2019.12.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.407.2019.2.BS
z 11 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 września 2019 r. (data wpływu 1 października 2019 r.), uzupełnionym 3 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej w sposób opisany przez Wnioskodawcę od Spółki Irlandzkiej, są (będą) certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 października 2019 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej w sposób opisany przez Wnioskodawcę od Spółki Irlandzkiej, są (będą) certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.407.2019.1.BS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 3 grudnia 2019 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów na terytorium Polski.

Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka dokonywała w 2019 r. oraz dokonuje w dalszym ciągu, zakupu od X (dalej: „Spółka Irlandzka”) będącej podmiotem z siedzibą w Irlandii usług (głównie) o charakterze reklamowym (marketingowym).

Spółka posiada certyfikat rezydencji Spółki Irlandzkiej, sporządzony i przesłany w formie elektronicznej za rok 2019 (docelowo Spółka może otrzymywać takie certyfikaty również za kolejne lata podatkowe, stosownie do opisanej poniżej metodologii).

Certyfikat rezydencji został:

wystawiony przez irlandzki urząd podatkowy (zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo) w formie elektronicznej w formacie pliku pdf i przesłany do Spółki Irlandzkiej za pomocą środków komunikacji elektronicznej;
następnie certyfikat rezydencji został przekazany przez Spółkę Irlandzką do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail.

Zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami, Spółka Irlandzka nie prowadzi działalności w Polsce poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład (permanent establishment).

Spółka wskazała, iż zgodnie z posiadanymi informacjami, przepisy wewnętrzne Irlandii przewidują możliwość wydania certyfikatów rezydencji w formie elektronicznej.

Należy wskazać, iż niniejszy wniosek dotyczy sytuacji, w której kwota wypłacanych na rzecz Spółki Irlandzkiej przez Wnioskodawcę płatności, przekracza 10.000 PLN w roku kalendarzowym.

W kontekście brzmienia art. 14b § 3a Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca wskazał, dane Spółki Irlandzkiej, o której mowa w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej w sposób opisany przez Wnioskodawcę od Spółki Irlandzkiej, są (będą) certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej w sposób opisany przez Wnioskodawcę od Spółki Irlandzkiej, są (będą) certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy PDOP, i mogą być zastosowane (przede wszystkim) dla celów zastosowania odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o PDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP, przez certyfikat rezydencji rozumie się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Spółka pragnie zauważyć, że przepisy ustawy o PDOP nie wskazują na konkretną formę w jakiej certyfikat rezydencji ma zostać wydany. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Nie rozstrzyga o tym w szczególności definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP lub inne przepisy ustawy o PDOP (przykładowo poprzez zawężenie formy certyfikatu wyłącznie do dokumentu w postaci papierowej albo elektronicznej), ani też inne przepisy ustaw podatkowych. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić przykładowo podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, decydujące będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP certyfikat rezydencji powinien być wydany przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika i zaświadczać o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych.

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika dokumentu spełniającego powyższe wymogi (bez znaczenia przy tym pozostaje kwestia jego formy, tak długo, jak wewnętrze przepisy danego państwa zezwalają na wydanie certyfikatu rezydencji w określony sposób).

W tym miejscu należy wskazać na art. 180 § 1 Ordynacji Podatkowej, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Należy wskazać, iż w niektórych krajach administracje podatkowe są uprawnione do wydawania certyfikatów rezydencji w formie elektronicznej (forma elektroniczna jest równoważna w takiej sytuacji formie papierowej lub też jest jedyną formą wydawania certyfikatu rezydencji), co oznacza, że w przypadku gdy dana administracja podatkowa umożliwia swojemu podatnikowi uzyskanie certyfikatu w wersji papierowej lub elektronicznej, żadna forma nie ma pierwszeństwa przed drugą. Obie formy mają rangę dokumentu urzędowego wydanego zgodnie z prawem tego państwa.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem, zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych w formie elektronicznej (zarówno w sytuacji gdy jest to jedyny sposób uzyskania certyfikatu rezydencji jak również gdy jest to jedna z dopuszczalnych form) to należy uznać, że płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji za dokument urzędowy i efektywnie będzie on dokumentem, o którym mowa art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub potencjalnie do skorzystania ze zwolnień przewidzianych przez art. 21 ust. 3 lub art. 22 ust. 4 ustawy o PDOP.

W ocenie Spółki certyfikat rezydencji który:

został wystawiony przez zagraniczny urząd podatkowy (zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo) w formie elektronicznej w formacie pliku pdf i przesłany do Spółki Irlandzkiej za pomocą środków komunikacji elektronicznej;
a następnie przekazany przez Spółkę Irlandzką do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e- mail;

-spełnia warunki do uznania go za certyfikat rezydencji, o którym mowa art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP.

Należy wskazać, iż również organy podatkowe potwierdzają możliwość zastosowania certyfikatu rezydencji wydanego w formie elektronicznej, takie stanowisko, przykładowo zostało przedstawione w interpretacji indywidualnej z 7 stycznia 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0111-KDIB1-3.4010.603.2018.l.BM, w której organ stwierdził, iż: „Biorąc pod uwagę, że przepisy (art. 4a pkt 12 updop w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. [...] brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Zatem, uzyskany przez Spółkę certyfikat rezydencji podatkowej w formie elektronicznej (w formacie „pdf" lub innym formacie elektronicznym) wydany przez właściwy organ administracji podatkowej w wersji elektronicznej, jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 updop”.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo w interpretacji indywidualnej z 5 września 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Znak: 0114-KDIP2-1.4010.258.2018.2.JC.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki certyfikaty rezydencji otrzymane w formie elektronicznej w sposób opisany przez Wnioskodawcę od Spółki Irlandzkiej, są/będą certyfikatami rezydencji, o których mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o PDOP, i mogą być zastosowane (przede wszystkim) dla celów zastosowania odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika.

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu.

Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,
wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,
zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania dochodu. Z przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT nie jest wystarczające posiadanie przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa).

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Jednakże w myśl art. 194 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone.

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości osiąganych dochodów na terytorium Polski. Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka dokonywała w 2019 r. oraz dokonuje w dalszym ciągu, zakupu od Spółki z siedzibą w Irlandii usług (głównie) o charakterze reklamowym (marketingowym).

W związku z zakupem wskazanych usług, Spółka potencjalnie może być zobowiązana jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka posiada certyfikat rezydencji Spółki Irlandzkiej, sporządzony i przesłany w formie elektronicznej za rok 2019 (docelowo Spółka może otrzymywać takie certyfikaty również za kolejne lata podatkowe, stosownie do opisanej poniżej metodologii).

Certyfikat rezydencji został:

wystawiony przez irlandzki urząd podatkowy (zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo) w formie elektronicznej w formacie pliku pdf i przesłany do Spółki Irlandzkiej za pomocą środków komunikacji elektronicznej;
następnie certyfikat rezydencji został przekazany przez Spółkę Irlandzką do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail.

Zgodnie z posiadanymi przez Spółkę informacjami, Spółka Irlandzka nie prowadzi działalności w Polsce poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład (permanent establishment).

Spółka wskazała, iż zgodnie z posiadanymi informacjami, przepisy wewnętrzne Irlandii przewidują możliwość wydania certyfikatów rezydencji w formie elektronicznej.

Należy wskazać, iż niniejszy wniosek dotyczy sytuacji, w której kwota wypłacanych na rzecz Spółki Irlandzkiej przez Wnioskodawcę płatności, przekracza 10.000 PLN w roku kalendarzowym.

Mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że przepisy (art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej) wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa, jego kopia (np. kserokopia, faks, skan, fotografia, kopia elektroniczna w formie plików „pdf”, „jpg”, „png”) nie może rodzić wątpliwości co do zachowania w niej integralności oryginału. Takie obawy – zdaniem organu – nie dotyczą oryginalnych dokumentów papierowych (lub ich kopii potwierdzonych za zgodność z oryginałem przez uprawnione podmioty), dokumentów elektronicznych sporządzonych przez właściwe władze podatkowe (opatrzonych podpisem elektronicznym) i przekazanych podatnikom lub opublikowanych na oficjalnych stronach internetowych tych władz. Jednocześnie zauważyć należy, że na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikatu rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Zatem, skoro jak wynika z wniosku, Certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta przekazany przez Spółkę Irlandzką X. do Wnioskodawcy został wystawiony przez irlandzki urząd podatkowy (zgodnie z przepisami i w formie dopuszczalnej przez to państwo) w formie elektronicznej w formacie pliku pdf i przesłany do Spółki Irlandzkiej za pomocą środków komunikacji elektronicznej, a następnie certyfikat ten został przekazany przez Spółkę Irlandzką do Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie pocztą e-mail, to należy stwierdzić, że jest dokumentem, o którym mowa w art. 4a pkt 12 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin