2019.12.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.683.2019.1.WN
z 17 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku konieczności dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury dokumentującej wykonaną usługę transportową w związku z brakiem uregulowania wynagrodzenia z tytułu wszczęcia postępowania reklamacyjnego w ciągu 90 dni od dnia wystawienia faktury - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2019 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku konieczności dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury dokumentującej wykonaną usługę transportową w związku z brakiem uregulowania wynagrodzenia z tytułu wszczęcia postępowania reklamacyjnego w ciągu 90 dni od dnia wystawienia faktury.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów. Realizując zlecone usługi transportowe na rzecz swoich klientów Wnioskodawca korzysta z usług podwykonawców (czynnych podatników VAT), którzy wykonują zlecone usługi transportowe. Każdorazowo podwykonawca (przewoźnik faktycznie realizujący przewóz) przed podjęciem ładunku otrzymuje (drogą elektroniczną) umowę przewozu, której treść zawiera warunki realizacji przewozu. Po wykonaniu usługi transportowej podwykonawca wystawia, zgodnie (z umową przewozu i prawem) fakturę za wykonaną usługę wraz z dokumentami przewozowymi i przesyła ją do Wnioskodawcy, a Spółka odlicza podatek VAT wykazany w fakturze, zgodnie z przepisami.

Zdarza się, że w związku z realizacją umowy przewozu dochodzi do wszczęcia postępowania reklamacyjnego (na skutek utraty lub uszkodzenia całości lub części towaru, nieterminowego wykonania usługi lub innego zdarzenia, czego implikacją może być po stronie spółki obowiązek zapłaty odszkodowania na rzecz klientów).

Należy tu mieć na uwadze, że:

Stosownie do treści przepisów ustawy prawo przewozowe, z dnia 15 listopada 1984 r. (Dz. U. Nr 53, poz. 272):
1. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu sądowym na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przysługuje uprawnionemu po bezskutecznym wyczerpaniu drogi reklamacji.
2. Reklamacje lub wezwanie do zapłaty uważa się za bezskuteczne, jeżeli dłużnik nie zapłacił dochodzonych należności w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia reklamacji lub wezwania do zapłaty.
3. Roszczenia przysługujące przewoźnikowi przeciwko innym przewoźnikom (art. 5 i 6 ww. ustawy) przedawniają się z upływem 6 miesięcy od dnia, w którym przewoźnik naprawił szkodę, albo od dnia, w którym wytoczono przeciwko niemu powództwo.
Z kolei, stosownie do treści przepisów rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa w sprawie ustalania stanu przesyłek oraz postępowania reklamacyjnego z dnia 24 lutego 2006 r. (Dz.U. Nr 38, poz. 266):
1. Uprawniony może złożyć do przewoźnika reklamację z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu.
2. Reklamację składa się nie później niż w terminie roku od dnia, w którym zaistniało zdarzenie uzasadniające jej złożenie.
3. Odpowiedzi na reklamację udziela się w terminie 30 dni od dnia jej wpływu do przewoźnika.

Jak wykazano powyżej postępowanie reklamacyjne jest sformalizowane lecz przede wszystkim może być (zazwyczaj nie jest) długotrwałe.

Zdarzają się sytuacje, gdy Spółka - uczestnicząc w postępowaniu reklamacyjnym - płaci podwykonawcy wynagrodzenie (implicite za rzetelnie wykonaną usługę), zaś na skutek ustaleń poczynionych w postępowaniu reklamacyjnym, uprawnioną jest do żądania od podwykonawcy konkretnego wynagrodzenia lecz z kolei podwykonawca odmawia zapłaty, powołując się na to, że przecież otrzymał całe wynagrodzenie, a zatem usługę wykonał prawidłowo.

W takim przypadku Spółka narażona jest na dodatkowe koszty stosownego procesu.

