2020.01.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.448.2019.2.MR
z 3 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2019 r. (data wpływu 23 października 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. (data nadania 9 grudnia 2019 r., data wpływu 17 grudnia 2019 r.) na wezwanie z dnia 29 listopada 2019 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.448.2019.1.MR (data nadania 29 listopada 2019 r., data odbioru 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie, które Wnioskodawca uiszcza/będzie uiszczał na rzecz kontrahentów za Licencje mieści się w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie, które Wnioskodawca uiszcza/będzie uiszczał na rzecz kontrahentów za Licencje mieści się w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. czy zapłata wynagrodzenia powoduje powstanie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych należności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka SA (dalej: Spółka lub Wnioskodawca), będąca polskim rezydentem podatkowym oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność gospodarczą w branży spożywczej. Na potrzeby prowadzenia bieżącej działalności w zakresie produkcji i sprzedaży żywności Wnioskodawca użytkuje oprogramowanie, w którego skład wchodzą/będą wchodziły m.in. programy komputerowe (zainstalowane na sprzęcie komputerowym należącym do Wnioskodawcy) systemy informatyczne dla komputerów oraz innych urządzeń czy aplikacje, w tym funkcjonujące na zasadzie software as a service (tzw. SaaS), czyli niewymagające instalacji i dostępne na urządzeniach należących do Spółki, jak również zainstalowane na sprzęcie użytkowanym przez Wnioskodawcę, lecz do niego nienależącym (np. zainstalowany na sprzęcie należącym do dostawcy programu system finansowo-księgowy SAP wykorzystywanego przez Spółkę do prowadzenia jej własnych ksiąg) (dalej łącznie jako: Oprogramowanie).

Oznacza to, że część Oprogramowania jest instalowana przez Spółkę w pamięci komputerowej, zaś część funkcjonuje na zasadzie usługi udostępnianej on-line. Oznacza to, że do korzystania z drugiej z wymienionych form Oprogramowania wymagany jest dostęp do sieci Internet oraz zalogowanie się na przeznaczonej do tego stronie internetowej. Dzięki temu użytkownik korzysta z danego Oprogramowania z poziomu przeglądarki internetowej lub w inny sposób zdalny, bez konieczności instalowania go w pamięci swojego komputera.

Podmioty od których Spółka nabywa Oprogramowanie są osobami prawnymi, które nie mają siedziby lub zarządu na terytorium Polski, tj. nie są polskimi rezydentami podatkowymi. Nadto, z uwagi na fakt, że Spółka jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej Wnioskodawca nabywa i może w przyszłości nabywać Oprogramowanie, za które wynagrodzenie będzie przysługiwało podmiotom:

należącym wraz z Wnioskodawcą do jednej grupy kapitałowej; bądź

przedsiębiorcom niepowiązanym ze Spółką.

Innymi słowy, dostawcami Oprogramowania dla Spółki są/mogą być zarówno zagraniczne podmioty powiązane jak i niepowiązane.

Zgodnie z umowami zawartymi przez spółkę (spółki) z grupy kapitałowej od których Spółka nabywa Oprogramowanie (oraz akceptowanymi przez Wnioskodawcę warunkami korzystania z Oprogramowania), Oprogramowanie jest (i będzie) używane przez Spółkę na podstawie tzw. licencji użytkownika końcowego [ang. end user license; dalej: Licencje).

Oznacza to, że będzie ono służyło Spółce wyłącznie do prowadzenia własnej działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży żywności, w której nie mieści się odpłatne sprzedawanie Licencji bądź też sublicencjonowanie. W tym zakresie wskazać należy, że Wnioskodawca, prócz swojej głównej działalności komercyjnej w branży spożywczej, świadczy na rzecz niektórych polskich podmiotów z grupy kapitałowej usługi IT (wdrożeniowo-utrzymaniowe), jednak w ich zakresie nie mieści się przekazywanie (odpłatnie bądź nieodpłatnie) praw do korzystania Oprogramowania. W szczególności, Licencje charakteryzują/będą charakteryzować się następującymi cechami:

niewyłącznym charakterem;

uprawnieniem do wykorzystywania Oprogramowania na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności na oznaczonej lub nieoznaczonej liczbie stanowisk roboczych;

brakiem prawa do dalszego udostępniania przedmiotu Licencji i udzielania sublicencji;

brakiem prawa do wprowadzania zmian/modyfikacji w Oprogramowaniu.

W ramach transakcji zakupu Licencji, Wnioskodawca nie nabywa prawa do trwałego lub czasowego kopiowania Oprogramowania w całości lub w części jakimikolwiek środkami lub w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub do jego rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu Oprogramowania lub jego kopii. Spółka jest/będzie jednak uprawniona do podejmowania takich działań (np. zainstalowania Oprogramowania, archiwizowanie lub sporządzanie ich kopii bezpieczeństwa), które są w danym przypadku konieczne do korzystania z Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem.

Nadto Spółka wyjaśnia, że wydatki ponoszone przez nią z tytułu użytkowania Oprogramowania są przez nią rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów. Innymi słowy, nie kwalifikuje ich jako wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 ustawy CIT.

W efekcie, zakupując Licencje Wnioskodawca nabywa (będzie nabywał) jedynie wąski zakres uprawnień, który łącznie ogranicza się do umożliwienia użytkowania nabytego egzemplarza Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem, na własny użytek i potrzeby korzystającego (tu: Spółki). Przedmiotowy zakres jest każdorazowo regulowany w umowie licencyjnej odpowiedniej dla poszczególnego Oprogramowania. Innymi słowy na podstawie umów zawieranych z kontrahentami Wnioskodawca nabywa/będzie nabywał prawo do korzystania z egzemplarzy Oprogramowania jedynie dla własnych potrzeb (jako użytkownik końcowy).

W piśmie z dnia 9 grudnia 2019 r. (data wpływu 17 grudnia 2019 r.) Wnioskodawca wskazał dane identyfikacyjne podmiotów zagranicznych, od których Spółka nabywa lub będzie nabywała Licencje.

W celu spełnienia wymagań, o których mowa w art. 14b § 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -Ordynacja Podatkowa, Wnioskodawca wskazał, że odbiorcą opłat za Licencje jest (i będzie również w przyszłości) spółka (…) GmbH będąca niemieckim rezydentem podatkowym. Z tego też powodu, w zakresie opłat uiszczanych na rzecz tego podmiotu, państwem w którym - w ocenie Wnioskodawcy - mogą wystąpić skutki transgraniczne, są Niemcy.

Jednocześnie Wnioskodawca nie może wykluczyć, że w przyszłości odbiorcami należności za Licencje będą również inne podmioty będące nierezydentami, których jednak nie jest w stanie indywidualnie zidentyfikować na dzień sporządzenia niniejszego pisma.

Wnioskodawca wyjaśnił, że opisane we Wniosku wynagrodzenie za Licencje nie jest i w przyszłości nie będzie wypłacane na rzecz podmiotów zagranicznych prowadzących w Polsce działalność gospodarczą poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy CIT).

Wnioskodawca wskazał również, że ocena charakteru rzeczywistego odbiorcy należności (w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy CIT) jest bezprzedmiotowa dla celów weryfikacji, czy opisane we Wniosku płatności mieszczą się w zakresie przedmiotowym zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy CIT. Innymi słowy, ustalenie, kto jest rzeczywistym odbiorcą wypłacanych przez Wnioskodawcę, pozostaje bez wpływu na ocenę, czy płatności za Licencje dokonywane na rzecz zagranicznego odbiorcy (tu: X) podlega opodatkowaniu u źródła czy też nie.

Niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, rzeczywistymi właścicielami (w rozumieniu art. 4a pkt 29 ustawy CIT) płatności dokonywanych za Licencje będą nie będące rezydentami w Polsce podmioty, od których X. (spółka dedykowana w grupie A. w szczególności do utrzymania systemów teleinformatycznych, do zawierania umów dotyczących korzystania m.in. z programów komputerowych, software lub SaaS na zasadach użytkownika końcowego) nabywa Licencje (dystrybuowane dalej do Spółki).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Spółka zwraca się o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska, czy wynagrodzenie, które Wnioskodawca uiszcza/będzie uiszczał na rzecz kontrahentów za Licencje mieści się w hipotezie przepisu art. 21 ust. 1 ustawy CIT, tj. czy zapłata wynagrodzenia powoduje powstanie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych należności?

