Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.427.2019.2.JG
z 14 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2019 r. (data wpływu 3 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 grudnia 2019 r. (data nadania 4 grudnia 2019 r., data wpływu 11 grudnia 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP2-2.4010.427.2019.1.JG z dnia 29 listopada 2019 r. (data nadania 29 listopada 2019 r., data odbioru 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze handlu hurtowego, przede wszystkim na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka należy do międzynarodowej Grupy.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabycia towarów od wielu podmiotów (dalej: „Dostawcy”) w celu ich dalszej odsprzedaży.

Spółka będąca również podmiotem należącym do Grupy świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi pośrednictwa finansowego w zakresie m.in. dokonywania centralnych płatności i rozliczeń z Dostawcami z tytułu nabywanych od nich towarów. W ramach przedmiotowych usług, gwarantuje bezpieczeństwo procesu rozliczania, archiwizację danych oraz dokumentów dotyczących płatności na rzecz Dostawców.

W praktyce Wnioskodawca przygotowuje wstępne pliki płatności (dane Dostawców i kwoty) w swoim systemie finansowo-księgowym /…/, następnie pliki te wysyłane są do podmiotu z Grupy, która na podstawie tych plików przygotowuje przelewy do Dostawców. Kwotę całościową zobowiązań wobec swoich Dostawców Wnioskodawca przelewa na rachunek bankowy podmiotu z Grupy, która po przeanalizowaniu plików i ewentualnym dokonaniu stosownych korekt i potrąceń, wynikających z rozliczeń pomiędzy podmiotem z Grupy a Dostawcami (uregulowanych w oddzielnych umowach pomiędzy Dostawcami a podmiotem z Grupy), przygotowuje przelewy i realizuje je ze swojego rachunku bankowego. Po dokonanej płatności podmiot z Grupy udostępnia Dostawcom specyfikację płatności.

Podsumowując, głównym świadczeniem podmiotu z Grupy jest dokonywanie w imieniu Wnioskodawcy płatności na rzecz Dostawców. Dopiero w momencie zapłaty kwoty przez podmiot z Grupy w imieniu Wnioskodawcy, uznane zostaje, że wierzytelność Wnioskodawcy wobec konkretnego Dostawcy została uregulowana przez Wnioskodawcę.

Ponadto pismem z dnia 3 grudnia 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe o dane identyfikacyjne podmiotu z Grupy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, jeżeli płatność o której mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r. zostanie zapłacona przy wykorzystaniu podmiotu z Grupy jako operatora płatności, o ile podmiot z Grupy dokona faktycznego przelewu w imieniu Wnioskodawcy na rachunek bankowy Dostawcy kwoty przekraczającej 15.000 zł, wykazany w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca będzie w posiadaniu dowodu potwierdzającego takie działanie, to Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r.)?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 roku, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

Zatem przepis ten co do zasady obliguje Wnioskodawcę do dokonywania płatności na rzecz swoich dostawców będących podatnikami VAT w Polsce, którzy dokumentują dostawy towarów na rzecz Wnioskodawcy fakturami VAT, gdzie wartość transakcji przekracza 15.000 zł na ich rachunki bankowe ujawnione w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, Wnioskodawca dokonuje płatności na rzecz Dostawców za pośrednictwem podmiotu z Grupy.

W tym zakresie kluczowe w ocenie Wnioskodawcy jest prawidłowe i jednoznaczne określenie co należy rozumieć przez pojęcie „płatność”. Z dokonaniem bowiem „płatności” na odpowiedni rachunek bankowy mogą wiązać się bowiem negatywne konsekwencje dla Wnioskodawcy w zakresie braku możliwości uznania za koszt podatkowy „kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług”.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji pojęcia „płatność” ani odesłania do takiej definicji w innych przepisach, mogącej wyjaśnić jego znaczenie. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, właściwe wydaje się odwołanie do definicji językowej tego pojęcia. W tym kontekście, jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 26 lutego 1998 r. o sygn. I SA/Po 1207/97: „w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśnia się, iż punktem wyjścia interpretacji prawa podatkowego jest zawsze tekst ustawy oraz rozumienie użytych przez ustawodawcę słów na tle danego języka etnicznego. Wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia interpretacji praw, lecz zakreśla jej granice w ramach możliwego sensu słów w danym języku etnicznym. Dokonując wykładni językowej prawa podatkowego należy brać znaczenie użytych w ustawie słów w rozumieniu powszechnie przyjętym w języku polskim, chyba że ustawodawca nada tym słowom na gruncie prawa podatkowego specyficzną treść, odmienną od języka potocznego”.

Zgodnie z poglądami utrwalonymi w doktrynie i orzecznictwie, wykładnia językowa stanowi punkt wyjścia w procesie wykładni prawa, natomiast pozajęzykowe rodzaje wykładni (w szczególności wykładnię systemową) można stosować pomocniczo, zwłaszcza jeżeli na tle zakreślonych przez wyniki wykładni językowej dopuszczalnych reguł znaczeniowych sens przepisów prawnych jest wieloznaczny, przy czym wykładnie pozajęzykowe przepisów prawa podatkowego nie mogą być stosowane w oderwaniu od wykładni językowej i wbrew tej wykładni. Znajduje to dobitne potwierdzenie w wyroku z dnia 5 listopada 2009 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. II FSK 2194/08, w którym Sąd podkreślił, iż: „Zgodnie z przyjętą w judykaturze i doktrynie zasadą pierwszeństwa wykładni językowej w procesie wykładni prawa, należy w pierwszej kolejności opierać się na rezultatach wykładni językowej, a dopiero w przypadku dalszych wątpliwości lub w celu wzmocnienia wyniku wykładni językowej sięgać kolejno po wykładnię systemową lub funkcjonalną”.

Biorąc pod uwagę powyższe, w szczególności brak w przepisach ustawy o VAT definicji wskazującej na odmienne rozumienie pojęcia „płatność” od języka potocznego, należy wskazać, iż zgodnie definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) słowo „płatność” oznacza obowiązek regulowania zobowiązań pieniężnych w określonym terminie.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy należałoby uznać, że w opisanym stanie faktycznym płatności, a więc regulowanie zobowiązań pieniężnych w imieniu Wnioskodawcy na rzecz polskich Dostawców będących czynnymi podatnikami VAT dokonuje podmiot z Grupy. Tym samym celem zidentyfikowania, czy spełnione są przesłanki z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 roku, obligujące do nie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, kluczowe jest zweryfikowanie na jaki rachunek bankowy Dostawcy podmiot z Grupy jako pośrednik Wnioskodawcy dokonał faktycznej płatności w imieniu Wnioskodawcy.

Innymi słowy, w sytuacji gdy Wnioskodawca uzyska od podmiotu z Grupy potwierdzenie, że płatność w imieniu Wnioskodawcy została dokonana na rachunek ujawniony w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co potwierdzone zostanie przesłanymi przez podmiot z Grupy dowodami (np. potwierdzeniami stosownych przelewów), to art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 roku nie będzie miał zastosowania, z powodu dokonywania płatności zobowiązań Wnioskodawcy na rachunki bankowe Dostawców ujawnione w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka chciałaby wskazać interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31 maja 2019 roku o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.73.2019.3.JC, w której również był rozważany wpływ wprowadzenia pośrednika w płatnościach w kontekście ograniczeń wynikających z art. 15d ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (w zakresie płatności na rachunek bankowy). Organ podatkowy w przedmiotowej interpretacji potwierdził stanowisko podatnika, że: „Rola rachunku zbiorczego będzie dokładnie taka jak zostało to opisane w wyżej przytoczonej charakterystyce rachunku płatniczego, w szczególności: rejestrowanie środków pieniężnych wpłacanych na rzecz Spółki, wykonywanie transakcji płatniczych czyli wpłat, wypłat oraz realizacja transferów pieniężnych na rzecz Spółki, tzn. takich które skutkują umorzeniem jej zobowiązań związanych z działalnością gospodarczą. Powyższe wskazuje, iż płatności dokonywane na rzecz Spółki będą dokonywane z rachunku płatniczego. Nie zostanie więc spełniona podstawowa przesłanka zastosowania art. 15d ust. 1 ustawy o CIT, aby płatność „została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego”. Jednocześnie, analizowany przepis nie wymaga, aby ów rachunek płatniczy był otwarty w banku na imię Spółki, wymagane jest tylko pośrednictwo rachunku płatniczego. W analizowanym przypadku istotny jest także fakt, iż płatności dokonywane z rachunku zbiorczego będą realizowane „na rzecz” Spółki, tzn. będą pokrywały/spłacały zobowiązania zaciągnięte przez Spółkę w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą. Podsumowując, w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku art. 15d ust. 1 ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania, z powodu dokonywania płatności zobowiązań Spółki z rachunków zbiorczych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony.

Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
   
   

Na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1018, dalej jako: „ustawa nowelizująca”) i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy nowelizującej zostały znowelizowane przepisy art. 15d ust. 1 i 2 updop, które wejdą w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.

I tak art. 15d ust. 1 updop otrzymuje brzmienie:

Podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.
   
   

Z kolei znowelizowany art. 15d ust. 2 updop stanowi, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
   
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody
   

- w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego albo został zlecony przelew.

Dodatkowo został wprowadzony art. 15d ust. 4 updop, zgodnie z którym, przepisów ust. 1 pkt 2 i ust. 2 nie stosuje się, w przypadku gdy podatnik dokonujący płatności dokonał zapłaty należności przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i złożył zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Zgodnie z art. 96b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm., dalej jako: „ustawa VAT”) – w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r. – Szef Krajowej Administracji Skarbowej prowadzi w postaci elektronicznej wykaz podmiotów:

1. w odniesieniu do których naczelnik urzędu skarbowego nie dokonał rejestracji albo które wykreślił z rejestru jako podatników VAT;
2. zarejestrowanych jako podatnicy VAT, w tym podmiotów, których rejestracja jako podatników VAT została przywrócona.
   
   

Wykaz jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sposób umożliwiający sprawdzenie, w tym automatycznie, czy podmiot znajduje się w wykazie na wybrany dzień, przypadający nie wcześniej niż w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym podmiot jest sprawdzany. Dane tego podmiotu są udostępniane według stanu na wybrany dzień, z wyjątkiem danych, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, które są udostępniane według stanu na dzień sprawdzenia (art. 96b ust 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej, przepisy art. 14 ust. 2h i 2i oraz art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 12 ust. 4i i 4j oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, mają zastosowanie do zapłaty należności w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2019 r.

Przepisów art. 22p ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 15d ust. 1, 2 i 4 ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do płatności dotyczących kosztów zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem 1 stycznia 2020 r. (art. 10 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (Druk nr 3301) celem projektowanej ustawy jest dalsze uszczelnienie systemu podatku od towarów i usług oraz zminimalizowanie ryzyka nieświadomego udziału podatników w karuzelach VAT.

W ostatnich latach zarówno w Polsce, jak i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej obserwuje się niepokojące zjawisko wykorzystywania mechanizmów konstrukcji podatku VAT do uzyskiwania niezgodnych z prawem korzyści. Dotyczy to przede wszystkim uszczuplania należności budżetu państwa przez wyłudzanie nienależnego zwrotu tego podatku lub nieodprowadzanie należności podatkowych z tytułu VAT. (…) Z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców wynika obowiązek korzystania przez przedsiębiorcę z rachunku płatniczego, w każdym przypadku gdy stroną transakcji jest inny przedsiębiorca oraz jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty. W art. 12 ust. 4j pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza się przepisy, które wyłączają skutki w postaci konieczności rozpoznania u podatnika przychodu, w sytuacji gdy płatność będzie wynikała z transakcji innej niż określona w art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców lub zostanie dokonana na inny rachunek niż zawarty w wykazie, pod warunkiem że podatnik złoży w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu zawiadomienie o tym rachunku do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury. Wzór zawiadomienia wraz z podstawowymi informacjami, które powinny być w nim zawarte, zostały określone w art. 117ba § 4 i 5 Ordynacji podatkowej. Wprowadzenie takiego przepisu zrównuje sytuację osób trzecich (np. faktora) z pozostałymi kontrahentami, którzy zgodnie z projektowanymi przepisami będą mogli zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodu mimo dokonania zapłaty na rachunek, który nie figuruje w wykazie, jeżeli zawiadomią o tym rachunku naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury.