Spółka, aby uniknąć takiej sytuacji nie może realnie wstrzymać wynagrodzenia podwykonawcy na okres dłuższy niż wynika to z przepisów ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 403):

Termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony w umowie wyraźnie ustalą inaczej i pod warunkiem że ustalenie to nie jest rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela.
Jeżeli ustalony w umowie termin zapłaty jest dłuższy niż 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, a nie jest spełniony warunek, o którym mowa w ust. 2,
Wierzyciel może nawet odstąpić od umowy albo wypowiedzieć umowę, jeżeli termin zapłaty określony w umowie przekracza 120 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, i został ustalony z naruszeniem przepisu art. 7 ust. 2 (in fine).

Oczywistym jest, że wyznaczanie rocznego (lub dłuższego) okresu na zapłatę wynagrodzenia byłoby uznane za rażąco nieuczciwe wobec wierzyciela.

Lege artis - spółka powinna więc płacić wynagrodzenia dla podwykonawców w terminach zgodnych z ww. przepisami prawa, i bezprawnym byłoby faktyczne wstrzymywanie zapłaty. Spółka może natomiast żądać od podwykonawcy złożenia (na czas postępowania reklamacyjnego, zaś w praktyce zazwyczaj do czasu wyjaśnienia najważniejszych okoliczności sprawy) stosownej kaucji. W praktyce Spółka oczekuje kaucji maksymalnie do wysokości wynagrodzenia podwykonawcy, chociaż wartość szkody poczynionej przez podwykonawcę może stanowić wielokrotność takiej kwoty.

Wymieniona regulacja zawarta jest w treści przedmiotowej umowy przewozu i każdy przewoźnik wie o niej jeszcze przed zawarciem ww. umowy.

Przewoźnik (podwykonawca) zawierając umowę przewozu, godzi się na to, że w przypadku utraty lub uszkodzenia całości lub części towaru, nieterminowego wykonania usługi lub innego zdarzenia, czego implikacją może być po stronie Spółki obowiązek zapłaty odszkodowania na rzecz klientów - zobligowany będzie do wpłaty kaucji w kwocie stanowiącej maksymalnie wartość wynagrodzenia przewoźnika (podwykonawcy).

W praktyce odbywa się to tak, że Spółka (wyłącznie w przypadku wszczęcia postępowania reklamacyjnego) wzywa przewoźnika do wpłaty kaucji, zaś w przypadku, gdy takiej wpłaty brak, Spółka dokonuje wypłaty wynagrodzenia, przy czym nie dokonuje przelewu na rachunek przewoźnika podwykonawcy lecz na kaucyjny rachunek Spółki. Po rozpatrzeniu reklamacji ww. kwota jest przekazywana przewoźnikowi lub rozliczana stosownie do sytuacji.

W realiach sprawy, kaucja pełni rolę zabezpieczającą, gwarancyjną. Na marginesie, przewoźnik ma oczywiście prawo zaproponować Spółce inny rodzaj zabezpieczenia, np. gwarancję ubezpieczeniową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca realizując uprawnienie z umowy przewozu, o treści:

„W przypadku wszczęcia postępowania reklamacyjnego - Zleceniobiorca bezwzględnie gwarantuje, że niezwłocznie wpłaci Zleceniodawcy kaucję pieniężną w kwocie równej wysokości wynagrodzenia należnego Zleceniobiorcy. Zleceniobiorca bezwzględnie wyraża zgodę na zaliczenie kwoty wynagrodzenia na poczet kaucji (tj. zapłatę wynagrodzenia poprzez dokonanie przelewu na rachunek kaucyjny Zleceniodawcy), która zostanie rozliczona stosownie do wyniku postępowania reklamacyjnego.”

tj. dokonując zapłaty wynagrodzenia poprzez przelew na rachunek kaucyjny Spółki nie będzie zobowiązana do dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli od terminu płatności za fakturę dotyczącą wynagrodzenia za wykonaną usługę transportową upłynie 90 dni.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Zarządu komplementariusza Spółki, Spółka - dokonując zapłaty wynagrodzenia (zgodnie z treścią zawartej umowy, w przypadku wszczęcia i trwania postępowania reklamacyjnego) poprzez przelew na rachunek kaucyjny Wnioskodawcy, nie będzie zobowiązana do dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli od terminu płatności za fakturę dotyczącą wynagrodzenia za wykonaną usługę transportową upłynie 90 dni, bowiem zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług to w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Spółka, dokonując zapłaty wynagrodzenia poprzez przelew na rachunek kaucyjny (zgodnie z zapisami umowy przewozu) dokona uregulowania należności za wykonaną przez przewoźnika usługę transportową.

Wymieniony sposób zapłaty (przelew na konto kaucyjne) jest w realiach sprawy zgodny z wolą stron explicite ujawnioną w treści wymienianej umowy przewozu. Znane jest również praktyce i judykaturze.

Brak jest podstaw do stwierdzenia, że kwota zatrzymanego na kaucję wynagrodzenia w dalszym ciągu jest wynagrodzeniem, tyle tylko, że z odroczonym terminem płatności. Prawidłowe jest uznanie, że po zatrzymaniu wynagrodzenia na poczet kaucji zmienia się podstawa prawna świadczenia, wprawdzie pozostaje to świadczenie pieniężne, ale jego ewentualnego zwrotu można żądać z innej podstawy prawnej. Pierwotnie była to zapłata za wykonane roboty przez wykonawcę. Od chwili, gdy część wynagrodzenia zostaje zatrzymana na poczet kaucji, o wykorzystaniu zgromadzonych w ten sposób pieniędzy decyduje nie to, czy roboty zostały wykonane, ale czy zaszły warunki przewidziane umową o ustanowieniu gwarancji, w tym ewentualnego jej zwrotu. Żądanie zwrotu kwot zatrzymanych na kaucję nie jest więc tożsame z żądaniem zapłaty wynagrodzenia.

W konsekwencji zatrzymanie części wynagrodzenia na poczet kaucji gwarancyjnej doprowadziło do częściowego wygaśnięcia wierzytelności podwykonawcy o zapłatę wynagrodzenia. W to miejsce pojawiło się zaś jego roszczenie o zwrot kaucji na warunkach określonych w umowie, czyli w razie jej niewykorzystania i upływu terminu, na jaki zabezpieczenie zostało ustanowione.

Ustanowienie w umowie zawartej pomiędzy podwykonawcą a zlecającym wykonawcą robót budowlanych kaucji gwarancyjnej spowodowało częściowe odnowienie zobowiązania łączącego strony.

Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 7 kwietnia 2017 r., sygn. akt V CSK 428/16. Z uwagi jednak na autonomię prawa podatkowego - zdaniem Zarządu Spółki wniosek o indywidualną interpretację jest w pełni uzasadniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, przy czym art. 89a ustawy adresowany jest do wystawcy faktury, zaś art. 89b ustawy do jej odbiorcy.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).

Na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy).

Przepisu ust. 1 nie stosuje się również w przypadku, gdy dłużnik w ostatnim dniu miesiąca, w którym upływa 90 dzień od dnia upływu terminu płatności, jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji (art. 89b ust. 1b ustawy).

W myśl art. 89b ust. 2 ustawy, w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Przepis art. 89b ust. 1 ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Należy wskazać, że termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata), uregulowanie należności przez osobę trzecią. Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującego wygaśnięciem zobowiązania.

Należy wskazać, że powołany przepis art. 89b ustawy wyraźnie wskazuje na obowiązek dłużnika dokonania korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z faktury dokumentującej nabycie towarów i usług na terytorium kraju w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, w przypadku nieuregulowania przez niego w tym terminie należności wynikającej z tej faktury,

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca realizując zlecone usługi transportowe na rzecz swoich klientów korzysta z usług podwykonawców (czynnych podatników VAT), którzy wykonują zlecone usługi transportowe. Każdorazowo podwykonawca (przewoźnik faktycznie realizujący przewóz) przed podjęciem ładunku otrzymuje (drogą elektroniczną) umowę przewozu, której treść zawiera warunki realizacji przewozu. Po wykonaniu usługi transportowej podwykonawca wystawia, zgodnie (z umową przewozu i prawem) fakturę za wykonaną usługę wraz z dokumentami przewozowymi i przesyła ją do Wnioskodawcy, a Spółka odlicza podatek VAT wykazany w fakturze, zgodnie z przepisami. Zdarza się, że w związku z realizacją umowy przewozu dochodzi do wszczęcia postępowania reklamacyjnego (na skutek utraty lub uszkodzenia całości lub części towaru, nieterminowego wykonania usługi lub innego zdarzenia, czego implikacją może być po stronie Spółki obowiązek zapłaty odszkodowania na rzecz klientów).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy Wnioskodawca realizując uprawnienie z umowy przewozu, o treści: „W przypadku wszczęcia postępowania reklamacyjnego - Zleceniobiorca bezwzględnie gwarantuje, że niezwłocznie wpłaci Zleceniodawcy kaucję pieniężną w kwocie równej wysokości wynagrodzenia należnego Zleceniobiorcy. Zleceniobiorca bezwzględnie wyraża zgodę na zaliczenie kwoty wynagrodzenia na poczet kaucji (tj. zapłatę wynagrodzenia poprzez dokonanie przelewu na rachunek kaucyjny Zleceniodawcy), która zostanie rozliczona stosownie do wyniku postępowania reklamacyjnego.”, tj. dokonując zapłaty wynagrodzenia poprzez przelew na rachunek kaucyjny Spółki nie będzie zobowiązana do dokonania korekty uprzednio odliczonego podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli od terminu płatności za fakturę dotyczącą wynagrodzenia za wykonaną usługę transportową upłynie 90 dni.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – www.spj.pwn.pl (…) – „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”.

Zgodnie z art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późm. zm.), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zaliczenie kwoty wynagrodzenia celem ustanowienia kaucji nie jest traktowane jako brak płatności. Wniesienie zabezpieczenia w postaci kaucji jest przewidziane w umowie zawartej pomiędzy stronami. W ten sposób to Zleceniobiorca spełnia własne zobowiązanie wobec Spółki. Uproszczeniu ulega jedynie operacja gospodarcza, w której Zleceniobiorca sam nie dokonuje technicznego przelewu środków na rachunek bankowy Spółki, lecz upoważnia Spółkę do przelania kwoty wynagrodzenia, którą zgodnie z umową jest zobowiązany wnieść jako zabezpieczenie.

Reasumując, fakt pobrania kaucji gwarancyjnej z wynagrodzenia Zleceniobiorcy nie stanowi nieuregulowanej należności, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT. Skoro zaś nie mamy do czynienia z nieuregulowaniem kwoty wynikającej z faktury, o którym mowa w art. 89b ustawy VAT, to konsekwentnie w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółka nie ma obowiązku dokonywać korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną należność dotyczącej kaucji gwarancyjnej, dla której termin płatności zgodnie z umową przekracza 90 dni.

Zatem, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca i Zleceniobiorca w drodze umowy przewozu określili, że w przypadku wszczęcia postępowania reklamacyjnego - Zleceniobiorca bezwzględnie gwarantuje, że niezwłocznie wpłaci Zleceniodawcy kaucję pieniężną w kwocie równej wysokości wynagrodzenia należnego Zleceniobiorcy i Zleceniobiorca bezwzględnie wyraża zgodę na zaliczenie kwoty wynagrodzenia na poczet kaucji (tj. zapłatę wynagrodzenia poprzez dokonanie przelewu na rachunek kaucyjny Zleceniodawcy), która zostanie rozliczona stosownie do wyniku postępowania reklamacyjnego, to Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli upłynie 90 dni od terminu płatności za fakturę dotyczącą wynagrodzenia za wykonaną usługę transportową, gdyż zapłata wynagrodzenia nastąpi poprzez przelew na rachunek kaucyjny Spółki.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin