Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.386.2019.2.JS
z 20 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 października 2019 r. (data wpływu 15 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z 25 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz eksportu towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz eksportu towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 listopada 2019 r. (data wpływu 27 listopada 2019 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z dnia 18 listopada 2019 r., sygn. 0111-KDIB3-3.4012.386.2019.1.JS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Opis działań związanych z zakupem kabli z (…), obecnie (…) z siedzibą (…), a następnie sprzedażą tych towarów wraz z transportem do Białorusi:

Nabywcą jest (…), Białoruś, (…).

Spółka jest firmą handlową i ponad 90% sprzedaży towarów stanowi eksport – głównie na rynki wschodnie. Spółka (…) regularnie bierze udział w organizowanych przez kontrahenta z Białorusi przetargach na specjalistyczne urządzenia górnicze. W przypadku, gdy firma Wnioskodawcy wygrywa przetarg, następuje podpisanie kontraktu, a dalej – jego realizacja.

Jednym z tematów przetargowych jest dostawa specjalistycznych kabli górniczych. Spółka wygrała kilka takich przetargów i (…) zostały zrealizowane dostawy kabli na podstawie zawartych kontraktów: (…) z dnia (…); (…) z dnia (…); (…) z dnia (…); (…) z dnia (…).

Kontrakty z białoruskim partnerem są podpisywane na warunkach DAP (zgodnie z Incoterms 2010). Po podpisaniu kontraktu Spółka składa zamówienie na określony typ i zakontraktowaną ilość kabli u producenta kabli w Niemczech (posiada umowę przedstawicielską z producentem).

Przed rozpoczęciem produkcji kabli Spółka dokonuje przedpłaty na konto producenta w wysokości 30% wartości zamówienia.

Do kontraktu (…) z dnia (…) zostało złożone zamówienie u producenta niemieckiego nr (…) z terminem realizacji (…) (faktura zakupu nr (…); faktura zakupu nr (…)); do kontraktu (…) z dnia (…) zamówienie nr (…) z terminem realizacji (…) (faktura zakupu nr (…)); do kontraktu (…) z dnia (…) zamówienie nr (…) z terminem realizacji (…) (faktura zakupu nr (…)); do kontraktu (…) z dnia (…) zamówienie nr (…) z terminem realizacji (…) (faktura zakupu nr (…)).

Taki termin realizacji i długi cykl produkcji pozwala Spółce na optymalizację kosztów, tj. koszty transportu, załadunku/rozładunku oraz koszty magazynowania towaru i tym samym, po dokonaniu zakupu, szybką sprzedaż tego towaru.

Po zakończeniu produkcji producent niemiecki informuje Spółkę o gotowości kabli do odbioru i wysyła do niej dokumenty przewozowe.

W związku z tym, iż współpraca z producentem niemieckim oparta jest na zasadach formuły FCA (Free Carrier) ze zbioru reguł handlowych Incoterms 2010, w gestii Wnioskodawcy leży transport i ubezpieczenie zakupionego towaru. Po wysłaniu zlecenia transportowego i otrzymaniu potwierdzenia tego zlecenia od firmy logistycznej, Spółka informuje producenta o planowanym terminie odbioru towaru. W dniu załadunku producent drogą elektroniczną wysyła Spółce fakturę do zapłaty oraz „Certifikation of entry”, który jest dowodem potwierdzającym wewnątrzwspólnotowe nabycie i przywóz towaru na teren Polski. Spółka współpracuje na stałe z firmą logistyczną z (…), której to po otrzymaniu informacji o gotowości towaru do odbioru zlecany jest transport kabli z Niemiec do Polski oraz dalej na Białoruś. To firma logistyczna wyznacza przewoźnika. Towar wraz z dokumentami towarzyszącymi (packing list - zawierający wagę netto, brutto, wymiary oraz ilość bębnów z kablami, międzynarodowy list przewozowy CMR, który służy przewoźnikowi na potrzeby rozliczenia jego usług i zawiera dostawcę, nabywcę, opis trasy przewozu towaru) transportowany jest z (…) (Niemcy) do magazynu w (…), gdzie następuje jego rozładunek oraz sprawdzenie pod względem ilościowym i jakościowym. W przypadku ewentualnych widocznych wad, bądź braku zgodności co do ilości przeprowadzamy procedurę reklamacyjną i towar nie podlega eksportowi na Białoruś.

