2019.12.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.442.2019.1.ES
z 19 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2019 r. (data wpływu 21 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacania pracownikowi zwrotu kosztów przejazdu w związku z oddelegowaniem w podróż służbową – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacania pracownikowi zwrotu kosztów przejazdu w związku z oddelegowaniem w podróż służbową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Rzeczpospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej artykułów wyposażenia wnętrz za pośrednictwem rozbudowanej sieci stacjonarnych salonów sprzedaży oraz sklepu internetowego.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Wykonując obowiązki wynikające ze stosunku pracy pracownicy odbywają zarówno krajowe, jak i zagraniczne podróże służbowe. Aby odbyć podróż służbową wskazanym przez Wnioskodawcę środkiem transportu pracownicy muszą przemieścić się na teren odpowiednio dworca kolejowego/ dworca autobusowego/portu lotniczego. W tym celu pracownicy mają możliwość skorzystania z finansowanego przez Wnioskodawcę transportu z ich miejsca zamieszkania na odpowiednio, według wyboru przez Wnioskodawcę środka transportu - dworzec kolejowy/dworzec autobusowy/port lotniczy lub z dworca kolejowego/dworca autobusowego/portu lotniczego do miejsca zamieszkania pracownika. Dworzec kolejowy/ dworzec autobusowy/ port lotniczy, na który udają się pracownicy, nie zawsze znajduje się na terenie miejscowości, w której pracownik zamieszkuje lub na terenie której znajduje się jego stałe miejsce wykonywania pracy. Podróże niejednokrotnie rozpoczynają się i kończą w godzinach nocnych lub wczesnych porannych często więc pracownik nie ma możliwości dotarcia na dworzec kolejowy/ dworzec autobusowy/ port lotniczy komunikacją miejską stąd akceptacja Wnioskodawcy na przejazdy finansowanymi przez Wnioskodawcę taksówkami.

Wnioskodawca wymaga od pracowników, aby w przypadkach, w których jest to możliwe potwierdzali poniesienie wydatku za przejazdy taksówkami lub komunikacją miejską. Wnioskodawca dokonuje zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy wydatków pracowników w trakcie delegacji służbowej, natomiast zwracane pracownikowi koszty poniesione na przejazdy taksówkami w trakcie delegacji, są opodatkowane w sytuacjach kiedy dworzec kolejowy/ dworzec autobusowy/ port lotniczy znajduje się w tej samej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika. Zwrot kosztów przejazdów na dworzec kolejowy/ dworzec autobusowy/ port lotniczy znajdujący się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania pracownika Wnioskodawca traktuje jako korzystające ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2019.1387 ze zm. dalej: „u.p.d.o.f.”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym wypłacone pracownikowi należności z tytułu odbytej podróży służbowej, w części dotyczącej wydatku za dojazd taksówką, bądź skorzystania z komunikacji miejskiej do dworca kolejowego, dworca autobusowego lub portu lotniczego korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f., także w sytuacji, gdy dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, port lotniczy znajduje się w tej samej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym koszty dojazdów na dworzec kolejowy/ dworzec autobusowy/ porty lotniczy, zwrócone przez Wnioskodawcę pracownikowi korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f.

W myśl art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”

Zgodnie zaś z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. „wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13."

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają przy tym definicji podróży służbowej, w tym zakresie należy się zatem posłużyć definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 roku - Kodeks pracy (Dz.U.2019.1040 ze zm. dalej: „k.p.”).

W myśl art. 77⁵ § 1 k.p. „pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową."

Przy tym w zakresie podróży służbowych, jeżeli pracodawca nie ureguluje wewnętrznie, w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania, zasad odbywania i rozliczania delegacji - obowiązywać będą przepisy właściwe dla pracowników sfery budżetowej.

Zgodnie z przepisem § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.2013.167 dalej: „Rozporządzenie"), „z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W myśl zaś § 6 ust. 1 Rozporządzenia „miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca.” Zgodnie z ust. 2 przywołanego przepisu „pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia lub zakończenia podróży krajowej miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika.” Zgodnie zaś z § 21 Rozporządzenia „w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.” Wobec powyższego zasada wynikająca z § 6 Rozporządzenia ma również zastosowanie w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju. Nie ma więc przeszkód, aby jako miejsce rozpoczęcia podróży służbowej określić miejsce stałego bądź czasowego pobytu pracownika.

Kwestie powstawania dochodu w przypadku uzyskania zwrotu kosztów poniesionych z tytułu podróży służbowej poruszył Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13: „świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej”.

W przypadku dojazdu przez pracownika do ustalonego z pracodawcą dalszego środka transportu, w celu wykonania podróży służbowej nie powstaje przysporzenie majątkowe po stronie pracownika.

To w interesie pracodawcy leży, aby pracownik dotarł na czas do wyznaczonego miejsca. Bowiem znajduje się on w podróży służbowej od momentu opuszczenia miejsca zamieszkania, ze względu na fakt ustalenia przez pracodawcę rozpoczęcia podróży w miejscowości zamieszkania. Trybunał Konstytucyjny kontynuował kwestie powstawania korzyści pracownika, stwierdza iż „korzyść ze świadczeń spełnianych na jego rzecz nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.” Podkreśla również, że takie świadczenia mogą jawić się jako nieprzyjemny obowiązek, wykonywany w godzinach nadliczbowych, ciężko tu więc mówić o przysporzeniu majątkowym. Ponadto zwrot kosztów dojazdu jest świadczeniem, które służy organizacji pracy (umożliwia prawidłowe wykonywanie pracy), którego spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż zwrócone pracownikom koszty z tytułu dojazdu taksówką na dworzec kolejowy/dworzec autobusowy/port lotniczy, ze względu na wykonywaną podróż służbową podlegać będą zwolnieniu z art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. zarówno względem pracownika mającego miejsce zamieszkania lub stałe miejsce wykonywania pracy w miejscowości, w której znajduje się dworzec kolejowy/dworzec autobusowy/port lotniczy, jak i względem pracownika mającego miejsce zamieszkania lub stałe miejsce wykonywania pracy poza tą miejscowością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, w tym w pkt 1. wymieniony został stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje zatem, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Rzeczpospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych oraz podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej artykułów wyposażenia wnętrz za pośrednictwem rozbudowanej sieci stacjonarnych salonów sprzedaży oraz sklepu internetowego.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Wykonując obowiązki wynikające ze stosunku pracy pracownicy odbywają zarówno krajowe, jak i zagraniczne podróże służbowe. Aby odbyć podróż służbową wskazanym przez Wnioskodawcę środkiem transportu pracownicy muszą przemieścić się na teren odpowiednio dworca kolejowego, dworca autobusowego czy też portu lotniczego. W tym celu pracownicy mają możliwość skorzystania z finansowanego przez Wnioskodawcę transportu z ich miejsca zamieszkania na odpowiednio, według wyboru przez Wnioskodawcę środka transportu - dworzec kolejowy/dworzec autobusowy/port lotniczy lub z dworca kolejowego/dworca autobusowego/portu lotniczego do miejsca zamieszkania pracownika. Dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, port lotniczy, na który udają się pracownicy, nie zawsze znajduje się na terenie miejscowości, w której pracownik zamieszkuje lub na terenie której znajduje się jego stałe miejsce wykonywania pracy. Podróże niejednokrotnie rozpoczynają się i kończą w godzinach nocnych lub wczesnych porannych często więc pracownik nie ma możliwości dotarcia na dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, port lotniczy komunikacją miejską stąd akceptacja Wnioskodawcy na przejazdy finansowanymi przez Wnioskodawcę taksówkami.

Wnioskodawca wymaga od pracowników, aby w przypadkach, w których jest to możliwe potwierdzali poniesienie wydatku za przejazdy taksówkami lub komunikacją miejską. Wnioskodawca dokonuje zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy wydatków pracowników w trakcie delegacji służbowej, natomiast zwracane pracownikowi koszty poniesione na przejazdy taksówkami w trakcie delegacji, są opodatkowane w sytuacjach kiedy dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, port lotniczy znajduje się w tej samej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika. Zwrot kosztów przejazdów na dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, port lotniczy znajdujący się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania pracownika Wnioskodawca traktuje jako korzystające ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2019.1387 ze zm. dalej: „u.p.d.o.f.”).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, ze zm.), który stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że podróżą służbową jest taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

W myśl art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy, minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

diety;
zwrot kosztów:
1. przejazdów,
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
3. noclegów,
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zgodnie z § 4 ust. 1 cyt. rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do § 6 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca. Pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia lub zakończenia podróży krajowej miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika.

Zgodnie natomiast z § 12 ww. rozporządzenia, czas podróży zagranicznej liczy się w przypadku odbywania jej środkami komunikacji:

lądowej – od chwili przekroczenia granicy państwowej w drodze za granicę do chwili jej przekroczenia w drodze powrotnej do kraju;
lotniczej – od chwili startu samolotu w drodze za granicę z ostatniego lotniska w kraju do chwili lądowania samolotu w drodze powrotnej na pierwszym lotnisku w kraju;
morskiej – od chwili wyjścia statku (promu) z ostatniego portu polskiego do chwili wejścia statku (promu) w drodze powrotnej do pierwszego portu polskiego.

Stosownie do § 21 cytowanego rozporządzenia, w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju, przepisy rozdziału 2 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że z § 6 ww. rozporządzenia wynika, że miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej określa pracodawca i pracodawca może uznać za miejscowość rozpoczęcia lub zakończenia podróży krajowej miejscowość pobytu stałego lub czasowego pracownika. Pomimo tego, że w § 12 ww. rozporządzenia ustawodawca sprecyzował, w którym momencie rozpoczyna się podróż zagraniczna, to jednak na mocy § 21 tego rozporządzenia, uznać należy, że zasada wynikająca z § 6 rozporządzenia ma również zastosowanie w przypadku odbywania podróży zagranicznej w połączeniu z przejazdem na obszarze kraju. Z faktu, że pracodawca może wyznaczyć miejscowość rozpoczęcia i zakończenia podróży krajowej nie można jednak wywodzić, że pracodawca może również określić konkretne miejsce w tej miejscowości, od której rozpoczyna się podróż krajowa i zagraniczna. Zatem wydatki ponoszone w związku z przejazdami taksówką lub komunikacją miejską na dworzec kolejowy, dworzec autobusowy, do portu lotniczego znajdujących się w tej samej miejscowości co miejsce zamieszkania pracownika nie mieszczą się w zakresie wydatków wymienionych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, a tym samym ich zwrot pracownikowi stanowi przychód podlegający opodatkowaniu, do którego nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin