2019.12.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.357.2019.1.JŁ
z 16 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2019 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca otrzymał jednorazowo z Funduszu Pracy środki na podjęcie działalności gospodarczej. Dnia 16 października 2019 r. została podpisana umowa, zaś dotacja w wysokości 19.500 zł wpłynęła na konto Wnioskodawcy 17 października 2019 r. Dotacja została zrealizowana przez Urząd Pracy w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego – Program Operacyjny. Zgodnie z umową, udzielone dofinansowanie stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 r. z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1). W zaświadczeniu z dnia 13 czerwca 2018 r. o pomocy de minimis określono, że pomoc ta przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065 ze zm.) i Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380). Działalność, na której rozpoczęcie Wnioskodawca otrzymał przedmiotowe dofinansowanie, będzie sklasyfikowana pod numerem 96.02.Z – Fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne, które Wnioskodawca będzie wykonywał. Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność dnia 4 listopada 2019 r. (Wnioskodawca jest zobowiązany do rozpoczęcia działalności gospodarczej w terminie do 1 miesiąca od daty zawarcia umowy). Wnioskodawca nie będzie zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, będzie rozliczał się na zasadach ogólnych, według skali podatkowej, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Otrzymaną kwotę dotacji Wnioskodawca jest zobowiązany wydatkować w terminie do 2 miesięcy od daty podjęcia działalności gospodarczej, co też uczyni, przeznaczając ją na zakupy, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wskazaną we wniosku. Wnioskodawca planuje dokonać zakupu wszystkich składników majątku i środków obrotowych do końca roku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostaną udokumentowane fakturami zakupu, na których Wnioskodawca będzie widniał jako nabywca. W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca zakupi wyposażenie niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności, tj.:

środki do makijażu (kosmetyki, półprodukty) o wartości 1.941,37 zł brutto,
akcesoria do makijażu (pędzle) o wartości 660 zł brutto,
produkty fryzjerskie (środki pielęgnacyjne, kosmetyki) o wartości 2.522,35 zł brutto,
akcesoria i maszyny fryzjerskie (sprzęty elektryczne) o wartości 4.572,97 zł brutto,
produkty do manicure (kosmetyki) o wartości 4.662,07 zł brutto,
akcesoria i maszyny do manicure (sprzęt) o wartości 2.136,24 zł brutto,
środki do dezynfekcji o wartości 160 zł brutto,
tablet IPAD o wartości 1.895 zł brutto,
maszyna do dezynfekcji (sterylizator) o wartości 200 zł brutto,
lampa kosmetyczno-fryzjerska o wartości 400 zł brutto,
kufer kosmetyczno-fryzjerski o wartości 350 zł brutto,

razem: 19.500 zł.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania Wnioskodawca nie zaliczy do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym dotacja nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zakupionych urządzeń Wnioskodawca nie wprowadzi do ewidencji środków trwałych, ponieważ zgodnie ze znowelizowanym art. 22d ust. 1 ustawy o podatku osobowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o którym mowa w art. 22a, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż wprowadzi do ewidencji wyposażenia rzeczowe składniki majątku, których wartość przekracza 1.500 zł, tj. IPAD.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy składniki majątku firmowego, zarówno wyposażenie, jak i środki obrotowe (surowce, materiały wykorzystywane do podstawowej działalności firmy), nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22, jak również art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia i środków obrotowych do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na zakup wyposażenia i środków obrotowych nie zostały w szczególności wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że składniki majątkowe, jak również środki obrotowe, nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu. Swoje zdanie Wnioskodawca uzasadnia faktem, że w przypadku gdy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia oraz środków obrotowych do kosztów uzyskania przychodów, to majątek poniżej wartości 10.000 zł i środki obrotowe, zgodnie z ogólną zasadą ujętą w art. 22 ust. 1, są kosztami uzyskania przychodów, wtedy gdy są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ponadto celem potwierdzenia swojego stanowiska przywołuje interpretacje indywidualne wydane w podobnych sprawach, tj. interpretacjami znak ITPB1/415-1086/14/AK, znak IPTPB1/4511-711/15-3/MH, znak 0112-KDIL3-3.4011.374.2018.1.DS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1482 ze zm.).

Natomiast stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

W myśl art. 103 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym. Stosownie natomiast do art. 106 ust. 1 tej ustawy, przychodami Funduszu Pracy są m.in. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów finansowanych z Funduszu Pracy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca otrzymał jednorazowo z Funduszu Pracy środki na podjęcie działalności gospodarczej. Dotacja została zrealizowana przez Urząd Pracy w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Zgodnie z umową, udzielone dofinansowanie stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 r. z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1). W zaświadczeniu z dnia 13 czerwca 2018 r. o pomocy de minimis określono, że pomoc ta przyznana została na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065 ze zm.) i Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380). Działalność, na której rozpoczęcie Wnioskodawca otrzymał przedmiotowe dofinansowanie, będzie sklasyfikowana pod numerem 96.02.Z – Fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne. Wnioskodawca planuje rozpocząć działalność 4 listopada 2019 r. Wnioskodawca nie będzie zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, będzie rozliczał się na zasadach ogólnych, według skali podatkowej, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca planuje dokonać zakupu wszystkich składników majątku i środków obrotowych do końca roku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostaną udokumentowane fakturami zakupu, na których Wnioskodawca będzie widniał jako nabywca. W ramach przyznanego dofinansowania Wnioskodawca zakupi wyposażenie niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności, tj.:

środki do makijażu (kosmetyki, półprodukty) o wartości 1.941,37 zł brutto,
akcesoria do makijażu (pędzle) o wartości 660 zł brutto,
produkty fryzjerskie (środki pielęgnacyjne, kosmetyki) o wartości 2.522,35 zł brutto,
akcesoria i maszyny fryzjerskie (sprzęty elektryczne) o wartości 4.572,97 zł brutto,
produkty do manicure (kosmetyki) o wartości 4.662,07 zł brutto,
akcesoria i maszyny do manicure (sprzęt) o wartości 2.136,24 zł brutto,
środki do dezynfekcji o wartości 160 zł brutto,
tablet IPAD o wartości 1.895 zł brutto,
maszyna do dezynfekcji (sterylizator) o wartości 200 zł brutto,
lampa kosmetyczno-fryzjerska o wartości 400 zł brutto,
kufer kosmetyczno-fryzjerski o wartości 350 zł brutto,

razem: 19.500 zł.

Wnioskodawca po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej nie zaliczy do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania (zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zakupione urządzenia nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż wprowadzi do ewidencji wyposażenia rzeczowe składniki majątku, których wartość przekracza 1.500 zł, tj. IPAD.

Z wniosku wynika, iż za otrzymane z Urzędu Pracy środki Wnioskodawca nabył materiały i składniki majątku niezaliczane do środków trwałych.

Zgodnie z § 3 pkt 1, 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728 ze zm.) pod pojęciem:

towary – towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:
1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,
3. materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości,
4. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane,
5. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem,
6. brakami są nieodpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji; brakami są również towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
7. odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową;
7. wyposażenie – rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
8. środki trwałe – rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Mając na uwadze powyższe regulacje i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że skoro środki otrzymane z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy na podjęcie działalności gospodarczej zostały przeznaczone na zakup towarów i wyposażenia niestanowiących środków trwałych, to wydatki poniesione na ich nabycie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, niezależnie od tego, że na ich zakup Wnioskodawca otrzymał dotację korzystającą ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, wydatki poniesione na zakup ww. towarów i wyposażenia wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazano wyżej, warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zaznaczyć należy, że to na podatniku ciąży obowiązek należytego udokumentowania ww. wydatków w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Przy czym, posiadane dowody nie mogą się ograniczać do faktur (rachunków) stwierdzających wysokość poniesionych wydatków, lecz winny to być dowody umożliwiające w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej, a ponadto potwierdzające racjonalność poniesionych wydatków.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin