2019.12.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.552.2019.1.SG
z 12 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 września 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), uzupełnionym 2 i 5 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji (dotyczy pytania oznaczonego we wniosku Nr 3). Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.413.2019.1.SG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 i 5 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie realizacji prac budowlanych i remontowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywa w Niemczech różne towary i usługi. Sprzedaż towarów i usług na rzecz Spółki może mieć miejsce w formie:

dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium Niemiec,
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec,
importu usług na terytorium Niemiec.

Nabywane w Niemczech towary i usługi mogą być opodatkowane niemieckim podatkiem od wartości dodanej (dalej: „niemiecki podatek VAT”). Jest on odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług uregulowanego w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „polski podatek VAT”). W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium Niemiec (pkt a), zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech, niemiecki podatek VAT jest doliczany do ceny sprzedaży towarów i usług. Koszt nabycia towarów i usług to cena brutto (razem z niemieckim podatkiem VAT). Spółka, jako nabywca towarów i usług ponosi ekonomiczny ciężar tego podatku, ponieważ jest on wliczony w cenę towarów i usług. Jednocześnie Spółka będzie mogła wykazać niemiecki podatek VAT naliczony w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech i w związku z tym pomniejszyć kwotę niemieckiego podatku VAT należnego do którego zapłaty zobowiązana będzie w Niemczech. W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec (pkt b) oraz importu usług na terytorium Niemiec (pkt c), zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech, niemiecki podatek VAT nie jest doliczany do ceny sprzedaży towarów i usług. Koszt nabycia towarów i usług to cena netto (bez niemieckiego podatku VAT). W związku z takim zakupem to Spółka będzie zobowiązana wykazać niemiecki podatek VAT należny w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech. Jednocześnie Spółka będzie mogła wykazać ten podatek, jako niemiecki podatek VAT naliczony w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech. Niemiecki podatek VAT naliczony będzie pomniejszał niemiecki podatek VAT należny. W Niemczech deklaracje w zakresie niemieckiego podatku VAT składane są za okresy miesięczne. Termin złożenia deklaracji to określony dzień miesiąca następującego po miesiącu za który rozliczany jest niemiecki podatek VAT. Natomiast termin zapłaty podatku to określony dzień miesiąca następującego po miesiącu w którym złożono deklarację. Przykładowo: w przypadku podatku za styczeń termin złożenia deklaracji przypada w lutym, a termin zapłaty podatku przypada w marcu. Nabywane w Niemczech towary i usługi będą przez Spółkę wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koszt nabycia tych towarów i usług będzie ponoszony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka dokona faktycznej zapłaty za kupowane towary i usługi. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT. Spółka jest zarejestrowana w Niemczech jako podatnik niemieckiego podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) winno być: (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przytaczanym już art. 15 ust. 1 ustawy z dnia15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.p.”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Przede wszystkim wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika, a jego poniesienie musi mieć charakter definitywny. Przez faktyczne poniesienie wydatku należy rozumieć, że „wydatek musi zostać faktycznie poniesiony przez podatnika w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie jego zasobów finansowych, z których wydatek jest dokonywany” (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1163/12).

Z perspektywy art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. poniesienie to faktyczne wydatkowanie, gdyż wykładnia przepisu wskazuje na czas dokonany co oznacza, że chodzi o taki stan, w którym nastąpiło obciążenia kosztem nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale w znaczeniu realnym. W sytuacji poniesienia kosztów musiało dojść do wydatkowania określonej sumy pieniężnej. Wydatek musi być poniesiony przez podatnika, a więc w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych tego podatnika. Wydatek musi mieć charakter definitywny, co oznacza że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona albo zrefundowana. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec oraz importu usług na terytorium Niemiec kosztem uzyskania przychodów będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT. Kosztem uzyskania przychodów może być jedynie wydatek faktycznie poniesiony przez podatnika. Tymczasem w omawianej sytuacji Spółka będzie nabywała towary za wynagrodzeniem w kwocie netto (bez niemieckiego podatku VAT). Inaczej niż w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium Niemiec Spółka nie będzie nabywała towarów i usług za wynagrodzeniem w kwocie brutto (razem z niemieckim podatkiem VAT naliczonym). Niemiecki podatek VAT nie będzie stanowił części wynagrodzenia za towar i usługę, a Spółka nie będzie ponosiła ekonomicznego ciężaru tego podatku. Nie ma zatem podstaw do przyjmowania, że w związku z omawianym nabyciem towarów i usług Spółka faktycznie poniosła wydatek w postaci niemieckiego podatku VAT naliczonego. W związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów na terytorium Niemiec oraz importem usług na terytorium Niemiec Spółka będzie zobowiązana do wykazania niemieckiego podatku VAT należnego w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech. Jednocześnie wykazany niemiecki podatek VAT należny będzie stanowił niemiecki podatek VAT naliczony. Podatek naliczony będzie pomniejszał podatek należny. Tym samym w omawianym przypadku Spółka nie ponosi żadnego definitywnego wydatku w zakresie niemieckiego podatku VAT. Przedstawione stanowisko Spółki potwierdza interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 listopada 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-3.4010.238.2018.4.MS.

Reasumując, w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) winno być: (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 updop).

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

podatek naliczony:
- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
podatek należny:
- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.). Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa nie wchodzące w skład terytorium Wspólnoty.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce. Spółka podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie realizacji prac budowlanych i remontowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabywa w Niemczech różne towary i usługi. Sprzedaż towarów i usług na rzecz Spółki może mieć miejsce w formie:

dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium Niemiec,
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec,
importu usług na terytorium Niemiec.

Nabywane w Niemczech towary i usługi mogą być opodatkowane niemieckim podatkiem od wartości dodanej. Jest on odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług uregulowanego w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. W przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium Niemiec (pkt a), zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech, niemiecki podatek VAT jest doliczany do ceny sprzedaży towarów i usług. Koszt nabycia towarów i usług to cena brutto (razem z niemieckim podatkiem VAT). Spółka, jako nabywca towarów i usług ponosi ekonomiczny ciężar tego podatku, ponieważ jest on wliczony w cenę towarów i usług. Jednocześnie Spółka będzie mogła wykazać niemiecki podatek VAT naliczony w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech i w związku z tym pomniejszyć kwotę niemieckiego podatku VAT należnego do którego zapłaty zobowiązana będzie w Niemczech. W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec (pkt b) oraz importu usług na terytorium Niemiec (pkt c), zgodnie z przepisami obowiązującymi w Niemczech, niemiecki podatek VAT nie jest doliczany do ceny sprzedaży towarów i usług. Koszt nabycia towarów i usług to cena netto (bez niemieckiego podatku VAT). W związku z takim zakupem to Spółka będzie zobowiązana wykazać niemiecki podatek VAT należny w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech. Jednocześnie Spółka będzie mogła wykazać ten podatek, jako niemiecki podatek VAT naliczony w deklaracji podatkowej składanej w Niemczech. Niemiecki podatek VAT naliczony będzie pomniejszał niemiecki podatek VAT należny. W Niemczech deklaracje w zakresie niemieckiego podatku VAT składane są za okresy miesięczne. Termin złożenia deklaracji to określony dzień miesiąca następującego po miesiącu za który rozliczany jest niemiecki podatek VAT. Natomiast termin zapłaty podatku to określony dzień miesiąca następującego po miesiącu w którym złożono deklarację. Przykładowo: w przypadku podatku za styczeń termin złożenia deklaracji przypada w lutym, a termin zapłaty podatku przypada w marcu. Nabywane w Niemczech towary i usługi będą przez Spółkę wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koszt nabycia tych towarów i usług będzie ponoszony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Spółka dokona faktycznej zapłaty za kupowane towary i usługi. Spółka jest zarejestrowana w Polsce jako czynny podatnik VAT. Spółka jest zarejestrowana w Niemczech jako podatnik niemieckiego podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych – podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej” (…)”.

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt 926/16, w którym stwierdzono, że „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia - a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Tym samym, należy wskazać, że dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, w sytuacji w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, gdyż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wyklucza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT oraz tożsamego z nim podatku od wartości dodanej nakładanego na terenie innych państw członkowskich UE, w tym w Niemczech. Analogicznie należy postępować w przypadku przyjętych rozwiązań w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych regulujących kwestię przychodów podatkowych. Stosownie do treści art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Zatem w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec), w związku z tym że Spółka wykaże w deklaracji podatkowej niemiecki podatek VAT naliczony, który będzie pomniejszał wartość niemieckiego podatku VAT należnego, nie powstanie z tego tytułu dla Wnioskodawcy przychód podatkowy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy sprowadzające się do stwierdzenia, że w sytuacji opisanej w pkt b i c (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Niemiec oraz import usług na terytorium Niemiec) kosztem uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy będzie koszt nabycia towarów i usług w kwocie netto, tj. bez niemieckiego podatku VAT naliczonego, podczas gdy niemiecki podatek VAT należny nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodu, a niemiecki podatek VAT naliczony nie będzie stanowił przychodu w związku z wykazaniem go w deklaracji, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sadowego oraz interpretacji organu podatkowego, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Jednocześnie wskazać należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Ponadto, wskazać należy na generalną zasadę, że nawet gdyby w odniesieniu do innych podatków lub innych okresów rozliczeniowych, organy podatkowe wydały odmienne rozstrzygnięcia, to nigdy nie może to stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy podatnika, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie (wyrok WSA w Gliwicach z 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 848/07). Podobnie stwierdził WSA w Łodzi w orzeczeniu z 18 listopada 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 907/08.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin