Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.10.2019.1.AMN
z 19 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-11 w związku z umorzeniem jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-11 w związku z umorzeniem jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskiem z dnia x kwietnia 2019 r. Pan X wystąpił do Prezydenta Miasta K. o umorzenie w całości wymaganej do zapłaty należności w wysokości 6 389,00 zł. Zobowiązanie powstało na podstawie decyzji ustalającej wysokość jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej), który nastąpił na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zbyciem działki położonej w K. Z uwagi na fakt, iż należność nie została wpłacona w terminie, wystawiony został tytuł wykonawczy, celem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Należność nie została uregulowana przez zobowiązanego.

Wyżej wymieniona należność stanowi środki publiczne, będące niepodatkowymi należnościami budżetowymi o charakterze publicznoprawnym i mieści się w katalogu opłat wymienionych w art. 60 pkt 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869, z późn. zm.).

Na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 4 wyżej wymienionej ustawy organem właściwym do wydawania decyzji w odniesieniu do należności o charakterze publicznoprawnym jest Prezydent Miasta K.

Zgodnie zaś z art. 64 ust. 1 ustawy o finansach publicznych na wniosek zobowiązanego organ może umarzać w całości należności w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem zobowiązanego lub interesem publicznym, a także umarzać w części w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi lub gospodarczymi, w szczególności możliwościami płatniczymi zobowiązanego.

W złożonym wniosku o umorzenie ustalonej do zapłaty należności Pan X wyjaśnił, że w celu uzyskania prawa do emerytury rolniczej działkę darował synowi i nie miał z tego tytułu żadnych korzyści finansowych. Prośbę o umorzenie należności wnioskodawca uzasadnił faktem, iż pobiera emeryturę rolniczą, z której pokrywa wszystkie bieżące koszty utrzymania, a ustalona opłata w wysokości 6 389,00 zł jest dla niego znacznym obciążeniem. Strona uzupełniła wniosek, przedkładając oświadczenie o stanie majątkowym oraz dokumenty potwierdzające aktualną sytuację materialną. Ponadto wnioskodawca w oświadczeniu o stanie majątkowym wykazał, iż nie posiada żadnych nieruchomości, środków transportowych ani zgromadzonych oszczędności. Z przedłożonych dokumentów wynika ponadto, że dochód wnioskodawcy jest niższy od kryterium dochodowego uprawniającego do świadczeń z pomocy społecznej stanowiącego kwotę 701,00 zł na miesiąc dla osoby samotnie gospodarującej (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej - Dz. U. z 2018 r., poz. 1358).

Ustalając przesłanki umorzenia uwzględnia się ważny interes zobowiązanego lub interes publiczny. Na podstawie przedstawionych dokumentów ustalono, że strona udowodniła, iż jej sytuacja materialna rzeczywiście nie daje szans na spłatę zadłużenia i z uzyskanych dochodów zobowiązany faktycznie nie ma możliwości płatniczej, aby wnieść wymaganą opłatę.

Biorąc pod uwagę powyższe Prezydent Miasta K. wydał decyzję, w której orzekł o umorzeniu Panu X jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 6 389,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy umorzenie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowi przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, czy na płatniku ciąży obowiązek wystawienia osobie uzyskującej ulgę przekazania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-11?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

Przywołując zapisy art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podkreślić należy, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródła przychodów są natomiast wymienione w art. 10 ust. 1 przedmiotowej ustawy, w tym pkt 9 do źródeł przychodów zalicza tzw. inne źródła. Przychody te definiuje art. 20 ust. 1 wskazując, iż uważa się za nie w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Niemniej przywołana wyżej definicja, z uwagi na zawarte sformułowanie „w szczególności”, daje możliwość zaliczenia do tej kategorii przychodów również te, które nie są wprost wymienione w treści art. 20 ust. 1 ustawy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe. Za przychody należy ponadto uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężna, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

W wyniku umorzenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości osoba, w stosunku do której dokonano umorzenia, odnosi rzeczywistą korzyść. Kwota umorzonej renty planistycznej stanowi nieodpłatne świadczenie, a więc należy ją traktować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym osobie, która w omawianym przypadku uzyskuje realne przysporzenie majątkowe należy wystawić informację, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), który stanowi, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 tej ustawy, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

W świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Należy zauważyć, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stwierdzić również zależy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „nieodpłatnych świadczeń”, dlatego każdy przypadek wymaga wnikliwej analizy pod kątem zaistnienia przesłanek pozwalających na ustalenie, że miało miejsce nieodpłatne przysporzenie w majątku danej osoby fizycznej (świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian). Jednocześnie nie został wskazany nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem sądzić należy, że świadczeniami nieodpłatnymi nie są tylko takie świadczenia, w wyniku których spełniający świadczenie nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych pod jakąkolwiek postacią.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, z późn. zm.), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Zatem warunkiem pobrania renty planistycznej jest jednoczesne spełnienie trzech przesłanek wynikających z powyższego przepisu. Pierwsza z nich dotyczy wzrostu wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia nowego lub zmiany dotychczasowego planu miejscowego. Druga polega na określeniu w planie miejscowym stawki procentowej wzrostu wartości nieruchomości, stanowiącej podstawę do naliczenia wysokości renty planistycznej. Z kolei trzecia sprowadza się do zbycia nieruchomości przez dotychczasowego właściciela lub użytkownika wieczystego przed upływem pięciu lat, licząc od dnia, w którym zaczął obowiązywać nowy lub zmieniony plan zagospodarowania przestrzennego. Jeśli te przesłanki będą spełnione gmina może rozpocząć postępowanie mające na celu ustalenie i pobranie renty planistycznej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że osoba fizyczna wystąpiła do Prezydenta Miasta K. o umorzenie w całości wymaganej do zapłaty należności – jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej). Prezydent Miasta umorzył ww. należność, mając na uwadze, że posiada taką możliwość prawną. Osoba, która wniosła o umorzenie należności wskazała, że nieruchomość darowała synowi, nie ponosząc żadnych korzyści finansowych oraz że możliwości finansowe nie pozwalają jej na zapłatę tego zobowiązania.

Powstała jednak wątpliwość czy umorzenie tej kwoty stanowi przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869, z późn. zm.), organami pierwszej instancji właściwymi do wydawania decyzji w odniesieniu do należności, o których mowa w art. 60, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej, są w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego – wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta albo marszałek województwa.

W myśl art. 60 pkt 7 ww. ustawy, środkami publicznymi stanowiącymi niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym są m.in. dochody pobierane przez państwowe i samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw.

Zgodnie zaś z treścią art. 64 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, należności, o których mowa w art. 60, właściwy organ może:

1. z urzędu umarzać w całości – w przypadku gdy zachodzi jedna z okoliczności, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 1-4;
2. na wniosek zobowiązanego:
   1. umarzać w całości – w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem zobowiązanego lub interesem publicznym,
   2. umarzać w części, odraczać terminy spłaty całości albo części należności lub rozkładać na raty płatność całości albo części należności – w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi lub gospodarczymi, w szczególności możliwościami płatniczymi zobowiązanego.
   
   

Mając na uwadze powołane przepisy oraz zasadę powszechności opodatkowania – stwierdzić należy, że właściciel nieruchomości otrzymał możliwość uzyskania wyższej wartości pieniężnej z tytułu zbycia tej nieruchomości na skutek wzrostu jej wartości związanej z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym właściciel sprzedanej nieruchomości mógł zyskać dużo większe przysporzenie w swoim majątku ze względu na wzrost wartości sprzedanej nieruchomości i tym zyskiem zobowiązany jest podzielić się z gminą. Istotą renty planistycznej jest zrekompensowanie gminom wydatków poniesionych przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W rozpatrywanej sprawie pozytywną wolą świadczeniodawcy (Wnioskodawcy) jest fakt podjęcia na wniosek właściciela zbywanej nieruchomości (w przedmiotowej sprawie darowanej synowi) decyzji o umorzeniu w całości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej). W tym przypadku otrzymujący świadczenie (mieszkaniec) odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian.

Należy podkreślić, że w wyniku umorzenia całości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) osoba ta odnosi rzeczywistą korzyść. Natomiast osoby, które nie złożą wniosku o umorzenie tej opłaty i w związku z tym nie zostanie im ona umorzona, ponoszą wydatek w postaci zapłaty opłaty w całości kosztem swojego majątku. Wskazuje to jednoznacznie, że osoby, którym zostanie umorzona opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renta planistyczna) odnoszą z tego tytułu korzyść. Nie zmienia faktu odniesienia korzyści w przedmiotowej sprawie fakt, że mieszkaniec nieruchomość darował synowi. Gdyby bowiem nie wystąpił on o umorzenie całości ww. opłaty, byłby zobowiązany do jej poniesienia kosztem uszczuplenia swojego majątku. W wyniku umorzenia tej kwoty odniósł w związku z tym realną korzyść majątkową – brak uszczuplenia majątku.

Przedstawione powyżej okoliczności powodują, że kwota umorzonej w całości wymaganej do zapłaty należności stanowi nieodpłatne świadczenie Wnioskodawcy na rzecz ww. osoby. Tak więc kwota umorzonej należności z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) stanowi dla osoby fizycznej, o której mowa we wniosku, przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji powyższego na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek wystawienia i przesłania ww. osobie uzyskującej realne przysporzenie majątkowe informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-11), a także przesłania jej właściwemu urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania tej osoby wykonuje swoje zadania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.