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie z tytułu Licencji nie mieści się w katalogu określonym w art. 21 ust. 1 ustawy CIT w związku z czym wypłata ww. należności podmiotowi zagranicznemu nie powoduje powstania obowiązku poboru podatku u źródła.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: CIT) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z powyższego przepisu wynika zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z którą dane państwo ma prawo opodatkować podmiot niebędący jego rezydentem jeżeli na jego terytorium znajduje się źródło uzyskiwania przychodów przez ww. podmiot zagraniczny.

Polski ustawodawca określił zamknięty katalog dochodów (przychodów), których uzyskanie przez podmioty zagraniczne powoduje powstanie obowiązku potrącenia podatku od tych należności u źródła. Przedmiotowy obowiązek spoczywa na podmiocie polskim wypłacającym należności zagranicznemu kontrahentowi.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Podkreślenia wymaga, że wskazany przepis nie wymienia licencji typu użytkownika końcowego jako tytułu podlegającego podatkowi u źródła.

Jak wynika z ww. przepisu podatkowi u źródła podlegają m.in. przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych. W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie należy ustalić, czy zapłata za udzielenie Licencji stanowi przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT.

W opinii Wnioskodawcy, wskazany wyżej przepis nie obejmuje swoim zakresem przypadku nabycia licencji typu end user. Zatem pobór podatku u źródła nie dotyczy sytuacji udostępniania „egzemplarza” danego utworu dla własnych potrzeb nabywcy, tj. sytuacji udzielenia licencji użytkownika końcowego - czyli wyłącznie do korzystania z Oprogramowania we własnym zakresie (tj. w wypadku Wnioskodawcy w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności w branży spożywczej).

Odnosząc powyższe rozważania do opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należy przypomnieć, iż przedmiotem niniejszego wniosku są Licencje stanowiące w istocie licencje użytkownika końcowego. Umożliwiają one bowiem ich nabywcy użytkowania określonego egzemplarza Oprogramowania i podejmowanie w jego zakresie wyłączeni takich działań, jakie są niezbędne do prawidłowego korzystania z Oprogramowania. Powyższą sytuację można porównać do nabycia książki przez konsumenta. W takim przypadku konsument nie nabywa prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do książki, a jedynie prawo do używania konkretnego egzemplarza. Analogicznie, nabywca licencji użytkownika końcowego nabywa wyłącznie prawo do użytkowania danego oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w poglądach doktryny dotyczących przedmiotowej kwestii:

„Przedmiotem LUK (Wnioskodawca: licencji użytkownika końcowego) nie są prawa autorskie. Jest to umowa uprawniająca do używania egzemplarza utworu. Pojęcie egzemplarza należy rozumieć szeroko, obejmując nim również „egzemplarze” niematerialne (np. plik cyfrowy). Zastosowane w nazwie „licencja użytkownika końcowego” słowo „użytkownik” (user) odpowiada zatem treści umowy. Jej istotą jest korzystanie z egzemplarza dzieła - stosując określenie upraszczające - dla własnych potrzeb użytkownika. Użytkownik końcowy nie korzysta z praw do utworu, a zatem nie przysługują mu uprawnienia przynależne właścicielowi praw autorskich oraz delegowane na mocy stricte licencji licencjobiorcy. Zagadnienie, czy LUK jest licencją w rozumieniu prawa autorskiego, pozostaje poza zakresem omawianej tematyki. Porównując zakres uprawnień licencjobiorcy i użytkownika końcowego, można wskazać jednoznaczną granicę pomiędzy tymi pojęciami - brak korzystania z utworu na tzw. polach eksploatacji w przypadku LUK. Uzasadnia to tezę, że słowo „licencja” ma w przypadku LUK charakter potoczny, a nie prawny.

Definiując LUK, podkreśla się wymóg „wewnętrznego” korzystania z licencji przez użytkownika. Nie oznacza to jednak, że użytkownik nie może wykorzystywać „zewnętrznie” efektów wykorzystania LUK. Na przykład użytkownik końcowy bazy danych może wysłać do potencjalnych klientów pisma handlowe. Podobnie opinia sporządzona przy zastosowaniu programów użytkowanych na podstawie LUK może być przekazana klientom użytkownika.

Korzystanie z „egzemplarza” dzieła autorskiego przez użytkownika końcowego może bazować na umowie licencji końcowej lub nabycia określonego dobra. Nabywanie dóbr (materialnych i niematerialnych dotyczyć może rzeczy (praw) wytworzonych dzięki prawom autorskim (zawierających „w sobie” dzieła autorskie). W wielu przypadkach stwierdzenie, że nie mamy do czynienia z żadną formą użytkowania praw autorskich jest bezsporne i zgodne z powszechną intuicją prawną. Na przykład zakup książki (zawierającej prawa autorskie autora tekstu, autora ilustracji, tłumacza i in.), filmu (zawierającego prawa autorskie twórców filmu), gry komputerowej (zawierającej prawa autorskie do programu komputerowego, muzyki, grafiki, głosów aktorów i in.), samochodu lub komputera (zawierających liczne zamontowane programy komputerowe) w sposób oczywisty oznacza jedynie zakup rzeczy, z której korzystać może nabywca, bez uzyskania jakichkolwiek uprawnień prawnoautorskich. Są to przykłady oczywiste. Problemy rozróżnienia licencji oraz LUK dotyczą zaś przede wszystkim programów komputerowych. Rozróżnienie pomiędzy licencją i LUK dotyczy jednakże również innych dzieł autorskich (zdjęcia typu stock, bazy danych i in.)”. (J. Sekita, Rozliczanie podatku u źródła, Lex 2017).

Dodatkowo, argumentem potwierdzającym powyższe rozważania jest treść Konwencji Modelowej OECD wypracowanej na bazie konsensusu członków OECD, którzy zobowiązali się do przestrzegania jej postanowień. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż jakkolwiek konwencja nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa to jest powszechnie używana jako wskazówka interpretacyjna w zakresie m.in. definicji należności licencyjnych - w tym przypadku również dla celów ustania zakresu treści przepisu krajowego. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD [dalej: Komentarz] program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy z tym, że o ile prawo danego państwa nie stanowi inaczej najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego (pkt 13.1 do art. 12 Konwencji). W efekcie zgodnie z Modelową Konwencją OECD za dopuszczalne należy uznać zaliczenia wynagrodzenia z tytułu prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do należności licencyjnych. Jednakże należy wskazać, iż zgodnie z przedmiotowym Komentarzem za należności licencyjne nie może zostać uznane wynagrodzenie jedynie za faktyczne korzystanie z danego utworu (pkt 14 do art. 12 Konwencji).

W tym miejscu należy przypomnieć, iż jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Licencje obejmują jedynie prawo do użytkowania Oprogramowania na własne potrzeby Wnioskodawcy. W efekcie, w świetle powyższych rozważań, w ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie jakie uiszcza on na rzecz podmiotów zagranicznych za Licencje nie stanowi wynagrodzenia z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT (w szczególności nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT), a w konsekwencji nie podlega podatkowi u źródła w Polsce. Tym samym, w przypadku gdy Wnioskodawcy będzie uiszczał opłaty za Licencje na rzecz nierezydentów, nie będą ciążyły na nim obowiązki płatnika.

Podsumowując, w opinii Spółki z tytułu wynagrodzenia za Licencje dotyczące Oprogramowania nie dojdzie do powstania obowiązku poboru podatku u źródła, a co za tym idzie, Spółka nie pełni w tym zakresie funkcji płatnika. .

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. W szczególności wskazać należy następujące rozstrzygnięcia:

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: DKIS) z 10 września 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.310.2019.2.AR), w której uznał on, że „Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W opisanej sprawie nie obejmuje on Spółki, gdyż wypłacane przez nią należności z tytułu nabycia programu komputerowego dla własnych celów nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 wskazanej ustawy. Spółka nie jest zatem zobowiązana do obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od wskazanych wyżej płatności dokonywanych na rzecz kontrahenta zagranicznego”.

Interpretacja indywidualna DKIS z dnia 6 września 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.265.2019.2.BG), w której potwierdzono stanowisko wnioskodawcy, że „skoro ww. przypadkach korzystania z Programów na zasadzie użytkownika końcowego nie mamy do czynienia z należnościami licencyjnymi, tym samym w związku z wypłatą kwot za korzystanie z takich Programów nie powstaje obowiązek poboru w Polsce zryczałtowanego podatku dochodowego”.

Interpretacja indywidualna DKIS z 7 maja 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.74.2019.2.MS), w której organ stwierdził, iż: „Co istotne, w żadnym przypadku nie zachodzi sytuacja, w której Spółka dokonywałaby nabycia Licencji użytkownika końcowego na dane Oprogramowanie w celu sublicencjonowania tego prawa na rzecz podmiotu powiązanego w celu realizacji zysku na takiej transakcji. Oznacza to, że w żadnym przypadku nie zachodzi sytuacja, w której Spółka udziela licencji (sublicencji). Odnosząc powyższe do przedstawionego we wyniku opisu sprawy, należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia Oprogramowania na własny użytek oraz na użytek podmiotów z grupy kapitałowej Wnioskodawcy, nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma/nie będzie miał obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz pomiotów zagranicznych. Wnioskodawca nie będzie również zobowiązany do posiadania certyfikatów rezydencji podatkowej podmiotów zagranicznych. Obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej wynika bowiem z art. 26 ust. 1 updop, który w omawianej sprawie nie znajdzie zastosowania”.

Interpretacja indywidualna DKIS z 31 stycznia 2018 r. (sygn. 0115-KDIT2-3.4010.385.2017.l.MJ) zgodnie z którą: „Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z ww. art. 26 ust. 1, dotyczy wyłącznie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tejże ustawy. W związku z powyższym, należy stwierdzić, że postanowienia ww. art. 26 ust. 1 nie obejmują swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu zapłaty za korzystanie z oprogramowania komputerowego i baz danych nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21. Tym samym, Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz podmiotów zagranicznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie ww. art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności zagranicznym kontrahentom z ww. tytułów, które jak wskazano nie mieszczą się w katalogu ww. art. 21 ust. 1, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów warunkujących niepobranie „podatku u źródła”.

Interpretacja indywidualna DKIS z 28 lipca 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.84.2017.1.BKD) z której wynika, że: „Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach zakupionych licencji otrzymuje tylko prawo do użytkowania oprogramowania na własne potrzeby, nie zostają na nią natomiast przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania uprawniające ją do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. W świetle powyższego należy stwierdzić, że obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z art. 26 ust. 1 updop dotyczy wyłącznie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. Wobec powyższego, nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu zapłaty za licencje na użytkowanie programów do obsługi maszyn nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21 updop. Tym samym, Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz podmiotów zagranicznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie art. 26 ust. 1 updop w zw. z art. 21 ust. 1 updop. Ponadto, w przypadku wypłaty przez Spółkę należności zagranicznym kontrahentom z ww. tytułu, które jak wskazano nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 updop, Spółka nie będzie miała obowiązku posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów warunkujących niepobranie „podatku u źródła”. W świetle powyższego, na Spółce nie będzie również ciążył obowiązek wynikający z art. 26 ust. 3, 3a i 3d updop, dotyczący obowiązku złożenia deklaracji IFT-2/IFT-2R”.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie, które Wnioskodawca uiszcza/będzie uiszczał na rzecz kontrahentów za Licencje mieści się w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. czy zapłata wynagrodzenia powoduje powstanie obowiązku poboru podatku u źródła od wypłacanych należności - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych w uzasadnieniu własnego stanowiska interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin