2019.12.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.463.2019.3.EN
z 19 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 października 2019 r., (data wpływu 10 października 2019 r.), uzupełnionym 12 grudnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy do wartości początkowej środka trwałego, Spółka ma prawo zaliczyć wartość netto całych faktur za usługi budowlane, pomimo zatrzymania kaucji gwarancyjnej i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy do wartości początkowej środka trwałego, Spółka ma prawo zaliczyć wartość netto całych faktur za usługi budowlane, pomimo zatrzymania kaucji gwarancyjnej i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 2 grudnia 2019 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.463.2019.2.EN oraz 0112-KDIL2-1.4012.427.2019.1.AS wezwano do jego uzupełnienia co też nastąpiło 12 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca – Sp. z o.o. rozpoczęła działalność w 1999 r. Spółka zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą myjni przemysłowych oraz wytwarzaniem środków chemicznych. Dystrybucja prowadzona jest dla różnych gałęzi przemysłu, skupiając się głównie na branży motoryzacyjnej. Oferuje również rozwiązania w zakresie mycia przemysłowego w technologiach natryskowych oraz ultradźwiękowych z wykorzystaniem maszyn własnej produkcji. Od 2013 roku jednostka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „SSE”), gdzie produkowane są maszyny myjące przemysłowe. Poza terenem strefy Spółka zajmuje się wytwarzaniem preparatów chemicznych.

Jednostka stosuje wyodrębnienie organizacyjne dla obu działalności. W chwili obecnej Spółka działa na podstawie dwóch zezwoleń, z 2013 r. oraz 2016 r. Wyroby wytwarzane w ramach produkcji urządzeń objętych zezwoleniem to urządzenia myjące dla przemysłu o dużym stopniu złożoności procesów technologicznych. Każda maszyna produkowana jest na podstawie zamówienia indywidualnego, opracowywana jest technologia w postaci projektu. Następnie produkowany jest wieloetapowy wyrób.

Spółka , w ramach inwestycji strefowych, zgodnie z § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach SSE, zakupiła środki trwałe: maszyny, urządzenia, podniosła poziom organizacyjny zakładu, zatrudniła specjalistów wysokiej klasy, a przede wszystkim postanowiła ponieść nakłady w postaci budowy nowego budynku.

Działalność na terenie SSE obejmuje działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie określonym w następujących pozycjach PKWiU Głównego Urzędu Statystycznego:

pozostałe maszyny i urządzenia ogólnego przeznaczenia - sekcja C grupa 28.2;
sprzedaż hurtowa pozostałych maszyn i urządzeń - grupa 46.69;
produkcja pozostałych maszyn specjalnego przeznaczenia – grupa 28.9;
pozostałe maszyny specjalnego przeznaczenia, gdzie indziej nieskasyfikowane – sekcja C, klasa 28.29;
usługi naprawy i konserwacji metalowych wyrobów gotowych, maszyn i urządzeń – sekcja C, grupa 33.1;
usługi instalowania maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia – sekcja C, klasa 33.20.

W ramach drugiego pozwolenia jednostka zrealizowała na terenie strefy budowę nowego budynku, z przeznaczeniem dla między innymi działu badawczo-rozwojowego, z częścią administracyjną i socjalną, która jest uzupełnieniem istniejącego budynku oraz hali produkcyjnej. W ramach projektu Spółka poniosła wydatki inwestycyjne w określonej kwocie z możliwością zwiększenia nakładów inwestycyjnych do 30%, z czego wydatki na budowę nowego budynku zaplanowane były na poziomie 3 milionów 800 tysięcy zł.

Zgodnie z par. 7 Rozporządzenia o pomocy publicznej dyskontowaniu podlegają koszty inwestycji oraz wielkość pomocy. Kosztami inwestycji są koszty nabycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Dyskontowaniu podlegają wydatki inwestycyjne, które zostały opłacone, a datą dyskontowania jest data zapłaty zobowiązania. W przypadku braku pełnej płatności wynikającej z faktury za usługi budowlane, jednostka do wydatków inwestycyjnych zalicza tylko tę część, która została zapłacona, ujmując ją do dyskontowania w dacie zapłaty. Z uwagi na fakt, że faktury z firmy budowlanej są to wydatki inwestycyjne, wynikające z zezwolenia, a faktury nie są opłacone w pełnej wartości, spółka ma wątpliwości co do możliwości zakwalifikowania do wydatków inwestycyjnych kwot wynikających z tych usług budowlanych, które zostały opłacone w części. Jednocześnie spółka nie wykazuje w wydatkach inwestycyjnych do dyskontowania niezapłaconej części faktury, która została zatrzymana w ramach gwarancji.

Po zakończeniu usług budowlanych i inwestycji oraz pozytywnym odbiorze końcowym jednostka przyjęła na środki trwałe nowo powstały budynek. Wartością początkową środka trwałego są wydatki wynikające między innymi z faktur za usługi budowlane, które nie zostały w całości zapłacone, ze względu na zatrzymaną przez inwestora kaucję gwarancyjną. Zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środka trwałego, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia, zaś w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. Stosownie do ust. 3 powyższego artykułu za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 10 grudnia 2019 r., Wnioskodawca wskazał m.in., że Spółka zajmuje się wytwarzaniem pozostałych maszyn i urządzeń myjących oraz sprzedażą chemii – środków myjących do tych urządzeń. Spółka w celu realizacji inwestycji budowy nowego budynku korzystała z usług firmy budowlanej, która w pełni kompleksowo zajęła się budową. Nowo powstały budynek w całości został nabyty przez Spółkę. Za wartość początkową środka trwałego zgodnie z art. 16g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę jego nabycia. Spółka nie wytwarzała budynku we własnym zakresie. Budowa środka trwałego odbywała się za pomocą obcych wykonawców, działających na zlecenie Spółki – ogół prac polegała w głównej mierze na wzniesieniu budynku.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy do wartości początkowej środka trwałego spółka ma prawo zaliczyć wartości netto całości faktur za usługi budowlane, łącznie z wartością zatrzymanych kaucji gwarancyjnych w związku z wystawionymi przez firmę budowlaną fakturami, pomimo zapłaty za część faktury (zatrzymana kwota gwarancji) i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych środka trwałego jakim jest budynek?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zaliczenie całej wartości netto wynikającej z faktury za usługi budowlane od podmiotu obcego, z którym została zawarta umowa dotycząca robót budowlanych jest możliwe pomimo braku uregulowania całości należności wynikającej z umowy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania i własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy do wartości początkowej środka trwałego, Spółka ma prawo zaliczyć wartość netto całych faktur za usługi budowlane, pomimo zatrzymania kaucji gwarancyjnej i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych. W konsekwencji przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest kwestia dot. zasad dyskontowania pomocy publicznej, w związku z prowadzeniem przez Wnioskodawcę działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
został właściwie udokumentowany;
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 16 updop.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia (pkt 1);
w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia (pkt 2);

Z kolei, na podstawie art. 16g ust. 3 updop, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl natomiast art. 16g ust. 4 updop, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca – Sp. z o.o. zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą myjni przemysłowych oraz wytwarzaniem środków chemicznych. Dystrybucja prowadzona jest dla różnych gałęzi przemysłu, skupiając się głównie na branży motoryzacyjnej. Oferuje również rozwiązania w zakresie mycia przemysłowego w technologiach natryskowych oraz ultradźwiękowych z wykorzystaniem maszyn własnej produkcji. Od 2013 roku jednostka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, gdzie produkowane są maszyny myjące przemysłowe. Poza terenem strefy Spółka zajmuje się wytwarzaniem preparatów chemicznych. Jednostka stosuje wyodrębnienie organizacyjne dla obu działalności. W chwili obecnej Spółka działa na podstawie dwóch zezwoleń, z 2013 r. oraz 2016 r. W ramach drugiego pozwolenia jednostka zrealizowała na terenie strefy budowę nowego budynku, z przeznaczeniem dla między innymi działu badawczo-rozwojowego, z częścią administracyjną i socjalną, która jest uzupełnieniem istniejącego budynku oraz hali produkcyjnej. W ramach projektu Spółka poniosła wydatki inwestycyjne w określonej kwocie z możliwością zwiększenia nakładów inwestycyjnych do 30%, z czego wydatki na budowę nowego budynku zaplanowane były na poziomie 3 milionów 800 tysięcy zł.

W celu realizacji inwestycji spółka podpisała umowę z firmą budowlaną, która zajęła się kompleksową budową nowego budynku. Na jej mocy firma budowlana wystawiła faktury na rzecz spółki z określonym terminem płatności i wartością. Kwotą zapłaconą jest wartość faktury pomniejszona o określony procent, który zostaje zatrzymany w ramach kaucji gwarancyjnej przez okres trzech lat od zakończenia inwestycji budowlanej. Kaucja gwarancyjna to przysługujący spółce rodzaj zabezpieczenia ewentualnych roszczeń wobec wykonawcy na wypadek niewłaściwego wykonania robót budowlanych. Zabezpieczenie to jest realizowane przez zatrzymanie części kwoty należnej wykonawcy z każdej wystawianej przez niego faktury. Kaucja dla wykonawcy ma stanowić motywację do należytego wykonania robót budowlanych oraz terminowego usuwania wad stwierdzonych w okresie rękojmi lub gwarancji. Po określonym w umowie terminie będzie podlegała ona zwrotowi, chyba że zostanie wcześniej wykorzystana w celu pokrycia kosztów usunięcia usterek. Kaucja gwarancyjna zostanie zwrócona po upływie okresu gwarancji jakości. Kwota, która nie podlega zapłacie i jest zatrzymana w spółce nie jest gromadzona na odrębnym rachunku bankowym, jednak wartości wynikające z gwarancji ujmowane są w ewidencji bilansowej. Po zakończeniu usług budowlanych i inwestycji oraz pozytywnym odbiorze końcowym jednostka przyjęła na środki trwałe nowo powstały budynek. Wartością początkową środka trwałego są wydatki wynikające między innymi z faktur za usługi budowlane, które nie zostały w całości zapłacone, ze względu na zatrzymaną przez inwestora kaucję gwarancyjną. W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała dodatkowo, że nowo powstały budynek w całości został nabyty przez Spółkę. Spółka nie wytwarzała budynku we własnym zakresie. Budowa środka trwałego odbywała się za pomocą obcych wykonawców, działających na zlecenie Spółki – ogół prac polegała w głównej mierze na wzniesieniu budynku.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy updop nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze definicją słownikową (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – http://www.sjp.pl) – „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”. Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana – z reguły procentowo – kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Oznacza to, że strony są wolne w kształtowaniu treści umowy.

W przypadku, zatem gdy kaucje gwarancyjne są zatrzymane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę zatrzymanej kaucji. Kwoty odpowiadającej wartości zatrzymanej kaucji nie można bowiem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu updop. Z istoty kaucji wynika bowiem, że ma ona charakter zwrotny.

W świetle powyższego, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zmniejszenia wartości początkowej środka trwałego (budynku) o kwotę przypadającą na zatrzymaną kaucję. Tym samym do wartości początkowej środka trwałego jakim jest budynek Spółka ma prawo zaliczyć wartości netto całości faktur za usługi budowlane, łącznie z wartością zatrzymanych kaucji gwarancyjnych i od tej wartości dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Końcowo jednak podkreślić należy, że wartością początkową wskazanego we wniosku budynku (środka trwałego), która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie będzie cena jego nabycia w myśl art. 16g ust. 3 updop, lecz koszt wytworzenia w rozumieniu art. 16g ust. 4 updop. Jak jednoznacznie wynika bowiem z wniosku i jego uzupełnienia w celu realizacji inwestycji spółka podpisała umowę z firmą budowlaną, która zajęła się kompleksową budową nowego budynku (…). Budowa środka trwałego odbywała się za pomocą obcych wykonawców, działających na zlecenie Spółki.

W konsekwencji wskazać należy, że zlecenie budowy budynku przez Inwestora (Wnioskodawcę) obcym wykonawcom - nie jest odpłatnym nabyciem (np. na podstawie umowy kupna/sprzedaży) - jak wskazuje Wnioskodawca, lecz w istocie jego wytworzeniem z wykorzystaniem usług obcych (wykonawców), podlegającym pod dyspozycję art. 16g ust. 1 pkt 2 updop w zw. z 16g ust. 4 updop. Zgodnie bowiem z art. 16g ust. 4 updop, za koszt wytworzenia środka trwałego, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych (…). Jednakże stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe bowiem zgodnie z zadanym pytaniem i stanowiskiem Wnioskodawcy w sprawie powyższa kwestia nie była przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin