Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.133.2018.10.JK3
z 23 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1848/18 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 23 października 2019 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 12 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 16 maja 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Spółki (Wnioskodawcy) interpretację Nr 0114-KDIP3-3.4011.133.2018.2.JK3, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie obowiązków płatnika za nieprawidłowe. W interpretacji tej stwierdzono, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości, gdzie znajduje się siedziba Spółki na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, a przychód ten należy opodatkować, gdyż członkowie Rady Nadzorczej nie odbywają podróży, o której mowa w przepisach Kodeksu pracy. Zatem na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia podatku (zaliczek) na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Spółka złożyła na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 16 maja 2018 r., Nr 0114-KDP3-3.4011.133.2018.2.JK3, skargę (data wpływu 20 czerwca 2018 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1848/18, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 16 maja 2018 r., Nr 0114-KDIP3-3.4011.133.2018.2.JK3. Od powyższego wyroku nie została złożona skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W związku z powyższym, wyrok z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1848/18 stał się prawomocny od dnia 16 lipca 2019 r. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wraz z aktami wpłynął do tut. Organu w dniu 23 października 2019 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Organem nadzorującym Spółkę jest Rada Nadzorcza. Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się raz w miesiącu. Członkowie Rady Nadzorczej otrzymują stałe, miesięczne wynagrodzenie. Jeden z członków Rady Nadzorczej, którego miejsce zamieszkania znajduje się w innej miejscowości niż siedziba Spółki, powołując się na artykuł 222 zn 1 par. 2 kodeksu spółek handlowych zwrócił się do Spółki o zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym na posiedzenie Rady Nadzorczej.

Przywołany powyżej przepis został wprowadzony na podstawie art. 15 ustawy z dnia 9 czerwca 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami, zmieniającego kodeks spółek handlowych, z mocą obowiązującą od dnia 9 września 2016 roku (Dz. U. 2016 poz. 1202).

Posiedzenia Rady Nadzorczej odbywają się zazwyczaj w siedzibie Spółki lub na terenie miasta, gdzie Spółka ma siedzibę.

Poniesione koszty dojazdu członka Rady Nadzorczej na posiedzenie Rady Nadzorczej zostały wyliczone jako iloczyn liczby przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu w maksymalnej wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. nr 27, poz. 271, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 34a ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414, z późn. zm ).

We wniosku o zwrot kosztów dojazdu, członek Rady Nadzorczej podał typ samochodu, którym podróżował wraz z numerem rejestracyjnym i pojemnością silnika oraz wskazał dzień posiedzenia Rady Nadzorczej, cel wyjazdu i liczbę przejechanych kilometrów.

Liczba przejechanych kilometrów odpowiada ilości kilometrów koniecznych do pokonania odległości na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania członka Rady Nadzorczej a siedzibą Spółki (miejscem posiedzenia Rady Nadzorczej) oraz drogą powrotną, tj. od siedziby Spółki do miejsca zamieszkania członka Rady Nadzorczej.

Spółka zwróciła i zamierza nadal zwracać koszty dojazdu wyliczone w powyższy sposób dla członka Rady Nadzorczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Z uzupełnienia wniosku wynika, że intencją Wnioskodawcy było zapytanie, czy zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem dla członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości gdzie znajduje się siedziba Spółki (oraz droga powrotna) w celu udziału w posiedzeniu Rady Nadzorczej, wyliczona jako iloczyn liczby przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu w maksymalnej wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 34a ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414. z późn. zm.) podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym, czy na Spółce ciążą obowiązki płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym członka Rady Nadzorczej z miejscowości zamieszkania do miejscowości, gdzie znajduje się siedziba nadzorowanej Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie:

Na podstawie wprowadzonego art. 222 zn. 1 § 2 kodeksu spółek handlowych przepisu członek rady nadzorczej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ma prawo do zwrotu kosztów poniesionych w związku z udziałem w pracach Rady Nadzorczej (w tym kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej).

Należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2016 poz. 2032 j.t. z późn.zm.); [dalej: ustawa o PIT] przychodami są, co do zasady, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT - źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 7 ustawy o PIT za przychody z działalności wykonywanej osobiście, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych m. in. w art. 21 ustawy o PIT.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT, zwolnione z podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem,
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13 ustawy o PIT. Należy zauważyć, że w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT, ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki w art. 21 ust. 13 ustawy o PIT, tj. wypłacone diety i inne należności (np. za dojazdy na posiedzenia rady nadzorczej) nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów członka rady nadzorczej oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o PIT, wskazany powyżej ust. 1 pkt 16 lit. b), dotyczący osób niebędących pracownikami, stosuje się jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

• w celu osiągnięcia przychodów lub
  

• w celu realizacji zadań organizacji jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
  

• przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
  
  
  

Z przytoczonych przepisów wynika, że diety oraz zwrot kosztów podróży dla osób niebędących pracownikami są zwolnione z opodatkowania, jeśli kwota ta po stronie osoby otrzymującej nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów oraz gdy poniesione przez otrzymującego należności wydatków miało na celu osiągnięcie przez niego przychodu.

Zdaniem Spółki, powyższe zwolnienie będzie miało więc zastosowanie również do zwrotu wydatków z tytułu dojazdu członka Rady Nadzorczej do miejscowości siedziby nadzorowanej Spółki i z powrotem. Przekazane kwoty zwolnione są z podatku dochodowego, ale tylko do wysokości określonej Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Nadwyżka ponad te kwoty stanowiłaby natomiast przychód podlegający opodatkowaniu.

Przykładowo, w interpretacji z 19 stycznia 2010 roku, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził, że dojazd członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady mieści się w określeniu „podróż”, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie (sygn.: ITPB2/415-843/09/PS), również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 stycznia 2015 r. (sygn. IBPBII/1/415-591/14/MK).

Prawo do zwolnienia dla zwrotu kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej przyznał również dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z 20 sierpnia 2015 r. (sygn. ILPB1/4511-1-753/15-2/AP) i z 24 lutego 2017 r. (sygn. 3063-IIPB1-1.4511.359.2016.2.AA).

Na rzecz Spółki w dniu 8 lipca 2015 roku została wydana interpretacja indywidualna (sygn. IPPB4/4511-680/15-2-AK), w której Dyrektor Izby Skarbowej uznał stanowisko Spółki za prawidłowe w podobnej sprawie (zapytanie dotyczyło zwrotu kosztów dojazdu dla członka Rady Nadzorczej w sytuacji wykonywania dodatkowych czynności kontrolnych. W 2015 roku Spółka nie dokonywała zwrotu kosztów dojazdów na posiedzenia Rady Nadzorczej, ponieważ nie istniał art. 222 zn.1 § 2 kodeksu spółek handlowych.

W ocenie Spółki, zwrot kosztów dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej dla członka rady nadzorczej podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem (art. 21 ust. l pkt 16 lit. b) ustawy o PDOF).

Dojazd członków rady nadzorczej na posiedzenia tego organu mieści się, zdaniem Spółki, w pojęciu „podróż”, o którym mowa w powyższym przepisie.

Spółka jako płatnik nie pobiera (i zdaniem Spółki, nie powinna pobierać w przyszłości) zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych kwot stanowiących zwrot kosztów dojazdu członka rady nadzorczej na posiedzenie tego organu. Wypłacone kwoty są wyliczane wg metody określonej w pytaniu we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Wartości zwróconych kosztów dojazdu (o których mowa powyżej) Spółka również nie wykazuje (i nie będzie wykazywać w przyszłości) w informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy osoby będącej członkiem rady nadzorczej, ponieważ, zdaniem Spółki, kwoty wypłacone członkowi rady nadzorczej z tytułu dojazdu prywatnym samochodem na posiedzenia tego organu nie stanowią przychodu tej osoby z tytułu działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 7 ustawy o PDOF.

W opinii Spółki, koszty dojazdu prywatnym samochodem na posiedzenie rady nadzorczej należy traktować odpowiednio jak diety i inne należności z tytułu podróży służbowej.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska są przywołane w części H wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisy prawne oraz numery wydanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych interpretacji indywidulanych w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanem faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1848/18.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 tej ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem,

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 30 maja 2018 roku (II FSK 1446/16) zwrócił uwagę, że katalog warunków uprawniających do zastosowania zwolnienia statuowanego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof zawarty w art. 21 ust. 13 updof ma charakter rozłączny, na co wskazuje użycie spójnika „lub”. Wystarczające zatem, dla zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof, jest więc zaistnienie jednego z wymienionych warunków.

Musi także zostać spełniony warunek, że otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie zwracano uwagę, że w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 updof ustawodawca wyodrębnił dwa rodzaje podróży uzasadniające zwolnienie przychodów uzyskanych za czas podróży, mianowicie „podróż służbową” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem”. Oznacza to, że obu tym pojęciom nie można nadawać tego samego znaczenia. Jak to podnoszono w orzecznictwie (por. np. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 maja 2018 roku II FSK 1446/16, z 20 grudnia 2018 roku w sprawie II FSK 3494/16, czy uchwałę 30 marca 2009 roku w sprawie II FPS 7/08) według jednej z dyrektyw wykładni językowej tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty „podróż służbowa” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem” będą miały to samo znaczenie. Przeciwne stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej jest nie do przyjęcia. Nie do zaakceptowania jest stanowisko, że różnica treści przepisów zawarta w lit. a) i lit. b) związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulację w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Takie stanowisko nie znajduje w ogóle uzasadnienia w treści omawianych przepisów. Skoro w art. 21 ust. 1 pkt 16) lit. b) updof ustawodawca nie użył zwrotu „służbowa”, to nie można podróży wskazanej w tym przepisie definiować przez odwołanie do prawa pracy.

Jak wyjaśnił WSA w wyroku z dnia 16 maja 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1848/18 z uwagi
na powyższe należy w pierwszej kolejności ustalić jakie znaczenie ma pojęcie „podróż” zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof. Nie ulega wątpliwości, że zwrot ten nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą odkodowania jego znaczenia jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) podróż to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. W Małym Słowniku Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol (Wyd. Naukowe PWN Warszawa 1995) podróż definiuje się jako: przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca. Wykładnia językowa nie uzasadnia dookreślenia tego pojęcia poprzez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też poprzez zdefiniowanie kierunku podróży. W połączeniu z art. 21 ust. 13 pkt 1 updof istotne staje się, aby podróż odbywana była w celu uzyskania przychodów i aby wydatki z tego tytułu
nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu. Pozostała treść art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) updof nie nastręcza trudności interpretacyjnych - wyrażenie „osoba niebędąca pracownikiem” oznacza każdą osobę, która odbywa podróż poza stosunkiem pracy. Dla porządku należy dodać, że zwrot „podróż osoby niebędącej pracownikiem” także nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach.

W powołanym już wyroku w sprawie II FSK 1446/16 sąd wskazał, że należy przyjąć, że aby osoba niebędąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w zw. z ust. 13 pkt 1 updof konieczne jest odbycie przez nią podróży oraz ustalenie, że celem tej podróży jest osiągnięcie przychodu. Nadto otrzymane świadczenie nie może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym podróż, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być utożsamiana z podróżą służbową. Dodać należy, że zwolnienie z opodatkowania diet i innych należności, wypłacanych za czas podróży osobom innym, niż pracownicy, następuje w granicach limitów przewidzianych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zdaniem WSA (wyrok z dnia 16 maja 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1848/18) wszystkie powołane warunki - jak wynika z wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej - będą spełnione w odniesieniu do członka Rady Nadzorczej Wnioskodawcy. We wniosku zostało bowiem jednoznacznie wskazane, że członek Rady Nadzorczej odbywa podróż z miejsca zamieszkania do miejsca w którym odbywają się posiedzenia Rady Nadzorczej. Nie ulega wątpliwości że przedmiotowe sporne świadczenia zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu.

W sytuacji zatem, gdy świadczenia otrzymane przez członka Rady Nadzorczej Wnioskodawcy z tytułu zwrotu kosztów podróży na posiedzenia tego organu nie będą przez niego zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w jakiekolwiek formie, będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16) lit. b) updof, o ile oczywiście nie będą przekraczały wysokości określonej w odrębnych przepisach, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 16) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej).

Reasumując należy stwierdzić, że zwrot kosztów z tytułu dojazdu na posiedzenie Rady Nadzorczej i wypłacone tym tytułem należności stanowią przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 tej ustawy. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych kwot.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.