W przypadku braku widocznych wad towar zostaje wprowadzony na magazyn i zaewidencjonowany. Zostaje podjęta decyzja o wysyłce towaru do kontrahenta białoruskiego. Spółka wystawia dokumenty eksportowe (fakturę eksportową, packing-list, świadectwo jakości, świadectwo pochodzenia towaru), następuje załadunek i przewóz towaru do Urzędu Celnego w (…), gdzie za pośrednictwem agencji celnej (…) dokonywana jest odprawa celna. Towar wywozi się z kraju. Drogą mailową Spółka otrzymuje potwierdzenie wywozu: IE 529, IE 599, które jednoznacznie potwierdzają fakt obecności towaru na terytorium RP oraz jego wywozu na teren Białorusi.

W związku z tym, że jeden przewoźnik dokonuje transportu towaru z Niemiec do Polski oraz z Polski na Białoruś, na dokumencie CMR błędnie została oznaczona trasa przewozu tzn. podano całość trasy (...)-(…), a winno być z podziałem na dwa faktycznie zrealizowane przewozy tzn. (…)-(…), a następnie (…)-(…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że dochodzi do przemieszczenia towaru między dwoma krajami UE, a sprzedawca i nabywca są zarejestrowanymi podatnikami VAT, transakcję należy rozpoznać jako wewnątrzwspólnotowe nabycie (kontrahent niemiecki wykazuje przedmiotową transakcję w informacji podsumowującej VAT-EU jako WDT) i w związku z tym Spółka poprawnie rozlicza i wykazuje VAT należny i naliczony w deklaracji VAT-7 oraz WNT w informacji podsumowującej, pomimo błędnie wystawionego przez przewoźnika dokumentu CMR?
   
2. Czy wywóz (sprzedaż towaru na Białoruś) stanowi dla Spółki dostawę towarów, rozumianą jako eksport towarów z terytorium Polski i czy po otrzymaniu potwierdzenia wywozu IE529 oraz IE599 wywóz ten jest poprawnie wykazany w deklaracji VAT-7 jako eksport z zerową stawką podatku VAT, pomimo błędnie wystawionego przez przewoźnika dokumentu CMR?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Zakup od kontrahenta niemieckiego stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 cytowanej wyżej ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania towarami jako właściciel.

Zdaniem Wnioskodawcy w transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów najistotniejsze jest przemieszczenie towaru z terytorium jednego państwa członkowskiego UE na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Towar z terytorium Niemiec został przewieziony na teren Polski (magazyn w (…)), a więc zgodnie z definicją art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu. Z datą nabycia Spółka otrzymała fakturę od kontrahenta niemieckiego na wartość (…) euro i podstawę opodatkowania przeliczyła na złote zgodnie z art. 3la ust. l ustawy o VAT tj. (…) zł. Spółka dokonała naliczenia podatku należnego na stawce 23% w wysokości (…) zł w terminie powstania obowiązku podatkowego oraz obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości (…) zł zgodnie z art. 86 ust. 10 cytowanej wyżej ustawy.

Spółka złożyła deklarację VAT-UE oraz VAT-7 uwzględniając powyższe transakcje oraz wyliczony podatek należny i naliczony. Ponadto Wnioskodawca uważa, że błędne informacje na wystawionym przez przewoźnika dokumencie CMR (tzn. ujęcie trasy przewozu Niemcy-Białoruś zamiast faktycznie pokonanej trasy Niemcy-Polska/Polska-Białoruś) nie są okolicznością wyłączającą obowiązek rozliczenia wewnątrzwspólnotowych nabyć u nabywcy.

2. Wywóz towaru na Białoruś stanowi eksport towaru.

Towar z magazynu w (…) (po jego wcześniejszym rozładowaniu, sprawdzeniu i zaewidencjonowaniu) został poddany przez Spółkę procedurom celnym i wywieziony na Białoruś (art.2 pkt 8 lit. a). Po otrzymaniu drogą mailową potwierdzeń wywozu IE529 oraz IE599 sprzedaż została zaewidencjonowana w rejestrze sprzedaży jako sprzedaż eksportowa z zerową stawką VAT i ujęta w deklaracji VAT-7. Spółka uważa, że błędne informacje na dokumencie CMR (ujęcie trasy przewozu Niemcy-Białoruś) nie są okolicznością wyłączającą rozpoznanie przeprowadzonej transakcji z miejscem finalnej dostawy na terytorium Białorusi jako eksport towaru z zastosowaną zerową stawką VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. A
   • z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Jeżeli wywóz towarów z danego państwa członkowskiego Unii Europejskiej następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do dysponowania wywożonym towarem jak właściciel, to zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady bowiem wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

• po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
• po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
  
  

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu (art. 25 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 25 ustawy, co do zasady czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowana jest w państwie przeznaczenia towarów. Jest to zgodne z mechanizmem opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, w ramach których faktyczne opodatkowanie powinno następować w miejscu konsumpcji, którym jest zazwyczaj kraj przeznaczenia towarów. Miejscem opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów będzie zatem to państwo, w którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Wskazać należy, że regulacje stanowiące o definicji podatnika w podatku od towarów i usług mają zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. O ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza jego zakres przedmiotowy, o tyle zdefiniowanie podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania.

Art. 17 ustawy, który odnosi się do pojęcia podatnika w przypadku importu towarów, importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, a także do przypadków krajowego samonaliczania podatku przez odbiorców niektórych towarów lub usług, rozszerza podstawową definicję osoby zobowiązanej do zapłaty podatku, zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy i odnoszącą się do podmiotów wykonujących samodzielnie działalność gospodarczą. Wprawdzie w przypadku podatku od towarów i usług zasadą jest to, że prawny ciężar zobowiązania podatkowego spoczywa na podmiocie, który dostarcza towary bądź świadczy usługi, to jednak w przypadkach wskazanych w art. 17 ustawy ciężar rozliczenia podatku przeniesiony został na nabywców towarów lub usług. W szczególności, stosownie do brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikiem w rozumieniu ustawy jest podmiot, który dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Rozliczenie podatku z tego tytułu następuje wówczas w państwie przeznaczenia towaru, tj. w miejscu, do którego przemieszczono towar, wedle stawek i na zasadach tam obowiązujących.

Na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Jednocześnie, jak stanowi art. 99 ust. 14 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Realizując powyższą delegację ustawową, Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju wydał rozporządzenie z dnia 25 października 2019 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 2104), w którym określił wzory deklaracji wraz z objaśnieniami dotyczącymi sposobu ich wypełnienia.

Wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia. Natomiast w załączniku nr 3 do rozporządzenia zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K).

Zgodnie z tymi objaśnieniami, w poz. 23 wykazuje się wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną zgodnie z art. 29a ustawy. Kwota będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej. W pozycji tej należy również wykazać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 138 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy (dane te wykazuje ostatni w kolejności podatnik rozliczający się w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej wg procedury uproszczonej). Również w tej pozycji uwzględnia się wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 136 ustawy (dane dotyczące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, które zostało uznane za opodatkowane na terytorium kraju na podstawie zastosowania w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej procedury uproszczonej, podaje drugi w kolejności podatnik rozliczający się w tej transakcji wg procedury uproszczonej).

Natomiast w poz. 24 wykazuje się łączną wysokość podatku należnego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną wg obowiązujących stawek, z wyłączeniem transakcji, o których mowa w art. 136 ustawy.

Ponadto, stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej (…)

-zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne za pomocą środków komunikacji elektronicznej w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1 (art. 100 ust. 3 ustawy).

W myśl art. 100 ust. 8 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

1. nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o których mowa w ust. 1;
2. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
3. właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
4. łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.
   
   

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 102 ust. 1 ustawy, Minister Rozwoju i Finansów wydał rozporządzenie z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach, w którym w § 1 pkt 1 określił wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach wraz z objaśnieniami, stanowiący załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia.

Wskazać należy, że sposób dokumentowania transakcji stanowiących WNT powinien opierać się na fakturach wystawionych przez zagranicznego kontrahenta. Przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów istotny jest termin nadesłania faktury z zagranicy. Wprawdzie wymóg jej posiadania nie determinuje momentu powstania samego obowiązku podatkowego (który powstaje, zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy, nie później niż 15. dnia po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów), jednak wpływa na prawo do odliczenia podatku VAT powstającego z tego tytułu.

W przypadku bowiem braku ww. faktury w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym miała miejsce dostawa, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ww. termin. Otrzymanie faktury w terminie późniejszym upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę.

Taki sposób określania momentu powstania obowiązku podatkowego powoduje, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów powinno być wykazane w deklaracji składanej za miesiąc powstania obowiązku podatkowego, w związku z wystawieniem przez kontrahenta faktury bądź z upływem terminu wskazanego w art. 20 ust. 5 ustawy w sytuacji późniejszego wystawienia tej faktury (lub jej braku w ogóle). Natomiast posiadanie innego dokumentu niż faktura, np. międzynarodowego dokumentu przewozowego CMR, potwierdzenia odbioru przesyłki itp. nie ma znaczenia dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego i tym samym, dla wykazywania przedmiotowej transakcji w deklaracji dla podatku od towarów i usług oraz w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy (art. 86 ust. 10 ustawy).

W myśl art. 86 ust. 10b pkt 2 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. c – powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik:

1. otrzyma fakturę dokumentującą dostawę towarów, stanowiącą u niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy,
2. uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy.
   
   

W przypadku nieotrzymania w terminie, o którym mowa w ust. 10b pkt 2 lit. a, faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął ten termin (art. 86 ust. 10g ustawy).

Otrzymanie przez podatnika faktury dokumentującej dostawę towarów, stanowiącą u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w terminie późniejszym niż określony w ust. 10b pkt 2 lit. a, upoważnia podatnika do odpowiedniego powiększenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał tę fakturę (art. 86 ust. 10h ustawy).

Stosownie do powyższych uregulowań, w zakresie jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – którą stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia tych towarów.

Prawo do odliczenia VAT naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy (obowiązek rozliczenia VAT w deklaracji) w podatku należnym u nabywcy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT w zw. z art. 86 ust. 10b pkt 2 i 3 ustawy o VAT). Powyższe oznacza, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów prawo do odliczenia VAT naliczonego powstaje w tym samym okresie, w którym należy rozpoznać obowiązek podatkowy z tego tytułu. Ustawodawca uwzględnił przy tym fakt, że dostawcy z innych krajów Unii Europejskiej dostarczają polskim nabywcom faktury sprzedażowe ze znacznym opóźnieniem. W konsekwencji, umożliwiono podatnikom warunkowe odliczenie VAT z tytułu transakcyjnego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w tym samym miesiącu, w którym rozliczą VAT należny z tego tytułu, nawet wówczas, gdy nie będą oni dysponować fakturą od zagranicznego sprzedawcy. Jeżeli jednak nie otrzymają faktury w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, są obowiązani skorygować podatek odliczony wcześniej. Korekta VAT odliczonego wcześniej odbywa się na bieżąco, stąd zgodnie z art. 86 ust. 10g ustawy podatnik jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 3-miesięczny termin na otrzymanie faktury.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, ze Spółka (Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa towary od producenta z kraju członkowskiego (z Niemiec), a następnie dokonuje ich odsprzedaży na rzecz kontrahenta z kraju trzeciego (Białorusi). Do każdego kontraktu zawartego z klientem z Białorusi Spółka złożyła zamówienie na towary u niemieckiego producenta, który na każde z tych zamówień wystawił oddzielną fakturę. Towary są transportowane na terytorium kraju przez firmę logistyczną, działającą na zlecenie Wnioskodawcy, na warunkach Incoterms FCA, zgodnie z którymi transport i ubezpieczenie zakupionego towaru leży w gestii Wnioskodawcy. Towar wraz z dokumentami towarzyszącymi w postaci: packing list (zawierającego wagę netto, brutto, wymiary oraz ilość towaru) i międzynarodowego listu przewozowego CMR transportowany jest z terytorium Niemiec do magazynu Spółki na terytorium kraju, gdzie następuje jego rozładunek i sprawdzenie pod względem jakościowym i ilościowym. W przypadku braku widocznych wad, towar zostaje wprowadzony do magazynu Spółki na terytorium kraju i zaewidencjonowany. Spółka dokonuje następnie wysyłki towarów do kontrahenta białoruskiego, wystawiając dokumenty eksportowe (packing list, fakturę eksportową, świadectwo jakości, świadectwo pochodzenia towaru) i dokonuje załadunku oraz przewozu towarów do agencji celnej, gdzie dokonywana jest odprawa celna towarów. Po wywozie towarów z kraju, Wnioskodawca otrzymuje drogą e-mailową potwierdzenie wywozu IE529 i IE599, które jednoznacznie potwierdzają fakt obecności towaru na terytorium kraju i jego późniejszy wywóz na terytorium Białorusi. Transportu towaru z terytorium Niemiec do magazynu Spółki na terytorium kraju oraz z tego magazynu na Białoruś dokonuje ten sam przewoźnik – stąd też na dokumencie CMR wskazana jest błędna trasa przewozu, tj. Niemcy – Białoruś, choć faktycznie realizowane są dwa przewozy: Niemcy – Polska oraz Polska – Białoruś.

