Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.589.2019.1.RM
z 14 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 9 października 2019 r. (data wpływu 14 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• nieprawidłowe w zakresie uznania zbywanych składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, podlegającą wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy oraz
• nieprawidłowe w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zbywanych składników majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa podlegającą wyłączeniu z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:
  E.O,
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Sp. z o.o. sp. k.
  
  

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym (Wnioskodawca 1), który prowadzi działalność w postaci działalności gastronomicznej - restauracje szybkiej obsługi.

W dniu 14 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca 1 dokonał zakupu jednej z restauracji od podmiotu X (podatnik VAT czynny, niepowiązany z Wnioskodawcą dalej podmiot X), którą prowadził podmiot X w ramach posiadanej umowy franczyzy. Tego samego dnia restauracja została sprzedana z zyskiem do podmiotu powiązanego - spółka Sp. z o.o. sp. k. (dalej Wnioskodawca 2).

Restauracja ta jest zlokalizowana w jednej z galerii handlowych. Działa w lokalu wynajmowanym i są w niej wszystkie niezbędne środki trwałe i wyposażenie umożliwiające pracę restauracji. W lokalu, podmiot X dokonał na własny koszt remontu oraz modernizacji pod tę restaurację. W ramach obu umów sprzedaży jako przedmiot sprzedaży określono gotowe do pracy przedsiębiorstwo restauracji. W szczególności wskazano, że przedmiotem sprzedaży były wszelkie rzeczy ruchome stanowiące elementy wyposażenia wykorzystywanego w ramach działalności, a na nabywcę przechodzą wszelkie trwające stosunki pracy z osobami tam zatrudnionymi (naliczony urlop został rozliczony w ramach podmiotu X), wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez sprzedającą, w tym umowa najmu powierzchni w Galerii handlowej (zgoda na zmianę najemcy i podpisanie cesji na nabywcę przedsiębiorstwa) położonej w (…), umów licencji, wszelkie inne wierzytelności i zobowiązania pieniężne oraz niepieniężne dotyczące składników materialnych i niematerialnych przypisanych do tej restauracji, w szczególności praw, w tym praw do rzeczy oraz dóbr niematerialnych przypisanych do restauracji, wszelkie prawa i obowiązki wynikające z pozostałych stosunków prawnych dotyczących składników materialnych i niematerialnych przypisanych do przedsiębiorstwa, w tym także - choć nie wyłącznie - stosunków prawnych pomiędzy sprzedającą a podmiotami świadczącymi na podstawie umów cywilnoprawnych usługi dotyczące przedsiębiorstwa restauracji.

Wnioskodawca 2 nie nabył praw wynikających z umów leasingu, ale Wnioskodawca 1 umożliwił mu korzystanie z aktywów w ramach umowy najmu tych aktywów.

W ramach pierwszej transakcji przedmiotowy zespół składników majątkowych został sprzedany podmiotowi niepowiązanemu - podatnikowi VAT czynnemu - Wnioskodawcy 1. Wnioskodawca 1 w tym samym dniu odsprzedał go innemu podmiotowi (niepowiązanemu z podmiotem X, ale powiązanemu z Wnioskodawcą 1) - również podatnikowi VAT czynnemu - Wnioskodawcy 2.

Ostateczny kupujący - Wnioskodawca 2 prowadzi tam taką samą działalność jak podmiot X na tym majątku, tj. restaurację szybkiej obsługi z wykorzystaniem wszystkich składników majątku, o których mowa.

Zawarte transakcje umożliwiły płynne przejście zorganizowanej części przedsiębiorstwa restauracji bez przerwy w funkcjonowaniu restauracji - przeniesiono wszystkie niezbędne do funkcjonowania elementy zorganizowanej przedsiębiorstwa bez zakłócenia jego działania.

Nadmienić należy, że w wyniku kontroli podatkowej przeprowadzonej w podmiot X organ kontrolujący wskazał, iż zbycie restauracji do Wnioskodawcy 1 nie może być na gruncie VAT traktowane jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, gdyż Wnioskodawca 1 nie kontynuował działalności restauracyjnej, a tylko dokonał dalszego zbycia restauracji do Wnioskodawcy 2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż restauracji pomiędzy Wnioskodawcą 1 a Wnioskodawcą 2 można zakwalifikować jako sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej ZCP), zgodnie z definicją ZCP określoną w ustawie o VAT i uznać, iż ta sprzedaż nie podlega ustawie, zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy i w związku z tym Wnioskodawca 2 nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż podatek ten nie wystąpi w związku z tą transakcją?

