Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.525.2019.2.MM
z 23 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2019 r. (data wpływu 17 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zakupu auta z rabatem pracowniczym i jego sprzedaży– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 listopada 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.525.2019.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 listopada 2019 r. (data doręczenia 2 grudnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 6 grudnia 2019 r. (złożonym osobiście w dniu 6 grudnia 2019 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od kilku lat pracuje jako sprzedawca u dealera samochodów i ma możliwość raz w roku zakupić fabrycznie nowy samochód w promocyjnej cenie. Jest to dla Niego o tyle korzystne, że doświadczenia zdobyte podczas eksploatacji pojazdów, którymi handluje, są bardzo przydatne podczas rozmów handlowych oraz, co roku może jechać na urlop za granicę nowym autem na gwarancji. Wnioskodawca w zimie, jako że jest to dla Niego bezpieczniejsze i wygodniejsze, w ogóle nie jeździ samochodem. Do pracy dojeżdża autobusem. Dlatego też, przed okresem zimowym sprzedaje wcześniej zakupiony pojazd. Robi tak, gdyż nie chce, aby auto stało w zimie na parkingu pod blokiem, przysypane śniegiem oraz dlatego, że ma świadomość, że na wiosnę będzie mógł kupić fabrycznie nowy samochód. I tak:

• w dniu .. marca 2015 r. Wnioskodawca zakupił fabrycznie nowe auto w cenie 44 111 zł (współwłaścicielem była Jego krewna, dzięki czemu wykupiła przedłużenie gwarancji w promocyjnej cenie). Po wakacjach, przed upływem 6 miesięcy, Wnioskodawca sprzedał pojazd za 45 000 zł, przy przebiegu 10 690 km. Dochód ze sprzedaży, zgodnie z przepisami i informacją uzyskaną w Urzędzie Skarbowym – wykazał On w PIT-36 i odprowadził należny podatek;
  

• w dniu … marca 2016 r. Wnioskodawca nabył nowe auto w cenie 54 195 zł. Współwłaścicielem była Jego krewna, dzięki czemu uzyskał On zniżkę na ubezpieczenie komunikacyjne. Przed zimą, tj. w dniu … października 2016 r. Wnioskodawca sprzedał auto za kwotę 56 000 zł, przy przebiegu 12 160 km;
  

• w dniu … marca 2017 r. Wnioskodawca nabył kolejne nowe auto w cenie 50 489 zł (aby uzyskać zniżkę na ubezpieczenie komunikacyjne współwłaścicielem była Jego krewna). Do pojazdu Wnioskodawca dokupił Umowę Serwisową za 1 999 zł. Podczas eksploatacji auta miał kolizję. Jako, że auto było powypadkowe, Wnioskodawca miał problem ze sprzedażą pojazdu przed zimą i sprzedał je dopiero … lutego 2018 r. w cenie 52 000 zł, przy przebiegu 11 930 km;
  

• w dniu … marca 2018 r. Wnioskodawca zakupił kolejny nowy pojazd w cenie 48 450 zł. Po wakacjach w dniu … października 2018 r. sprzedał go za 48 000 zł, przy przebiegu 11 068 km. Współwłaścicielem auta była Jego żona;
  

• w dniu … marca 2019 r. Wnioskodawca zakupił fabrycznie nowy samochód w cenie 52 105 zł, którym to autem był na urlopie za granicą i nadal nim jeździ. Aktualny przebieg auta to 12 000 km. Ten pojazd również zamierza sprzedać przed zimą.
  
  

W piśmie z dnia 6 grudnia 2019 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że z salonem sprzedaży wiąże Go umowa o pracę na czas nieokreślony - pełen etat. Jako sprzedawca aut ma On narzucone plany sprzedaży, z których jest rozliczany. Sprzedając auta w ramach umowy o pracę działa w imieniu pracodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. W salonie sprzedaży aut Wnioskodawca zajmuje stanowisko sprzedaży aut nowych. Od kilku lat pracownicy salonu sprzedaży mają możliwość (raz na rok) zakupić nowy pojazd z rabatem pracowniczym. Wnioskodawca od kilku lat korzysta z tego przywileju, jednak nie w celach zarobkowych, lecz:

• daje Mu to możliwość lepszego poznania sprzedawanych przez Niego aut, podczas ich normalnej eksploatacji przez 6-12 miesięcy, robiąc autem ponad 10 000 km przebiegu,
  

• co roku, nie wydając „ogromnych” pieniędzy, może On jeździć na urlop nowym, odmiennym modelem auta z pełną gwarancją fabryczną.
  
  

Wnioskodawca, aby móc kupić nowe auto musi sprzedać to, które aktualnie posiada. Stąd też, co roku kupuje, a wcześniej sprzedaje auto – nie robi tego w celach zarobkowych. Wnioskodawca sprzedaje swój prywatny samochód wystawiając go we własnym zakresie na stronie internetowej, nie współpracując przy sprzedaży prywatnego samochodu z osobami trzecimi. Gdy tylko na początku roku pojawi się rabat pracowniczy na nowe auta Wnioskodawca kupuje samochód i jeździ nim do jesieni/zimy. Stara się On sprzedać auto jesienią, gdyż ze względu na warunki drogowe nie lubi korzystać z auta zimą. Wnioskodawca musiałby wówczas kupować opony zimowe, co nie jest Mu potrzebne. Zaznacza, że w żaden sposób nie podnosi wartości samochodu poprzez modyfikację, czy dodatkowe doposażenie. Wnioskodawca co roku sprzedaje samochód poprzez umowę kupna-sprzedaży. Zwykle sprzedaje auto jesienią, zatem ponad pół roku od zakupu auta, dlatego też, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, nie uiszcza żadnych podatków z tego tytułu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Czy zakup i sprzedaż raz na rok (przez okres 3-10 kolejnych lat) jednego samochodu, wykorzystywanego do celów prywatnych, winien być traktowany, jako działalność gospodarcza wykonywana przez osobę fizyczną i ewentualny przychód należy zaliczać do źródła przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, okazjonalny zakup i sprzedaż auta (raz do roku), wykorzystywanego do celów prywatnych, nie stanowi działalności gospodarczej i ewentualny przychód ze sprzedaży nie musi być wykazywany, jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 5a pkt 6 wyżej powołanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Należy jednak wskazać, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym przepisie daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze – dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie – działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz po trzecie – w sposób ciągły.

Zatem działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, ponieważ istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
  

• wykonywana jest w sposób ciągły; jednak przesłanki tej nie należy rozumieć, jako konieczności wykonywania działalności bez przerwy; istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności, celem osiągnięcia dochodu, np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter,
  

• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.
  
  

Jeżeli więc rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku zbycie rzeczy spełnia przesłanki uznania ich za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winno zostać rozliczone na zasadach właściwych dla tej działalności. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Przez powtarzalność rozumie się natomiast cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej, podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 24 ust. 6 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika, że gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprzedaż rzeczy ruchomych po upływie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie, nie stanowi źródła przychodu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Od kilku lat pracuje jako sprzedawca u dealera samochodów i ma możliwość raz w roku zakupić fabrycznie nowy samochód w promocyjnej cenie (rabat pracowniczy). Jest to dla Niego o tyle korzystne, że doświadczenia zdobyte podczas eksploatacji pojazdów, którymi handluje, są bardzo przydatne podczas rozmów handlowych. Wnioskodawca w zimie, jako że jest to dla Niego bezpieczniejsze i wygodniejsze, w ogóle nie jeździ samochodem. Do pracy dojeżdża autobusem. Dlatego też, przed okresem zimowym, sprzedaje wcześniej zakupiony pojazd. Robi tak, gdyż nie chce, aby auto stało w zimie na parkingu pod blokiem przysypane śniegiem oraz dlatego, że ma świadomość, że na wiosnę będzie mógł kupić fabrycznie nowy samochód. Wnioskodawca sprzedaje swój prywatny samochód, wystawiając go na stronie internetowej, nie współpracując przy sprzedaży prywatnego samochodu z osobami trzecimi. Gdy tylko na początku roku pojawi się rabat pracowniczy na nowe auta, Wnioskodawca kupuje samochód i jeździ nim do jesieni/zimy. W żaden sposób nie podnosi wartości samochodu poprzez modyfikację, czy dodatkowe doposażenie. Wnioskodawca zwykle sprzedaje auto jesienią, zatem ponad pół roku od zakupu auta, dlatego też, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, nie uiszcza żadnych podatków z tego tytułu.

Wnioskodawca dodał, że od kilku lat korzysta z przywileju zakupu auta u pracodawcy, jednak nie w celach zarobkowych, lecz:

• daje Mu to możliwość lepszego poznania sprzedawanych przez Niego aut, podczas ich normalnej eksploatacji przez 6-12 miesięcy, robiąc autem ponad 10 000 km przebiegu,
  

• co roku, nie wydając „ogromnych” pieniędzy, może On jeździć na urlop nowym, odmiennym modelem auta z pełną gwarancją fabryczną.
  
  

Mając na uwadze obowiązujące regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, a w szczególności okoliczność, że Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży oraz zakupu aut w celach zarobkowych, a jedynie wynika to z przywilejów zawartej umowy o pracę z salonem sprzedaży aut, dzięki któremu Wnioskodawca ma możliwość zakupu co roku fabrycznie nowego samochodu w promocyjnej cenie, stwierdzić należy, że brak jest podstaw do uznania ww. działań za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca może sobie pozwolić na zmianę auta co roku tylko i wyłącznie z uwagi na to, że nabycia aut dokonuje na preferencyjnych zasadach, wynikających z zatrudnienia w salonie, w którym dokonuje zakupu fabrycznie nowego auta. Sprzedaż przez Wnioskodawcę samochodu wykorzystywanego przez Niego wyłącznie do celów prywatnych trudno uznać za czynność wiążącą się z chęcią stałego zarobkowania (osiągania zysków).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zakup i sprzedaż przez Wnioskodawcę raz do roku jednego samochodu, zakupionego do Jego majątku prywatnego (i tylko w takim celu wykorzystywanego), należy rozpatrywać przez pryzmat uregulowań powołanego wyżej przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie rzeczy ruchomych (samochodu) nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie – nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu tego artykułu. W konsekwencji kwota uzyskana ze sprzedaży samochodu (rzeczy) w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, w którym wskazał, że okazjonalny zakup i sprzedaż auta raz do roku nie spełnia przesłanek uznania tych działań za działalność gospodarczą i w konsekwencji przychód z tego tytułu nie będzie przychodem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać za prawidłowe.

Jednakże, podkreślić należy, że w przypadku, gdy sprzedaż samochodu nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, uzyskany dochód z odpłatnego zbycia będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (niemniej jednak podatek dochodowy nie wystąpi, jeśli kwota za którą samochód zostanie sprzedany będzie niższa od kwoty, za którą Wnioskodawca go nabył).

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różniło się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.