W art. 2 i art. 3 projektowanej ustawy wprowadzono zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części (lub zmniejszają wysokość kosztów), w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub została dokonana na rachunek inny niż zawarty w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o VAT – w przypadku transakcji z podatnikiem zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny.

W powyższym zakresie zmiana ta poszerza zakres już istniejących przepisów dotyczących płatności gotówkowych w ramach transakcji przekraczających kwotę 15 000 zł.

Podsumowując powyższe, stwierdzić należy, że przepis art. 15d updop od 1 stycznia 2020 r. zostanie rozszerzony i zgodnie z art. 15d ust. 1 pkt 2 updop nie każda płatność przekraczająca kwotę 15 000 zł dokonana przelewem na rachunek bankowy będzie stanowić koszt uzyskania przychów.

W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług potwierdzonych fakturą i dokonanych przez podatników VAT czynnych, aby móc zaliczyć płatność (przekraczającą 15 000 zł) do kosztów uzyskania przychodów niezbędnym jest jej dokonanie na rachunek zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku dokonania przelewu na rachunek, który na dzień zlecenia przelewu nie znajduje się w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 15d ust. 4 updop, tj, złożenia zawiadomienie, o którym mowa w art. 117ba § 3 Ordynacji podatkowej, do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla wystawcy faktury w terminie trzech dni od dnia zlecenia przelewu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje nabycia towarów od wielu podmiotów w celu ich dalszej odsprzedaży.

Podmiot należący do Grupy („podmiot z Grupy”) (…) świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi pośrednictwa finansowego w zakresie m.in. dokonywania centralnych płatności i rozliczeń z Dostawcami z tytułu nabywanych od nich towarów. W ramach przedmiotowych usług, podmiot z Grupy, gwarantuje bezpieczeństwo procesu rozliczania, archiwizację danych oraz dokumentów dotyczących płatności na rzecz Dostawców.

W praktyce Wnioskodawca przygotowuje wstępne pliki płatności (dane Dostawców i kwoty) w swoim systemie finansowo-księgowym /…/, następnie pliki te wysyłane są do podmiotu z Grupy, który na podstawie tych plików przygotowuje przelewy do Dostawców. Kwotę całościową zobowiązań wobec swoich Dostawców Wnioskodawca przelewa na rachunek bankowy podmiotu z grupy, który po przeanalizowaniu plików i ewentualnym dokonaniu stosownych korekt i potrąceń, wynikających z rozliczeń pomiędzy podmiotem powiązanym a Dostawcami (uregulowanych w oddzielnych umowach pomiędzy Dostawcami a podmiotem z Grupy), przygotowuje przelewy i realizuje je ze swojego rachunku bankowego. Po dokonanej płatności podmiot z Grupy udostępnia Dostawcom specyfikację płatności.

Głównym świadczeniem podmiotu z Grupy jest dokonywanie w imieniu Wnioskodawcy płatności na rzecz Dostawców. Dopiero w momencie zapłaty kwoty przez podmiot z Grupy w imieniu Wnioskodawcy, uznane zostaje, że wierzytelność Wnioskodawcy wobec konkretnego Dostawcy została uregulowana przez Wnioskodawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku płatności dokonywanych przez podmiot z Grupy w imieniu Wnioskodawcy na rachunek bankowy Dostawcy.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy płatność w imieniu Wnioskodawcy została dokonana na rachunek ujawniony w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, co potwierdzone zostanie przesłanymi przez podmiot z Grupy dowodami (np. potwierdzeniami stosownych przelewów), to art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 roku nie będzie miał zastosowania, z powodu dokonywania płatności zobowiązań Wnioskodawcy na rachunki bankowe Dostawców ujawnione w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.