Zdaniem Zainteresowanych, w zaistniałej sytuacji transakcja nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT i w związku z tym u Wnioskodawcy 2 nie powstanie prawo od odliczenia podatku VAT, gdyż przedmiotem transakcji było zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci restauracji nie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska:

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W ocenie Wnioskodawcy przedmiot sprzedaży przedstawiony w opisie stanu faktycznego wyczerpuje definicję sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa określoną w ustawie o VAT.

Na moment dokonania sprzedaży, tj. w dniu 14 sierpnia 2018 r. przedmiotowa restauracja stanowiła zespół składników majątkowych wyodrębniony na płaszczyźnie organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej w ramach struktury podmiotu X.

Świadczy o tym fakt, że restauracja ta znajduje się w galerii handlowej w …, posiada przyporządkowane tylko dla niej kasy fiskalne rejestrujące przychody tylko z tej restauracji, środki trwałe i wyposażenie używane tylko tam. Dokonywane były zakupy towarów i materiałów do produkcji dań tam serwowanych oraz materiałów jednorazowego użytku i innych towarów wykorzystywanych na potrzeby restauracji. Zamówienia są składane przez managera restauracji, a sama restauracja stanowi w praktyce zakład pracy zatrudniający pracowników do niego przypisanych. Pracownicy mają za zadanie przygotowanie, serwowanie oraz sprzedaż gotowych dań gorących, napojów gorących i zimnych, różnych koktajli owocowych, przekąsek wszystkim klientom galerii handlowej i nie tylko. Wszystkie niezapłacone należności oraz zobowiązania są przyporządkowane do konkretnej restauracji, zatrudnieni tam pracownicy są wyszczególnieni na odrębnej przyporządkowanej liście płac, co powoduje, że jest możliwe przyporządkowanie wszystkich osiąganych tam przychodów i ponoszonych tam kosztów a co za tym idzie określenie jej wyniku finansowego.

Przedstawienie wyniku finansowego przedsiębiorstwa restauracji było jednym z kluczowych elementów, w podjęciu decyzji o zakupie tego przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę 2.

Przedmiotowy zespół składników majątkowych i niemajątkowych był wystarczający do samodzielnego wykonywania zadań, a prowadzenie działalności przez wydzieloną część przedsiębiorstwa nie wymagało udziału pozostałych struktur wchodzących w skład całego przedsiębiorstwa podmiotu X. Świadczy o tym fakt, iż są tam osiągane przychody, wobec czego generowane są środki finansowe na pokrywanie wydatków. Dla potrzeb tylko tej restauracji są zatrudnieni ludzie: do kuchni, do obsługi sprzedażowej oraz manager, który organizuje pracę ludziom i dba o zaopatrzenie i inne niezbędne do funkcjonowania restauracji sprawy. Wszystkie niezbędne remonty oraz prace porządkowe już zostały dokonane na początku działalności, więc obecnie należy tylko wykonywać bieżące zadania restauracji. W ocenie Wnioskodawców zbywany zespół składników majątkowych był w pełni zdolny do funkcjonowania u Wnioskodawcy 1, który nabył go od podmiotu X a następnie sprzedał do Wnioskodawcy 2.

Wnioskodawca 1 dokonał zbycia przedmiotowej restauracji jeszcze tego samego dnia, w którym zbył ją podmiot X do Wnioskodawcy 2 i osiągał z tego tytułu zysk, który stanowił dla niego przychód podatkowy. Wnioskodawca 2 płynnie przejął funkcjonującą restaurację i prowadzi tam obecnie działalność restauracyjną z wykorzystaniem nabytych składników - działalność jest w pełni kontynuowana.

Należy zwrócić uwagę, iż również na gruncie prawa cywilnego transakcje traktuje się odrębnie niż działalność gospodarczą i np. obrót towarowy - przykładowo w Dziurda Marcin, Łukańko Bernard, Pawlak Władysław. Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz do wybranych przepisów wskazano, iż: „zawarcie umowy sprzedaży przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 nie jest czynnością prawną w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem nie stosuje się art. 355 § 2 (por. uzasadnienie wyroku SN z 2.02.2001 r., IV CKN 262/00, LEX nr 52533).”

To również potwierdza, że w przypadku, gdy przedmiotem obrotu jest przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część nie można mówić o obrocie, w rozumieniu ustawy o VAT.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawców przedmiotowa transakcja zbycia dokonana przez Spółkę (Wnioskodawcę 1) na rzecz nabywcy (Wnioskodawcy 2) nie podlega VAT, a tym samym nie powinna być udokumentowana fakturą VAT i dla Wnioskodawcy 2 nie powstanie prawo od odliczenia podatku VAT, gdyż przedmiotem transakcji było zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci restauracji, nie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami natomiast są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Jednocześnie na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy, nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz.U. 2019 poz. 1145) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które winno zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze. Organizacyjny aspekt wyodrębnienia oznacza, że składniki tworzące „część przedsiębiorstwa” powinny posiadać cechę zorganizowania. Cecha ta powinna występować w „istniejącym przedsiębiorstwie”, a więc w ramach prowadzonej działalności i dotyczyć określonego zespołu składników tworzących część tego przedsiębiorstwa.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące w takich wzajemnych relacjach, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Zatem, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  
• zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
  
  

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes C-497/01 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że: „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami materialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów (…) zasada neutralności podatku od wartości dodanej wymaga, aby wszystkie aktywa przekazane podatnikowi były używane dla celów związanych z jego transakcjami podlegającymi opodatkowaniu (…).” W opinii Trybunału, w świetle tej normy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności czy dalszego zbycia otrzymanego majątku.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 Finanzamt Lüdenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Jednocześnie Trybunał wskazał, że: „(…) Zastosowanie art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy wymaga również, by nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub jego część, a nie natychmiast zlikwidować działalność i ewentualnie sprzedać zapasy (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Zita Modes, pkt 44). (…) Jak wynika z orzecznictwa Trybunału w tej mierze, zamiar nabywcy może, a w niektórych przypadkach powinien być brany pod uwagę przy całościowej ocenie okoliczności transakcji (…)”.

Wykładnia art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, była również przedmiotem rozstrzygnięć Naczelnego Sądu Administracyjnego. W orzecznictwie NSA prezentowany jest pogląd, że wyłączenie, o którym mowa w ww. unormowaniu, dotyczy tylko takiej transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w wyniku której następca prawny (nabywca) będzie prowadził działalność gospodarczą w oparciu o przekazane przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część (por. np. wyroki NSA: I FSK 113/14 z dnia 4 marca 2015 r., I FSK 1668/13 z dnia 6 listopada 2014 r., I FSK 1028/13 z 29 maja 2014 r.).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca 1 i Wnioskodawca 2 są czynnymi podatnikami VAT. W dniu 14 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca 1 nabył od podmiotu X jedną z należących do niego restauracji i tego samego dnia sprzedał ją z zyskiem Wnioskodawcy 2 (podmiot powiązany z Wnioskodawcą 1). W ramach zawartych transakcji przeniesiono wszystkie elementy niezbędne do funkcjonowania restauracji (nie nastąpiło zakłócenie działania restauracji ani przerwy w jej funkcjonowaniu). Wnioskodawca 2 prowadzi taką samą działalność jak podmiot X, tj. restaurację szybkiej obsługi, z wykorzystaniem wszystkich składników majątku.

Restauracja zlokalizowana jest w galerii handlowej, działa w wynajmowanym lokalu, znajdują się w niej wszystkie niezbędne środki trwałe i wyposażenie umożliwiające pracę restauracji.

W ramach obu umów sprzedaży, jako przedmiot sprzedaży określono gotowe do pracy przedsiębiorstwo restauracji. W szczególności wskazano, że przedmiotem sprzedaży były wszelkie rzeczy ruchome stanowiące elementy wyposażenia wykorzystywanego w ramach działalności oraz, że na nabywcę przechodzą wszelkie trwające stosunki pracy, prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez sprzedającą (w tym umowa najmu powierzchni w Galerii handlowej - zgoda na zmianę najemcy i podpisanie cesji na nabywcę przedsiębiorstwa), umów licencji, wszelkie inne wierzytelności i zobowiązania pieniężne i niepieniężne dotyczące składników materialnych i niematerialnych przypisanych do tej restauracji, w szczególności praw (w tym praw do rzeczy oraz dóbr niematerialnych przypisanych do restauracji), wszelkie prawa i obowiązki wynikające z pozostałych stosunków prawnych dotyczących składników materialnych i niematerialnych przypisanych do przedsiębiorstwa, w tym także (nie wyłącznie) stosunków prawnych pomiędzy sprzedającą a podmiotami świadczącymi usługi dotyczące przedsiębiorstwa restauracji na podstawie umów cywilnoprawnych. W ramach dokonanej transakcji Wnioskodawca 2 nie nabył praw wynikających z umów leasingu, ale Wnioskodawca 1 umożliwił mu korzystanie z aktywów, w ramach umowy najmu tych aktywów.

Wątpliwości budzi m.in. kwestia, czy transakcja dokonana pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2, stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na uznanie przedmiotu transakcji za zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że transakcja sprzedaży składników majątku (restauracji) przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 nie stanowi transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy a tym samym nie podlega wyłączeniu z opodatkowania stosowanie do art. 6 ust. 1 ustawy. W analizowanym przypadku w ramach przedmiotowej transakcji dochodzi do sprzedaży przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 poszczególnych składników majątku opodatkowanych na zasadach właściwych dla danego sprzedawanego składnika majątku.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca 1 nabył składniki majątku (restaurację) od Podmiotu X i w tym samym dniu sprzedał je z zyskiem Wnioskodawcy 2. Wnioskodawca wskazał, że zarówno w ramach transakcji dokonanej pomiędzy Podmiotem X a Wnioskodawcą 1 jak i w ramach transakcji dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2 przedmiot sprzedaży określono jako „gotowe do pracy przedsiębiorstwo restauracji”. Wnioskodawca wskazał również, że zawarte transakcje umożliwiły płynne przejście zorganizowanej części przedsiębiorstwa restauracji bez przerwy w funkcjonowaniu restauracji, tj. przeniesiono wszystkie niezbędne do funkcjonowania elementy zorganizowanego przedsiębiorstwa bez zakłócenia jego działania. Z okoliczności sprawy wynika, że w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji istniała faktyczna możliwość kontynuowania działalności Podmiotu X. Należy jednak zauważyć, że Wnioskodawca 1 w ogóle nie prowadził działalności gospodarczej w oparciu o sprzedawane Wnioskodawcy 2 składniki majątku (nabyte od Podmiotu X). Wnioskodawca 1 danego dnia nabył składniki majątku od Podmiotu X i tego samego dnia nabyte od Podmiotu X składniki majątku sprzedał Wnioskodawcy 2. W konsekwencji, Wnioskodawca 2 prowadząc restaurację przy wykorzystaniu składników majątku nabytych od Wnioskodawcy 1 nie kontynuuje działalności gospodarczej Wnioskodawcy 1 prowadzonej w oparciu o te składniki majątku. Zatem w tym konkretnym przypadku fakt, że w ramach transakcji dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2, Wnioskodawca 2 nabył wszystkie elementy niezbędne do funkcjonowania restauracji nie oznacza, że w transakcji dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2 doszło do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. W konsekwencji względem przedmiotowej transakcja dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2, nie znajduje zastosowanie wyłączenie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko zgodnie z którym, transakcja będąca przedmiotem zapytania nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT, gdyż przedmiotem transakcji było zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci restauracji należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości budzi kwestia, czy Wnioskodawcy 2 przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem składników majątku (restauracji) od Wnioskodawcy 1.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki,
tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi,
z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak wskazano Wnioskodawca 2 jest czynnym podatnikiem VAT. Jednocześnie z wniosku wynika, że Wnioskodawca 2 z wykorzystaniem wszystkich nabytych od Wnioskodawcy 1 składników majątku prowadzi restaurację szybkiej obsługi. Zatem spełnione są warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Jednocześnie, jak rozstrzygnięto w niniejszej interpretacji, w ramach przedmiotowej transakcji dochodzi do sprzedaży przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 poszczególnych składników majątku opodatkowanych na zasadach właściwych dla danego sprzedawanego składnika majątku. Zatem, Wnioskodawca 2 otrzymując od Wnioskodawcy 1 prawidłowo wystawioną fakturę dokumentującą sprzedaż składników majątku opodatkowaną według właściwej stawki podatku, przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy w związku z dokonaną transakcją.

Tym samym stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawcy 2 nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem składników majątku (restauracji) od Wnioskodawcy 1 jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.