Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.413.2019.3.AG
z 9 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2019 r. (data wpływu 20 września 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2019 r. (data nadania 26 listopada 2019 r., data wpływu 29 listopada 2019 r.) na wezwanie z dnia 7 listopada 2019 r. Nr 0114-KDIP2-2.4010.413.2019.2.AG, 0112-KDIL2-1.4012.450.2019.1.AWa (data nadania 7 listopada 2019 r., data odbioru 20 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozliczeń opisanego we wniosku konsorcjum, jako wspólnego przedsięwzięcia – jest prawidłowe;
  

• sposobu rozliczenia w rachunku podatkowym przychodów i kosztów uzyskania przychodów Spółki, będącej liderem konsorcjum – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozliczeń opisanego we wniosku konsorcjum, jako wspólnego przedsięwzięcia oraz sposobu rozliczenia w rachunku podatkowym przychodów i kosztów uzyskania przychodów Spółki, będącej liderem konsorcjum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Strona zamierza zawrzeć umowę konsorcjum (tzw. joint venture) z podmiotem będącym spółką prawa handlowego i mającym siedzibę w Rumunii, w ramach której to umowy strona będzie tzw. liderem, zaś spółka z Rumunii partnerem. Strona świadczy usługi przewozu i transportu, które wykonywane są w kraju, jak i na terenie Unii Europejskiej. Strona posiada odpowiednie zaplecze techniczne do świadczenia tego typu usług, tj. w szczególności odpowiednie pojazdy, natomiast spółka z Rumunii dysponuje wykwalifikowaną kadrą kierowców. Celem wspólnego przedsięwzięcia będzie udostępnienie stronie tychże kierowców spółki z Rumunii, którzy na rzecz strony będą świadczyć jej pracę na jej środkach transportowych i dla jej kontrahentów. Strona nie będzie ponosić żadnych kosztów w związku z zatrudnieniem kierowców, czyli kosztów wynagrodzeń, składek na ubezpieczenia społeczne itp., gdyż w całości będzie to obciążać spółkę z Rumunii. Natomiast część zysków (wynagrodzenie partnera) przypadających stronie ze świadczenia usług przy udziale udostępnionych kierowców będzie przekazywana spółce z Rumunii.

Mechanizm zastosowany do rozliczenia przychodów z tytułu uczestnictwa w konsorcjum zostanie więc ukształtowany w następujący sposób: wynagrodzenie partnera konsorcjum, stanowiące określoną część zysków ze świadczenia usługi przez lidera przy wykorzystaniu przy niej pracy kierowców partnera, jako niedotyczące żadnej usługi wykonanej przez partnera konsorcjum, będzie stanowiło jedynie jego udział w zysku konsorcjum w zrealizowanym projekcie i będzie rozliczane za pomocą innych dokumentów księgowych, a nie faktury – w tym poprzez wystawiane przez partnera konsorcjum na rzecz lidera konsorcjum noty obciążeniowe. Wynagrodzenie to będzie w założeniu zwrotem wszelkich kosztów zatrudnienia kierowców przez spółkę w Rumunii, jakie ona ponosi lub też zostanie ono określone ściśle jako pewien ustalony procent od przychodów uzyskiwanych przez stronę.

Ponadto, pismem z dnia 26 listopada 2019 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Wspólne przedsięwzięcie opisane szczegółowo we wniosku będzie polegało na współdziałaniu partnerów mających wspólny cel i nie będzie łączyło się z działaniem jednego podmiotu (partnera) dla bezpośredniej korzyści Wnioskodawcy.

Spółka z Rumunii będzie działała jako partner Wnioskodawcy w ramach wspólnego przedsięwzięcia i nie będzie wykonywała na rzecz Wnioskodawcy konkretnych czynności za wynagrodzeniem.

Dane wskazanej we wniosku Spółki z Rumunii są następujące: (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wynagrodzenie partnera konsorcjum, stanowiące określoną część przychodów ze świadczenia usługi przez lidera przy wykorzystaniu przy jej wykonywaniu pracy kierowców partnera, jako niedotyczące żadnej usługi wykonanej przez partnera konsorcjum, będzie stanowiło jedynie jego udział w zysku konsorcjum w zrealizowanym projekcie i będzie rozliczane za pomocą innych dokumentów księgowych, a nie faktury – w tym poprzez wystawiane przez partnera konsorcjum na rzecz lidera konsorcjum noty obciążeniowe?
2. Czy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym do rozliczenia konsorcjum będzie miał zastosowanie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOP), a w konsekwencji czy kosztem uzyskania przychodu strony dla celów CIT z tytułu realizacji usług przewozu na rzecz swoich kontrahentów i przy udziale kierowców spółki z Rumunii będzie całe wynagrodzenie przekazywane tejże spółce (partnerowi) w oparciu o noty obciążeniowe?
3. Czy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym do rozliczenia konsorcjum będzie miał zastosowanie art. 5 ust. 1 i 2 PDOP, a w konsekwencji czy przychodem strony dla celów CIT będzie cała kwota z wystawionych w danym miesiącu faktur na rzecz kontrahentów z tytułu świadczenia usług przewozu przy wykorzystaniu kierowców spółki z Rumunii czy też kwota pomniejszona o wartość wypłaconego wynagrodzenia tej spółce w danym miesiącu?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 2 i 3, dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W części dotyczącej podatku od towarów i usług (pytanie nr 1) wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem strony, do rozliczenia konsorcjum ma zastosowanie art. 5 ust. 1 i 2 PDOP. Konsorcjum spełnia bowiem kryteria warunkujące uznanie go za wspólne przedsięwzięcie, w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 PDOP.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 PDOP, przychody z m. in. wspólnego przedsięwzięcia łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 PDOP). Jednocześnie PDOP nie definiuje pojęcia konsorcjum, jak również wspólnego przedsięwzięcia, wskazując jedynie w jaki sposób należy rozliczać przychody i koszty po stronie jego uczestników.

Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni dokonywać podziału kosztów, czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy.

W kontekście rozważań przytoczonych powyżej w ocenie strony przyszłe konsorcjum spełnia kryteria warunkujące uznanie go za wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu art. 5 PDOP. Zdaniem Wnioskodawcy, klasyfikacja konsorcjum jako wspólnego przedsięwzięcia w rozumieniu art. 5 ustawy o PDOP, znajduje potwierdzenie zarówno w sposobie sformułowania celu, dla którego wspólne przedsięwzięcie zostanie zawiązane, jak również w szeregu postanowień umownych wynikających z porozumienia zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a partnerem biznesowym, a w szczególności:

1. współpraca pomiędzy stronami zostanie nawiązana w zamiarze realizacji wspólnego celu gospodarczego w postaci świadczenia usług przewozu na terenie głównie Unii Europejskiej,
2. podmiotem pełniącym funkcję lidera w ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia będzie strona, która w swoim imieniu będzie świadczyła wspomniane usługi transportowe swoimi pojazdami, ponosiła koszty ich utrzymania i eksploatacji, zarządzała środkami pieniężnymi, z kolei partner będzie zatrudniał kierowców i ponosił wszelkie koszty z tym związane,
3. zysk wynikający z realizacji wspólnego celu gospodarczego w ramach konsorcjum będzie rozliczany pomiędzy stroną a partnerem w ten sposób, iż partner otrzyma kwotę odpowiadającą sumie poniesionych wydatków związanych z zatrudnieniem tych kierowców, którzy będą udostępnieni na rzecz strony.
   
   

Podsumowując – stanowisko strony w zakresie postawionych pytań nr 2 i 3 jest następujące:

Strona będąc liderem konsorcjum, powinna zaliczać do przychodów podatkowych i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów wartość wypłaconego na rzecz partnera wynagrodzenia, zarazem jako przychód wykazywać wszelkie przychody otrzymywane od kontrahentów w związku z usługami transportowymi wykonywanymi przez kierowców udostępnionych przez partnera. Przychód strony (lidera) nie będzie pomniejszany o wysokość wynagrodzenia wypłaconego partnerowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozliczeń opisanego we wniosku konsorcjum, jako wspólnego przedsięwzięcia – jest prawidłowe;
  

• sposobu rozliczenia w rachunku podatkowym przychodów i kosztów uzyskania przychodów Spółki, będącej liderem konsorcjum – jest nieprawidłowe.
  
  
  

Umowa konsorcjum jest umową gospodarczą, co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze – „umowy konsorcjum” nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie istniejących stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz, że owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Działalność wykonywana w ramach wspólnego przedsięwzięcia może być wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, jednakże do uznania takiej działalności za wspólne przedsięwzięcie wystarczy jednokrotne jej wykonanie, nie musi to być więc działalność nastawiona na wykonanie w sposób powtarzający się.

Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy, logistyczny, techniczny lub organizacyjny przekracza możliwości jednego podmiotu. Ponieważ prawo nie wyszczególnia umowy konsorcjum, należy ona do tzw. umów nienazwanych. Konsorcjum zwykle nie jest spółką prawa handlowego, nie ma własnej osobowości prawnej, nie jest odrębnym podmiotem gospodarczym, nie musi więc być rejestrowane, nie musi mieć odrębnej nazwy ani też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum są niezależne w swoich dotychczasowych działaniach (czyli działaniach nie związanych z konsorcjum), a w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem.

Zgodnie z cywilistyczną zasadą swobody umów, wyrażoną w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Umowa konsorcjum, jak już wskazano wyżej, należy do tzw. umów nienazwanych. Strony takiej umowy korzystając z powyższej zasady swobody umów mogą dowolnie ułożyć swój stosunek zobowiązaniowy, tzn. mogą dowolnie określać wzajemne prawa i obowiązki, i o ile nie jest to sprzeczne z właściwością stosunku zobowiązaniowego, z zasadami współżycia społecznego mogą traktować zawartą umowę jako nieuregulowaną przepisami kodeksu cywilnego umowę konsorcjum. Zatem dla uznania konsorcjum za wspólne przedsięwzięcie nie jest konieczne aby umowa, która konsorcjum to zawiązuje określała procentowy udział konsorcjantów we wspólnym przedsięwzięciu.

Najprostszą formą konsorcjum może być wspólnie kontrolowana działalność – związek firm powołany zostaje do zaoferowania podmiotom trzecim wspólnego wykonania zadania, z jasno określonym podziałem obowiązków w zakresie realizacji tego zadania, z których poszczególni konsorcjanci wywiązują się na własny koszt. Lider konsorcjum jest umocowany do podpisywania umowy gospodarczej w imieniu konsorcjum, a rozliczenia gospodarcze z zamawiającym, w tym fakturowanie sprzedaży, prowadzone są przez Lidera. Pozostałe firmy wystawiają faktury liderowi konsorcjum i w ten sposób ostatecznie uczestniczą w zyskach wspólnego przedsięwzięcia. Tego typu konsorcjum nie wymaga własnej księgowości, a jego działalność jest sumą działań jego uczestników, które to działania a więc uzyskiwane przychody, ponoszone koszty, podejmowane zobowiązania, itp. rejestrowane są w ich księgach i sprawozdaniach finansowych.

Należy zauważyć, że konsorcjum stanowi określony w umowie sposób uregulowania rozliczeń pomiędzy podmiotami tworzącymi konsorcjum oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny kierować się w swoich kontaktach, zwłaszcza z zamawiającym. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum powinni dokonywać podziału kosztów, czy przychodów zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum, np. według zawartej umowy. Rozliczenia pomiędzy konsorcjantami są sprawą wewnętrzną i pozostają poza sferą rozliczeń z zamawiającym.

Wskazać należy, że ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej „updop”) nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Określa jedynie sposób rozliczania przychodów i kosztów uczestników wspólnego przedsięwzięcia, np. w formie konsorcjum. Podatnikami podatku dochodowego w konsorcjum są jego poszczególni wspólnicy, zgodnie z zasadą, określoną w art. 5 ust. 1 updop. Zgodnie z art. 5 ust. 1 updop, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W myśl art. 5 ust. 2 updop, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Przepisy te ustalają nadrzędne zasady rozliczeń podatkowych dokonywanych między podmiotami biorącymi udział we wspólnym przedsięwzięciu. Ponieważ podmioty współuczestniczące w konsorcjum należy traktować jak podwykonawców w ramach umowy konsorcjum, każdy z nich ponosi swoje koszty i osiąga przychody związane z kontraktem.

Przechodząc do oceny stanowiska Spółki w zakresie skutków uczestnictwa w konsorcjum jakie wynikają dla Spółki, jako członka tego konsorcjum będącego Liderem należy stwierdzić, że w sprawie znajdą zastosowanie przepisy art. 5 ust. 1 i 2 updop. Jak wynika z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, konsorcjum spełnia bowiem kryteria do uznania go za wspólne przedsięwzięcie w rozumieniu powyższych przepisów. Jednocześnie, podział kosztów, czy przychodów powinien nastąpić zgodnie z ustaleniami wynikającymi z porozumienia między uczestnikami konsorcjum (według zawartej umowy). Jak wcześniej wskazano, określenie wielkości udziału konsorcjanta we wspólnym przedsięwzięciu nie musi być dokonane procentowo. Dopuszczalne jest określenie wielkości udziału na zasadzie zadaniowej. Rozliczenia pomiędzy podmiotami (fakturowanie, refakturowanie, wystawianie not księgowych) powinno być dokonywane w sposób umożliwiający właściwe i nie budzące wątpliwości określenie kosztów i przychodów podatkowych dla poszczególnych spółek (członków konsorcjum) realizujących projekt – udokumentowane zgodnie z zasadami wystawiania dowodów księgowych na podstawie ustawy o rachunkowości.

Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa. Wskazać jednak należy, że w sytuacji, w której Lider przekazuje część aktywów, takich jak np. środki pieniężne innemu podmiotowi nie będąc uprawnionym do dysponowania tymi aktywami, ich wartość nie może być traktowana jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop.

Na podstawie art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z powyższą regulacją, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągnięcia lub zachowania przychodu. Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że skoro działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę w ramach zawiązanego konsorcjum stanowi wspólne przedsięwzięcie, o którym mowa w art. 5 updop, to tym samym przychodami i kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy będą wyłącznie przychody i koszty przypadające na Spółkę zgodnie z zapisami wynikającymi z zawartych umów/porozumień w ramach zawiązanego konsorcjum. Pozostała kwota wynikająca z faktury wystawionej na rzecz kontrahentów przez Spółkę – Lidera konsorcjum – jako należna innej spółce tworzącej konsorcjum, nie będzie stanowić przychodu Wnioskodawcy. Kwoty wynikające z tych faktur, które następnie zostaną przekazane przez Spółkę innemu członkowi konsorcjum, nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że Spółka powinna zaliczać do przychodów i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów wartość wypłacanego na rzecz partnera wynagrodzenia, a zarazem jako przychód wykazywać wszelkie przychody otrzymywane od kontrahentów w związku z usługami transportowymi wykonywanymi przez kierowców udostępnionych przez partnera.

Jak wskazano bowiem w opisie zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie partnera konsorcjum, stanowiące określoną część zysków ze świadczenia usługi przez lidera przy wykorzystaniu przy niej pracy kierowców partnera, jako niedotyczące żadnej usługi wykonanej przez partnera konsorcjum, będzie stanowiło jego udział w zysku konsorcjum w zrealizowanym projekcie. Wynagrodzenie to będzie w założeniu zwrotem wszelkich kosztów zatrudnienia kierowców przez partnera konsorcjum, jakie on ponosi lub też zostanie ono określone ściśle jako pewien ustalony procent od przychodów uzyskiwanych przez Spółkę.

W związku z powyższym, na podstawie art. 5 updop, przychodami i kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy będą wyłącznie przychody i koszty przypadające na Spółkę zgodnie z zapisami wynikającymi z zawartych umów/porozumień w ramach zawiązanego konsorcjum. Nie będą natomiast przychodami oraz kosztami te kwoty przychodów oraz kosztów, które na podstawie umów powinny obciążać partnera konsorcjum. W związku z tym, kwota wynagrodzenia partnera konsorcjum, jako udział partnera w zysku konsorcjum, nie może stanowić przychodu ani kosztu Wnioskodawcy.

Powyższe oznacza tym samym, że stanowisko Spółki w zakresie:

• zastosowania art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do rozliczeń opisanego we wniosku konsorcjum, jako wspólnego przedsięwzięcia – jest prawidłowe;
  

• sposobu rozliczenia w rachunku podatkowym przychodów i kosztów uzyskania przychodów Spółki, będącej liderem konsorcjum – jest nieprawidłowe.
  
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.