Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.464.2019.2.TKU
z 20 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2019 r. (data wpływu 11 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 grudnia 2019 r. (data wpływu 17 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla transakcji sprzedaży lokalu użytkowego po likwidacji działalności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla transakcji sprzedaży lokalu użytkowego po likwidacji działalności. Wniosek uzupełniono w dniu 17 grudnia 2019 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dowód wpłaty opłaty od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych od 1993 r. Jest czynnym podatnikiem VAT. W 1994 r. Wnioskodawca zakupił lokal użytkowy przeznaczony na cele handlowo-usługowe. Od wartości zakupu Zainteresowany odliczył zawarty w niej podatek VAT. Lokal stanowi środek trwały firmy. Od momentu zakupu do dnia dzisiejszego w lokalu tym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność – restaurację. Lokal nigdy nie był wynajmowany osobom trzecim. Na przestrzeni lat był wielokrotnie modernizowany. Ostatnią modernizację Wnioskodawca przeprowadził w 2008 r. Wartość tych nakładów przekroczyła 30% wartości początkowej lokalu. Obecnie, w związku z zamiarem likwidacji działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotowy lokal. Nie jest w stanie określić, czy sprzedaż nastąpi jeszcze w czasie istnienia firmy, czy już po jej likwidacji.

W dniu 17 grudnia 2019 r. uzupełniono wniosek o następujące informacje:

1. W chwili obecnej Wnioskodawca nie jest w stanie określić daty sprzedaży przedmiotowego lokalu, jednakże dążyć będzie do jak najszybszej jego sprzedaży. Wnioskodawca zakłada, że jeśli sprzedaż nie zostanie dokonana w trakcie działalności, to będzie miała miejsce w ciągu 12 miesięcy od daty likwidacji działalności. Jeśli przedmiotowy lokal nie zostanie sprzedany przed likwidacją działalności, to na dzień likwidacji zostanie ujęty w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy o VAT i skorzysta jednocześnie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.
2. W przypadku, gdy do sprzedaży przedmiotowego lokalu dojdzie po likwidacji działalności gospodarczej z majątku prywatnego, to:
   1. Wnioskodawca nie przewiduje udostępniania lokalu osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych ani odpłatnie ani nieodpłatnie;
   2. środki finansowe uzyskane ze sprzedaży nieruchomości zostaną przeznaczone na potrzeby prywatne;
   3. Wnioskodawca nie planuje dokonać żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości lokalu oraz przygotowania go do sprzedaży;
   4. w okresie między likwidacją działalności a sprzedażą przedmiotowy lokal nie będzie wykorzystywany w żaden sposób, z uwagi na jego specyfikę.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowego lokalu dokonana (…) po likwidacji firmy będzie mogła korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowego lokalu dokonana (…) po likwidacji firmy będzie mogła korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 5 ust. 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

1. rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
2. zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.
   
   

W myśl art. 14 ust. 2 ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Stosownie do art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną albo przedsiębiorstwem w spadku, nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.

Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 14 ust. 4 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani złożyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości towarów i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

Obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3 (art. 14 ust. 6 ustawy).

Z kolei, zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy, dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Według art. 14 ust. 8 ustawy, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29a ust. 2.

Stosownie do treści art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Ponadto należy zauważyć, że z uwagi na to, że ustawa oraz przepisy wykonawcze do niej nie zawierają definicji lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2019 r., poz. 737, z późn. zm.).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy – samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (czynny podatnik VAT) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych od 1993 r. W 1994 r. zakupił lokal użytkowy przeznaczony na cele handlowo-usługowe. Od wartości zakupu Zainteresowany odliczył zawarty w niej podatek VAT. Lokal stanowi środek trwały firmy. Od momentu zakupu do dnia dzisiejszego w lokalu tym Wnioskodawca prowadzi swoją działalność – restaurację. Lokal nigdy nie był wynajmowany osobom trzecim. Na przestrzeni lat był wielokrotnie modernizowany. Ostatnią modernizację Wnioskodawca przeprowadził w 2008 r. Wartość tych nakładów przekroczyła 30% wartości początkowej lokalu. W związku z zamiarem likwidacji działalności gospodarczej, Wnioskodawca zamierza sprzedać przedmiotowy lokal.

Wnioskodawca zakłada, że jeśli sprzedaż nie zostanie dokonana w trakcie działalności, to będzie miała miejsce w ciągu 12 miesięcy od daty likwidacji działalności. Jeśli przedmiotowy lokal nie zostanie sprzedany przed likwidacją działalności, to na dzień likwidacji zostanie ujęty w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ustawy i skorzysta jednocześnie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W przypadku, gdy do sprzedaży przedmiotowego lokalu dojdzie po likwidacji działalności gospodarczej z majątku prywatnego, to Wnioskodawca nie przewiduje udostępniania lokalu osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych ani odpłatnie ani nieodpłatnie, środki finansowe uzyskane ze sprzedaży nieruchomości zostaną przeznaczone na potrzeby prywatne, Wnioskodawca nie planuje dokonać żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości lokalu oraz przygotowania go do sprzedaży, a w okresie między likwidacją działalności a sprzedażą przedmiotowy lokal nie będzie wykorzystywany w żaden sposób, z uwagi na jego specyfikę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy sprzedaż lokalu dokonana po likwidacji firmy będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Jak wynika z powyższego uregulowania, dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2019 r.), rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza przytoczonych powyżej przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Uznanie czy dany podmiot – w odniesieniu do konkretnej czynności – działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Reasumując, jeśli osoba fizyczna nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, to dostawa towarów przez tę osobę nie powinna być uznana za dostawę podlegającą przepisom ustawy. Towar po likwidacji działalności, staje się majątkiem prywatnym danej osoby fizycznej, który dalej może darować lub sprzedać na umowę kupna – sprzedaży.

Z powyższych okoliczności wynika zatem, że jeśli po likwidacji prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę przedmiotowa nieruchomość (lokal użytkowy) nie będzie przez Zainteresowanego wykorzystywana do jakichkolwiek celów zarobkowych, oznacza to, że stanowi ona majątek osobisty Wnioskodawcy.

W rozpatrywanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – gdy dojdzie do sprzedaży lokalu po likwidacji działalności gospodarczej z majątku prywatnego, to Wnioskodawca nie przewiduje udostępniania lokalu osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych ani odpłatnie ani nieodpłatnie, środki finansowe uzyskane ze sprzedaży nieruchomości zostaną przeznaczone na potrzeby prywatne. Ponadto Wnioskodawca nie planuje dokonać żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości lokalu oraz przygotowania go do sprzedaży, a w okresie między likwidacją działalności a sprzedażą przedmiotowy lokal nie będzie wykorzystywany w żaden sposób, z uwagi na jego specyfikę.

Tym samym z okoliczności sprawy nie wynikają przesłanki świadczące o tym, że sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu użytkowego po likwidacji firmy nastąpi w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Wobec tego z uwagi na fakt, że Wnioskodawca z tytułu ww. transakcji sprzedaży nie będzie działać jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, to sprzedaż będzie wyłączona z opodatkowania tym podatkiem.

Podsumowując, sprzedaż lokalu użytkowego dokonana przez Wnioskodawcę po likwidacji firmy, nie będzie stanowiła czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że „(…) sprzedaż przedmiotowego lokalu dokonana (…) po jej likwidacji [firmy], będzie mogła korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy” jest nieprawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że w niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla transakcji sprzedaży lokalu użytkowego po likwidacji działalności. Natomiast w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dla transakcji sprzedaży lokalu użytkowego przed likwidacją działalności zostało wydane w dniu 16 grudnia 2019 r. odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.