Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.537.2019.2.RM
z 8 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2019 r. (data wpływu 26 września 2019 r.), uzupełnionym w dniu 27 listopada 2019 r. (data wpływu 3 grudnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 listopada 2019 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 listopada 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie uznania dostawy dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem z Grupy w ramach Scenariusza 1 za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 0% (pytanie nr 1),
• prawidłowe w zakresie uznania dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy w ramach Scenariusza 2 za „transakcję nieruchomą”, niepodlegającą opodatkowaniu na terytorium Polski (pytanie nr 2),
• prawidłowe w zakresie uznania dostawy dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem w ramach Scenariusza 3 za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 0% (pytanie nr 3),
• prawidłowe w zakresie uznania dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora w ramach Scenariusza 4 za „transakcję nieruchomą”, niepodlegającą opodatkowaniu na terytorium Polski (pytanie nr 4),
• prawidłowe w zakresie uznania dostawy dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem w ramach Scenariusza 5 za eksport towarów, opodatkowany wg stawki VAT w wysokości 0% (pytanie nr 5) oraz
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w zw. z transakcją realizowaną w ramach Scenariusza 1, Scenariusza 3 oraz Scenariusza 5 (pytanie nr 6).
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania realizowanych transakcji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek uzupełniony został w dniu 27 listopada 2019 r. (data wpływu 3 grudnia 2019 r.) na wezwanie Organu z dnia 19 listopada 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe uzupełniony pismem z dnia 27 listopada 2019 r.:

Wnioskodawca jest spółką prawa japońskiego oraz podmiotem będącym częścią międzynarodowej grupy działającej na rynku specjalistycznych przyrządów (...) (dalej: „Grupa”). W ramach swojej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się sprzedażą (…) i innych tego typu urządzeń.

Grupa składa się z wielu podmiotów o określonych funkcjach, w tym w szczególności z podmiotów zajmujących się produkcją i sprzedażą specjalistycznych urządzeń. Zgodnie z polityką Grupy, Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za sprzedaż. Na podstawie zawartych przez Grupę umów Wnioskodawca nabywa od polskiej spółki (dalej: „Polski Producent”) towary, które następnie sprzedaje do kolejnej spółki dystrybucyjnej lub klienta końcowego. Odbiorcami tymi mogą być podmioty zarówno polskie jak i zagraniczne.

W każdym przypadku towary zakupione przez Spółkę są dostarczane bezpośrednio od Polskiego Producenta do ostatecznego odbiorcy. Wnioskodawca nie posiada na terenie Polski żadnych nieruchomości, w których towary mogłyby być przechowywane.

W ramach opisywanego schematu transakcji możliwy jest przepływ towarów według następujących scenariuszy:

Scenariusz 1

W ramach opisywanego modelu transakcji, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje innemu podmiotowi będącemu członkiem Grupy (dalej: „Podmiot z Grupy”). Podmiot z Grupy sprzedaje towary do końcowego odbiorcy, będącego podmiotem zlokalizowanym w Unii Europejskiej. Towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

W ramach tego scenariusza kontrakt z przewoźnikiem zawierany jest przez Podmiot z Grupy. Również ryzyko utraty towarów pozostaje po stronie Podmiotu z Grupy podczas całego transportu do państwa docelowego. Podobnie za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów oraz kontakt z przewoźnikiem odpowiada Podmiot z Grupy.

Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą zastosowanie znajdują reguły Incoterms EXW. Te same reguły stosowane są do sprzedaży pomiędzy Spółką, a Podmiotem z Grupy. Dopiero do finalnej dostawy, dokonywanej pomiędzy Podmiotem z Grupy, a końcowym odbiorcą stosowane są reguły DAP.

Scenariusz 2

W ramach niniejszego modelu transakcji, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje do Podmiotu z Grupy. Podmiot z Grupy sprzedaje towary do końcowego odbiorcy, będącego podmiotem zlokalizowanym poza Unią Europejską. Towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

W ramach tego scenariusza za dokonanie odprawy celnej odpowiedzialny jest Polski Producent, który również kontaktuje się i podpisuje umowę z przewoźnikiem. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu do kraju docelowego spoczywa na Polskim Producencie. Ze względów technicznych, będąc w kontakcie ze wszystkimi podmiotami zaangażowanymi w transakcję, w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu, Podmiot z Grupy może kontaktować się z przewoźnikiem i przekazywać mu polecenia co do przebiegu transportu.

Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem, a Spółką zastosowanie znajdują reguły Incoterms DAP. Te same reguły stosowane są do sprzedaży pomiędzy Wnioskodawcą, a Podmiotem z Grupy, jak również do transakcji pomiędzy Podmiotem z Grupy, a końcowym odbiorcą.

Scenariusz 3

W ramach niniejszego modelu transakcji, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje do innego, niepowiązanego podmiotu dystrybuującego towary (dalej: „Dystrybutor”). Dystrybutor sprzedaje towary do końcowego odbiorcy, będącego podmiotem zlokalizowanym w Unii Europejskiej. Towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

W ramach tego scenariusza umowę z przewoźnikiem zawiera Dystrybutor, który to również kontaktuje się z przewoźnikiem w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu. Ryzyko utraty towarów w czasie transportu do państwa docelowego spoczywa na Dystrybutorze.

Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem, a Wnioskodawcą zastosowanie znajdują reguły Incoterms EXW. Te same reguły stosowane są do sprzedaży pomiędzy Spółką, a Dystrybutorem. Dopiero do finalnej dostawy, dokonywanej pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą stosowane są reguły DAP.

Scenariusz 4

W ramach niniejszego modelu transakcji, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje do Dystrybutora, Dystrybutor sprzedaje towary do końcowego odbiorcy, będącego podmiotem zlokalizowanym poza Unią Europejską. Towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

W ramach tego scenariusza za dokonanie odprawy celnej odpowiedzialny jest Polski Producent. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu do państwa docelowego spoczywa na Wnioskodawcy. Ze względów biznesowych, w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu Spółka kontaktuje się z przewoźnikiem.

Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem, a Spółką zastosowanie znajdują reguły Incoterms FCA. Do transakcji pomiędzy Wnioskodawcą, a Dystrybutorem zastosowane zostaną reguły DAP. Z kolei sprzedaż pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą odbędzie się na regułach CIP.

Scenariusz 5

W ramach niniejszego modelu transakcji, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje do Dystrybutora. Dystrybutor sprzedaje towary do końcowego odbiorcy, będącego podmiotem zlokalizowanym poza Unią Europejską. Towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

W ramach tego scenariusza za dokonanie odprawy celnej odpowiedzialny jest Dystrybutor. Dokumenty celne wskazują jako zgłaszającego Dystrybutora. Możliwe jednak jest powiązanie towarów wymienionych na tych dokumentach z tymi, których dostawa potwierdzona jest fakturą wystawioną przez Spółkę, np. poprzez numer seryjny lub nazwę produktu. Ponadto, dokumenty celne wskazują kod …PL… stosowany dla eksportu pośredniego oraz numer NIP Spółki, jako podmiotu, który dokonał dostawy towarów, w wyniku której następuje eksport. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu do państwa docelowego spoczywa na Dystrybutorze. Odpowiednie ustalenia związane z logistycznymi aspektami transportu dokonywane są przez Dystrybutora.

Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem a Spółką zastosowanie znajdują reguły EXW. Te same reguły znajdują zastosowanie do transportu między Spółką a Dystrybutorem. Do swojej dostawy na rzecz końcowego odbiorcy Dystrybutor stosuje warunki dostawy CIP.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu dotyczące wskazania:

1. czy Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.; zwanej dalej ustawą), u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy,
2. czy Wnioskodawca jest w Polsce zarejestrowany jako podatnik VAT UE,
3. czy Wnioskodawca nabył towary w ramach Scenariusza nr 1, Scenariusza nr 3 oraz Scenariusza nr 5 w celu wykorzystywania ich do wykonywania czynności opodatkowanych, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT,
   
   

odnośnie transakcji realizowanych w ramach Scenariusza nr 1:

4. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
   
5. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Podmiot z Grupy prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
   
6. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru z terytorium Unii Europejskiej w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą towaru z terytorium Unii Europejskiej (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
   
7. jakie konkretnie dokumenty świadczące o tym, że towar będący przedmiotem dostawy realizowanej w ramach Scenariusza nr 1 został wywieziony z terytorium Polski i dostarczony do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, posiada Wnioskodawca (należy wskazać/wymienić) np.:
   1. potwierdzenie zapłaty za towar;
      
   2. korespondencję handlową z nabywcą towarów;
      
   3. zamówienie nabywcy;
      
   4. dokument dotyczący ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
      
   5. potwierdzenie przyjęcia przez odbiorcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski;
      
   6. inne dokumenty (jakie)?,
8. czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, wskazane w odpowiedzi na ww. pkt 7 niniejszego wezwania, łącznie potwierdzają (w sposób jednoznaczny), że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego,
   
9. czy nabywca towarów od Wnioskodawcy (Podmiot z Grupy) jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (w państwie/miejscu dostarczenia towarów), posiadającym właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to państwo zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
   
   

odnośnie transakcji realizowanych w ramach Scenariusza nr 2

10. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Polski Producent,
    
11. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Wnioskodawca,
    
12. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Podmiot z Grupy,
    
13. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje końcowy odbiorca towaru (podmiot spoza Unii Europejskiej),
    
14. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
15. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Podmiot z Grupy prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
16. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - na końcowego odbiorcę towaru spoza terytorium Unii Europejskiej w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą towaru z terytorium Unii Europejskiej (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
    
    

odnośnie transakcji realizowanych w ramach Scenariusza nr 3

17. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
18. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Dystrybutora prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
19. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel - na końcowego odbiorcę towaru z terytorium Unii Europejskiej w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą towaru z terytorium Unii Europejskiej (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
20. jakie konkretnie dokumenty świadczące o tym, że towar będący przedmiotem dostawy realizowanej w ramach Scenariusza nr 3 został wywieziony z terytorium Polski i dostarczony do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, posiada Wnioskodawca (należy wskazać/wymienić) np.:
    1. potwierdzenie zapłaty za towar;
       
    2. korespondencję handlową z odbiorcą towarów;
       
    3. zamówienie nabywcy;
       
    4. dokument dotyczący ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
       
    5. potwierdzenie przyjęcia przez odbiorcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski;
       
    6. inne dokumenty (jakie)?
21. czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, wskazane w odpowiedzi na ww. pkt 20 niniejszego wezwania, łącznie potwierdzają (w sposób jednoznaczny), że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego,
    
22. czy nabywca towarów od Wnioskodawcy (Dystrybutor) jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (w państwie/miejscu dostarczenia towarów), posiadającym właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to państwo zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
    
    
    

odnośnie transakcji realizowanych w ramach Scenariusza nr 4

23. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Polski Producent,
    
24. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Wnioskodawca,
    
25. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Dystrybutor,
    
26. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje końcowy odbiorca towaru (podmiot spoza Unii Europejskiej),
    
27. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
28. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Dystrybutora prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
29. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru spoza terytorium Unii Europejskiej w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą towaru spoza terytorium Unii Europejskiej (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
    
    

odnośnie transakcji realizowanych w ramach Scenariusza nr 5

30. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Polski Producent,
    
31. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Wnioskodawca,
    
32. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje Dystrybutor,
    
33. jakie czynności faktyczne związane z transportem towaru i jego organizacją podejmuje końcowy odbiorca towaru (podmiot spoza Unii Europejskiej),
    
34. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
35. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia na Dystrybutora prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
36. kiedy (w którym momencie) dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru spoza terytorium Unii Europejskiej w ramach transakcji dostawy towaru dokonywanej pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą towaru spoza terytorium Unii Europejskiej (gdzie znajduje się towar w momencie przeniesienia tego prawa),
    
37. czy wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, dokonany w ramach transakcji realizowanej w oparciu o Scenariusz nr 5, jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych,
    
38. czy w związku z dostawą realizowaną w ramach Scenariusza nr 5 Wnioskodawca posiada dokument/dokumenty potwierdzający/potwierdzające wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej (jaki dokument/dokumenty posiada Wnioskodawca),
    
39. czy z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu

Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1 i 2

Spółka jest podatnikiem, o którym mowa w artykule 15 ustawy o VAT. Wnioskodawca nie jest przy tym zwolniony z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy.

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE.

Ad. 3

Spółka w ramach Scenariusza nr 1, Scenariusza nr 3 oraz Scenariusza nr 5 nabyła towary w celu wykorzystania ich do wykonania czynności opodatkowanych, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT.

Scenariusz 1

Ad. 4-6

W niniejszym scenariuszu momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę jest moment pozostawienia towaru do jego dyspozycji przez Polskiego Producenta. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Podmiot z Grupy jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji Podmiotu z Grupy. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru z terytorium Unii Europejskiej jest moment wydania mu towaru przez przewoźnika. Dochodzi do tego na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Ad. 7-8

Posiadana przez Spółkę dokumentacja może różnić się w odniesieniu do poszczególnych transakcji. Wnioskodawca posiada jednak co najmniej kilka spośród wymienionych dokumentów, w tym przede wszystkim potwierdzenie zapłaty za towar, zamówienie nabywcy, potwierdzenie przyjęcia przez odbiorcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski. W niektórych przypadkach Spółka może posiadać jedynie niektóre spośród wymienionych dokumentów.

Posiadane przez Spółkę dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Ad. 9

Podmiot z Grupy jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, posiadającym właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to właściwe dla nabywcy państwo zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. W odniesieniu do niektórych transakcji państwem tym nie jest państwo dostarczenia towarów.

Scenariusz 2

Ad. 10-13

Polski Producent dokonuje większości czynności związanych z organizacją transportu, w tym w szczególności zawiera umowę z przewoźnikiem, a także koordynuje sam transport towarów, kontaktuje się z przewoźnikiem, dokonuje odprawy celnej i ponosi ryzyko utraty towarów. Wnioskodawca nie podejmuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Podmiot z Grupy może skontaktować się z przewoźnikiem w celu wskazania miejsca i terminu odbioru towarów, jak też miejsca, do którego może on je skierować.

Końcowy odbiorca towaru nie podejmuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Ad. 14-16

W niniejszym scenariuszu momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę jest moment pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i ich przygotowania do rozładowania. Dochodzi do tego na terytorium państwa docelowego (spoza Unii Europejskiej).

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Podmiot z Grupy jest moment pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i ich przygotowania do rozładowania. Dochodzi do tego na terytorium państwa docelowego (spoza Unii Europejskiej).

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę spoza terytorium Unii Europejskiej jest moment pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i ich przygotowania do rozładowania. Dochodzi do tego na terytorium państwa docelowego (spoza Unii Europejskiej).

Scenariusz 3

Ad. 17-19

W niniejszym scenariuszu momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę jest moment pozostawienia towaru do jego dyspozycji przez Polskiego Producenta. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Dystrybutora jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji Dystrybutora. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru z terytorium Unii Europejskiej jest moment wydania mu towaru przez przewoźnika. Dochodzi do tego na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Ad. 20-21

Posiadana przez Spółkę dokumentacja może różnić się w odniesieniu do poszczególnych transakcji. Wnioskodawca posiada jednak co najmniej kilka spośród wymienionych dokumentów, w tym przede wszystkim potwierdzenie zapłaty za towar, zamówienie nabywcy, potwierdzenie przyjęcia przez odbiorcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski. W niektórych przypadkach Spółka może posiadać jedynie niektóre spośród wymienionych dokumentów.

Posiadane przez Spółkę dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego.

Ad. 22

Dystrybutor jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, posiadającym właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to państwo zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Scenariusz 4

Ad. 23 -26

Polski Producent dokonuje odprawy celnej.

Wnioskodawca dokonuje większości czynności związanych z transportem, w tym przede wszystkim kontaktuje się z przewoźnikiem, wskazując mu datę i miejsce odbioru towarów, a także miejsce ich dostawy odbiorcy końcowemu. Pośredniczy on również w kontakcie przewoźnika z pozostałymi stronami transakcji. Wnioskodawca ponosi także ryzyko utraty towarów w trakcie transportu.

Dystrybutor nie podejmuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Końcowy odbiorca towaru nie podejmuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Ad. 27-29

W niniejszym scenariuszu do przeniesienia na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w momencie przekazania towarów przewoźnikowi. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Do przeniesienia na Dystrybutora prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w kraju przeznaczenia towarów, w momencie pozostawienia towarów we wskazanym miejscu.

Do przeniesienia na końcowego odbiorcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dochodzi w kraju przeznaczenia towarów.

Scenariusz 5

Ad. 30-33

Polski Producent wydaje towary przewoźnikowi.

Wnioskodawca nie dokonuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Dystrybutor odpowiada za całość organizacji transportu, w tym w szczególności dokonuje odprawy celnej i utrzymuje kontakt z przewoźnikiem, dokonuje ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu.

Końcowy odbiorca towaru nie dokonuje żadnych czynności związanych z transportem towaru i jego organizacją.

Ad. 34-26

W niniejszym scenariuszu momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji Wnioskodawcy przez Polskiego Producenta. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Dystrybutora jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego. Dochodzi do tego na terytorium Polski.

Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru jest moment pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i ich przygotowania do rozładowania. Dochodzi do tego na terytorium państwa docelowego (spoza Unii Europejskiej).

Ad. 37

Wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, dokonany w ramach transakcji realizowanej w oparciu o Scenariusz nr 5, jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ad. 38-39

W związku z realizowaną dostawą Spółka posiada dokumenty celne potwierdzające zakończenie procedury wywozu towarów poza terytorium UE, jak również potwierdzenia zapłaty, zamówienia nabywcy i inne dokumenty związane z zamówieniem.

Z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 1, transakcja pomiędzy Spółką a Podmiotem z Grupy powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy pozostałe dostawy jako „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 2, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji pozostałe transakcje, w tym w szczególności dostawy dokonywane przez Wnioskodawcę do Podmiotu z Grupy, w ramach niniejszego schematu pozostają poza zakresem ustawy o VAT?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 3, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przy porządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy pozostałe dostawy jako „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 4, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji pozostałe transakcje, w tym w szczególności dostawy dokonywane przez Spółkę do Dystrybutora w ramach niniejszego schematu pozostają poza zakresem ustawy o VAT?
5. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 5, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy pozostałe dostawy jako „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla eksportu towarów?
   
6. W razie uznania stanowiska Spółki co do pytań 1, 3 i 5 za prawidłowe, czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od Polskiego Producenta?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

W opinii Wnioskodawcy, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 1, transakcja pomiędzy Spółką a Podmiotem z Grupy powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”, a pozostałe za „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Ad. 2

W opinii Wnioskodawcy, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 2, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji pozostałe transakcje w ramach niniejszego schematu, w tym w szczególności dostawa dokonywana przez Spółkę na rzecz Dystrybutora pozostają poza zakresem polskiej ustawy o VAT.

Ad. 3

W opinii Wnioskodawcy, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 3, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy pozostałe za „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Ad. 4

W opinii Wnioskodawcy, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 4, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji pozostałe transakcje w ramach niniejszego schematu, w szczególności dostawa dokonywana przez Spółkę do Dystrybutora pozostają poza zakresem ustawy o VAT.

Ad. 5

W opinii Wnioskodawcy, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 5, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy pozostałe za „dostawy nieruchome” dla celów stosowania art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla eksportu towarów.

Ad. 6

W opinii Wnioskodawcy, w Scenariuszach 1, 3 i 5 Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od Polskiego Producenta.

1. Uzasadnienie.
   
   

Przepisy ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  

• eksport towarów;
  

• import towarów na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  
  

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy o VAT). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) (art. 2 pkt 3 ustawy o VAT). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy o VAT).

Przez towary - jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, ilekroć w ustawie mówi się o eksporcie towarów, rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
   
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powołany przepis reguluje zasady dotyczące dostaw towarów w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw. Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji jest fizycznie wydawany tylko raz, bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Jednocześnie każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei przepis art. 22 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Art. 22 ust. 2 ustawy o VAT odnosi się również wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takim przypadku ustawodawca uznał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku. gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Pojęcie „organizacji” transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. W potocznym znaczeniu „organizacja” oznacza „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Ponadto, posługując się orzecznictwem (przede wszystkim wspólnotowym) należy przywołać opinię Rzecznika Generalnego J. Kokotta wydaną w cyt. wyżej sprawie C-245/04, gdzie stwierdzono, że to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, należy rozumieć w szczególności okoliczności, w których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

Orzecznictwo Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Problem transakcji łańcuchowych był wielokrotnie poruszany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku wydanym w sprawie C-245/04 EMAG Handel Eder OHG, TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: „(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding BV Trybunał wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny, która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów, kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W orzeczeniu tym TSUE stwierdził:

„Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawie (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową. W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze”.

Natomiast w wyroku z dnia 26 lipca 2017 r. w sprawie C-386/16 Toridas oraz w wyroku z dnia 21 lutego 2018 r. C-628/16 Kreuzmayr GmbH TSUE uznał, że w „przypadku dwóch następujących po sobie dostaw, w ramach których ma miejsce tylko jeden transport wewnątrzwspólnotowy, w celu ustalenia, do której z tych dwóch dostaw należy przypisać transport wewnątrzwspólnotowy należy zbadać, czy do wskazanego transportu doszło po drugiej dostawie. Gdyby tak było, jedynie druga dostawa powinna zostać uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę”.

W konsekwencji powyższego TSUE uznał, że dostawa towarów dokonana przez podatnika mającego siedzibę w pierwszym państwie członkowskim nie jest dostawą „ruchomą” jeżeli przed zawarciem tej transakcji dostawy nabywca zarejestrowany do celów VAT w drugim państwie członkowskim informuje dostawcę, że towary zostaną natychmiast odsprzedane podatnikowi mającemu siedzibę w trzecim państwie członkowskim, przed wywiezieniem ich z pierwszego państwa członkowskiego i przed przetransportowaniem ich do miejsca przeznaczenia tego trzeciego podatnika pod warunkiem, że ta druga dostawa została faktycznie dokonana i towary zostały następnie przetransportowane z pierwszego państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia w państwie członkowskim trzeciego podatnika.

Biorąc pod uwagę tezy przytoczonych interpretacji i wyroków należy uznać, iż aby skutecznie rozstrzygnąć, która dostawa w danym łańcuchu powinna być uważana za „ruchomą”, w braku odmiennych postanowień umownych należy brać pod uwagę w szczególności zastosowanie warunków dostawy Incoterms, a w konsekwencji określenie momentu przeniesienia ryzyk związanych z dostarczanymi towarami na kolejny podmiot w łańcuchu dostaw.

Ad. 1

W ramach schematu przedstawionego w Scenariuszu 1, Polski Producent sprzedaje Wnioskodawcy towary na warunkach EXW. Momentem dostarczenia towarów w ramach takiej formuły handlowej jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego. Obowiązki sprzedawcy są więc ograniczone do minimum. Te same reguły stosowane są do transakcji pomiędzy Wnioskodawcą, a Podmiotem z Grupy. Dopiero transakcja pomiędzy Podmiotem z Grupy a finalnym nabywcą dokonywana jest na warunkach DAP, które oznaczają że sprzedający zobowiązany jest do dostarczenia towaru do kraju przeznaczenia.

Za organizację transportu odpowiedzialny jest Podmiot z Grupy. Ten sam podmiot kontaktuje się z przewoźnikiem, jak i ponosi ryzyko utraty towarów w czasie transportu. Podmiot z Grupy będzie więc ponosił odpowiedzialność za organizację transportu.

W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się. że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W konsekwencji, uwzględniając powyższe domniemanie, w takiej sytuacji za transakcję ruchomą należy uznać transakcję pomiędzy Wnioskodawcą, a Podmiotem z Grupy. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w szeregu indywidualnych interpretacji organów podatkowych, wydawanych w analogicznych stanach faktycznych m.in. w indywidualnej interpretacji:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 lutego 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.61.2019.1.RM);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lutego 2018 roku (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.649.2017.2.PR);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 września 2017 roku (sygn. 0111-KD1B3-3.4012.79.2017.1.PK);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 września 2017 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.328.2017.1.KT);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 lutego 2018 roku (sygn. 0115-KDIT1-3.4012.874.2017.1.MD).
  
  
  

Co prawda, w niektórych stanach faktycznych opisywanych w ramach powyższych interpretacji indywidualnych, dostawa na rzecz podmiotu dokonującego zarówno nabycia jak i sprzedaży towarów dokonywana była na zasadach FCA, jednak różnica pomiędzy Incoterms EXW i FCA pozostaje irrelewantna w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 1, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką stanowi tzw. „dostawę nieruchomą”, natomiast dostawa pomiędzy Spółką a Podmiotem z Grupy powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”, a w konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Ad. 2

W ramach schematu przedstawionego w Scenariuszu 2, Polski Producent sprzedaje Wnioskodawcy towary na warunkach DAP, które oznaczają że sprzedający zobowiązany jest do dostarczenia towaru do kraju przeznaczenia. Momentem dostarczenia towarów w ramach takiej formuły handlowej jest moment pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i ich przygotowania do rozładowania. Obowiązki kupującego są więc ograniczone do minimum. Takie same warunki dostawy zostały zastosowane do wszystkich transakcji w ramach niniejszego łańcucha dostaw.

Za organizację transportu odpowiedzialny jest Polski Producent, który podpisuje umowę z przewoźnikiem. Polski Producent dokonuje również odprawy celnej. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu spoczywa na Polskim Producencie. Jedynie ze względów technicznych, mając możliwość koordynacji uzgodnień między wszystkimi podmiotami w łańcuchu, w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu Podmiot z Grupy kontaktuje się z przewoźnikiem.

Wobec powyższego, uznać należy, że za organizację transportu odpowiada Polski Producent. W związku z tym to pierwsza dostawa w ramach niniejszego łańcucha (tj. dostawa pomiędzy Polskim Producentem, a Wnioskodawcą) stanowi dostawę ruchomą, a w konsekwencji powinna zostać uznana za eksport towarów. W takiej sytuacji wszystkie pozostałe transakcje pozostają poza zakresem polskiej ustawy o VAT.

Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w szeregu indywidualnych interpretacji organów podatkowych, wydawanych w analogicznych stanach taktycznych m.in. w indywidualnej interpretacji:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 kwietnia 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.129.2019.2.RM);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17 sierpnia 2018 roku (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.147.2018.2.PK).
  
  
  

W związku z powyższym, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 2, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą stanowi tzw. „dostawę ruchomą” (a więc eksport), natomiast pozostałe transakcje, w ramach niniejszego schematu, w tym dostawa towarów przez Spółkę na rzecz Podmiotu z Grupy, pozostają poza zakresem ustawy o VAT.

Ad. 3

W ramach schematu przedstawionego w Scenariuszu 3, Polski Producent sprzedaje Wnioskodawcy towary na warunkach EXW. Momentem dostarczenia towarów w ramach takiej formuły handlowej jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego. Obowiązki sprzedawcy są więc ograniczone do minimum. Te same reguły stosowane są do transakcji pomiędzy Wnioskodawcą, a Dystrybutorem. Dopiero transakcja pomiędzy Dystrybutorem a finalnym nabywcą dokonywana jest na warunkach DAP, które oznaczają że sprzedający zobowiązany jest do dostarczenia towaru do kraju przeznaczenia.

Za organizację transportu odpowiedzialny jest Dystrybutor. Ten sam podmiot kontaktuje się z przewoźnikiem, jak i ponosi ryzyko utraty towarów w czasie transportu. Dystrybutor ponosi więc odpowiedzialność za organizację transportu.

W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W konsekwencji, uwzględniając powyższe domniemanie, w takiej sytuacji za transakcję ruchomą należy uznać transakcję pomiędzy Wnioskodawcą, a Dystrybutorem. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w szeregu indywidualnych interpretacji organów podatkowych, wydawanych w analogicznych stanach faktycznych m.in. w indywidualnej interpretacji:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 lutego 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.61.2019.1.RM);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lutego 2018 roku (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.649.2017.2.PR):
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 14 września 2017 roku (sygn. 0111-KDIB3-3.4012.79.2017.1.PK);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 września 2017 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.328.2017.1.KT):
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 lutego 2018 roku (sygn. 0115-KDIT1-3.4012.874.2017.1.MD).
  
  
  

Co prawda w niektórych stanach faktycznych opisywanych w ramach powyższych interpretacji indywidualnych dostawa na rzecz podmiotu dokonującego zarówno nabycia jak i sprzedaży towarów dokonywana była na zasadach FCA jednak różnice pomiędzy Incoterms EXW i FCA pozostaje irrelewantna w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 3, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”. Dostawa od Polskiego Producenta na rzecz Spółki stanowi z kolei „dostawę nieruchomą” podlegającą opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Ad. 4

W ramach schematu przedstawionego w Scenariuszu 4, Polski Producent sprzedaje Wnioskodawcy towary na warunkach FCA. Momentem dostarczenia towarów w ramach takiej formuły handlowej jest moment, w którym zostaje on przekazany fizycznie (po zakończeniu załadunku) pod opiekę kuriera lub innej osoby wyznaczonej przez kupującego. Obowiązki sprzedawcy są więc ograniczone do minimum. Do transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem zastosowane zostaną reguły DAP, które oznaczają że sprzedający zobowiązany jest do dostarczenia towaru do kraju przeznaczenia. Z kolei ostatnia transakcja, do której dochodzi pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą użyte zostaną reguły CIP. W ramach tej formuły za organizację transportu odpowiada sprzedający.

Za organizację transportu odpowiedzialna jest Spółka, na której również spoczywa obowiązek kontaktowania się z przewoźnikiem. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu do państwa docelowego będzie spoczywać na Wnioskodawcy. Ze względów technicznych, odprawy celnej dokonuje Polski Producent.

W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Biorąc pod uwagę powyższe domniemanie oraz uwzględniając warunki transakcji za dostawę ruchomą należy uznać dostawę pomiędzy Polskim Producentem, a Wnioskodawcą.

W związku z powyższym, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 4, transakcja pomiędzy Polskim Producentem, a Wnioskodawcą powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”, a pozostałe, w tym zwłaszcza transakcja pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem, stanowią „dostawy nieruchome”, niepodlegające przepisom ustawy o VAT.

Ad. 5

W ramach schematu przedstawionego w Scenariuszu 5, Polski Producent sprzedaje Wnioskodawcy towary na warunkach EXW. Momentem dostarczenia towarów w ramach takiej formuły handlowej jest moment pozostawienia towaru do dyspozycji kupującego. Obowiązki sprzedawcy są więc ograniczone do minimum. Te same reguły znajdują zastosowanie do transportu między Spółką a Dystrybutorem. Z kolei ostatnia transakcja, do której dochodzi pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą użyte zostaną reguły CIP. W ramach tej formuły za moment dostarczenia towaru uznaje moment przekazania towaru przewoźnikowi.

Za organizację transportu odpowiedzialny jest Dystrybutor, na którym również spoczywa obowiązek kontaktowania się z przewoźnikiem. Całość ryzyka związanego z utratą towarów w czasie transportu do państwa docelowego będzie spoczywać na Dystrybutorze, który to również dokonuje odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu. Wreszcie Dystrybutor odpowiedzialny jest za dokonanie odprawy celnej, gdzie na dokumentach celnych jest on wskazany jako zgłaszający towar do odprawy.

W takiej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W konsekwencji, w takiej sytuacji za transakcję ruchomą należy uznać transakcję pomiędzy Spółką, a Dystrybutorem. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w szeregu indywidualnych interpretacji organów podatkowych, wydawanych w analogicznych stanach faktycznych m.in. w indywidualnej interpretacji:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 marca 2019 roku (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.155.2019.1.RM);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 stycznia 2018 roku (sygn. 0115-KDIT1-3.4012.769.2018.1.MD);
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 kwietnia 2018 roku (sygn. 0112-KDILl-3.4012.97.2018.2.IN);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 kwietnia 2016 roku (sygn. ILPP4/45I2-1-49/16-4/IL).
  
  
  

W związku z powyższym, w ramach schematu opisanego w Scenariuszu 5, transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem powinna zostać uznana za tzw. „dostawę ruchomą”, podczas gdy dostawa między Polskim Producentem a Spółką ma charakter dostawy „nieruchomej”.

Jednocześnie dostawa na rzecz Dystrybutora stanowi tzw. eksport pośredni, przez który, stosownie do art. 2 pkt 8 lit. b rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.

W przypadku eksportu pośredniego dostawca ma prawo do zastosowania stawki 0% pod warunkiem, że przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

We wskazanym schemacie, Dystrybutor dokonuje odprawy celnej, jednakże z dokumentów celnych wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. W szczególności, na dokumencie celnym podany jest indywidualny numer seryjny urządzenia będącego przedmiotem dostawy. Ponadto, z dokumentu celnego, poprzez podanie kodu …PL… oraz numeru NIP Spółki, jednoznacznie wynika, że mamy do czynienia z eksportem pośrednim towaru będącego przedmiotem dostawy pomiędzy Spółką a Dystrybutorem. W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do zastosowania na wystawianych fakturach stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla eksportu towarów.

Ad. 6

Jak stanowi art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. I 19 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W Scenariuszu 1, 3 i 5 Spółka otrzymuje od Polskiego Producenta faktury z podatkiem naliczonym. Jednocześnie towary nabywane od Polskiego Producenta są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. do dokonywania opodatkowanych w Polsce wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz eksportów towarów. W konsekwencji Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur, które w ramach Scenariuszy 1, 3 i 5 otrzymuje od Polskiego Producenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenie przyszłe jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
   
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast ilekroć jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy). Z kolei przez terytorium państwa trzeciego rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Art. 7 ust. 8 ustawy stanowi, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

Z kolei przez eksport towarów, zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Definiując pojęcie eksportu towarów ustawodawca dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz gdy wywóz dokonywany jest przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy eksporter lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej - stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Wobec powyższego, aby dostawę towarów uznać za eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

1. musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,
2. towar będący przedmiotem dostawy musi zostać wysłany lub przetransportowany z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej,
3. wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.
   
   

Niespełnienie jakiejkolwiek z ww. przesłanek powoduje, iż nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Należy dodać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie odnoszą się do pojęcia eksportera i jego rozumienia czy definicji w prawie celnym. Istotnym z punktu widzenia przepisów art. 2 pkt 8 ustawy w aspekcie podmiotowym jest jedynie to, kto dokonuje wywozu – dostawca (lub podmiot działający na jego rzecz), czy też nabywca mający siedzibę poza terytorium kraju (lub podmiot działający na jego rzecz). Okoliczność, kto widnieje jako nadawca (zgłaszający) w dokumencie celnym, sama w sobie nie przesądza o uznaniu tego podmiotu za dokonującego eksportu w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Jeżeli zatem wywóz towarów z terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Cyt. przepis art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, które może zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę. Natomiast w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należy przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw). Z kolei gdy za transport odpowiedzialny jest ostatni nabywca, transport towarów należy przyporządkować dostawie dla tego nabywcy (ostatniej dostawie w łańcuchu).

W celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu.

Natomiast ustalenie, który z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej powinien rozpoznać i rozliczyć dostawę ruchomą o międzynarodowym charakterze, wymaga dokonania analizy warunków dostawy towarów transportowanych bezpośrednio z terytorium Polski od Polskiego Producenta do ostatecznego nabywcy z innego niż Polska kraju członkowskiego Unii Europejskiej lub ostatecznego nabywcy z kraju trzeciego (końcowy odbiorca).

W opinii wydanej w sprawie EMAG Handel Eder OHG o sygn. C-245/04, na którą powołuje się również Wnioskodawca, Rzecznik Generalny J. Kokott stwierdził m.in., że: „(…) to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru (…).

Z kolei w wyroku C-430/09 Euro Tyre Holding BV, TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził:

„Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego (…)”.

Jednocześnie zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zgodnie zaś z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Wobec powyższego, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, podatnik musi m.in. przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż terytorium kraju. Istotą przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Ponadto zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

W myśl art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Ponadto zgodnie z art. 41 ust. 11 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Zatem, zastosowanie stawki 0% w eksporcie towarów jest możliwe pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a w przypadku eksportu pośredniego dokument, który potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, i z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest spółką prawa japońskiego, należącą do międzynarodowej grupy działającej na rynku specjalistycznych przyrządów (…) (Grupa), składającej się z wielu podmiotów o określonych funkcjach, w tym z podmiotów zajmujących się produkcją i sprzedażą specjalistycznych urządzeń. Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za sprzedaż (m.in. …).

Na podstawie umów zawartych przez Grupę, Wnioskodawca nabywa od polskiej spółki (Polski Producent) towary, które następnie sprzedaje do innej spółki dystrybucyjnej lub klienta końcowego. Odbiorcami towarów mogą być podmioty polskie oraz zagraniczne. Transakcje mogą być realizowane w ramach kilku wariantów, które Wnioskodawca opisał jako Scenariusz 1, Scenariusz 2, Scenariusz 3, Scenariusz 4 oraz Scenariusz 5.

W ramach Scenariusza 1, Wnioskodawca nabywa towary od Polskiego Producenta, które następnie sprzedaje Podmiotowi z Grupy. Podmiot z Grupy sprzedaje towary końcowemu odbiorcy zlokalizowanemu w UE. Podmiot z Grupy zawiera kontrakt z przewoźnikiem, kontaktuje się z nim oraz dokonuje ustaleń dotyczących transportu towarów. Dostawa pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą oraz między Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy odbywa się na zasadach Incoterms EXW. Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel zarówno na Wnioskodawcę (w transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą) jak i na Podmiot z Grupy (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy) jest terytorium Polski. Dostawa pomiędzy Podmiotem z Grupy, a końcowym odbiorcą odbywa się na zasadach Incoterms DAP. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru z UE (w transakcji pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą) dochodzi na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Wnioskodawca będzie posiadał dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Przy czym w odniesieniu do poszczególnych transakcji dokonywanych w ramach Scenariusza nr 1 mogą to być inne dokumenty.

W ramach Scenariusza 2, Wnioskodawca nabywa towary od Polskiego Producenta, a następnie sprzedaje je Podmiotowi z Grupy. Z kolei Podmiot z Grupy sprzedaje towary końcowemu odbiorcy, który jest podmiotem spoza UE. Do dostaw realizowanych pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą, pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy jak również do dostawy realizowanej pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą spoza UE Strony stosują reguły Incoterms DAP. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę (w transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą), na Podmiot z Grupy (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy) oraz na końcowego odbiorcę spoza terytorium UE (w transakcji pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą) dochodzi na terytorium państwa docelowego (poza Unią Europejską). Większość czynności związanych z organizacją transportu realizuje Polski Producent - zawiera umowę z przewoźnikiem, koordynuje transport towarów, kontaktuje się z przewoźnikiem, dokonuje odprawy celnej i ponosi ryzyko utraty towarów. Ze względów technicznych (możliwość kontaktu ze wszystkimi podmiotami zaangażowanymi w transakcję), w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu, Podmiot z Grupy może kontaktować się z przewoźnikiem i przekazywać mu polecenia co do przebiegu transportu (wskazanie miejsca i terminu odbioru towarów, jak też miejsca, do którego może on je skierować).

W ramach Scenariusza 3, Wnioskodawca nabywa towary od Polskiego Producenta, a następnie sprzedaje je Dystrybutorowi. Z kolei Dystrybutor sprzedaje towary końcowemu odbiorcy - podmiotowi zlokalizowanemu w UE. Dostawa pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą oraz między Wnioskodawcą i Dystrybutorem odbywa się na zasadach Incoterms EXW. Momentem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel zarówno na Wnioskodawcę (w transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą) jak i na Dystrybutora (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem) jest terytorium Polski. Dostawa pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą odbywa się na zasadach Incoterms DAP. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę towaru z UE (w transakcji pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą) dochodzi na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Dystrybutor zawiera umowę z przewoźnikiem i kontaktuje się z nim w celu poczynienia odpowiednich ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu. Wnioskodawca posiada dokumenty, które jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Przy czym, posiadana dokumentacja może różnić się w odniesieniu do poszczególnych transakcji.

W ramach Scenariusza 4, Spółka nabywa towary od Polskiego Producenta, a następnie sprzedaje je Dystrybutorowi. Dystrybutor sprzedaje towary do końcowego odbiorcy - podmiotowi zlokalizowanemu poza Unią Europejską. Do dostawy pomiędzy Polskim Producentem, a Wnioskodawcą zastosowanie znajdują reguły Incoterms FCA, do transakcji pomiędzy Wnioskodawcą, a Dystrybutorem reguły DAP natomiast dostawa pomiędzy Dystrybutorem, a końcowym odbiorcą odbędzie się na regułach CIP. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę (w ramach transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą) dochodzi na terytorium Polski. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Dystrybutora (w ramach transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem) dochodzi w kraju przeznaczenia towarów, w momencie pozostawienia towarów we wskazanym miejscu. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę (w ramach transakcji pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą) dochodzi w kraju przeznaczenia towarów (poza UE). Polski Producent dokonuje odprawy celnej towarów natomiast większość czynności związanych z transportem towaru wykonuje Wnioskodawca, który w szczególności kontaktuje się z przewoźnikiem wskazując mu datę i miejsce odbioru towarów oraz miejsce dostawy towarów odbiorcy końcowemu jak również pośredniczy w kontakcie przewoźnika z pozostałymi stronami transakcji.

W ramach Scenariusza 5, Wnioskodawca nabywa towary od Polskiego Producenta, a następnie sprzedaje je Dystrybutorowi. Dystrybutor natomiast sprzedaje towary końcowemu odbiorcy, zlokalizowanemu poza UE. Do dostaw towarów dokonywanych pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą oraz pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem Strony stosują reguły Incoterms EXW. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na Wnioskodawcę (w transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą) oraz na Dystrybutora (w transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem) następuje na terytorium Polski. Z kolei transakcja pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą realizowana jest w oparciu o reguły Incoterms CIP. W tym przypadku do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na końcowego odbiorcę dochodzi w chwili pozostawienia towaru we wskazanym miejscu i przygotowania do rozładowania na terytorium państwa docelowego (poza Unią Europejską). Za organizację transportu odpowiada Dystrybutor, który m.in. dokonuje ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu i utrzymuje kontakt z przewoźnikiem. Wywóz towaru poza terytorium UE potwierdzony jest przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych. Podmiotem odpowiedzialnym za dokonanie odprawy celnej jest Dystrybutor (dokumenty celne wskazują Dystrybutora jako zgłaszającego). Możliwe jest jednak powiązanie towarów wskazanych w tych dokumentach z tymi, których dostawa potwierdzona jest fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę (np. poprzez numer seryjny lub nazwę produktu). Ponadto, dokumenty celne wskazują kod ..PL… stosowany dla eksportu pośredniego oraz numer NIP Wnioskodawcy, jako podmiotu, który dokonał dostawy towarów, w wyniku której następuje eksport. Wnioskodawca posiada dokumenty celne potwierdzające zakończenie procedury wywozu towarów poza terytorium UE, jak również potwierdzenia zapłaty, zamówienia nabywcy i inne dokumenty związane z zamówieniem. Z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

We wszystkich przedstawionych Scenariuszach, towar dostarczany jest bezpośrednio od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy.

Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, który nie jest zwolniony z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy oraz jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE.

Podmiot z Grupy i Dystrybutor są podatnikami podatku od wartości dodanej zidentyfikowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, posiadającymi właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to właściwe dla nabywcy państwo, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawca nabył towary w ramach Scenariusza nr 1, Scenariusza nr 3 oraz Scenariusza nr 5 w celu wykorzystania ich do wykonania czynności opodatkowanych, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT.

Ad. 1 i 3

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi m.in. kwestia ustalenia dostawy „ruchomej” w transakcji realizowanej wg Scenariusza 1 i uznania dostawy dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem z Grupy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną z zastosowaniem stawki podatku VAT w wysokości 0 % (pytanie nr 1).

Ponadto, wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia ustalenia dostawy „ruchomej” w transakcji realizowanej wg Scenariusza 3 i uznania dostawy dokonywanej pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną z zastosowaniem stawki podatku VAT w wysokości 0 % (pytanie nr 3).

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości wskazać należy, że transakcje realizowane w ramach Scenariusza 1 oraz wg Scenariusza 3 stanowią transakcje łańcuchowe, w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy.

W transakcjach realizowanych wg Scenariusza 1 dokonywane są dostawy towarów pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą, pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grupy a następnie pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą z innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Z kolei w Scenariuszu 3 mają miejsce dostawy towarów pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą, pomiędzy Wnioskodawcą i Dystrybutorem a następnie pomiędzy Dystrybutorem i końcowym odbiorcą z innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Przy czym zarówno w Scenariuszu 1 jak i w Scenariuszu 3 towar transportowany jest bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy z państwa członkowskiego UE.

W Scenariuszu nr 1, Wnioskodawca jest pierwszym nabywcą towarów w transakcji łańcuchowej, który dokonuje ich dalszej sprzedaży. Natomiast Podmiot z Grupy jest tym podmiotem, który – będąc nabywcą towarów od Wnioskodawcy i jednocześnie dostawcą tych towarów na rzecz kolejnego uczestnika transakcji – jest organizatorem transportu. Również w Scenariuszu 3, Wnioskodawca jest pierwszym nabywcą towarów w transakcji łańcuchowej, który dokonuje ich dalszej sprzedaży. W Scenariuszu 3 Wnioskodawca jako pierwszy nabywca towarów sprzedaje towar zakupiony od Polskiego Producenta Dystrybutorowi a ten z kolei sprzedaje go końcowemu odbiorcy z innego niż Polska kraju członkowskiego UE. Zarówno w Scenariuszu 1 jak i w Scenariuszu 3 za organizację transportu odpowiada trzeci podmiot w łańcuchu dostaw (Podmiot z Grupy w Scenariuszu 1 oraz Dystrybutor w Scenariuszu 3), który zawiera kontrakt z przewoźnikiem, dokonuje odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów oraz ponosi ryzyko utraty towarów podczas całego transportu towarów do państwa docelowego.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że w Scenariuszu 1 prawo do dysponowania towarami jak właściciel przenoszone jest z Polskiego Producenta na Wnioskodawcę w Polsce. Również, co istotne, prawo do rozporządzania towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Podmiot z Grupy - trzeci podmiot w łańcuchu dostaw – przenoszone jest na terytorium kraju. Natomiast Podmiot z Grupy przenosi prawo do dysponowania towarami jak właściciel na nabywcę z innego niż Polska państwa członkowskiego UE na terytorium państwa docelowego (inne niż Polska państwo członkowskie UE). Analogiczna sytuacja występuje w Scenariuszu 3, tj. prawo do dysponowania towarem jak właściciel zarówno na Wnioskodawcę (w ramach pierwszej dostawy) jak i na Dystrybutora (w ramach drugiej dostawy) przenoszone jest na terytorium Polski, zaś Dystrybutor przenosi prawo do dysponowania towarami jak właściciel na nabywcę z innego niż Polska państwa członkowskiego UE na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE.

Analiza powyższych okoliczności dostawy wskazuje, że w Scenariuszu 1 transport towarów poza terytorium Polski, zorganizowany przez Podmiot z Grupy, dokonywany jest w wyniku transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem – Podmiotem z Grupy. Z kolei w Scenariuszu 3 transport towarów poza terytorium Polski, zorganizowany przez Dystrybutora, wykonywany jest w wyniku transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem. To właśnie te podmioty (trzecie w łańcuchu dostaw), będąc nabywcami towarów dokonującymi również ich dostawy, są jednocześnie odpowiedzialne za dostarczenie (transport) towarów do miejsca przeznaczenia. Zatem Podmiot z Grupy oraz Dystrybutor są podmiotami (nabywcami), o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy. Ponadto w obu analizowanych Scenariuszach, prawo do dysponowania towarem jak właściciel przechodzi na nabywcę, zarówno w pierwszej jak i w drugiej dostawie na terytorium Polski, tj. przed rozpoczęciem transportu.

Przedstawione warunki dostaw pozwalają uznać, że w Scenariuszu 1 transport towarów powinien być przyporządkowany dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy. Natomiast w Scenariuszu 3 transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora. To właśnie te transakcje, tj. drugie w łańcuchu dostaw, należy traktować – w oparciu o regulacje art. 22 ust. 2 i art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy - jako dostawy transgraniczne („ruchome”), dokonane i podlegające opodatkowaniu w miejscu rozpoczęcia transportu, tj. na terytorium Polski. Tylko te dostawy w opisanym łańcuchu mają charakter międzynarodowy (w ich wyniku towar zostaje wywieziony z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej). Natomiast pozostałe dostawy towarów, tj. dostawa poprzedzająca transport towarów dokonywana przez Polskiego Producenta na rzecz Wnioskodawcy (Scenariusz 1 i Scenariusz 3) oraz dostawa Podmiotu z Grupy i dostawa Dystrybutora (odpowiednio Scenariusz 1 Scenariusz 3) dokonywana na rzecz końcowego odbiorcy z terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE (dokonane po transporcie towarów), powinny być uznane za transakcje o charakterze „nieruchomym”.

Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy. Podmiot z Grupy oraz Dystrybutor (nabywcy towarów) są podatnikami podatku od wartości dodanej zidentyfikowanymi na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, posiadającymi właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez to właściwe dla nabywcy państwo zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Jednocześnie towar jest transportowany z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w wyniku dokonania dostawy towarów przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy (Scenariusz 1) oraz w wyniku dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora (Scenariusz 3). Oznacza to, że zarówno w przypadku dostawy dokonywanej na rzecz Podmiotu z Grupy (Scenariusz 1) jak również w przypadku dostawy dokonywanej na rzecz Dystrybutora (Scenariusz 3) Wnioskodawca powinien rozpoznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Zatem mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że skoro jak wskazał Wnioskodawca posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają, że towary będące przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE (zarówno w Scenariuszu 1 jak i w Scenariuszu 3), Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 0% stawki podatku VAT względem dokonywanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, z którego wynika, że transakcja pomiędzy Spółką a Podmiotem z Grupy, realizowana w ramach Scenariusza 1, stanowi „dostawę ruchomą” (wewnątrzwspólnotową dostawę towarów), która podlega opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 0% a pozostałe dostawy są „dostawami nieruchomymi” należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, z którego wynika, że transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem, realizowana w ramach Scenariusza 3, stanowi „dostawę ruchomą” (wewnątrzwspólnotową dostawę towarów), która podlega opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 0% a pozostałe dostawy są „dostawami nieruchomymi” również należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2

Wątpliwości Wnioskodawcy przedstawione w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia czy transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą realizowana w ramach Scenariusza 2, stanowi dostawę ruchomą, natomiast pozostałe transakcje, w tym w dostawa dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy pozostają poza zakresem ustawy o VAT.

W analizowanym przypadku (Scenariusz 2) Polski Producent sprzedaje towary Wnioskodawcy, który następnie sprzedaje je Podmiotowi z Grupy. Z kolei Podmiot z Grupy sprzedaje towary końcowemu odbiorcy spoza Unii Europejskiej. Przy czym towary są dostarczane bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu dostaw, tj. od Polskiego Producenta z terytorium Polski do nabywcy końcowego na terytorium państwa trzeciego. Powyższe wskazuje zatem, że transakcja realizowana w ramach Scenariusza 2 jest transakcją łańcuchową, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że większość czynności związanych z organizacją transportu realizuje Polski Producent. Podmiot ten zawiera umowę z przewoźnikiem, kontaktuje się z przewoźnikiem, koordynuje transport towarów i ponosi ryzyko utraty towarów w czasie transportu do kraju docelowego. Z uwagi na techniczne możliwości kontaktu z innymi uczestnikami transakcji, z przewoźnikiem może kontaktować również się Podmiot z Grupy i przekazywać polecenia dotyczące przebiegu transportu. Przy tym, zgodnie z przyjętymi przez strony warunkami dostawy, prawo do dysponowania towarem przechodzi na kolejnych nabywców [na Wnioskodawcę (w ramach dostawy realizowanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą), na Podmiot z Grupy (w ramach dostawy realizowanej pomiędzy Wnioskodawcą i Podmiotem z Grypy) oraz na nabywcę z kraju trzeciego (w ramach dostawy realizowanej pomiędzy Podmiotem z Grupy i nabywcą z kraju trzeciego) w państwie przeznaczenia towarów, po ich przetransportowaniu do nabywcy z kraju trzeciego.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w tym konkretnym przypadku (Scenariusz 2) transport towarów należy przypisać dostawie dokonanej przez Polskiego Producenta na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji dostawę między Polskim Producentem a Wnioskodawcą należy uznać za „transakcję ruchomą”, tj. opodatkowaną jako transakcję międzynarodową. Skoro towar będzie transportowany bezpośrednio z terytorium Polski na terytorium państwa trzeciego, w wyniku dostawy towarów dokonanej przez Polskiego Producenta na rzecz Wnioskodawcy, przy spełnieniu warunków określonych przepisami prawa, Polski Producent powinien rozpoznać eksport towarów opodatkowany na terytorium Polski.

Natomiast kolejne dostawy realizowane w ramach Scenariusza 2, tj. dostawę towarów dokonaną między Wnioskodawcą a Podmiotem z Grupy oraz dostawę towarów dokonaną pomiędzy Podmiotem z Grupy i końcowym odbiorcą z kraju trzeciego (po transporcie towarów), należy uznać - stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy - za dokonane i opodatkowane w miejscu zakończenia transportu, tj. na terytorium państwa trzeciego. Oznacza to, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku od towarów i usług z tytułu dostaw towarów realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy w ramach Scenariusza 2.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą realizowana w ramach Scenariusza 2 stanowi tzw. „dostawę ruchomą” natomiast pozostałe transakcje, w tym dostawa towarów dokonywana przez Wnioskodawcę na rzecz Podmiotu z Grupy, są „transakcjami nieruchomymi” i pozostają poza zakresem ustawy o VAT należy uznać za prawidłowe.

Ad. 4

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką realizowana w ramach Scenariusza 4, powinna zostać uznana za „dostawę ruchomą” natomiast pozostałe transakcje, w tym dostawy dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora pozostają poza zakresem ustawy o VAT.

W Scenariuszu 4, Wnioskodawca nabywa towary od Polskiego Producenta, a następnie sprzedaje je Dystrybutorowi. Dystrybutor z kolei sprzedaje towary zakupione od Wnioskodawcy końcowemu odbiorcy spoza Unii Europejskiej. Przy czym towar transportowany jest bezpośrednio z Polski na terytorium państwa trzeciego. Podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu towarów jest Wnioskodawca, który m.in. kontaktuje się z przewoźnikiem, wskazując mu datę i miejsce odbioru towarów oraz miejsce dostawy towarów odbiorcy końcowemu, a także pośredniczy w kontakcie przewoźnika z pozostałymi stronami transakcji. Przy tym Wnioskodawca wskazał, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przenoszone jest na Wnioskodawcę w Polsce (w ramach transakcji pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą). Z kolei Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na Dystrybutora na terytorium państwa trzeciego (w ramach transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem). Dystrybutor również przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na swojego kontrahenta na terytorium państwa trzeciego (w ramach transakcji pomiędzy Dystrybutorem a nabywcą z kraju trzeciego).

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa, powołane orzecznictwo oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że transport towarów należy przypisać pierwszej dostawie, tj. dostawie realizowanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą. Tym samym Wnioskodawca słusznie rozpoznał, że pierwsza dostawa w łańcuchu stanowi „transakcję ruchomą” opodatkowaną jako transakcja międzynarodowa. Natomiast kolejne dostawy towarów, tj. dostawę towarów dokonaną pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem oraz dostawę towarów dokonaną między Dystrybutorem a nabywcą z kraju trzeciego należy uznać za transakcję o charakterze „nieruchomym”, dla których - stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy - miejscem świadczenia jest miejsce zakończenia wysyłki lub transportu towarów, tj. terytorium kraju trzeciego. W konsekwencji, w związku z dostawami towarów dokonywanymi przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora, realizowanymi w ramach Scenariusza nr 4 Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4, zgodnie z którym, transakcja pomiędzy Polskim Producentem a Spółką realizowana w ramach Scenariusza 4, powinna zostać uznana za dostawę, do której należy przyporządkować transport towarów, tj. za tzw. „dostawę ruchomą”, a pozostałe transakcje w ramach niniejszego schematu, w szczególności dostawa dokonywana przez Spółkę do Dystrybutora to „transakcje nieruchome”, które pozostają poza zakresem ustawy o VAT należy uznać za prawidłowe.

Ad. 5

Wątpliwości Wnioskodawcy wyrażone w pytaniu nr 5 dotyczą rozpoznania „dostawy ruchomej” w transakcji realizowanej wg Scenariusza 5 i uznania dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora za eksport towarów, do którego Wnioskodawca ma prawo zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 0 %.

Opisane okoliczności sprawy wskazują, że w ramach Scenariusza 5 mają miejsce transakcje łańcuchowe, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy, w ramach których dokonana została dostawa towarów pomiędzy Polskim Producentem a Wnioskodawcą oraz (następnie) pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem, który z kolei dokonał dalszej odsprzedaży towarów na rzecz końcowego odbiorcy z kraju trzeciego, a towary zostały przetransportowane pomiędzy pierwszym a ostatnim podmiotem uczestniczącym w transakcji, tj. od Polskiego Producenta do końcowego odbiorcy z państwa trzeciego.

Za całość organizacji transportu odpowiada Dystrybutor, który dokonuje ustaleń związanych z logistycznymi aspektami transportu, utrzymuje kontakt z przewoźnikiem i ponosi ryzyko utraty towarów podczas transportu do państwa docelowego. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przenoszone jest z Polskiego Producenta na Wnioskodawcę (w ramach transakcji dokonywanej pomiędzy Polskim Producentem i Wnioskodawcą) na terytorium Polski. Co istotne, prawo do rozporządzania towarami jak właściciel z Wnioskodawcy na Dystrybutora - trzeci podmiot w łańcuchu dostaw - przenoszone jest również na terytorium kraju. Natomiast Dystrybutor przenosi prawo do dysponowania towarami jak właściciel na końcowego odbiorcę na terytorium państwa spoza UE.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w Scenariuszu 5 transport towarów z Polski, zorganizowany przez Dystrybutora, dokonywany jest w wyniku transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorem. To właśnie ten podmiot (trzeci w łańcuchu dostaw), będąc nabywcą towarów dokonującym również jego dostawy, jest jednocześnie odpowiedzialny za dostarczenie (transport) towarów do miejsca przeznaczenia. Zatem Dystrybutor jest podmiotem (nabywcą), o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy. Ponadto, prawo do dysponowania towarem jak właściciel przeszło na nabywcę, zarówno w pierwszej jak i w drugiej dostawie na terytorium Polski, tj. przed rozpoczęciem transportu.

Przedstawione warunki dostawy pozwalają przyjąć, że w Scenariuszu 5 transport towarów należy przyporządkować dostawie dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Dystrybutora. To właśnie tą transakcję, tj. drugą w łańcuchu dostaw, należy traktować – w oparciu o regulacje art. 22 ust. 2 i art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy - jako dostawę transgraniczną (ruchomą), dokonaną i podlegającą opodatkowaniu w miejscu rozpoczęcia transportu, tj. na terytorium Polski. Tylko ta dostawa w opisanym łańcuchu ma charakter międzynarodowy (w jej wyniku towar zostanie wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej). Skoro towar będzie transportowany przez Dystrybutora (nabywcę towarów) z Polski poza terytorium Unii Europejskiej w wyniku dostawy towarów dokonanej pomiędzy Wnioskodawcą, a Dystrybutorem i wywóz ten potwierdzony został przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych, Wnioskodawca powinien rozpoznać eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b) ustawy, opodatkowany na terytorium Polski.

Natomiast pozostałe dostawy w opisanej transakcji łańcuchowej, tj. dostawa Polskiego Producenta na rzecz Wnioskodawcy (poprzedzająca transport towarów) oraz dostawa Dystrybutora na rzecz ostatecznego nabywcy (dokonana po transporcie towarów), powinny być uznane za transakcje o charakterze „nieruchomym”.

W analizowanej sprawie, podmiotem odpowiedzialnym za dokonanie odprawy celnej jest Dystrybutor (jego dane jako zgłaszającego wskazane są w dokumentach celnych). Przy czym Wnioskodawca wskazał, że możliwe jest powiązanie towarów wymienionych w ww. dokumentach z tymi, których dostawa potwierdzona jest fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę, np. poprzez nr seryjny lub nazwę produktu. Ponadto, dokumenty celne wskazują kod 4PL06 stosowany dla eksportu pośredniego oraz numer NIP Wnioskodawcy, jako podmiotu, który dokonał dostawy towarów, w wyniku której następuje eksport. Jak wskazano, Wnioskodawca posiada dokumenty celne potwierdzające zakończenie procedury wywozu towarów poza terytorium UE, jak również potwierdzenia zapłaty, zamówienia nabywcy i inne dokumenty związane z zamówieniem. Wnioskodawca wskazał, że z posiadanych dokumentów wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Zatem skoro Wnioskodawca dysponuje dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z których wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu, ma prawo do opodatkowania realizowanych dostaw towarów stanowiących eksport towarów wg stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5, z którego wynika, że transakcja pomiędzy Spółką a Dystrybutorem realizowana w ramach Scenariusza 5 stanowi „dostawę ruchomą” (eksport towarów), która podlega opodatkowaniu wg stawki VAT w wysokości 0% a pozostałe dostawy są „dostawami nieruchomymi” jest prawidłowe.

Ad. 6

Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od Polskiego Producenta w związku z dostawami realizowanymi w ramach Scenariusza 1, Scenariusza 3 oraz Scenariusza 5.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jednocześnie w myśl art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, który nie korzysta ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy. Towary nabyte w ramach Scenariusza 1, Scenariusza 3 oraz Scenariusza 5 Wnioskodawca wykorzystuje do wykonywania czynności opodatkowanych, tj. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy (Scenariusz 1 i Scenariusz 3) oraz eksportu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit b) ustawy (Scenariusz 5). Zatem w ww. przypadkach będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym po otrzymaniu od Polskiego Producenta prawidłowo wystawionej faktury potwierdzającej faktyczne dokonanie transakcji, Wnioskodawca jest uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towaru od Polskiego Producenta w ramach Scenariusza 1, Scenariusza 3 oraz Scenariusza 5, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 6 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.