Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.438.2019.1.DP
z 13 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2019 r. (data wpływu 5 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Opłaty za korzystanie ze Znaków Towarowych ponoszone przez Spółkę Osobową na rzecz Podmiotu Powiązanego podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Opłaty za korzystanie ze Znaków Towarowych ponoszone przez Spółkę Osobową na rzecz Podmiotu Powiązanego podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (dalej jako: Wnioskodawca lub Spółka). Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki niebędącej osobą prawną (dalej: Spółka Osobowa) z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w której posiada większość udziału w zyskach.

Spółka Osobowa jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie wprowadzania do obrotu i dystrybucji m.in. papierosów elektronicznych, liquidów, a także akcesoriów do papierosów elektronicznych, w tym w postaci grzałek, baterii oraz clearomizerów (dalej: Towary).

Wnioskodawca oraz Spółka Osobowa należą do jednej Grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Produkcją wyrobów, które są sprzedawane przez Spółkę Osobową zajmuje się inna spółka należąca do Grupy.

Spółka Osobowa jest stroną umowy licencji (dalej: Umowa) prawa do znaków towarowych, wzorów wspólnotowych, innych przedmiotów własności intelektualnej oraz utworów stanowiących prawo do używania określonych znaków graficznych, oznaczeń oraz postaci wyrobów (dalej łącznie: Znaki Towarowe). Drugą stroną umowy jest spółka kapitałowa z siedzibą w Polsce będąca podmiotem powiązanym Wnioskodawcy/Spółki Osobowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: ustawa o PDOP) dotyczących cen transferowych (dalej: Podmiot Powiązany). Na podstawie Umowy Podmiot Powiązany udziela Spółce Osobowej licencji na prawo do korzystania ze Znaków Towarowych na terytorium Polski oraz za granicą, w prowadzonej przez Spółkę Osobową działalności gospodarczej.

Umowa obejmuje w szczególności wykorzystanie Znaków Towarowych w celach dystrybucji Towarów przez Spółkę Osobową (w tym Towarów importowanych) oznaczanych lub sygnowanych Znakami Towarowymi, a także w celach marketingowych/reklamowych, w tym poprzez umieszczanie Znaków Towarowych na dokumentach oraz w ofertach handlowych oraz ich wyświetlania na stronach internetowych. W ramach Umowy Spółka Osobowa ma również prawo wykorzystywać domeny internetowe, których brzmienie odpowiada lub nawiązuje do warstw słownych Znaków Towarowych.

Spółka Osobowa ponosi na rzecz Podmiotu Powiązanego koszty opłat z tytułu licencji na korzystanie ze Znaków Towarowych. Zgodnie z Umową, opłaty należne Podmiotowi Powiązanemu za korzystanie ze Znaków Towarowych (dalej: Opłaty) zostały ustalone jako określony procent wartości rocznych przychodów netto za poprzedni rok obrotowy z tytułu sprzedaży przez Spółkę Osobową towarów, do oznaczenia których Spółka Osobowa korzystała z praw (Znaków Towarowych) będących przedmiotem Umowy. Zgodnie z Umową Opłaty ustalone za cały rok będą płatne w częściach - w okresach miesięcznych.

Bez zawarcia umowy z Podmiotem Powiązanym i ponoszenia na jego rzecz Opłat, Spółce Osobowej nie przysługiwałoby prawo do korzystania ze Znaków Towarowych, tym samym Spółka Osobowa nie miałaby prawa do oznaczenia swoich Produktów tymi markami, jak również nie miałaby prawa do sprzedaży sygnowanych nimi Towarów, a w konsekwencji nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności.

Ponadto, zgodnie z Umową Spółka Osobowa jest zobowiązana do używania Znaków Towarowych w zgodzie ze strategią zarządzania marką ustaloną przez Podmiot Powiązany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Opłaty za korzystanie ze Znaków Towarowych ponoszone przez Spółkę Osobową (dla celów PDOP przez Wnioskodawcę proporcjonalnie do przysługującego mu udziału w zyskach Spółki Osobowej) na rzecz Podmiotu Powiązanego podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP?

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłaty za korzystanie ze Znaku Towarowego ponoszone przez Spółkę Osobową (dla celów PDOP przez Wnioskodawcę proporcjonalnie do przysługującego mu udziału w zyskach Spółki Osobowej) na rzecz Podmiotu Powiązanego nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o PDOP, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 ustawy o PDOP).

W związku z powyższym koszty uzyskania przychodów poniesione przez spółkę niebędącą osobą prawną, w tym koszty nabywania licencji, podlegają rozliczeniu u wspólników takiej spółki proporcjonalnie do przysługującego im udziału w jej zyskach (udziałach).

Jednocześnie art. 15e ust. 6 ustawy o PDOP wskazuje, że przez koszty poniesione przez podatnika, o których mowa w art. 15e ust. 1, rozumie się również koszty przypisane podatnikowi zgodnie z art. 5.

Tym samym w przypadku kosztów poniesionych przez spółkę niebędącą osobą prawną przepis art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP należy stosować do jej wspólnika w takim zakresie, w jakim posiada on udział w zysku tej spółki.

Zgodnie natomiast z art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

1. usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
2. wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
3. przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

-poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 11j ust. 2, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Natomiast kosztami, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o PDOP są:

• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
  
  

Tym samym, potencjalnie koszty Opłat za korzystanie ze Znaków Towarowych ponoszone przez Spółkę Osobową na rzecz Podmiotu Powiązanego mogą podlegać ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP jako koszty opłat za korzystanie lub prawo do korzystania (licencji) z wartości określonych w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o PDOP (w przedmiotowym przypadku - ze Znaków Towarowych).

Niemniej jednak, zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Oznacza to, że koszty opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania m.in. z licencji zaliczane do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi nie podlegają ograniczeniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.

Jednocześnie przepisy ustawy o PDOP nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Co prawda w art. 15 ust. 4-4c ustawy o PDOP ustawodawca posługuje się wyrażeniem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami w kontekście określenia momentu, w którym będą one miały wpływ na wynik podatkowy podatnika. Niemniej jednak, wyrażeniom tym nie można przypisać równoznacznego charakteru, gdyż:

• w pierwszym przypadku chodzi o koszty, które mają bezpośredni związek z wytworzeniem lub nabyciem towaru lub świadczeniem usługi,
• w drugim natomiast o koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.
  
  

W konsekwencji, omawiane wyrażenie może w praktyce wywoływać wątpliwości interpretacyjne odnośnie tego, jakie opłaty i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z wartości niematerialnych i prawnych nie podlegają ograniczeniom w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów.

Warto zauważyć, że w toku prac legislacyjnych nad projektem ustawy wprowadzającej art. 15e do ustawy o PDOP (dalej: Ustawa nowelizująca) Minister Rozwoju i Finansów w odpowiedzi na uwagi zgłoszone w ramach konsultacji publicznych wskazał, że: Kwestia bezpośredniego związku kosztu z przychodem jest w dużej mierze zindywidualizowana. Wprowadzenie precyzyjnej definicji nie wydaje się możliwe (zob. odpowiedź Ministra Rozwoju i Finansów na uwagę nr 254 przedstawiona w tabeli z odniesieniem się do uwag; https://legislacja.rcl.qov.pl/docs//2/12300402/12445384/12445388/dokument307925.pdf).

Co istotne, Minister Finansów w wyjaśnieniach z 23 kwietnia 2018 r. dotyczących Kosztów usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi (dostępne w portalu www.finanse.mf.gov.pl) wskazał, że: Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT - w przeciwieństwie do art. 15 ust. 4 i nast. - nie odnosi się do sposobu „związania kosztu z przychodami”, lecz do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi” (dalej: Wyjaśnienia MF).

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, aby ustalić zakres znaczeniowy przepisu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP należy odwołać się do wykładni celowościowej tego przepisu. Pomocne w tym mogą być materiały z procesu legislacyjnego, w szczególności uzasadnienie do projektu Ustawy nowelizującej, na mocy której powyższa regulacja została wprowadzona do ustawy o PDOP. I tak, jak wynika z treści uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej: Celem tego wyłączenia - w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami ze sprzedaży towaru lub usługi - jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru lub usługi w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej. W takich przypadkach koszt nabycia określonego prawa może być (jest) zupełnie nieadekwatny do dochodu (marży) uzyskiwanego na danej działalności. Jako przykłady kosztów bezpośrednio związanych ze świadczeniem przez podatnika usługi można wskazać koszty nabywanych od spółek powiązanych usług projektowych, które są wykorzystywane przy produkcji polskiej spółki meblarskiej czy koszty usług reasekuracji, które są związane ze świadczeniem usług ubezpieczenia (druk sejmowy nr 1878, VIII kadencja Sejmu RP, s. 78 uzasadnienia do projektu Ustawy nowelizującej).

Skoro zatem, jak wskazano powyżej, celem art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP jest uwzględnienie sytuacji, gdy cena danego towaru w istotnym zakresie determinowana jest wysokością kosztu nabycia wartości niematerialnej i prawnej, to należy uznać, że w odniesieniu do Opłat ponoszonych przez Spółkę Osobową w związku z nabyciem prawa do korzystania ze Znaków Towarowych, spełniona będzie przesłanka bezpośredniego związku z nabyciem Towarów. Należy bowiem zauważyć, że na podstawie umowy licencji Spółka Osobowa jest uprawniona m.in. do wykorzystania Znaków Towarowych w dystrybucji Towarów w kraju oraz za granicą. Tym samym koszty Opłat stanowią koszty usług obcych związanych bezpośrednio ze sprzedażą Towarów przez Spółkę Osobową. Wnioskodawca pragnie bowiem podkreślić, że bez zawarcia umowy z Podmiotem Powiązanym i ponoszenia na jego rzecz Opłat, Spółce Osobowej nie przysługiwałoby prawo do korzystania ze Znaków Towarowych, a tym samym Spółka Osobowa nie miałaby prawa do ich wykorzystania do oznaczenia swoich Produktów tymi markami, jak również nie miałaby prawa do sprzedaży sygnowanych nimi Produktów, a w konsekwencji nie miałaby możliwości uzyskiwania przychodów z prowadzonej działalności.

W konsekwencji, Opłaty za korzystanie ze Znaków Towarowych pozostają w bezpośrednim (ścisłym) związku z nabywanymi Towarami. Gdyby bowiem Spółka Osobowa nie ponosiła tych Opłat, nie mogłaby korzystać ze Znaków Towarowych w toku prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności oznaczania i sygnowania sprzedawanych Towarów. Tym samym nie uzyskiwałaby przychodów z ich sprzedaży. Podsumowując, ponoszenie Opłat za korzystanie ze Znaków Towarowych na rzecz Podmiotu Powiązanego warunkuje w sposób bezpośredni możliwość sprzedaży Towarów, gdyż ich ponoszenie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z ich dystrybucją.

W ocenie Wnioskodawcy kwestią wtórną pozostaje natomiast fakt uwzględnienia bądź nieuwzględnienia Opłat w odniesieniu do ceny nabycia dla potrzeb ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 395; dalej: UoR) (przykładowo ze względu na przyjęty model rozliczenia takich opłat, gdzie opłata staje się należna dopiero w momencie sprzedaży i jest naliczana od zdefiniowanej przez strony wartości tej sprzedaży). W ocenie Wnioskodawcy przepisy UoR z nie stanowią podstawy do ustalenia właściwego rozumienia wyrażenia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Nawet bowiem jeśli UoR zawiera definicję ceny nabycia, to należy mieć na uwadze, że przepisy UoR należą do odrębnej niż prawo podatkowe gałęzi (dziedziny) prawa, która nakierowana jest na realizację innych celów.

Również przyjęty pomiędzy Spółką Osobową a Podmiotem Powiązanym model rozliczeń Opłat za korzystanie ze Znaku Towarowego wskazuje na to, że cena sprzedaży dystrybuowanych przez Wnioskodawcę Towarów jest skorelowana z kosztami licencji. W tym zakresie bezpośredni związek Opłat z Towarami przejawia się w istnieniu zależności kwotowej pomiędzy wysokością Opłaty a przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę ze sprzedaży Towarów, do oznaczenia których Spółka Osobowa korzystała ze Znaków Towarowych. Wynika to z tego, że wynagrodzenie ponoszone na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowi określony procent wartości przychodów netto za poprzedni rok obrotowy z tytułu sprzedaż Towarów, co sprawia, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży realizowanej przez Spółkę Osobową. Oznacza to, że Opłaty należne Podmiotowi Powiązanemu definiowane są wartością sprzedaży przez Spółkę Osobową Towarów oznaczonych lub sygnowanych Znakami Towarowymi, a cena sprzedaży Towarów została skalkulowana tak, że zawiera w sobie koszt Opłat. Niewątpliwie jest to wyraz związku kwotowego pomiędzy wysokością ponoszonych Opłat a dystrybuowanymi Towarami. Niezależnie bowiem od tego, czy wartość Opłat zostałaby ujęta wprost w jednostkowej cenie nabytych Towarów czy też wynagrodzenie za korzystanie ze Znaku Towarowego będzie ponoszone w sposób opisany we wniosku (jako określony procent wartości sprzedaży Towarów realizowanej przez Spółkę Osobową), faktyczna cena sprzedaży Towarów musi uwzględniać okoliczność ponoszenia Opłat za korzystanie ze Znaków Towarowych na rzecz Podmiotu Powiązanego. Powyższe oznacza, że w odniesieniu do Opłat spełniony jest również związek kwotowy jako element bezpośredniego związku tych kosztów z przychodami uzyskanymi z dystrybuowanych przez Spółkę Osobową Towarów (tj. przychodów przypisywanych Wnioskodawcy jako podatnikowi PDOP proporcjonalnie do przysługującego mu udziału w zyskach Spółki Osobowej).

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w Wyjaśnieniach MF, z którego wynika, że za koszt bezpośrednio związany z wytworzeniem lub nabyciem przed podatnika towaru lub świadczeniem usługi należy rozumieć: koszt usługi lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Skoro zatem wynagrodzenie ponoszone na rzecz Podmiotu Powiązanego z tytułu Opłat za korzystanie ze Znaków Towarowych stanowi określony procent wartości przychodów netto z tytułu sprzedanych Towarów, należy uznać, że koszt ten jest „inkorporowany” w Towarach, jako element składowy ich ceny.

Dodatkowo należy podkreślić, że we wskazanych powyżej Wyjaśnieniach MF jako przykład sytuacji, w której znajdzie zastosowanie wyłączenie ze stosowania art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP na podstawie ust. 11 pkt 1 tego artykułu, Minister Finansów wskazał sytuację podobną do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, tj. sytuację, w której podatnik ponosi koszty korzystania ze znaków towarowych służących do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez podatnika (s. 2 Wyjaśnień MF).

W konsekwencji, należy uznać, że Opłaty za korzystanie ze Znaku Towarowego ponoszone przez Spółkę Osobową (dla celów PDOP przez Wnioskodawcę proporcjonalnie do przysługującego mu udziału w zyskach Spółki Osobowej) na rzecz Podmiotu Powiązanego stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z nabyciem przez Spółkę Osobową Towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, a tym samym nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo w:

-interpretacji indywidualnej z 18 września 2019 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.331.2019.1.RK, z której wynika, że: Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, wypłacane przez Spółkę wynagrodzenie na rzecz Licencjodawcy jest ustalane z wykorzystaniem hipotetycznej wysokości opłaty licencyjnej a sposób kalkulacji opiera się na określonym procencie od sprzedaży towarowej wygenerowanej w sklepach detalicznych prowadzonych pod marką X. Opłata licencyjna ponoszona na rzecz Licencjodawcy stanowi zatem koszt działalności operacyjnej. Koszt ten nie jest ujmowany w technicznym koszcie sprzedaży towarów, natomiast stanowi obciążenie wynikające ze sprzedaży towarów w sklepach detalicznych prowadzonych pod marką X. Opłata więc pozostaje w bezpośrednim związku z przychodami ze sprzedaży towarów rozpoznawanymi przez Spółkę. (...)Na powyższe wskazuje sposób kalkulacji wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy oraz okoliczność, że - jak wskazała Spółka - licencja ta pozostaje w związku z towarami nabywanymi/wytwarzanymi przez Spółkę, które są sprzedawane w sklepach Spółki. Możliwość korzystania ze znaku X warunkuje zatem sprzedaż towarów handlowych w sklepach detalicznych oznaczonych marką X, a bez posiadania prawa do tego znaku, Spółka operacyjna nie miałaby faktycznej możliwości nabywania towarów od podmiotów powiązanych (w tym Licencjodawcy), nie mogłaby ich kupować zgodnie z określonymi warunkami cenowymi i parametrami jakościowymi, jak również nie mogłaby ich dystrybuować na polskim rynku w sklepach Spółki oznaczonych marką X.

-interpretacji indywidualnej z dnia 30 sierpnia 2019 r. znak 0111-KDIB2-1.4010.355.2019.l.BJ, w której organ odstąpił od uzasadnienia tym samym uznając stanowisko podatnika w pełni za prawidłowe, zgodnie z którym: Mając na uwadze powyższe, skoro wynagrodzenie ponoszone na rzecz Licencjodawcy stanowi określony procent od wartości procentowego dochodu operacyjnego stanowiącego pochodną dochodu operacyjnego Spółki generowanego ze sprzedaży Licencjonowanych produktów, to należy uznać, że wysokość wynagrodzenia jest wprost zależna od wartości sprzedaży realizowanej przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, koszty Opłaty licencyjnej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu powiązanego stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z wytworzeniem przez Wnioskodawcę Licencjonowanych produktów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o p.d.o.p.

-interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca 2019 r. znak 0111-KDIB1-2.4010.232.2019.l.AW, z której wynika: Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że obliczona Opłata będzie powiązana ze sprzedawanym wyrobem finalnym, a jej wartość będzie wprost brana pod uwagę przy ustalaniu ceny sprzedaży wyprodukowanych wyrobów jako jeden z elementów kosztów celem ustalenia marży na sprzedaży. Ujęcie Opłaty w ustalaniu ceny będzie oparte o model, w którym na koszt wytworzenia będą składać się: koszty zmienne oraz koszty stałe. Łącznie koszty zmienne i koszty stałe stanowić będą koszt wytworzenia wyrobu brany pod uwagę do ustalenia marży i ceny dla kupującego wyroby Spółki. Całość Praw Własności Przemysłowych za prawo do korzystania, z których Wnioskodawca będzie ponosił Opłatę będzie służyć do produkcji, a następnie sprzedaży wyrobów wytwarzanych przez Spółkę. W konsekwencji przedmiotowe Opłaty za korzystanie ze wskazanych we wniosku wartości niematerialnych należy uznać za koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w myśl art. 15e ust. 11 pkt 1 u.p.d.o.p., do których nie będzie miało zastosowania ograniczenie, o którym mowa w art. 15e ust. 1 u.p.d.o.p.

Stanowisko to Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził również w:

• Interpretacji indywidualnej z 8 października 2019 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.338.2019.2.PP;
• Interpretacji indywidualnej z 4 września 2019 r. znak 0111-KDIB2-3.4010.294.2019.l.HK;
• Interpretacji indywidualnej z 4 września 2019 r. znak 0111-KDIB2-3.4010.221.2019.2.HK;
• Interpretacji indywidualnej z 30 sierpnia 2019 r. znak 0111-KDIB2-1.4010.369.2019.l.BJ;
• Interpretacji indywidualnej z 22 sierpnia 2019 r. znak 0111-KDIB2-3.4010.250.2019.l.HK;
• Interpretacji indywidualnej z 31 lipca 2019 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.276.2019.l.JG;
• Interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2019 r. znak 0111-KDIB1-1.4010.188.2019.2.ŚS;
• Interpretacji indywidualnej z 24 czerwca 2019 r. znak 0111-KDIB1-2.4010.209.2019.2.DP;
• Interpretacji indywidualnej z 7 czerwca 2019 r. znak 0111-KDIB1-1.4010.144.2019.2.BSA;
• Interpretacji indywidualnej z 3 czerwca 2019 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.153.2019.l.RK.
  
  

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Opłaty za korzystanie ze Znaku Towarowego ponoszone przez Spółkę Osobową (dla celów PDOP przez Wnioskodawcę proporcjonalnie do przysługującego mu udziału w zyskach Spółki Osobowej) na rzecz Podmiotu Powiązanego nie podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.