Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.482.2019.1.AB
z 17 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 25 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Bank, dokonując sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek, przejętych przez Bank ze SKOK, których opóźnienie w spłacie (kapitału lub odsetek) przekracza 12 miesięcy, będzie uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów ewentualnych strat ze zbycia kapitałów tych wierzytelności (kwot udzielonych a niespłaconych kredytów i pożyczek) oraz strat z pozostałych elementów tych wierzytelności, które uprzednio zostały przez SKOK zarachowane jako przychody należne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Bank, dokonując sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek, przejętych przez Bank ze SKOK, których opóźnienie w spłacie (kapitału lub odsetek) przekracza 12 miesięcy, będzie uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów ewentualnych strat ze zbycia kapitałów tych wierzytelności (kwot udzielonych a niespłaconych kredytów i pożyczek) oraz strat z pozostałych elementów tych wierzytelności, które uprzednio zostały przez SKOK zarachowane jako przychody należne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest bankiem działającym w formie spółki akcyjnej, prowadzącym działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm.). Bank jest jednostką stosującą dla celów bilansowych Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (MSR) oraz Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSSF). Z dniem 1 września 2017 r. Wnioskodawca na podstawie decyzji Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: „decyzja KNF”), z dnia 10 sierpnia 2017 r., jako bank przejmujący dokonał przejęcia Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w S. (dalej: „SKOK”, „Kasa”). SKOK była spółdzielnią prowadzącą działalność zgodnie z ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (dalej: „ustawa o SKOK”). Status spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych jako spółdzielni wynika z art. 2 ustawy o SKOK. Spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa, jako spółdzielnia jest osobą prawną, co z kolei wynika z art. 11 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze. Przejęta przez Bank SKOK była polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przejęcie SKOK nastąpiło w oparciu o art. 74c ust. 4 w zw. z ust. 7 ustawy o SKOK.

Zgodnie z art. 74c ust. 4 ustawy o SKOK, w przypadku braku zgody innej kasy na przejęcie kasy lub braku możliwości przejęcia kasy przez inną kasę, Komisja Nadzoru Finansowego może podjąć decyzję o przejęciu kasy albo o przejęciu wybranych praw majątkowych lub wybranych zobowiązań kasy przez bank krajowy, za jego zgodą, uwzględniając potrzebę ochrony stabilności rynku finansowego i bezpieczeństwa środków zgromadzonych na rachunkach kasy.

Z kolei, zgodnie z art. 74i ust. 5 ustawy o SKOK, przejęcie SKOK skutkuje wykreśleniem kasy z rejestru, a Wnioskodawca, jako bank przejmujący, złożył do właściwego rejestru sądowego wniosek o wykreślenie z rejestru przejmowanej Kasy.

Ponadto, Wnioskodawca zawarł z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym umowy, na podstawie, których Bank, w związku z przejęciem SKOK, otrzymuje finansowe wsparcie z Funduszu Gwarancyjnego Kas, w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o Funduszu Gwarancyjnym (od 9 października 2016 r. regulacja ta została zastąpiona ustawą z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji).

Stosownie do art. 74i ust. 2 ustawy o SKOK, z dniem przejęcia, Wnioskodawca jako bank przejmujący, wszedł we wszystkie prawa i obowiązki przejmowanej Kasy. W szczególności, Bank stał się podmiotem zobowiązanym do wypłaty środków pieniężnych z tytułu umów depozytowych zawartych przez Klientów ze SKOK, jak również stał się wierzycielem Klientów SKOK z tytułu zawartych przez nich z Kasą umów kredytowych i umów pożyczki. Na gruncie prawa podatkowego, w związku z przejęciem, Bank wstąpił we wszystkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki SKOK oraz we wszystkie prawa i obowiązki Kasy wynikające z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego (na podstawie art. 93 § 2 pkt 1 oraz art. 93d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: „UOP”) w zw. z art. 74i ust. 2 ustawy o SKOK). Z perspektywy rozliczeń podatkowych, przejęte prawa i obowiązki SKOK realizowane są przez Bank z zastosowaniem przepisów i zasad dedykowanych dla banków. W odniesieniu do kredytów i pożyczek przejętych przez Bank z byłego SKOK, Bank zamierza zawierać umowy sprzedaży przedmiotowych wierzytelności kredytowych (najczęściej w ramach sprzedaży pakietów wierzytelności). Powyższe działanie uzasadnione jest sytuacją dłużników oraz perspektywą dochodzenia przez Bank należności, jak również treścią umowy zawartej przez Bank z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym. Zgodnie ze wstępnymi ustaleniami, nabywcami ww. wierzytelności kredytowych przejętych przez Bank od SKOK zasadniczo będą fundusze sekurytyzacyjne lub towarzystwa funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny (dalej określane łącznie jako „fundusze sekurytyzacyjne”). Bank przewiduje, iż na transakcji sprzedaży ww. wierzytelności może zostać odnotowana strata, tj. wierzytelności te mogą zostać sprzedane za cenę niższą od ich wartości nominalnej. Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, Wnioskodawca powziął wątpliwość odnośnie zasad rozliczenia z perspektywy podatkowej wyniku na przedmiotowych transakcjach zbycia wierzytelności do funduszy inwestycyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Bank, dokonując sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek przejętych przez Bank ze SKOK, których opóźnienie w spłacie (kapitału lub odsetek) przekracza 12 miesięcy, będzie uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów ewentualnych strat ze zbycia kapitałów tych wierzytelności (kwot udzielonych a niespłaconych kredytów i pożyczek) oraz strat z pozostałych elementów tych wierzytelności, które uprzednio zostały przez SKOK zarachowane jako przychody należne?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek przejętych ze SKOK, których opóźnienie w spłacie przekracza 12 miesięcy, Bank będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat ze zbycia:

• kapitałów tych wierzytelności (kwot udzielonych a niespłaconych kredytów i pożyczek)
  

oraz

• pozostałych elementów ww. wierzytelności, które uprzednio zostały przez SKOK zarachowane jako przychody należne (m.in. prowizji i opłat należnych od kredytobiorcy w związku z udzieleniem/aneksowaniem /obsługą kredytu lub pożyczki).
  
  

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat wygenerowanych na sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego przez podmioty udzielające kredytów i pożyczek wskazana jest w przepisach art. 15 ust. 1h pkt 2 i art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”). Ustawodawca zapewnił możliwość realizacji ww. uprawnienia wobec szerokiego grona podmiotów profesjonalnie udzielających finansowania (tj. bankom i spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym), uwzględniając odmienności wynikające z przyjętej przez wskazane podmioty polityki rachunkowości (Międzynarodowych Standardów Rachunkowości/Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej; szczególnych zasad rachunkowości).

Zgodnie z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT, w bankach kosztem uzyskania przychodów jest strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu udzielonego przez bank kredytu (pożyczki) - do wysokości kwoty udzielonego kredytu (pożyczki), z wyłączeniem odsetek, prowizji i opłat, jeżeli opóźnienie w spłacie kapitału tego kredytu (pożyczki) lub odsetek przekracza 12 miesięcy. Co do zasady, przepis ten umożliwia, zatem bankom zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów strat na sprzedaży do funduszy sekurytyzacyjnych kapitału wierzytelności z tytułu kredytu lub pożyczki.

Z kolei art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT, daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe strat ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), w wysokości różnicy pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonego na tę część wierzytelności odpisu aktualizującego zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o CIT. Ponadto, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, podatnicy uprawnieni są do rozpoznania, jako kosztu podatkowego strat na zbyciu wierzytelności lub jej części, niemniej jedynie w odniesieniu do wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny (do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny).

W rezultacie, wskazana regulacja pozwala bankom oraz SKOK na zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności kredytowych, w części, w której wierzytelności te uprzednio zostały opodatkowane w wyniku zakwalifikowania do przychodów należnych, tj. m.in. należnych prowizji za udzielenie lub aneksowanie kredytu/pożyczki.

W kontekście przedstawionego w niniejszym wniosku przez Wnioskodawcę stanu faktycznego należy stwierdzić, że przedmiotem sprzedaży przez Bank do funduszu sekurytyzacyjnego są wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek przejętych przez Bank od SKOK w związku z przejęciem tej Kasy przez Bank na podstawie decyzji KNF. Uwzględniając pochodzenie sprzedawanych wierzytelności oraz literalne brzmienie przytoczonych powyżej przepisów ustawy o CIT, dla ustalenia zasad prawidłowego rozliczenia planowanych transakcji sprzedaży, w tym możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych ewentualnych strat kluczowym będzie okoliczność występowania Wnioskodawcy w roli następcy prawnego SKOK oraz sukcesja podatkowa (z dniem przejęcia Kasy, tj. 1 września 2017 r., Bank wstąpił we wszystkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki Kasy oraz we wszystkie prawa i obowiązki Kasy wynikające z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego).

Zgodnie z art. 93 § 1 pkt 1 UOP, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się osób prawnych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób. Natomiast art. 93 § 2 pkt 1 UOP stanowi, że przepis art. 93 § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie innej osoby prawnej. Ponadto, z art. 93d UOP wynika, iż zasady wynikające m.in. z art. 93 mają zastosowanie również do praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Zatem, osoba prawna łącząca się przez przejęcie innej osoby prawnej wstępuje we wszelkie, przewidziane w przepisach prawa podatkowego oraz wynikające z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego, prawa i obowiązki przejmowanej osoby prawnej. Przejęcie osoby prawnej przez inną osobę prawną skutkuje utratą bytu prawnego przejmowanej osoby prawnej w efekcie przeniesienia całego jej majątku w celu dalszego wykorzystywania go na użytek i odpowiedzialność osoby prawnej przy zachowaniu wszystkich praw i obowiązków podmiotu przejmowanego (następstwo prawne).

Mając na uwadze opisany wcześniej sposób przejęcia SKOK przez Wnioskodawcę (tzn. wejście w prawa i obowiązki przejmowanej Kasy w związku z decyzją KNF oraz w efekcie, wykreślenie Kasy z rejestru) nie ulega wątpliwości, że w odniesieniu do przejęcia przez Bank SKOK znalazł zastosowanie art. 93 § 2 pkt 1 oraz art. 93d UOP. W rezultacie, Bank wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki Kasy przewidziane w przepisach prawa podatkowego oraz prawa i obowiązki Kasy wynikające z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego.

W kontekście analizowanego stanu faktycznego należy jednocześnie podkreślić, że przejęte przez Bank prawa i obowiązki podatkowe SKOK, Bank ma prawo wykonywać z zastosowaniem przepisów i zasad właściwych dla działania Banku.

Jak zostało wcześniej wskazane, powyższe uzasadnione jest odmiennością regulacji prawnych (w tym regulacji ustawy o CIT) dedykowanych bankom i spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym oraz odmiennością zasad funkcjonowania obydwu kategorii podmiotów. W przeciwieństwie do SKOK, Bank działa zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (MSR) oraz Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej (MSSF), a z kolei z uwagi na ograniczenia podmiotowe niektóre przepisy ustawy o CIT, znajdujące zastosowanie do banków nie dotyczą spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Jednocześnie, uprawnienie do traktowania przez banki (działające jako banki przejmujące) kredytów i pożyczek przejętych ze spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w oparciu o decyzje KNF jest powszechnie stosowane przez podmioty działające w sektorze bankowym, w tym przez Wnioskodawcę. Bank do końca 2017 r. rozpoznawał w kosztach uzyskania przychodów, w szczególności odpisy aktualizujące wartość przejętych ze SKOK wierzytelności na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26 i ust. 2a pkt 2 oraz art. 38b ustawy o CIT (a więc w oparciu o regulacje ustawy o CIT dedykowane bankom, dla SKOK właściwe w tym względzie byłyby przepisy art. 16 ust. 1 pkt 26, ust. 2a pkt 3 ustawy o CIT). Natomiast od 1 stycznia 2018 r. Bank rozpoznaje w kosztach uzyskania przychodów odpisy na oczekiwane straty kredytowe, które zostały utworzone na kredyty i pożyczki przejęte ze SKOK, zgodnie z dedykowanym dla kredytów (pożyczek) bankowych przepisem art. 16 ust. 1 pkt 26c ustawy o CIT (w związku ze zmianą stosowanego standardu rachunkowego - od 1 stycznia 2018 r. Międzynarodowy Standard Rachunkowości Nr 39 zastąpił Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej Nr 9 - w miejsce odpisów aktualizujących pojawiły się odpisy na oczekiwane straty kredytowe).

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej argumenty, tj. sukcesję prawnopodatkową Banku po SKOK, w przypadku zbycia wierzytelności kredytowych (tj. wierzytelności kredytowych przejętych przez Bank z byłego SKOK) do funduszy sekurytyzacyjnych, Bank będzie uprawniony do rozliczenia ww. transakcji w oparciu regulacje dedykowane bankom. Zgodnie z art. 93 § 2 pkt 1 UOP, następstwo prawnopodatkowe oznacza wstąpienie Banku we wszystkie prawa i obowiązki Kasy przewidziane w przepisach prawa podatkowego, do których zastosowanie znajdują przepisy i zasady właściwe Bankowi.

W konsekwencji w odniesieniu do przejętych przez Bank zobowiązań SKOK Wnioskodawcy przysługuje:

• przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, uprawnienie do rozliczania ewentualnych strat na zbyciu tych składników wierzytelności, które uprzednio Kasa rozpoznała jako przychód podatkowy; powyższe dotyczyć może m.in. prowizji, które zostały zaliczone przez Kasę do przychodów należnych (podatkowych) przed przejęciem wierzytelności SKOK przez Bank;
• uprawnienie do rozliczenia w kosztach podatkowych strat na zbyciu kapitałów kredytów i pożyczek w przypadku sprzedaży wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych, zgodnie z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT.
  
  

Uprawnienie do rozliczenia podatkowego strat na podstawie art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT, można wywieść z samego brzmienia wskazanego przepisu, zgodnie z którym strata na sprzedaży w banku może być kosztem m.in. pod warunkiem, że wierzytelność (kredyt lub pożyczka), na której strata ta (w wyniku sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego) powstała, zostały udzielone przez bank.

Intencją ustawodawcy uchwalającego ten przepis było pozwolenie na rozpoznanie straty na sprzedaży kredytu/pożyczki przez jego kredytodawcę/pożyczkodawcę. W tym kontekście należy wskazać, iż zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o SKOK, z dniem przejęcia Wnioskodawca, jako bank przejmujący, wszedł we wszystkie prawa i obowiązki przejmowanej SKOK. Innymi słowy, na podstawie tego przepisu ma miejsce sukcesja prawna jednej instytucji finansowej,tj. spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej przez drugą, tj. bank (wskazany przepis jest niejako odpowiednikiem analogicznego przepisu art. 494 § 1 Kodeksu spółek handlowych, zgodnie z którym Spółka przejmująca wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej).

Zgodnie z poglądem doktryny, następstwo prawne oznacza, iż w stosunkach zobowiązaniowych z tytułu kredytu (pożyczki) jako kredytodawca (pożyczkodawca) występuje już nie podmiot, który udzielił finansowania, ale podmiot, który jest jego następcą prawnym. W analizowanym stanie faktycznym kredyty i pożyczki podlegające planowanej sprzedaży zostały udzielone przez SKOK, niemniej na skutek przejęcia przez Bank podmiot ten przestał istnieć. Bank jest następcą prawnym SKOK, w związku z powyższym od 1 września 2017 r. (tj. od dnia przejęcia), Bank występuje w stosunkach zobowiązaniowych z tytułu kredytów i pożyczek udzielonych przez SKOK, jako kredytodawca (pożyczkodawca). W związku z powyższym, nie budzi wątpliwości uprawnienie Wnioskodawcy do stosowania regulacji art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT w odniesieniu do wierzytelności kredytowych przejętych ze SKOK (a więc identyfikacji Wnioskodawcy jako banku kredytującego/udzielającego pożyczki oraz jako banku, który rozliczy stratę na planowanej sprzedaży tych wierzytelności).

Niezależnie od wskazanych powyżej argumentów uprawnienie Banku do rozliczenia straty na sprzedaży wierzytelności kredytowych przejętych ze SKOK uzasadnione jest również wykładnią celowościową przepisów art. 15 ust. 1h pkt 2 oraz art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT, natomiast przyjęcie założeń odmiennych prowadziłoby do powstania swoistej luki w regulacjach dotyczących prawa do podatkowego rozliczenia strat na tego rodzaju transakcjach.

W oparciu o art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy o CIT, ustawodawca zezwolił na rozpoznawanie przez banki, pod pewnymi warunkami, straty na sprzedaży wierzytelności z tytułu kapitałów kredytów i pożyczek, które zostały udzielone przez bank. Z kolei w art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT, zezwala się równocześnie na rozpoznanie, na określonych warunkach, strat na sprzedaży wierzytelności przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe. Z powyższego wynika, że intencją ustawodawcy było zezwolenie na rozpoznawanie strat na sprzedaży wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych tym podmiotom, które prowadzą działalność polegającą m.in. na udzielaniu kredytów i pożyczek, a co za tym idzie, ponoszą straty na działalności polegającej na oferowaniu produktów finansowych. Zatem, w sytuacji, gdy finansowanie (kredyt/pożyczka) udzielone zostało przez podmiot będący spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową, a jego sprzedaż, wynikająca z braku możliwości (opłacalności) dalszego dochodzenia, następuje przez podmiot będący bankiem (który przejął ten kredyt/pożyczkę w ramach przejęcia SKOK), to literalna wykładnia art. 15 ust. 1h pkt 2 oraz art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT, w praktyce prowadziłaby do braku możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych straty na produkcie finansowym przez jakikolwiek podmiot. Taka interpretacja byłaby natomiast niezgodna z intencją ustawodawcy wprowadzającego do ustawy o CIT przepisy szczególne dedykowane podmiotom profesjonalnie udzielającym finansowania i stałaby w jaskrawej kolizji z przepisami art. 93 § 2 pkt 1 w zw. z art. 93 § 1 oraz art. 93d Ordynacji podatkowej, a także przepisami art. 74i ust 2 ustawy o SKOK, dotyczących zasad sukcesji prawnej i podatkowej (mających zastosowanie do przejęcia SKOK przez Wnioskodawcę).

Końcowo Wnioskodawca podkreśla, iż prezentowane stanowisko, co do możliwości rozpoznawania strat na sprzedaży wierzytelności przez podmiot będący następcą prawnopodatkowym podmiotu, w którym wierzytelność powstała jest również akceptowane przez organy podatkowe. Na potwierdzenie tez zawartych w uzasadnieniu, Wnioskodawca przytoczył następujące interpretacje indywidualne:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 maja 2015 r., nr IBPBI/1/4511-155/15/AB, gdzie organ potwierdził możliwość uznania straty ze zbycia wierzytelności uprzednio rozpoznanej jako przychód podatkowy przez wspólnika spółki komandytowej (proporcjonalnie do swoich udziałów), przy czym wierzytelności te powstały w formie spółki jawnej, która została następnie przekształcona w spółkę komandytową;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 lipca 2015 r., nr ILPP2/4512-1-348/15-2/MN, gdzie organ potwierdził, że w przypadku przejęcia spółdzielczej kasy oszczędnościowo- kredytowej przez bank znajduje zastosowanie art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji, a tym samym przejmujący wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki kasy przejmowanej;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 maja 2018 r., nr 0114-KDIP2- 3.4010.107.2018.1.JBB, gdzie organ potwierdził prawa do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów straty przy zbyciu funduszowi sekurytyzacyjnemu (lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny) wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek przejętych ze spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej przez bank przejmujący;
• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 grudnia 2018 r., nr 0114-KDIP2- 3.4010.269.2018.1.MS, w której organ potwierdził prawo do rozpoznania przez bank w kosztach podatkowych strat ze zbycia do funduszy sekurytyzacyjnych wierzytelności z tytułu kredytów/pożyczek przejętych przez bank ze spółdzielczej kasy oszczędnościowo- kredytowej w odniesieniu do kapitałów zbywanych wierzytelności oraz strat wygenerowanych na pozostałych elementach tych wierzytelności rozpoznanych pierwotnie jako przychód należny.
  
  

Podsumowując, w analizowanym stanie faktycznym z uwagi na sukcesję Banku w prawach i obowiązkach SKOK, skutkującą obowiązkiem stosowania przepisów i zasad odpowiednich dla Banku w stosunku do przejętych praw i obowiązków, zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży do funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności z tytułu kredytów i pożyczek przejętych ze SKOK, których opóźnienie w spłacie przekracza 12 miesięcy, Bank będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat ze zbycia kapitałów tych wierzytelności (kwot udzielonych a niespłaconych kredytów i pożyczek) oraz strat ze zbycia pozostałych elementów ww. wierzytelności, które uprzednio zostały przez SKOK zarachowane jako przychody należne (najczęściej prowizji i opłat należnych od kredytobiorcy w związku z udzieleniem/aneksowaniem/obsługą kredytu lub pożyczki).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.