maja 2019 r., przedstawiono następujący stan faktyczny:

W miesiącu lutym lub marcu 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 od Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej za rok 2018. Wynika z niego, że Wnioskodawczyni została uznana za płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych co – w Jej ocenie – nie jest zgodne z rzeczywistością. Wnioskodawczyni powołuje się na art. 42 ustawy o SKOK z dnia 5 listopada 2009 r., który określa cel działalności Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej: celem działalności kasy krajowej jest zapewnienie stabilności finansowej kas, a w szczególności udzielanie kasom wsparcia finansowego ze środków funduszu stabilizacyjnego, oraz sprawowanie kontroli nad kasami dla zapewnienia bezpieczeństwa zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności działalności kas z przepisami prawa.

Z powyższego wynika, że Kasa Krajowa wykonała tylko swoje ustawowe obowiązki zapewniając bezpieczeństwo zgromadzonym oszczędnościom w podległym jej SKOKu X. W zaistniałej rzeczywistości wypłacając Wnioskodawczyni jej oszczędności tam zgromadzone wypełniła tylko swój ustawowy obowiązek, nie ma więc podstaw prawnych do pobierania od Wnioskodawczyni podatku dochodowego od osób fizycznych. Działania Kasy Krajowej w pełni wyczerpują narzucony na Kasę Krajową przez ustawę o SKOK obowiązek sprawowania kontroli nad kasami dla zabezpieczenia zgromadzonych w nich oszczędności. Tak więc oszczędności Wnioskodawczyni zabezpieczone przez Kasę Krajową i wypłacone Wnioskodawczyni nie mogą być uznane za przychód czy też dochód. Wnioskodawczyni podkreśla, że ustawa o SKOK nie nakłada na Krajową Kasę obowiązku wypłaty odszkodowania czy rekompensaty. W związku z tym Krajowa Kasa nie ma uprawnień do wypłaty odszkodowania czy też rekompensaty, tak więc nazywanie rekompensatą oszczędności Wnioskodawczyni którym była obowiązana zapewnić bezpieczeństwo Krajowa Kasa nie ma pokrycia w rzeczywistości prawnej. Jest to po prostu zwrot, wypłata oszczędności Wnioskodawczyni zabezpieczonych przez Krajową Kasę oszczędności. We wspomnianej ustawie o SKOK w art. 42 ustawodawca nie wyszczególnia w jakiej formie zgromadzone oszczędności podlegają zapewnieniu bezpieczeństwa przez Krajową Kasę, tak więc należy rozumieć przez to, że wszystkie zgromadzone oszczędności podlegają zabezpieczeniu. Te, które zostały ulokowane w udziałach również. Zatem, jak wynika z powyższego nie ma podstaw prawnych do wypłaty rekompensaty, jedynie do zwrotu zabezpieczonych oszczędności i nie ma podstaw prawnych do uznania, że Wnioskodawczyni jest w związku z tą sytuacją płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Taką interpretację nakazuje tekst ustawy o SKOK - art. 74c, który przewiduje pomoc stabilizacyjną z funduszu stabilizacyjnego dla kas tylko w przypadku, gdy nie będzie ona przejmowana, więc jej byt prawny ustać nie może (wskazana we wniosku kasa otrzymała takie wsparcie) i wtedy wypłaca ona zabezpieczone oszczędności zgromadzone w udziałach (nie ma w ustawie o SKOK innej możliwości otrzymania pieniędzy z funduszu stabilizacyjnego, innymi słowy kasa albo dostaje pomoc z funduszu stabilizacyjnego albo jest przejmowana, innej opcji ustawa o SKOK - art. 74c nie przewiduje).

Natomiast kasa przejmowana na mocy art. 74c ustawy o SKOK nie otrzymuje wsparcia z funduszu stabilizacyjnego i wtedy jej byt prawny może ustać z powodu przejęcia i wtedy być może powinien przejmujący ją bank krajowy wypłacić opodatkowaną rekompensatę.

Natomiast zaistniała sytuacja, która jest kombinacją obu powyższych, ale nie jest przewidziana przez ustawodawcę (art. 74c ustawy o SKOK) nie występuje w ustawie, tj. kasa, która otrzymała pomoc z funduszu stabilizacyjnego została przejęta, a nie powinna. Poza tym środki z funduszu stabilizacyjnego zostały wypłacone w celu zapewnienia bezpieczeństwa wypłaty oszczędności zgromadzonych w udziałach i decyzja ta została podjęta, gdy byt prawny podmiotu (SKOKu X.) nie ustał, łącznie z działaniami przekazania środków dla SKOK X. z przeznaczeniem na wypłatę oszczędności zgromadzonych w udziałach.

Tak więc podążając za przepisami ustawy o SKOK (zwłaszcza art. 74c) i jej intencjami, należy uznać, że wypłacone zostały zabezpieczone przez kasę oszczędności zgromadzone w udziałach, a nie rekompensata ani żaden rodzaj odszkodowania, o którym ustawa o SKOK nie wspomina.

Zatem sam fakt wypłaty środków pochodzących z funduszu stabilizacyjnego przyznanego funkcjonującej kasie z przeznaczeniem na wypłatę oszczędności zgromadzonych w udziałach (która to kasa zgodnie z ustawą o SKOK, a zwłaszcza art. 74c tej ustawy, po tym fakcie nie miała prawa zostać przejęta) stanowi dowód tego, że jest to zwrot zabezpieczonych oszczędności, ponieważ fundusz stabilizacyjny został przeznaczony przez ustawodawcę ustawy o SKOK, a zwłaszcza art. 74c pkt 2, 3 i 4, do pomocy kasie.

W związku z powyższym na mocy art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej od kwoty wypłaconej Wnioskodawczyni – zgromadzonych i zabezpieczonych przez Kasę Krajową oszczędności Wnioskodawczyni, nie należy się podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawczyni opłaciła go zanim wpłaciła pieniądze do SKOK X.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawczyni otrzymała od Krajowej Kasy zwrot pieniędzy do wysokości wniesionych udziałów do Spółdzielni SKOK X., której Wnioskodawczyni była członkiem, a Kasa Krajowa zabezpieczała działalność SKOK X. z mocy prawa, więc w momencie niemożności wypłaty przez SKOK X. wypłaciła je Kasa Krajowa, do której jako spółdzielni należała m.in. SKOK X.

Wnioskodawczyni wskazała, że powyższe oznacza, że środki wypłacone Jej jako zwrot udziałów w spółdzielni do wysokości wniesionych udziałów do spółdzielni na mocy art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są przedmiotowo zwolnione z podatku dochodowego.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zadała następujące pytanie:

Czy wypłacenie Wnioskodawczyni środków pieniężnych do wysokości wniesionych udziałów do spółdzielni za zwrot udziałów w spółdzielni przez spółdzielnię zrzeszającą m.in. spółdzielnię do której należała Wnioskodawczyni oraz zabezpieczającą jej działalność należy uznać za fakt powodujący obowiązek podatkowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni na mocy art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że uzyskała ona przychód w związku ze zwrotem udziałów w spółdzielni SKOK X. do wysokości wniesionych udziałów w spółdzielni, a taki na mocy przywołanego powyżej artykułu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolniony jest z podatku.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2019 r. Nr 0115-KDIT2-1.4011.146.2019.2.MN uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nie jest prawidłowa.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą PIT”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24–25 oraz art. 30f ustawy PIT nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 ustawy PIT). Z kolei przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy PIT za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy PIT wolne od podatku są przychody otrzymane w związku ze zwrotem udziałów lub wkładów w spółdzielni, do wysokości wniesionych udziałów lub wkładów do spółdzielni.

Ze stanu faktycznego wynika, że w lutym lub marcu 2019 r. Wnioskodawczyni otrzymała PIT-11 od Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej za rok 2018. Wnioskodawczyni otrzymała od Krajowej Kasy zwrot pieniędzy do wysokości wniesionych udziałów do Spółdzielni SKOK X., której Wnioskodawczyni była członkiem, a Kasa Krajowa zabezpieczała działalność SKOK X. z mocy prawa, więc w momencie niemożności wypłaty przez SKOK X. wypłaciła je Kasa Krajowa, do której jako spółdzielni należała m.in. SKOK X. W ocenie Wnioskodawczyni powyższe oznacza, że środki wypłacone jej jako zwrot udziałów w spółdzielni do wysokości wniesionych udziałów do spółdzielni na mocy art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy PIT są przedmiotowo zwolnione z podatku dochodowego.

Przystępując do analizy przedmiotowego zagadnienia, należy zauważyć, że struktura organizacyjna spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych (dalej: „SKOK”) jest teoretycznie tożsama ze strukturą spółdzielni. Przepis art. 2 ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 2386, z późn. zm.) informuje, że są one spółdzielniami, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2018 poz. 1285, z późn. zm.). To właśnie przepisy ustawy – Prawo spółdzielcze przyczyniają się w głównej mierze do wyjątkowego charakteru SKOK-u, odróżniając go od instytucji stricte finansowej.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych dotyczący tworzenia statutu SKOK oraz kwestii związanych z zasadami funkcjonowania kontroli wewnętrznej, czy też funduszami i zasadami gospodarki finansowej, bezpośrednio odwołuje się do przepisów szczegółowych zawartych w ustawie – Prawo spółdzielcze.

Z przepisu art. 5 § 1 ustawy – Prawo spółdzielcze wynika bowiem, że statut spółdzielni powinien określać m.in.: oznaczenie nazwy z dodatkiem „spółdzielnia” lub „spółdzielczy”, przedmiot działalności spółdzielni, wysokość wpisowego oraz wysokość i ilość udziałów, które członek obowiązany jest zadeklarować.

Wyżej wymienione przepisy ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz ustawy – Prawo spółdzielcze przesądzają zatem, że spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa jest spółdzielnią.

Zatem, mając na względzie zasadę in dubio pro tributario, tj. zasadę rozstrzygania na korzyść podatnika wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego (art. 2a ustawy – Ordynacja podatkowa), do wypłaty rekompensaty na rzecz Wnioskodawczyni, stanowiącej Jej przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy PIT, stosuje się zwolnienie przedmiotowe, wynikające z przepisów art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy PIT.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

• w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00 916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy)
  
  
  lub
  
  
  
• w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy). Datą wniesienia skargi w formie dokumentu elektronicznego jest określona w urzędowym poświadczeniu odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy).
  

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.