Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.378.2019.4.AW
z 12 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z 22 listopada 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na usługę badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, mogą zostać zaliczone w całości, bez jakichkolwiek ograniczeń, do kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione na usługę badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, mogą zostać zaliczone w całości, bez jakichkolwiek ograniczeń, do kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek został uzupełniony pismem z 22 listopada 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 20 listopada 2019 r. znak 0113-KDIPT1-3.4012. 563.2019.2.EG, 0111-KDIB1-2.4010.378.2019.3.AW.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu szerokiej gamy produktów chemii budowlanej. Na potrzeby tej działalności utrzymuje znaczącą flotę samochodową, wykorzystywaną przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych, zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem korzystania z samochodów służbowych. Samochody wykorzystywane przez Spółkę w zdecydowanej większości stanowią jego własność, częściowo zaś są użytkowane na podstawie umów leasingu, najmu lub umów podobnych. W przypadku, gdy stanowią jego własność, stanowią środki trwałe ujęte ujawnione w ewidencji środków trwałych.

Z uwagi na fakt, że samochody wykorzystywane są częściowo do celów służbowych, a częściowo do celów prywatnych pracowników, w odniesieniu do wydatków z tytułu używania samochodu tzw. eksploatacyjnych Wnioskodawca stosuje ograniczenia określone w obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. przepisach art. 16 ust. 1 pkt 51 updop i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów w części wynoszącej 75%.

W ramach zarządzania flotą Wnioskodawca musi jednak podejmować szereg decyzji związanych z jej rozwojem, utrzymaniem, wymianą. W szczególności w sposób regularny dba o jej odnowienie. Właściwa wymiana floty samochodowej to zazwyczaj długi i skomplikowany proces, dlatego z odpowiednim wyprzedzeniem Wnioskodawca podejmuje szereg czynności. W tym celu musi podjąć decyzje w odniesieniu do posiadanych samochodów, w tym w szczególności o celowości ich sprzedaży i optymalnej cenie za jaką mają być one sprzedane. W tym celu zamierza zlecać profesjonalnym podmiotom badania, wycenę samochodów oraz inne usługi na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej, przed skierowaniem ich do sprzedaży. Usługi te będą odpłatne, a w zależności od ich wyniku Wnioskodawca podejmować będzie decyzję o sprzedaży samochodów i warunkach na jakich będzie ona przeprowadzona. Badania te nie będą związane z dokonywaniem jakichkolwiek napraw i konserwacji mających związek z eksploatacją samochodów.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Badania techniczne i operaty, które będą przez Wnioskodawcę zlecane, świadczone będą przez czynnych podatników podatku VAT.

W związku z eksploatacją samochodów opisanych powyżej, Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji na potrzeby podatku VAT, zgodnie z 86a ust. 4 i ust. 7 Ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że faktury dokumentujące wydatki związane z określeniem stanu technicznego pojazdów i ich wyceny rynkowej będą każdorazowo wystawiane na Wnioskodawcę jako ich nabywcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z planowaną sprzedażą poniesione przez Wnioskodawcę na usługę badania technicznego i określenia wartości rynkowej samochodów w celu ustalenia warunków ich sprzedaży, mogą zostać zaliczone w całości, bez jakichkolwiek ograniczeń, do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla odpowiedzi na tak postanowione pytanie wskazane jest dokonanie celowościowej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, w celu ustalenia, czy ustawodawcy przy wprowadzaniu przedmiotowego przepisu towarzyszyła intencja objęcia określonym w nim ograniczeniem wszelkich wydatków związanych z posiadaniem samochodu, czy też ograniczenie to chciał zawęzić wyłącznie do pewnej kategorii wydatków, które związane są z jego używaniem.

Zasadniczo, zakładając racjonalność ustawodawcy, należy przyjąć założenie, że przy konstruowaniu przepisów dokonuje on świadomego i celowego doboru terminologii, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny oddać sens wprowadzanej regulacji prawnej. Nie sposób zatem zakładać, że posłużenie się przez niego na gruncie analizowanych przepisów pojęciem „koszty używania”, było przypadkowe. Jednocześnie uznać należy, że wszelkie normy prawa podatkowego ograniczające uprawnienia podatnika, należy intepretować w sposób zawężający. Stąd kluczowe na gruncie niniejszej sprawy jest ustalenie zakresu znaczeniowego pojęcia „koszty używania” zarówno w kontekście prawnym, jak i leksykalnym.

Niewątpliwie władztwo nad rzeczą może przybrać różnoraką postać. W doktrynie prawa rzeczowego wyróżnia się tradycyjnie triadę uprawnień właścicielskich, tj. prawo do korzystania z rzeczy, prawo do jej posiadania oraz prawo do rozporządzania nią. W ramach prawa do używania rzeczy wyróżnia się w szczególności posiadanie (ius possidendi), używanie (ius utendi), pobieranie pożytków naturalnych i cywilnych oraz innych dochodów (ius fruendi), przetworzenie rzeczy, jej zużycie, a wyjątkowo nawet zniszczenie (ius abutendi). To co wspólne dla prawnorzeczowego dorobku prawniczego w całej Europie, to oddzielenie prawa do korzystania z rzeczy od prawa do rozporządzania nią. Rozporządzanie przedmiotem własności obejmuje wyzbycie się własności, obciążenie prawa własności, zniesienie prawa własności. Wyzbycie się własności rzeczy może polegać na przeniesieniu prawa własności rzeczy na inną osobę (w drodze czynności prawnej inter vivos lub mortis causa). To akademickie uporządkowanie siatki pojęciowej jest dla rozstrzygnięcia niniejszego wniosku niezwykle istotne bowiem pozwala zdekodować rzeczywiste intencje ustawodawcy, który na gruncie analizowanego przepisu użył pojęcia „koszty używania”. Jak wynika z definicji pojęcia „używać” zawartej w „Uniwersalnym słowniku języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323), „używać” to: „posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Niesporne jest więc, że definicja ta wskazuje na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. Za niesporne należy też uznać, że wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go (por. wyrok WSA w Szczecinie z 24 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 217/18).

Oznacza to, że pojęcie to nie obejmuje swym zakresem znaczeniowym wszelkich czynności związanych z rozporządzaniem rzeczą, tj. prowadzących do przeniesienia władztwa nad nią na inną osobę. Istotnych wskazówek dotyczących tego jaka była rzeczywista intencja ustawodawcy dostarcza nam stanowisko Ministerstwa Finansów zawarte w odpowiedzi na pytanie redakcji GOFIN.pl z dnia 30 maja 2019 r., w którym stwierdzono co następuje: „Do wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego (wydatków eksploatacyjnych) można zaliczyć w szczególności wydatki ponoszone na: nabycie paliw silnikowych, serwis samochodu, wymianę opon, myjnię, naprawy i części zamienne, wymianę płynu hamulcowego oraz płynu do spryskiwaczy, opłaty parkingowe, opłaty za przejazd autostradą, opłaty rejestracyjne, badania diagnostyczne”. Powyższa wypowiedź oznacza, że w ocenie Ministerstwa Finansów w związku z posiadaniem samochodu można wyróżnić wydatki o charakterze eksploatacyjnym, jak i inne wydatki niemające takiego charakteru. W przeciwnym wypadku w wyjaśnieniach nie wskazywano by na pewną kategorię wydatków (wydatki eksploatacyjne), lecz na wszelkie wydatki ponoszone w związku z posiadanym pojazdem.

Również zastosowanie wykładni historycznej doprowadzi nas do podobnych wniosków. Nie można bowiem zapomnieć, że art. 16 ust. 1 pkt 51 updop w swym wcześniejszym brzmieniu (tj. sprzed 1 stycznia 2019 r.) odnosił się wyłącznie do samochodów niestanowiących składników majątku podatnika. Powyższe oznacza, że użyte wówczas na jego gruncie pojęcie „koszty używania”, ex definitione nie mogły uwzględniać kosztów związanych ze zbyciem pojazdów, gdyż władztwo podatników nad tymi pojazdami nie obejmowało prawa do rozporządzania nimi. Podkreślić należy, że intencją ustawodawcy przy nowelizacji analizowanego przepisu nie było rozszerzenie katalogu rodzajowego wydatków, co do których stosowane jest ograniczenie w zakresie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że co prawda dyspozycja tego przepisu obejmuje od 1 stycznia 2019 r. także samochody własne podatnika, to jednak nie wpływa to na sposób rozumienia pojęcia „koszty używania”, które nadal nie obejmują kosztów związanych ściśle ze sprzedażą samochodu.

Spośród wydatków opisanych w stanie faktycznym, żaden nie jest związany z bieżącym używaniem samochodu i nie ma wpływu na wykorzystywanie samochodu do celów podstawowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy tj. jego eksploatację. Dostarczają one wyłącznie informacji na temat walorów użytkowych i aktualnego stanu technicznego samochodu oraz ustalenia jego wartości rynkowej pozyskanej w związku z zamiarem zbycia. Oznacza to, że są bezpośrednio związane wyłącznie z zamiarem rozporządzenia (sprzedażą) tego składnika majątku. Można zatem powiedzieć, że dotyczą one tego atrybutu władztwa nad rzeczą, które jest zaprzeczeniem używania, bowiem prowadzą do jego wyzbycia przez Wnioskodawcę, a zatem do zaprzestania używania.

Powyższe oznacza, że użycie przez ustawodawcę sformułowania „koszty używania” nie mogło być przypadkowe i oznacza, że jego wolą było ograniczenie prawa do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów tylko tych wydatków, które związane są z tą konkretną formą władztwa, tj. używaniem. W efekcie uznać należy, że w przypadku wydatków związanych z rozporządzeniem rzeczą, takich jak wymienione w przedstawionym stanie przyszłym, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów 100% poniesionych wydatków netto, gdyż ze swej natury nie są one związane z używaniem samochodu.

Na poparcie powyższego stanowiska warto przytoczyć indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora KIS w dniu 5 lipca 2019 r. (nr 0111-KDIB1-1. 4010.212.2019.1 MF), zgodnie z którą ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51 updop dotyczy wyłącznie wydatków związanych z użytkowaniem samochodu osobowego i nie odnosi się do składek na ubezpieczenie samochodu osobowego (ubezpieczenie GAP). Co prawda opłacenie składki ubezpieczeniowej nie jest bezpośrednio związane ze zbyciem pojazdu, niemniej przywołana interpretacja jednoznacznie wskazuje, że w ocenie Dyrektora KIS z łatwością można wyodrębnić takie wydatki na pojazd firmowy, które mają związek z jego używaniem i takie, które takiego związku nie wykazują. Opłacenie składek na ubezpieczenie GAP, oklejenie samochodu materiałami reklamowymi, czy też sporządzenie jego wyceny na potrzeby sprzedaży, z całą pewnością takiego związku z używaniem pojazdu nie wykazują.

Reasumując, wydatki związane ze sprzedażą samochodu osobowego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości – na ogólnych zasadach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższy przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• są definitywne, a więc bezzwrotne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu osiągnięcia przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą, należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Jednocześnie w art. 16 ustawy o CIT określono jakie wydatki wyłączono z kosztów uzyskania przychodów oraz jakich nie uważa się za takie koszty.

Należy również wskazać, że z dniem 1 stycznia 2019 r. na podstawie ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159; dalej: „ustawa nowelizująca”) zmieniły się m.in. zasady rozliczania w podatkowych kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów osobowych w działalności gospodarczej.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Stosownie do art. 16 ust. 3b ustawy o CIT, w przypadku gdy opłata, w tym czynsz, z tytułu umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze została skalkulowana w sposób obejmujący koszty eksploatacji samochodu osobowego, przepis ust. 1 pkt 51 stosuje się do tej części opłaty, która obejmuje koszty eksploatacji samochodu osobowego.

Ponadto od 1 stycznia 2019 r. dodane zostały do ustawy o CIT przepisy, z których wynika, że:

• poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5a ustawy o CIT);
• w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika (art. 16 ust. 5f ustawy o CIT);
• przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 5g ustawy o CIT);
• w przypadku ustalenia, że podatnik, niezgodnie ze stanem faktycznym, nie stosował ograniczenia wynikającego z ust. 1 pkt 51, przepis ten stosuje się od dnia rozpoczęcia używania przez podatnika danego samochodu osobowego (art. 16 ust. 5h ustawy o CIT).
  
  

Analizując wskazane powyżej przepisy stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. samochody osobowe, z punktu widzenia rozliczania kosztów używania w kosztach uzyskania przychodów, podzielić można na dwie grupy.

Pierwszą grupę stanowią samochody osobowe, które są używane w sposób mieszany, tj. częściowo wykorzystywane są na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, częściowo zaś do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą przez podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów można będzie zaliczać 75% poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów (przy czym kwota tych wydatków obejmuje także VAT, który na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony VAT, w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy VAT – art. 16 ust. 5a ustawy o CIT), gdyż 25% tych wydatków nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów (co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT).

Do drugiej grupy należą samochody osobowe, które są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika. Ze znowelizowanych przepisów wynika, że w przypadku takich samochodów do kosztów uzyskania przychodów zaliczać będzie można całość wydatków z tytułu kosztów używania takich samochodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca utrzymuje znaczącą flotę samochodową, wykorzystywaną przez pracowników zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych, zgodnie z obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminem korzystania z samochodów służbowych. Samochody wykorzystywane przez Spółkę w zdecydowanej większości stanowią jego własność, częściowo zaś są użytkowane na podstawie umów leasingu, najmu lub umów podobnych. W przypadku gdy stanowią jego własność, stanowią środki trwałe ujęte ujawnione w ewidencji środków trwałych.

Z uwagi na fakt, że samochody wykorzystywane są częściowo do celów służbowych, a częściowo do celów prywatnych pracowników, w odniesieniu do wydatków z tytułu używania samochodu tzw. eksploatacyjnych Wnioskodawca stosuje ograniczenia określone w obowiązujących od 1 stycznia 2019 r. przepisach art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów w części wynoszącej 75%.

W ramach zarządzania flotą Wnioskodawca podejmuje m.in. decyzje o celowości sprzedaży samochodów i optymalnej cenie za jaką mają być one sprzedane. W tym celu zamierza zlecać profesjonalnym podmiotom badania, wycenę samochodów oraz inne usługi na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej, przed skierowaniem ich do sprzedaży. Usługi te będą odpłatne, a w zależności od ich wyniku Wnioskodawca podejmować będzie decyzję o sprzedaży samochodów i warunkach na jakich będzie ona przeprowadzona. Badania te nie będą związane z dokonywaniem jakichkolwiek napraw i konserwacji mających związek z eksploatacją samochodów.

Faktury dokumentujące wydatki związane z określeniem stanu technicznego pojazdów i ich wyceny rynkowej będą każdorazowo wystawiane na Wnioskodawcę jako ich nabywcę.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności wykorzystuje samochody osobowe do celów tzw. „mieszanych”, tj. do celów związanych z działalnością gospodarczą oraz do celów z tą działalnością niezwiązanych. W przypadku użytkowania samochodu dla celów mieszanych wydatki eksploatacyjne dotyczące samochodów osobowych powinny zostać objęte ograniczeniem wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „wydatków z tytułu używania samochodów”, o których mowa w powyższym przepisie.

Przyjęty w orzecznictwie sposób interpretacji tego pojęcia, którego istotą jest wyjaśnienie znaczenia terminu „używanie”, wobec nieistnienia jego legalnej definicji, wskazuje na konieczność odwołania się do dyrektywy interpretacyjnej języka potocznego. Według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Warszawa 2008, tom IV, s. 322-323) „używać” to „posługiwać się, stosować coś, korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Przytoczona definicja wskazuje zatem na aspekt czynny, skutek w postaci posługiwania się czymś lub robienia z czegoś użytku, wynikający z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie, nie odnosi się natomiast do przyczyn, podstaw uzyskania możliwości posługiwania się czymś, wykorzystywania czegoś.

Tym samym wydatki związane z używaniem samochodu osobowego to wydatki na posługiwanie się tym samochodem, wykorzystywanie go. Oznacza to, że do wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego (wydatków eksploatacyjnych) można zaliczyć w szczególności wydatki ponoszone na: nabycie paliw silnikowych, serwis samochodu, wymianę opon, myjnię, naprawy i części zamienne, wymianę płynu hamulcowego oraz płynu do spryskiwaczy, opłaty parkingowe – w tym wydatki na miejsce postojowe (własne, za które płaci się czynsz do wspólnoty lub wynajmowane) albo garaż (własny lub wynajmowany), opłaty za przejazd autostradą, opłaty rejestracyjne, badania diagnostyczne. Wobec powyższego wydatki te podlegają limitowi wynikającemu z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

W związku z powyższym zauważyć należy, że do wydatków eksploatacyjnych wymienionych we wniosku, a związanych z używaniem samochodów do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz do celów niezwiązanych z działalnością Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie – co do zasady – ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Wskazać natomiast należy, że do wydatków z tytułu używania samochodów nie będą zaliczane badania, wycena samochodów oraz inne usługi świadczone na potrzeby określenia ich stanu technicznego i wartości rynkowej przed skierowaniem do sprzedaży. Są to bowiem wydatki ponoszone w celu uzyskania możliwości sprzedaży samochodów za optymalną cenę, niezwiązane bezpośrednio z ich używaniem. Wydatki te nie będą zatem objęte limitowaniem na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto Organ informuje, że w objętym wnioskiem zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało/zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.