Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.432.2019.2.NL
z 19 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 01 października 2019 r. (data wpływu 08 października 2019 r.), uzupełnionym 09 grudnia 219 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia:

• czy w związku ze zwrotem przez klienta poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, o których mowa we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• czy jeżeli odpisy amortyzacyjne zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów to na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych faktycznie otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych nie będzie skutkować powstaniem przychodu

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 października 2019 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w związku ze zwrotem przez klienta poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, o których mowa we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz czy jeżeli odpisy amortyzacyjne zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów to na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych faktycznie otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych nie będzie skutkować powstaniem przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 25 listopada 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.432.2019.1.NL wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 09 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, zawarł umowę na dzierżawę gruntu, który będzie wykorzystywany do selektywnej zbiórki odpadów. Zgodnie z umową teren został odpowiednio przygotowany: wyłożony kostką i ogrodzony. W związku z powyższym utwardzenie i ogrodzenie placu Wnioskodawca przyjął do ewidencji środków trwałych. Klient, dla którego Wnioskodawca przygotował teren pod dzierżawę został obciążony kosztami przygotowania terenu pod dzierżawę zgodnie z kosztorysem.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 03 grudnia 2019 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

1. właścicielem gruntu, o którym mowa we wniosku jest Wnioskodawca.
2. umowa dzierżawy została zawarta między Wnioskodawcą jako wydzierżawiającym a klientem jako dzierżawcą.
3. zgodnie z ustaleniami z klientem teren pod dzierżawę musiał być odpowiednio przygotowany tj. utwardzony i ogrodzony. Klient wyraził zgodę na pokrycie kosztów przygotowania terenu pod dzierżawę, co zostało potwierdzone zleceniem nr (…) z dnia 08 lipca 2019 r.
4. Klient, dla którego Wnioskodawca przygotował teren pod dzierżawę zwrócił wydatki wynikające z kosztorysu w całości.
5. Zwrot ww. kosztów nie będzie miał wpływu na wysokość czynszu płaconego wydzierżawiającemu.
6. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wskazanych we wniosku środków trwałych, ale nie zalicza ich do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 03 grudnia 2019 r.):

1. Czy w związku ze zwrotem przez klienta poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, o których mowa we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Jeżeli odpisy amortyzacyjne zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, to czy wówczas na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych faktycznie otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych nie będzie skutkować powstania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwrot przez dzierżawcę gruntu wydatków na jego utwardzenie i ogrodzenie będzie skutkował wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wytworzonych składników majątku. Wnioskodawca uważa, że zwrot wydatków poniesionych na utwardzenie i ogrodzenie nie będzie skutkował powstaniem przychodu po jego stronie na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 03 grudnia 2019 r. wskazano, że zwrot wydatków poniesionych na przygotowanie gruntu pod dzierżawę nie będzie skutkować powstaniem przychodu na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ odpisy amortyzacyjne stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.), kosztami zyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powyższego przepisu wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych od tej części, która m.in. została podatnikowi w jakiejkolwiek formie zwrócona. Zatem, wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot poniesionych wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych objęte są zakresem przedmiotowym cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, zawarł umowę na dzierżawę gruntu, który będzie wykorzystywany do selektywnej zbiórki odpadów. Zgodnie z umową teren został odpowiednio przygotowany: wyłożony kostką i ogrodzony. W związku z powyższym utwardzenie i ogrodzenie placu Wnioskodawca przyjął do ewidencji środków trwałych. Klient, dla którego Wnioskodawca przygotował teren pod dzierżawę został obciążony kosztami przygotowania terenu pod dzierżawę zgodnie z kosztorysem. Właścicielem gruntu, o którym mowa we wniosku jest Wnioskodawca. Umowa dzierżawy została zawarta między Wnioskodawcą jako wydzierżawiającym a klientem jako dzierżawcą. Zgodnie z ustaleniami z klientem teren pod dzierżawę musiał być odpowiednio przygotowany tj. utwardzony i ogrodzony. Klient wyraził zgodę na pokrycie kosztów przygotowania terenu pod dzierżawę, co zostało potwierdzone zleceniem nr (…) z dnia 08 lipca 2019 r. Klient, dla którego Wnioskodawca przygotował teren pod dzierżawę zwrócił wydatki wynikające z kosztorysu w całości. Zwrot ww. kosztów nie będzie miał wpływu na wysokość czynszu płaconego wydzierżawiającemu. Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wskazanych we wniosku środków trwałych, ale nie zalicza ich do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisy amortyzacyjne dokonywane od tej części (lub całości) wartości początkowej środków trwałych, o których mowa we wniosku, która będzie odpowiadać kwocie otrzymanego zwrotu (otrzymanych środków pieniężnych stanowiących zwrot wydatków poniesionych na jego wytworzenie), nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia, czy jeżeli odpisy amortyzacyjne zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów to na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych faktycznie otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych nie będzie skutkować powstania przychodu wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 ww. ustawy, regulujący kwestię przychodów, nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, wymienia art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. W wyniku tej regulacji przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu poprzez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej.

Mając powyższe na względzie wskazać należy na treść art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Co istotne, aby zwrócone podatnikowi wydatki zostały wyłączone z przychodów podatkowych, muszą być wydatkami niepodlegającymi zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powyższych regulacji można więc wywieść, że skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów są generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które są zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Jednocześnie podkreślić należy, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest oprócz tego, by wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, żeby wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam - a nie taki sam - wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych, o których mowa we wniosku nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu, stosownie do postanowień art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• czy w związku ze zwrotem przez klienta poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, o których mowa we wniosku stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznano za prawidłowe,
• czy jeżeli odpisy amortyzacyjne zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów to na mocy art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych faktycznie otrzymany zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie środków trwałych nie będzie skutkować powstaniem przychodu uznano za prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego(…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.