W tej sytuacji, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w przedstawionym stanie faktycznym biorąc pod uwagę, że dochodzi do przemieszczenia towaru między dwoma krajami Unii Europejskiej, a sprzedawca i nabywca są zarejestrowanymi podatnikami VAT, opisaną transakcję należy rozpoznać jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (kontrahent niemiecki wykazuje przedmiotową transakcję w informacji podsumowującej VAT-UE jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów) i w związku z tym, czy Spółka poprawnie rozlicza i wykazuje VAT należny i naliczony w deklaracji VAT-7 oraz WNT w informacji podsumowującej pomimo błędnie wystawionego przez przewoźnika dokumentu CMR.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący podatnikiem VAT w ramach prowadzonej działalności zakupił towary, by następnie dokonać ich sprzedaży na rzecz innego podmiotu, co oznacza, że Wnioskodawca nabył prawo do rozporządzania nimi jak właściciel. Towary te w wyniku dokonanej dostawy zostały przetransportowane od kontrahenta będącego podatnikiem z terytorium Niemiec do magazynu na terytorium kraju przez przewoźnika działającego na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym opisana we wniosku transakcja wypełnia wszystkie przesłanki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wskazane w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy. Kontrahent z Niemiec (producent towaru), zgodnie z opisem stanu faktycznego, wykazuje przedmiotową transakcję w informacji podsumowującej VAT-UE.

Należy wskazać, że Wnioskodawca ma status podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, jak również, w związku z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest podmiotem obowiązanym do zapłaty podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia. W konsekwencji, w myśl art. 99 ust.1 ustawy, Spółka ma obowiązek składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, w których powinna wskazać kwotę podatku należnego oraz podatku naliczonego. Przy czym, w stosunku do towarów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych, kwota podatku należnego wykazywana w deklaracji może zostać obniżona o kwotę podatku naliczonego (stanowiąca kwotę podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów) stosownie do art. 86 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. c ustawy, po spełnieniu warunków o których mowa w art. 86 ust. 10 i 10b pkt 2 ustawy. Ponadto, stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, Wnioskodawca obowiązany jest składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych przedmiotowych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów od kontrahenta niemieckiego, będącego podatnikiem od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby podatku od wartości dodanej, zwane „informacjami podsumowującymi” za miesięczne okresy rozliczeniowe.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia od kontrahenta niemieckiego, udokumentowanego zgodnie ze stanem faktycznym fakturą do każdego zamówienia, postąpi prawidłowo wykazując przedmiotową transakcję (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów) w deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7) oraz w informacji podsumowującej (VAT-UE) jako WNT, a także dokonując obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego za okres, w którym w odniesieniu do nabytych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało zatem uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości, czy wywóz (sprzedaż towaru na Białoruś) stanowi dla niego eksport towarów z terytorium Polski i czy po otrzymaniu potwierdzenia wywozu IE529 oraz IE599, wywóz ten jest poprawnie wykazany w deklaracji VAT-7 jako eksport z zerową stawką podatku VAT, pomimo błędnie wystawionego przez przewoźnika dokumentu CMR.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%:, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić jednak należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi. Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy – w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy  stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy dokumentem, o którym mowa w ust. 6 jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju (art. 41 ust. 7 ustawy).

Przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu (art. 41 ust. 8 ustawy).

Należy zauważyć, że ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Wskazać jednak należy, że w obu powyższych przypadkach, aby uznać daną czynność za eksport towarów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni) lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towarów musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Aby możliwe było opodatkowanie eksportu towarów stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest zatem m.in. spełnienie warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów przez urząd celny określony w przepisach celnych. Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpi wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Podatnik powinien więc posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Zaznaczenia wymaga, że jeśli podatnik nie otrzyma dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, to w deklaracji za okres rozliczeniowy, w którym została zrealizowana dostawa eksportowa, nie może wykazać jej jako dostawy na eksport. Nie podlega ona wówczas w ogóle ujawnieniu w deklaracji, a jej rozliczenie przesunięte zostaje na okres następny. Przepis art. 41 ust. 7 stanowi bowiem, że w razie nieotrzymania dokumentu potwierdzającego wywóz przed upływem terminu złożenia deklaracji za okres rozliczeniowy zrealizowania dostawy eksportowej przedmiotowa dostawa nie jest wykazywana w deklaracji za ten okres. Możliwe jest natomiast wykazanie tej sprzedaży w rozliczeniu za następny okres rozliczeniowy jako eksport, jeśli do tego czasu podatnik otrzyma dokument potwierdzający wywóz. Ponadto, jak wynika z przepisu art. 41 ust. 8 ustawy, możliwość wykazania dostawy jako eksportowej istnieje także wówczas, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu. Nie jest zatem konieczne dysponowanie przez podmiot dokumentem potwierdzającym faktyczny wywóz, lecz wystarczający jest dokument potwierdzający objęcie towaru procedurą celną wywozu.

Dokumentami, które potwierdzają wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej dla celów podatku od towarów i usług są co do zasady dokumenty wydawane podatnikom przez właściwe urzędy celne na podstawie przepisów prawa celnego, w tym przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269/1). Są to w szczególności dokumenty w formie elektronicznej otrzymane z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez organ celny wydruk tego dokumentu.

Elektroniczna obsługa zgłoszeń wywozowych przesyłanych przez zgłaszającego bądź eksportera, zarówno w urzędzie celnym wywozu, jak tez w urzędzie celnym wyprowadzenia, dokonywana jest przez System ECS (System Kontroli Eksportu). System ten opiera się na obiegu komunikatów elektronicznych pomiędzy urzędami celnymi a podmiotami dokonującymi zgłoszeń celnych. Ma on zapewnić elektroniczną wymianę komunikatów pomiędzy urzędami celnymi krajów Unii Europejskiej w celu zautomatyzowania procedur administracyjnych, co umożliwia w konsekwencji potwierdzenie wywozu dla eksporterów i organów podatkowych za pomocą elektronicznych komunikatów.

System ten obejmuje również wymianę określonych elektronicznych komunikatów pomiędzy przedsiębiorcą a urzędami celnymi. Ma on zapewnić przy tym m.in.: przyspieszenie odpraw celnych eksportowych, docelowo bez konieczności przedkładania zgłoszeń wywozowych w formie pisemnej, poprawę obiegu dokumentów w urzędach celnych, przyspieszenie odpraw wywozowych w procedurze uproszczonej, elektroniczne potwierdzenie o wywozie towarów z obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej, uzyskanie przez zgłaszającego bieżącej informacji o rozpoczęciu i zakończeniu poszczególnych etapów operacji wywozowej.

Dokonywanie zgłoszeń celnych następuje więc w formie komunikatu IE529 („Zwolnienie do procedury wywozu”), który zawiera dane zgłoszenia przekazane przez podmiot, skorygowane o ewentualne sprostowania i korekty oraz uzupełnione o datę przyjęcia i zwolnienia zgłoszenia, wynik kontroli i zamknięcia celne (jeśli są założone). Jest on przekazywany zwrotnie podmiotowi zgłaszającemu.

Natomiast „Potwierdzenie wywozu” stanowi komunikat IE599, wydawanego eksporterowi bądź nabywcy. Jest on podpisywany przez system ECS przy użyciu klucza do bezpiecznej transmisji danych. Komunikat ten zawiera dane zgłoszenia w momencie zwolnienia towarów do procedury wywozu (komunikat IE529), informację o potwierdzeniu wywozu lub zatrzymaniu towaru na granicy oraz ewentualne informacje z urzędu celnego wyprowadzenia.

Skoro zatem w systemie ECS potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej odbywa się za pomocą elektronicznego komunikatu IE-599, podpisywanego przez system ECS, a komunikat ten dokumentuje czynność możliwą do zweryfikowania przez organy celne, to jego kopie może stanowić każdy rodzaj dokumentu, który by wiernie odzwierciedlał treść oryginału. Może to być zatem wydruk komunikatu IE-599 w formie papierowej albo też dokument przesłany w formie elektronicznej, przesłany np. za pomocą poczty elektronicznej.

Istotnym jest, aby dokumenty, jakimi podatnik posłuży się dla wykazania dokonania eksportu potwierdzały tę okoliczność jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości. Zatem Wnioskodawca powinien posiadać w swojej dokumentacji dowód wiarygodny, potwierdzający faktyczne dokonanie wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Jak wynika z wniosku, przedmiotowe towary stanowiące własność Wnioskodawcy (nabyte przez Spółkę) są transportowane przez podmiot działający na zlecenie Wnioskodawcy z jego magazynu na terytorium kraju do agencji celnej, gdzie dokonywana jest odprawa celna towarów, a następnie wywożone są z terytorium kraju, zgodnie z warunkami Incoterms DAP zawartymi w kontrakcie. Zgodnie z opisem stanu faktycznego, Spółka w odniesieniu do tych transakcji posiada otrzymane drogą mailową zwolnienie towarów do procedury wywozu w postaci komunikatu IE529 oraz potwierdzenie wywozu (komunikat IE599), które jednoznacznie potwierdzają fakt obecności towaru na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz jego wywóz na terytorium Białorusi, jak również posiada dokumenty eksportowe w postaci faktury eksportowej, packing list, świadectwa jakości i świadectwa pochodzenia towaru.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zatem stwierdzić, że w odniesieniu do przedmiotowej transakcji sprzedaży towaru z magazynu Spółki na Białoruś, Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów transportowanych z terytorium kraju do kraju trzeciego i jest on w posiadaniu dokumentu potwierdzającego jednoznacznie wywóz tego towaru z Unii Europejskiej. W konsekwencji, Spółka poprawnie wykazuje eksport opodatkowany stawką w wysokości 0% VAT w deklaracji VAT-7.

Stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2 należało zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, Organ informuje, że niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki wyłącznie w zakresie wyznaczonym treścią pytań przedstawionych we wniosku. Inne kwestie, wynikające z opisu stanu faktycznego sprawy bądź własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia również wymaga, że przedmiotem interpretacji nie jest ocena poprawności danych i rozliczeń wykazywanych przez Wnioskodawcę w deklaracji podatkowej oraz w informacji podsumowującej, ani też określenie stawki podatku VAT dla wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów dokonywanego przez Spółkę. Przedmiotem interpretacji jest wyłącznie uznanie transakcji zakupu towarów za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz transakcji sprzedaży za eksport towarów, opodatkowany stawką podatku VAT w wysokości 0%.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego, jak również w przypadku ustalenia w toku prowadzonego postepowania podatkowego odmiennego stanu sprawy niż przedstawiony we wniosku. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.